De vertrekken van Constance

Constance keek toe hoe Iwone om de zooi heen liep en op een stoel plaats nam. Met haar armen over elkaar geslagen bleef ze het meisje aankijken. 'Ik had niet anders verwacht. Wat komt u hier doen, króónprinses?' vroeg ze sceptisch terwijl ze de rondgestrooide kledingstukken op een hoop gooide buiten het zicht. Het zag er waarschijnlijk beroerd uit dat ze haar vertrekken er zo uit liet zien, maar Constance kon het op dat moment niet veel schelen. Als Anna bij Iwone was geweest, dan wist ze toch al wat er aan de hand was.

Ze haalde haar schouders op en glimlachte. 'Het leek me leuk om even te kletsen of wat leuks te doen. Ik heb het idee dat je soms wat eenzaam bent, Constance. En ook wil ik je bedanken wat je deed bij de aanslag. Dat was heel heldhaftig.' Ze gleed met haar hand over de zachte stof van de bank en keek de vrouw weer aan. 'Ik koop Anna van je over, Constance. Hoeveel vraag je?'

Constance lachte niet eens toen Iwone vertelde wat haar redenen waren om hier te komen, ze geloofde het simpelweg niet. Constance maakte een onverschillig geluid en leunde tegen het frame van haar bed. 'Zoals ik je al heb verteld: Anna is niet te koop. Maar je bent vrij haar aan te nemen, want ik heb haar al weggestuurd.' vertelde ze terwijl ze geconcentreerd de mouwen van haar blouse recht trok en glad streek.

Iwone keek Constance onbegrijpelijk en verward aan. 'Constance, wat is er tussen jou en Anna gebeurd? Ik snap het niet, je lijkt me zo aardig, maar ik hoor alleen maar dat je tegen mensen gemeen bent. Is dat een uiterlijke schijn of ben je gewoon gemeen? Ik denk eigenlijk dat eerste.' Ze hield haar blik onafgebroken op Constance, zoekend naar hints dat Iwone het bij het rechte eind had.

'Er is niets tussen ons gebeurd. Anna was mij zat, ik was Anna zat en toen heb ik haar haar zin gegeven en haar laten gaan. En ik kan ook niet bepalen wat de mensen over mij zeggen, ik ben gewoon wie ik ben en iedereen mag zelf weten of ze dat leuk vinden.' Constance had een onverschillig gezicht opgezet en hield deze zo goed ze kon in stand. Ze hoopte dat ze deze keer niet de controle zou verliezen.

Iwone keek haar aan, nog steeds totaal in de war, en langzaam keek ze van haar weg. Daarna stond ze op en liep de ruimte door. 'Heb je misschien zin om iets leuks te doen?' vroeg ze enthousiast. 'Gewoon, meiden onder elkaar, misschien paard rijden of de stad in. Wat denk je er van?' Breed glimlachte ze en legde haar hand op Constance's arm. 'Ik zou het jammer vinden als we niets leuks hebben gedaan als je weg bent.'

Constance bleef zelf op haar plek staan, maar volgde Iwone door het vertrek met haar ogen. 'Iets leuks? Ik geloof dat wij heel andere ideeën hebben als we denken aan iets 'leuks'.' merkte Constance spottend op. Ze zocht nog steeds naar een reden waarom Iwone plots zo vriendelijk was tegenover haar. 'En volgens mij komen we hier nooit weg.' zei ze verveeld terwijl ze Iwone's hand van haar arm afschudde.

'O nee hoor, ik vind een heleboel dingen leuk!' zei ze glimlachend, niet uit het veld geslagen door haar spottende woorden, die ze ook niet eens had opgemerkt. 'Wat zou jij dan leuk vinden? En oh, Constance, frons alsjeblieft niet zo, ik ga je niet ontvoeren of opeten,' giechelde ze en zette haar handen in haar zij, terwijl ze haar hoofd schuin hield. 'Wij mogen doen wat wij willen, niemand zal ons tegen houden. Alhoewel, we moeten we David vermijden, hij wil liever niet dat ik de stad in ga.'

Constance staarde Iwone vol ongeloof aan. Ze was werkelijk niet klein te krijgen. Constance wreef over haar voorhoofd en haalde diep adem. 'Prima. Jij en ik gaan naar de stad.' besloot ze uiteindelijk. Ze had het zelf al zo vaak bedacht: ze had afleiding nodig. Bovendien wilde ze Edmund graag een hak zetten door te bewijzen dat ze wél omging met anderen.

'Yes! Leuk!' riep Iwone uit toen Constance in stemde en snel pakte ze wat spullen bij elkaar. 'Meestal willen de wachters wel mee de stad in. We kunnen ze ook ontglippen! Dan klimmen we uit je raam!' Ze keek Constance afwachtend aan en hield ondertussen ook de jurk omhoog. 'Wil je je nog omkleden? Of... Of heb je misschien ook zoiets voor mij, een broek en shirt?' vroeg ze met rode blosjes.

Constance kon maar met moeite de glimlach die haar mondhoeken deed krullen tegenhouden. Had ze nu serieus voorgesteld om uit het raam te klimmen? 'Nooit gedacht dat de kroonprinses dit allemaal uit eigen beweging voor zou stellen, maar helaas moet ik weigeren voordat iedereen míj straks de schuld geeft en zegt dat ik een slechte invloed op je heb.' Constance schudde grijnzend haar hoofd en liep toen naar haar kast. 'Ik heb vast nog wel iets kleiners, geloof ik. Ik moet even zoeken.'

Iwone giechelde met haar hand voor haar mond en haalde toen haar schouders op. 'Je hebt toch al een rebelse reputatie?' plaagde Iwone haar en ging naast haar staan, om in haar kast te kijken. 'O, die broek zal ik vast wel passen! En misschien die blouse?' Ze haalde beide kledingstukken uit de kast en bekeek ze goed. 'Oh, ze gaan zo boos op me zijn als ze me betrappen,' lachte ze en begon haar jurk los te maken.

Constance keek geamuseerd toe hoe Iwone zich uitkleedde. 'Je weet hoe zo'n ding werkt? Een broek? Ene been in het ene gat, andere been in het andere?' Zelf liep ze naar de deur waar ze haar laarzen had achtergelaten. Ze trok ze met een simpele beweging aan. 'Dus hoe gaan we hier weg? Het raam is uitgesloten. Dat gaat zelfs mij te ver.'

'Hmm... ja,' stamelde ze en keek met grote ogen naar de broek. Ze had er nog nooit eentje gedragen. In dat opzicht was ze echt wel uit een royale familie, die het niet toestonden dat vrouwen broeken droegen. Een beetje onwennig deed ze de broek aan en daarna ook de blouse. Ze waren misschien iets te groot, maar pasten wel goed. Onder de broek deed ze haar schoentjes weer aan en keek haar verbaasd aan. 'Zelfs ik ga altijd uit het raam! Maar ja, dan nemen we wel gewoon de.. ehm... ik heb geen idee hoe we hier weg komen.'

Constance haalde met een grijns haar schouders op. 'Na al die jaren zijn de wachters wel gewend om me vooral niet tegen te houden als ik iets van plan ben. Ik hoef niet uit ramen te klimmen.' Ze greep haar eigen cape van haar bed en haalde een versleten exemplaar vanonder het bed vandaan. 'Hier, we willen natuurlijk niet herkend worden als we in de stad rondlopen.' Ze rolde die van haarzelf op tot een bundeltje en stak het onder haar arm. Daarna zocht ze op haar tafel naar een stuk papier dat nog wel eens nuttig voor hen kon zijn: de plattegrond die Anna had gemaakt.

Iwone rolde ook haar cape tot een bolletje en keek Constance met grote ogen aan. Ze wist zo goed hoe dingen moesten en hoe ze dingen wou aan pakken. Benieuwd keek ze op het papier van Constance en moest toen lachen. 'Een rondleiding?' giechelde ze met haar hand voor haar mond. 'Hoe ben je daar aan gekomen?' Ondertussen zette ze haar oor tegen de deur aan en luisterde of ze nog wachters hoorde. 'Als het goed is, staan er maar weinig.'

'Een vriendendienstje van iemand.' zei Constance en speurde met haar ogen de plattegrond af. Uiteindelijk vond ze wat ze zocht: een gang die naar buiten leidde, niet ver van haar vertrekken vandaan. 'Hmm, wacht hier.' Constance legde de kaart en haar cape weg en gooide de deur van haar vertrek open. 'Wat staan jullie hier nog?' bulderde ze tegen de twee jongens. 'Je hoort een ronde te doen, niet stil te staan alsof dit de énige ingang van het vertrek is. Wat als er iemand langs de ándere deuren komt?' Ze rolde met haar ogen en stuurde hen de gang op. 'Idioten!' riep ze nog voor ze de deur dichtgooide en Iwone met een grijns aankeek. 'Klaar om te gaan?'

Iwone giechelde om de aanpak van Constance, terwijl ze ook met grote ogen en bewondering naar het oudere meisje keek. Iwone zou nooit durven, laat staan willen om haar personeel zo te behandelen. Toch kwam het nu wel van pas. 'Ik ben klaar!' zei ze enthousiast en sprong op, om snel achter Constance aan te gaan. De gang was inderdaad leeg en ze volgden de weg die op de plattegrond stond. 'Dus, wat zullen we doen in de stad?'

Constance wees Iwone er op dat ze stil moest zijn. Het gegiechel en het enthousiasme was misschien allemaal heel leuk, maar het zou hen zo verraden. Ze verlieten haar kamers en volgden het pad naar de gang. Het duurde even voor ze de doorgang had gevonden, maar uiteindelijk vond Constance hem achter een boekenkast. Hoe origineel. 'Geen idee. Laten we er eerst maar eens komen, niet?' Ze haalde nog één van de kaarsen van de dichtsbijzijnde standaard en overhandigde die aan Iwone. Daarna ging ze de kroonprinses voor de gang in.

Iwone daalde snel haar stem en probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken. Voorzichtig volgde ze Constance en keek verbaasd op bij de boekenkast. 'Wat gaaf!' glimlachte ze en pakte de kaars met grote ogen aan. Daarna volgde ze Constance de gang in. 'Ik dacht dat we misschien naar de haven konden. Of naar de markt, vandaag is er altijd markt! Of we kunnen gewoon rond lopen en kijken waar we uit komen.'

'Blijf die kaars ophouden! Anders zie ik niets.' Constance tastte met haar hand langs de muur en was bij iedere stap voorzichtig. 'Ik vind het allemaal prima.' gaf Constance als reactie. Ze was allang blij het paleis uit te kunnen vluchten. Zelfs het trainingsveld had haar niet genoeg vrijheid geboden. Hoewel haar gevecht met Morena erg geholpen had om haar frustratie kwijt te raken. Maar haar wil om naar huis te gaan was nog steeds niet weg.

'Oh ja, sorry Constance!' lachte ze en keek toen gefascineerd in de tunnel. Hoe zou de persoon die de plattegrond had gemaakt hierachter gekomen zijn? Ze moest Agathe maar eens vragen of ze deze gang kende. 'Hoe is het zuiden trouwens, Constance?' vroeg Iwone plotseling benieuwd. 'Zou je het leuk vinden als ik je een keer kom opzoeken?!'

'Alles is beter in het Zuiden. Behalve de wijn.' Constance hield haar pad goed in de gaten zodat ze niet onverwacht zou struikelen. Het was haar een raadsel hoe Anna deze gangen kende. Waarschijnlijk had ze toch een hulplijn ingeschakeld. Ach, Constance was er nu alleen maar blij mee. 'Ben je sowieso niet verplicht om dat te doen als je koningin wordt? Je moet je gezicht laten zien zodat mensen je herkennen, toch?' Ze keek nieuwsgierig over haar schouder en stootte toen tegen een verdwaalde steen. Al snel had ze haar evenwicht weer terug.

Ze haalde haar schouders op. 'Het volk wil de koning niet zien, maar de koningin. Waarschijnlijk mag ik helemaal niet mee op reis.' Ze zuchtte en hield de kaars wat hoger, zodat Constance het pad beter kon zien. 'Ik zou dolgraag het Zuiden willen zien. Iedereen heeft het er altijd over, en misschien niet altijd even positief, maar juist daarom ben ik benieuwd. Ik wil weten welke verhalen waar zijn en welke niet!'

'Je zult je nog verbazen hoe graag men de koningin wil zien. Bovendien weet iedereen met een beetje hersenen in zijn hoofd dat de koningin net zo machtig is. Zij deelt immers het bed met de koning. Die macht wordt nogal eens overschat door mensen.' Constance hoopte dat de gang eindelijk eens op zou houden. Ze hield niet van benauwde ruimtes. 'Alle verhalen zijn waar. Het probleem is dat ze het allemaal subjectieve verhalen zijn. Het hangt er dus maar vanaf waar je het mee eens bent.' Ze vouwde de kaart op zodat ze die in een zak kon steken en zag toen dat ze een lichtpuntje naderden. Het einde van de gang was gelukkig al in zicht.