De vertrekken van Constance

Iwone dacht diep na over de woorden van Constance. Zou ze echt zoveel macht hebben als door Constance beweerd werd? Ze struikelde kort over een steen, maar hield haar evenwicht door middel van de muur vast te pakken. 'Maar denk je dat David dat wel zal toestaan, dat ik macht krijg?' Opgelucht zag ze het einde van de tunnel en keek Constance aan. 'Ik ben heel erg benieuwd naar je woonplaats!'

'Het zou onverstandig van hem zijn de macht in zijn eentje te handhaven. Tenminste ik kan me niet voorstellen dat het door één paar handen gedragen kan worden.' Constance had over dit soort dingen vaker nagedacht dan ze toe wilde geven. Het idee van macht had haar altijd al geïntrigeerd. Het was iets dat je zo makkelijk kon bespelen, maar waar je tegelijkertijd geen hand in had. 'Mijn familie zal je met alle liefde ontvangen, Iwone.' zei Constance met een lach die ze abrupt afkapte toen ze iemand voorbij de opening zag lopen.

'Maar ik heb helemaal geen ervaring! Ik zou niet weten hoe ik een koninkrijk moet besturen!' zei ze geschrokken met wijd open ogen. Ze stond abrupt stil toen er paar mensen langs liepen en voorzichtig keek ze om het hoekje. Ook deed ze snel haar cape om. 'Zullen we dan maar gaan?' glimlachte ze. 'Op naar de stad!'

Constance haalde haar schouders op. 'Je zult het vanzelf wel leren.' Ze hield zich stil toen de mensen voorbij liepen en ze nam Iwone als voorbeeld toen zij haar cape omdeed. 'Leid de weg, prinses.' Constance stak haar hand uit en liet Iwone met een grijns voorgaan. Ze kon niet anders dan toegeven dat ze er best zin in had. Zeker na al die dagen binnen te moeten zitten, was het fijn om eens een uitstapje te maken.

Iwone deed de cape wat strakker door wat touwtjes aan elkaar te binden, zodat ze echt niet herkenbaar was, en liep toen de tunnel uit, om aan de rand van het grote plein te belanden. Niemand lette op hen en dat was precies de bedoeling. Enthousiast wees Iwone naar de kraampjes op het plein. 'Kijk, er is markt! Zullen we gaan kijken?' Iwone wachtte niet op haar reactie en liep er al vrolijk op af.

Constance trok de cape over haar hoofd en slalomde om de mensen heen. Ze lachte toen Iwone zo enthousiast richting de kraam ging. Vlug ging ze achter de prinses aan en volgde haar. Ze wilde Iwone niet uit het zicht verliezen. Op de een of andere manier voelde ze een verantwoordelijkheid voor het meisje. Wat ook niet heel gek was, omdat Constance waarschijnlijk levend gevild werd als er nu iets met de kroonprinses gebeurde.

Iwone was Constance al bijna vergeten toen ze bij de markt aan kwam. Met grote ogen draaide ze om haar as, terwijl ze alle drukte en gezelligheid in haar op nam. Opgewekt liep ze naar een kraampje toe met sjaals en drapeerde een mooie lichtgroene om haar nek heen. 'Con... Ehm, hoe staat ie?' Glimlachend pakte ze ook een andere sjaal en bracht deze om Constance's nek, terwijl ze naar haar toe boog. 'We moeten schuilnamen verzinnen!' fluisterde ze geschrokken.

'Ik wed dat jij daar meer fantasie voor hebt, noem me zoals je wilt. En verzin iets passends voor jezelf.' fluisterde Constance terug terwijl ze de sjaal van haar nek aftrok met een frons. De stof kriebelde in haar nek en was bovendien fel rood. Echt niet dat Constance met de kleur van de koninklijke familie rond zou lopen. 'Groen staat je niet.' merkte ze na een tijdje op toen ze haar eigen sjaal terug op de tafel legde. 'Past niet bij je huidskleur.' mompelde Constance er achter aan. En het was háár kleur.

Iwone keek naar de groene kleur en trok een teleurgestelde blik. Ze had het altijd al een prachtige kleur gevonden. Met een verontschuldigende blik naar de verkoper legde ze de sjaals weer neer en liep naar het volgende kraampje toe. Het waren sieraden, overduidelijk van nep goud en zilver, maar toch vond Iwone ze mooi. Voorzichtig, alsof het een sieraad persoonlijk van de koningin was, pakte ze een armband op en deed deze om haar arm. 'Hoe duur is deze?' vroeg Iwone benieuwd en draaide zich om naar Constance. 'Dan word jij Connie!' lachte ze.

Constance kon het niet deren dat Iwone werkelijk teleurgesteld was. Ze liep langs het kraampje naar iets dat haar wél interesseerde maar draaide zich om toen ze haar nieuwe naam hoorde. Ze rolde met haar ogen en schudde haar hoofd. Edmund had nog wel eens de neiging haar zo te noemen. Dan snoerde ze hem al snel de mond, maar dat kon ze natuurlijk niet doen bij Iwone. 'Prima. En jij dan?' vroeg ze haar terwijl ze ongeïnteresseerd naar de sieraden keek.

'Oh, je kan mij Iwani noemen. Die naam heb ik weleens vaker gebruikt,' glimlachte ze en rekende de armband snel af. Stiekem had ze er ook eentje voor Constance afgerekend en toen ze even niet op lette, schoof ze de band om Constance's pols heen. 'Omdat ik het zo leuk met je vind, Connie!' giechelde ze en trok haar al snel weer mee over de markt. 'Waar wil jij graag heen? Wil je naar een kraampje met wapens? Een nieuwe pijl en boog misschien?'

'Prima, Iwani.' Constance vroeg zich af waarvoor Iwone die naam nodig had gehad, maar ze vroeg er niet naar. Vooral niet omdat ze afgeleid werd door Iwone's plotselinge handeling. In een reflex had Constance haar bijna naar de grond gedrukt, maar ze hield zich in en bekeek het blinkende sieraad. Snel verborg ze het onder haar mantel, zodat het niet meer te zien was. 'Naar de stallen. Ze schijnen hier erg goede paarden te verkopen.' Ze wachtte niet maar liep al in die richting.

Gekwetst keek Iwone hoe Constance weg liep zonder ook maar bedankt te zeggen of een glimlach of iets dat ze er blij mee was. Schoorvoetend volgde ze Constance en merkte hoe ze niet meer van de markt genoot. Toch kwam er weer een glimlach op haar gezicht bij het zien van de paarden en voorzichtig en een beetje zenuwachtig aaide ze er eentje over zijn neus. 'Hé grote jongen,' fluisterde ze en bekeek zijn indrukwekkende gestalte. Het was een enorm paard, dat zou Iwone helemaal niet kunnen berijden.

Constance was blij iets te zien dat binnen haar straatje viel. Met een glimlach liep ze tussen de paarden door, maar hield in de gaten waar Iwone zich bevond. Uiteindelijk stopte ze naast een grijs gevlekte merrie die haar aandacht trok. Ze riep een verkoper en vroeg om informatie over het paard. Uiteindelijk draaide ze zich om en zocht Iwone. 'Iwani! Hierzo!'

Toen het paard begon te steigeren, deinsde Iwone angstig achteruit en was blij toen Constance haar riep. Snel ging ze ernaartoe, maar keek Constance niet aan. Soms kon ze echt gemeen zijn en Iwone had het steeds genegeerd, maar nu kon ze het niet meer negeren. Toch keek ze stiekem naar het paard en streek voorzichtig over zijn rug. 'Jij bent een kleintje, maar net zo mooi als alle grote paarden hier in de stal,' fluisterde ze glimlachend in het oor van het paard en streek over de lichte haren met haar hand.

Constance keek toe hoe Iwone met het paard omging. 'Je had nog geen paard hier, toch? Waarom neem je deze niet? Past beter bij je dan die sjaal én je hebt er meer aan.' Ze keek de verkoper met een donkere blik aan zodat deze hen met rust liet en Constance zelf het paard kon controleren. Ze zag er misschien in eerste instantie prima uit, maar soms kon een detail je een hoop vertellen.

Verbaasd en totaal overdonderd keek Iwone Constance aan. 'Nee, inderdaad, mijn paarden moesten thuis blijven, maar dit... dit kan ik niet kopen. Ik heb zelf niet genoeg geld en ik durf niet het gezamenlijke geld van David en mij te gebruiken.' Liefdevol streek ze over de neus van het paard. Het leek precies op het paard dat ze thuis was en waar ze gek op was. Voorzichtig drukte ze haar eigen voorhoofd tegen die van het paard aan en glimlachte.

Constance trok een wenkbrauw op. 'Iwone, ga je je bij ieder beslissing die je maakt jezelf afvragen of David er mee eens is? Het is het geld van David én jou, dus jij mag er net zo goed mee doen wat jij wilt. Ik kan me neit voorstellen dat hij aan jou zal denken bij het uitgeven van al dat geld.' Ze opende voorzichtig de mond van het paard en bestudeerde de tanden aandachtig. Daarna ging ze over op de ogen terwijl het paard onrustig werd onder haar handen.

Iwone zette bedenkelijk haar hand in haar zij en bekeek het paard. Het was een prachtig beest en ze zou het met alle liefde verzorgen en berijden. 'Oké, oké, je hebt gelijk, ik zal hem kopen.' Glimlachend streek ze over zijn rug en keek toen naar Constance. Ze ging dicht bij haar staan en boog naar haar oor. 'Maar ik heb nu geen geld bij me. Is het een goed idee om zometeen terug te gaan en dat ik dan iemand erop uit stuur om hem te kopen?'

Constance had haar armen over elkaar geslagen en keek naar Iwone. Bij haar vraag grijnsde ze en wees naar de verkoper die bij zijn collega was gaan staan. 'Ik geloof toch niet dat die man denkt dat we genoeg geld hebben om dit paard te kunnen betalen. En anders verdenkt hij ons van diefstal, omdat we nooit aan zoveel geld zouden kunnen komen.' Het dier was in uitstekende conditie en het zag er prachtig uit, dus het dier zou niet zomaar verkocht worden. Zij liepen er in tegendeel iets minder mooi bij. De mantels waren oud en vies en de kleding die ze droegen gaf nou ook niet echt blijk van hun status.

Bij Constance's woorden staarde Iwone nogmaals naar de broek die ze aan had en giechelde zachtjes. 'Nee, ik denk inderdaad dat hij ons niet als twee prinsessen ziet,' fluisterde ze lachend en streelde het paard nog voor de laatste keer over zijn hoofd. Ze keerde zich om naar de verkopen. 'Sorry, ik vrees dat ik niet genoeg geld heb,' zei ze zacht, sloeg haar ogen neer en liep toen weg, alsof ze diep bedroefd was. Eenmaal buiten moest ze lachen en knuffelde Constance dankbaar. 'Bedankt dat je het paard vond.'

Constance keek Iwone kort na en volgde haar toen snel. Met een grijns ontving ze de knuffel, maar hield ze Iwone al gauw op een afstand. 'Ik moest wat terug doen.' Kort liet ze de glimmende armband zien, maar verborg hem toen weer. Zo stonden ze weer gelijk. Constance was iemand niet graag nog iets verschuldigd. 'Terug naar het paleis dan maar?'

Iwone glunderde weer, toen Constance de armband liet zien, en knikte toen. 'Ja, dan kan ik zo snel mogelijk wat wachters erop uit sturen voor het paard. Ik zou het vreselijk vinden als iemand sneller zou zijn.' De capuchon deed ze weer goed over haar hoofd en liep achter Constance aan, richting de geheime tunnel. 'Constance, weet je... Ik denk dat ik je best ga missen als je weer weg gaat.'

Constance knikte en had de tunnel al snel weer gevonden. Een groter probleem was echter dat ze nu natuurlijk geen kaars meer hadden. Ze taste in het donker in het rond maar vond geen kaars of fakkel. Toen ze Iwone's woorden hoorde, moest ze lachen en draaide ze zich om naar de kroonprinses. 'Joh, er lopen hier genoeg hofdames rond. En Anna. Maak maar vrienden met hen. Dan ben je mij zo vergeten.'

'Maar er loopt maar één Constance rond,' zei ze zacht en haalde Constance in, om koppig de tunnel door te lopen, ondanks dat ze niets zag. Paar keer verloor ze haar evenwicht, een enkele keer viel ze op haar bips, maar al snel had ze de uitgang gevonden. Voorzichtig stapte ze de gang weer in en zag gelukkig niemand lopen. 'Kan ik mij bij jou omkleden? Ik heb zo'n idee dat David in mijn vertrek is.'