De vertrekken van David

De vertrekken van David, ze zijn groot. :')

David zat op een van de banken in zijn vertrekken en wachtte op Lenora. Zijn prachtige zus was weer eens te laat, maar wat wilde je ook anders: ze was en bleef een vrouw. Zijn blik was op het raam gericht, dat uitkijk gaf op heel Evenfall. Het was een indrukwekkend gezicht en vooral als je bedacht dat dit ooit van David zou zijn. Alles wat hij kon zien, zou van hem zijn en dat beviel hem wel.

Lenora had zich een jurk aangetrokken die een zweem van haar boezem vertoonde. Ze droeg vaak van die ingesneden jurken, maar voor haar broer mocht het allemaal een beetje speciaal. David was werkelijk een erg knap, machtig man. Doodzonde dat hij haar broer was, want anders had ze wel beter geweten... Dan nog wist ze nu niet veel beters. Ze opende de deur van zijn vertrek en keek naar binnen waarbij ze uiteindelijk helemaal voor hem stond. 'Oh David,' grijnsde ze en drukte een kus op zijn wang waarbij ze voor hem bleef staan. Deels leek ze te paraderen met wat ze aan had...

David keek hoe de deur open ging en glimlachte bij het zien van Lenora. 'Wel, wel, wel. Kijk eens wie we daar hebben. Mijn lieftallige zuster Lenora.' Hij stond met een grijns op en liet haar een rondje draaien. 'En ook vandaag zie je er weer beeldig uit zusje.' Ze was zijn zus, dat wist hij, maar dat haalde niet weg dat hij haar niet prachtig vond. Het was haast jammer dat ze zijn zus was, maar daar kon hij nou eenmaal niets aan veranderen.

Lenora lachte bij David zijn woorden. 'Bedankt, liefste broer. Ik moet toegeven dat jij er ook weer knap uitziet vandaag,' Ze keek hem aan en streelde licht over zijn schouder tot zijn hals om zo haar armen om zijn hals heen te leggen. 'Het is weer veel te lang geleden... Dat moeten we beiden toegeven. Niet?' Voor een moment knuffelde ze hem en liet hem toen weer los, hoewel ze dicht bij hem bleef staan voordat ze wegliep. Ze had zin in een drankje met dit mooie weer. 'Dus hoe gaat het met jou?'

David glimlachte bij haar woorden en knikte. 'Dat is het inderdaad,' Door de drukte had hij zijn zuster al tijden niet meer gezien, of in ieder geval niet als ze samen waren. Hij lachte even bij haar omhelzing en keek haar aan. 'Naar omstandigheden goed. Laten we het erop houden dat Iwone en ik niet bepaald voor elkaar zijn gemaakt.' Hij wist dat Lenora niets zou doorvertellen. Alles wat hij hier zei, bleef tussen deze muren. 'Ze is saai en ze ziet overal het beste van in, ze is te lief, er zit geen pit in. Het is echt vreselijk.'

Lenora lachte even geamuseerd bij die woorden, nam zichzelf een drankje, schonk wat voor haar broer in en nam plaats op het uiteinde van een ligbank. 'Ik dacht wel dat je haar niet zo interessant zou vinden. Die arme Iwone Storm.' grijnsde ze en dronk van haar drankje. Echter bleef ze hem speels aankijken. 'Oh, vergeef me. Ik ben een slechte zus nu...' Ze ging meer liggen en keek hem aan. 'David, Iwone is een meisje met het hart op de goede plaats, denk aan je nakomelingen! Ze is zo jong, zo vruchtbaar... Tot dat ze je dertig meisjes geeft,' lachte ze even bitter.

David keek zijn zus aan. 'Geef mij maar een vrouw met pit, die weet wat ze doet. Ik zou er nog niet eens raar van op kijken als ze halverwege het vrijen in huilen uitbarst omdat het pijn doet.' De gedachte alleen al irriteerde hem mateloos. 'Mijn nakomelingen, juist. Als ze maar niet al te veel van haar karakter weghebben.' Bij haar zogenaamde grap keek hij haar aan. 'Dat is niet grappig Lenora, dat weet je net zo goed als ik.' Als hij alleen maar meiden zou krijgen, zou de troon naar Gregoire gaan, als hij niet al gestorven was rond die tijd en anders naar een van zijn andere broers.

Lenora grijnsde bij zijn woorden. 'Volgens mij huilt ze al voordat je haar prenetreerd... Emotioneel gezien ben je echt niet klaar voor een huwelijk, David.' plaagde ze hem. Hier hield haar broer van; haar pit. Dat wist ze, zag ze, voelde ze. 'Ach lieve David, ik plaag je maar een beetje. Dus hoe kan ik dat in vredesnaam weer goedmaken?' Ze nam met een schijnheilig glimlachje nog een slokje van haar drankje, maar bleef hem aankijken.

'Pas maar op dat ik jou straks niet uithuwelijk.' waarschuwde hij haar. Natuurlijk als een grap. 'Goed maken? Daar moet ik nog even over denken hoor. Ik denk niet dat je dit zo snel goed kan maken met me... Misschien als je een andere huwelijkskandidaat voor me vind, binnen twee dagen dat ik het je wellicht vergeef.' lachte hij en dronk wat van zijn drankje.

Lenora staarde even naar het plafond en keek haar broer met een glimlach aan. Ze stond op en cirklede rond haar broer heen. 'Mij uithuwelijk? Ik denk niet dat iemand daar buiten het een week met me volhoud.' Toch glimlachte ze en stope weer voor hem. Haar drankje dronk ze in een teug leeg. 'Dat is een gehele uitdaging. Jammer dat je mijn broer bent,' lachte ze.

'Denk je dat ik het meer dan een week met mevrouw Iwone uit hou dan?' Als het aan hem lag, was ze na één dag alweer terug in het Noorden, maar helaas kon dat niet. 'Dat is zeer zeker jammer.' Het was vrijuit bekend dat David ieder nam die hem aansprak. Het maakte hem niet uit wie ze was, zo maakte het hem ook niet uit dat Lenora zijn zus was. Ze was knap en dat mocht gezegd worden ook.

Lenora nam David zijn hand vast. 'Je bent koning tegen die tijd van Evenfall, David. Als ik iets van vader heb geleerd of al mijn boeken, is dat een koning kan doen wat hij wilt.' Echter was dat laatste dubbelzinnig bedoelt en daagde ze hem als het ware uit. De jurk leek al genoeg in Lenora haar ogen. Het was ziek, maar ze had altijd een zwak voor Davif gehad. De broer waar ze zich veilig bij voelde, een broer die haar begreep. De andere was net een teddybeer... En dat vond ze maar zielig.

'Wil je daar soms iets mee zeggen liefste zuster van me?' vroeg hij met een grijns rond zijn lippen en trok haar op zijn schoot. 'Welke man zal goed genoeg zijn voor mijn lieftallige zuster hier?' dacht hij hardop en keek haar aan. 'De jongen uit het Zuiden wellicht? Ik hoorde dat hij niet zo vreselijk is als de rest... Of misschien trouw je wel met iemand uit de stad, net als vader en moeder.'

Lenora haalde haar wenkbrauwen op, maar vleide zich beter op zijn schoot. Een vinger streelde even langs de stoppeltjes op zijn kin. Kort, maar speels keek ze hem aan. 'Of misschien trouw ik wel niet en leef ik op de goede kosten van mijn broer terwijl ik een oude vrijster ben,' giechelde ze. Ze wou niet bepaald met iemand trouwen. Op dit moment kon ze enkel aan haar broer denken die trouwens veel te dicht tegen haar aanzat.

'Dat zou ook nog een optie zijn.' mompelde hij. Prinsessen hoorde te trouwen met de fijnste mannen uit het land, of ze het nou wilde of niet. Dat was hem altijd geleerd en dat was ook iets wat hij belangrijk vond: hoe kon je anders ooit zorgen voor uitbreiding van je familie? Die koters moesten toch ergens vandaan komen. 'We zullen het allemaal wel zien, denk je niet?' zei hij met een grijns en keek haar aan.

'Misschien,' lachte ze en streelde kort over zijn schouder. Het was zo moeilijk en ergens zo makkelijk te verklaren waarom ze zich zo voelde bij David; hij was erg aantrekkelijk, maar daarbij voelde ze zich al langer zo. Het was al sinds hun jeugd daar. 'Waarschijnlijk trouw ik met zo'n hufter die veel ouder is én erg slecht in bed.' lachte ze en zette zich beter waarbij haar hoofd tegen zijn schouder aanleunde en naar hem glimlachte.

'Ik zorg er zelf wel voor dat dat niet gebeurd zusje. Die man geven we wel aan Agathe,' zei hij lachend. Lenora was altijd het zusje geweest waar hij de beste band mee had. Ze dachten hetzelfde, in tegenstelling tot Gregoire en Agathe, die hen beide niet echt leken te begrijpen. 'Ik zal de beste man van het land voor je uitzoeken. Een knappe, jonge, rijke man - die ook nog eens een ster is tussen de lakens.' lachte hij.

Lenora lachte, maar keek haar broer tevreden aan. 'Daar hou ik je aan, broertje.' Zacht drukte ze haar lippen op zijn wang. Er was iets aan zijn ogen waardoor zij maar de hele tijd in die van hem bleef staren... 'Hij mag best wat van jou weghebben; mooi haar, gespierd lichaam en een knap kontje...' Ze lachte weer en stond op waarbij ze haar armen rond zijn hals sloeg en zo tussen zijn benen in stond. 'Jammer dat je enkel mijn knappe broer mag zijn bij wet. Anders wist ik het wel,' zei ze nogal plagend.

David keek haar aan. 'Relaties tussen broers en zussen zijn niet raar hoor. Vroeger gebeurde dat altijd om het bloed puur te houden. Geen invloeden van andere families, enkel hun eigen.' vertelde David haar. Zijn vader had het hem ooit verteld en hij had het ook wel eens gelezen in een boek over de geschiedenis van de koninklijke familie. Echter wist hij niet hoe hij de opmerking van Lenora moest opvatten. Ze was knap, fijn om naar de kijken, dat zeker.

Lenora grijnsde naar hem en beetje daarbij zachtjes op haar lip. 'Relatie tussen broer en zus? Dus je geeft toe dat je het liefst van alles me eigenlijk wilt ontdoen van deze jurk om daarna me passioneel te kussen en me lief te hebben? Want ik zou al haast denken dat ik deze jurk niet voor niets heb aangedaan...' Ze haalde vragend, plagend, een wenkbrauw op. 'Tenminste àls je die gevoelens, verlangens, ook zo kent natuurlijk. Anders niet.'

David keek haar aan. 'Als je mijn zus niet was geweest, heb ik geen twijfels dat je vast wel eens de binnenkant van mijn bed had gezien.' zei hij tegen haar en grijnsde eventjes. Nu pas realiseerde hij zich wat ze nu eigenlijk had gezegd. 'Zeg je wat ik denk dat je zegt?' vroeg hij met een gefronste wenkbrauw en barstte in lachen uit. 'Lenora, Lenora toch. Mijn liefste zuster.' zei hij hoofdschuddend en trok haar naar zich toe.

Lenora voelde hoe schaamrood haar wangetjes werden. 'David, hoor ik daar nu een instemming? Of eerder een afkeuring?' Zacht streelde ze ovr zijn wang en naam zijn gezicht tussen haar beide handen. Hij was zo een knappe jongeman. Haar neus kwam tegen de zijne. 'David?' Een van zijn handen werd bij haar hart gelegd zodat hij het zou horen, voelen, hoe hard het pompte in zijn bijzijn.

David zette haar van zijn schoot af en draaide de deur op slot. Dit gesprek moest privé blijven en hij wilde geen onverwachts bezoek. Hij liep weer terug naar de bank en zette haar weer op zijn schoot. 'Lenora,' zei hij serieus en keek haar aan. Hij kon haar hart voelen kloppen als een bezetene en glimlachte. 'Ik kan niet anders dan ontkennen dat ze een knappe verschijning bent en je weet hoe ik in elkaar zit.' Hij hield van seksueel contact, met wie dan ook - zolang het maar een knappe vrouw was. 'Dus...' Even trok hij zijn wenkbrauw op en keek haar aan. 'Ik kan niet zeggen dat ik dezelfde gevoelens heb, maar dat wil niet zeggen dat ik jou geen leuke middag gun. Dus het is aan jou.'

Lenora glimlachte naar haar broer en ging beter zitten. 'Wel dan,' fluisterde ze en liet een mauw van haar jurkje een beetje omlaag zakken terwijl ze haar lippen met zlefvertrouwen op die van hem drukte. 'Waarom laat je de liefde voor je zus niet eens wat meer zien?' plaagde ze lichtelijk, terwijl haar handen om zijn hals lagen en daar plagend het haar streken. Plaats voor echte gevoelens was er niet; dit moest tussen zus-en-broer blijven. Ze mocht het niet zien als wat weer.