De vertrekken van Constance

Zoals Constance had gevraagd, liet Anna de andere dienstmeisjes voor het bad zorgen en zelf liep ze naar de keukens toe om een stuk wild te regelen voor Constance. Haar laatste zin stond Anna totaal niet aan, maar ze kon er niets aan veranderen. Toen ze terug liep naar de vertrekken was het bad gevuld met stomend water en pakte Anna de spullen die Constance op de grond had gegooid op. 'Ze komen het zo bij u brengen,' deelde ze mede en keek haar kort aan.

Constance was terwijl ze wachtte voor de spiegel gaan staan en bestuurde aandachtig haar verwondingen. Ze had een blauwe plek op haar heup, waarschijnlijk doordat ze tegen één van de wagens was geklapt, en hier en daar zaten wat schrammen. Ze was er in ieder geval beter van af gekomen dan van de schutters die ze dood had geschoten. Constance kon zich niet herinneren dat ze iemand ooit zo direct had vermoord. Ze wist niet wat ze er van moest vinden. Met een zucht knikte ze naar Anna en liep naar het bad. 'Anna, zet een stoel bij en ga zitten.'

Anna deed wat van haar gevraagd werd en pakte een stoel van de tafel vandaan. Hier ging ze opzitten, terwijl ze naar haar jurk keek en wat aan een stiksel frunnikte. Ze had geen idee wat Constance wilde gaan zeggen, maar waarschijnlijk zou het niet veel goeds zijn. Zonder ook maar iets te zeggen wachtte ze tot Constance zou losbranden.

Constance had nooit iemand met voorbedachte raden gedood, maar ze herinnerde zich heel goed een ander geval dat haar veel zwaarder lag. Ze pakte het stuk zeep dat naast het bad lag op en schrobde het vuil van haar huid. Na een lange stilte leek Constance pas aandacht te besteden aan Anna's aanwezigheid. 'Wat deed je bij de parade?' vroeg ze zonder haar dienstmeid aan te kijken.

Anna haalde haar schouders op en keek Constance aan. 'Ik - ik wilde het gewoon een keer van dichtbij meemaken...' mompelde ze. Deels was het waar: ze had het ontzettend graag een keertje van dichtbij willen meemaken, maar ze had nooit de kans gehad, tot vandaag. Echter ging ze er ook naartoe zodat ze Devon nog even kon zien, want ze was bang dat ze hem niet meer zou zien voordat ze weg zouden gaan en dan hadden ze toch nog een soort van afscheid.

Constance richtte haar blik op Anna en fronste. 'Spreek luider en lieg niet, Anna. Daar zie ik dwars doorheen.' waarschuwde ze met luide stem. Ze vond het vreselijk als mensen onverschillig en onzelfverzekerd overkwamen. Anna was echt geen watje en dat moest ze laten zien ook. 'Waarom heb je dan geen toestemming gevraagd?'

'Omdat ik dacht dat je het ook leuk zou vinden als ik zou komen kijken, daarbij had u niet gezegd dat ik iets hoefde te doen, dus ik ging ervan uit dat ik wel zou mogen.' zei ze. 'Daarbij was u ook druk met de voorbereidingen en heb ik geen kans gevonden om u nog te zoeken om het te melden.' zei Anna, dit keer luider.

Constance nam de woorden in zich op en dacht er enkele tellen over na. Ze likte over haar lippen en streek door haar natte haar. 'De volgende keer vraag je om toestemming.' zei ze uiteindelijk waarna ze Anna met een doordringende blik aankeek. Ze vond het maar niets als haar dienaars iets deden zonder dat ze het wist. Ze hield niet van verassingen. Ze had er een hekel aan.

'Zoals u wilt,' mompelde ze en keek haar aan. 'Was dat het, of zijn er nog andere dingen waar u over wilt praten?' vroeg ze zo beleefd als ze kon en bleef haar aankijken. Ze kon het niet tegen haar zeggen, maar ze was het zat om zo rond gecommandeerd te worden. Ze wilde hier weg, weg van Constance, om nooit meer terug te keren naar het Zuiden.

Constance hoefde niet lang na te denken over haar antwoord. 'Heer Devon sprak zeer lovende woorden over je.' begon ze met een bedenkelijke expressie op haar gezicht. Ze stond op in het bad en haalde een handdoek van het rek die ze zorgvuldig om haar lichaam bond. Constance zat nooit lang in bad. Als al het vuil er van af was, dan had dat bad zijn werk ook al weer gedaan. 'Het is een erg charmante man, vind je ook niet?' Constance richtte haar ogen op Anna.

Anna had zich voorbereid op het feit dat ze over Devon zou beginnen en fronste haar wenkbrauwen. 'Hij is een aardige man, hij heeft me de weg gewezen toen ik verdwaalde - toen we hier net waren.' vertelde ze haar. Het was tenslotte de waarheid, meer hoefde ze er niet van te weten. 'Hij is erg vriendelijk.' beaamde ze nogmaals en keek haar kort even aan.

'Niet alleen aardig, maar ook nog eens knap, rijk én machtig. Een begeerde man, als je het mij vraagt. Maar het is niet echt mijn type. Ik geloof ook niet dat mannen uit het Noorden kunnen tippen aan de mannen in het Zuiden.' Constance babbelde op een rustige toon verder terwijl ze het bad uitstapte en haar voeten aan het tapijt droogde. Ze pakte nog een handdoek om door haar haar te warren en liep toen terug naar haar slaapkamer. Anna wenkte ze met een gebaar van haar hand dat ze moest volgen.

Anna stond op van de stoel en zette deze weer terug aan de tafel, om vervolgens met Constance mee te lopen. 'Ik denk dat iedere Zuidenaar er zo over denkt,' zei ze met een kleine glimlach. 'Maar Devon is inderdaad een erg welvarende man.' gaf ze toe en pakte een simpele broek met een shirt uit de kast. Constance wilde zichzelf waarschijnlijk niet weer in een jurk hijsen.

Constance droogde zichzelf halfslachtig af en bond haar haar samen met een leren touwtje. Vervolgens trok ze de kleren aan die Anna voor haar gepakt had en plofte in één van de stoelen neer. 'Als zijn ouders al de kroonprins hebben weten te strikken voor hun dochter, zal hij vast een pracht vrouw krijgen. En een hoop knappe, kleine schreeuwlelijken.' Verveeld keek ze naar haar nagels en constateerde dat enkele afgebroken waren.

Anna knikte met een kleine glimlach. 'Ik weet zeker dat hij aan een prachtige vrouw gekoppeld zal worden door zijn ouders.' zei ze tegen haar en ging op de stoel zitten, die ze eerder weer aan de tafel had aangeschoven. Ze wist niet waar dit gesprek naartoe ging, maar het leek tot nu zowaar een vriendelijk gesprek en dat was niet iets wat ze vaak hadden.

Constance keek naar de glimlach die zich vormde op Anna's gezicht en schudde toen haar hoofd met een zucht. 'Veel te hoog gegrepen dus voor een simpele dienstmeid. Er is een veel groter plan voor de heer Devon vastgelegd.' zei ze met een glimlach van haarzelf toen ze naar achteren leunde in de stoel. Met een groots gebaar legde ze haar voeten op het bijzettafeltje en sloeg haar armen over elkaar. 'Gelukkig bestaat er nog zoiets als dromen.' zei ze met sarcastische ondertoon.

'Daar heeft u helemaal gelijk in. Waarom zou een edele man als heer Devon nou kiezen voor een dienstmeid? Hij zou wel gek zijn als hij dat deed.' zei ze, met nog steeds dezelfde glimlach op haar gezicht. Het was iets wat ze absoluut niet had willen zeggen, maar ze deed er alles aan om haar geheim te verbergen voor Constance. In de loop der jaren was ze aardig goed geworden in liegen. 'Dromen...' herhaalde ze glimlachend. 'Ach, zolang het bij dromen blijft is er niets aan de hand, toch Constance?' merkte ze op en sloeg haar armen over elkaar heen.

Constance bekeek Anna aandachtig en misschien zelfs iets te lang dan normaal was. Ze werd niet veel wijzer door dit gesprek met Anna, maar ze had nog steeds haar vermoedens. Ze zou er wel achter komen hoe het zat tussen die twee. 'Inderdaad, met dromen is niets mis. Zolang het niet in de weg komt te staan van je wérk.' Constance gaf het niet graag toe, maar ze waardeerde dat Anna ondanks dat verlegen karakter toch iets van pit verborg.

'Oh nee, dromen moeten dromen blijven en geen invloed uitoefenen op de dingen die je de rest van de dag doet. Dat ben ik helemaal met je eens.' zei ze vriendelijk en keek haar ook aan. Anna zou niet breken voor haar neus. Ze had zich voorgenomen dat ze sterk zou zijn en dat was dan ook hetgeen wat ze zou doen. Ze zou niet toegeven aan alle trucjes van Constance.

Constance had een dubbel gevoel bij het feit dat Anna zo goed stand hield. Het zou makkelijker zijn als het meisje gewoon huilend op haar knieeën al haar zonden zou bekennen, maar wat voor voldoening zou dat haar geven? Ze leunde met haar hoofd op de stoel en staarde zo naar het plafond. 'Heb je toevallig vernomen of mijn vader en moeder besloten hebben om ons vertrek uit te stellen?' vroeg ze om het onderwerp heer Devon te laten vallen. Ze zou er later nog wel op terug komen.

Anna knikte. 'Ik weet het niet zeker, maar volgens mij blijven ze hier iets langer door de staat waarin koning William verkeerd. Maar ik kan het nog eens extra voor u navragen als u dat wilt?' vroeg ze aan haar en sloeg haar benen over elkaar heen. Ze was dit gedrag niet van Constance gewend en het verbaasde haar enigszins. Normaal baasde ze maar wat in het rond en vond ze altijd wel een rotklusje dat gedaan moest worden.

'Oke.' Constance sloot haar ogen kort, maar opende ze al gauw weer. Ze realiseerde zich dat ze heel even de twijfel de overhand had laten nemen. Abrupt kwam ze overeind en liep naar het balkon. 'Je hoeft het ze niet nu te vragen. Ruim eerst dat bad maar op of doe iets anders, maar blijf hier. Ik heb je misschien nodig.' Constance verdween achter het gordijn dat het balkon scheidde van de kamer en steunde met haar ellebogen op de balustrade. Ze verlangde naar de verreikende bossen en bergen van het Zuiden.

Anna snapte niet waar de plotselinge verandering vandaan was gekomen, maar ze deed wat er van haar gevraagd werd. Alle handdoeken en andere benodigdheden die Constance had gebruikte, ruimde ze weer netjes op en liet de kamer achter alsof er nooit iemand in was geweest. Toen ze klaar was liep ze eveneens naar het balkon toe en keek haar voorzichtig aan. 'Zou ik misschien mogen vragen waarom u mij nodig zou hebben?' vroeg ze nieuwsgierig.

Constance was verdwaald in haar eigen gedachten totdat ze Anna naast zich hoorde. Met een stalen blik keek ze het meisje aan en wilde haar in eerste instantie afsnauwen, maar ze veranderde al snel van gedachten. 'Omdat jij de enige bent die het weet.' Anna zou vast wel weten waar Constance op doelde. Dat was nogal een frustrerend feit. Ze wendde haar blik weer af en keek naar het uitzicht.

'Oh...' mompelde ze en keek haar aan. Waarom Constance ineens terug kwam op dit onderwerp snapte ze niet helemaal, maar ze had beloofd dat ze nooit iemand iets zou vertellen, dus had ze dat ook niet gedaan. Zo loyaal was ze dan wel aan Constance: ze wilde haar niet in de problemen brengen. 'Wat heeft dat hiermee te maken?' vroeg ze zich af en keek Constance opnieuw aan.