Vertrekken van David

-

Iwone had Henry in haar armen en liep zo vluchtig door de gangen heen. Ondanks dat ze Henry niet wilde verstoppen en verbergen voor mensen, wou ze ook weer niet dat iedereen vragen zou stellen. Gelukkig kwam ze nauwelijks iemand tegen in haar weg naar David's vertrekken. Henry spartelde in haar armen, omdat hij veel liever wou kruipen. Dan zou hij alle kanten oplopen en van alles in zijn mond stoppen, wat haar niet een heel goed idee leek. Toen ze eenmaal voor zijn vertrek stond, wachtte ze geduldig tot David's wachters hadden aangeklopt en de deur opendeden.

David lag in het hemelbed en staarde naar het plafond. Vandaag hadden ze gelukkig nog geen vergaderingen gehad en hadden ze de kans om bij te komen van de lange reis. Dat was dan ook iets wat David hard nodig had. Gelukkig was de reis vlekkeloos verlopen, maar hij had zich een hoop zorgen gemaakt. Gisteren was hij direct aangeschoven bij het diner en hadden ze tot laat nog na geborreld, dus hij was maar al te blij met de rust nu. Helaas werd deze verstoord door één van zijn wachters die hem vertelde dat prinses Iwone voor zijn vertrekken stond. Hij had geen zin in haar gezelschap, maar toch kon hij haar niet weigeren, dus liet hij haar naar binnen sturen.

Iwone keek opgelucht naar Henry, toen ze van David naar binnen mochten, en liep dan ook snel het vertrek in. Bij het aanzicht van David leek Henry enthousiast te reageren, dus zette ze hem snel op de grond neer, waarna hij meteen door de kamer begon te kruipen. Iwone glimlachte naar David en liep naar hem toe, om een kus op zijn wang te drukken. Nog steeds wrong haar buik zich in allerlei knopen als ze dacht aan de beslissing die ze had gemaakt. 'Hé David,' zei ze glunderend, 'hoe gaat het? Hoe ging de reis? Ik wou je gisteren nog aanspreken, maar ik moest weer vroeg naar Henry toe, om hem in bed te leggen.'

David bekeek haar enkel en knikte als begroeting. 'Ik voel me prima en de reis is ook goed verlopen.' zei hij enkel. Hij was inmiddels rechtop gaan zitten en bekeek Henry die door de kamer heen kroop. Hij was in die vier maanden een stuk gegroeid en blijkbaar was hij een enthousiaste kruiper geworden. 'Hij is groter dan de laatste keer.' merkte hij op, zonder al te veel emotie in zijn stem en sloeg zijn armen over elkaar heen. In zijn ogen was het alles behalve eerlijk dat ze zijn aanbod had afgewezen, maar wel open en vrolijk zijn vertrek binnen kwam banjeren, om vervolgens ook nog te doen alsof ze blij was hem weer te zien. 'Waarvoor ben je hier gekomen, Iwone?'

Iwone merkte de toon van zijn stem op en plukte nerveus aan de stof van haar mouw. 'Ik denk dat hij over paar weken kan lopen,' zei ze met een kleine glimlach en liep snel naar hem toe, om het tafelkleed uit zijn handen te trekken, voordat alles op de grond zou vallen. 'Ga maar naar David toe,' fluisterde ze tegen Henry en gebaarde dat hij naar zijn vader moest kruipen. Ze kwam weer overeind en trok opnieuw zenuwachtig aan haar lange vlecht. 'Ik wou je graag weer zien en Henry ook. En ik dacht dat je Henry ook wel weer wilde zien,' legde ze vluchtig uit.

'Waarom zou ik hem willen zien?' Hij was zijn zoon door bloed, maar niet door familie. 'Je hebt de kans gehad om samen met hem naar Evenfall te komen en dat heb je afgewezen. Prima, maar ga niet verwachten dat ik blij ga zijn als ik hem zie. Of jou.' beet hij haar toe en stond op van het bed. Zelfs na alles wat er was gebeurd, was ze zo ontzettend naïef en snapte ze niet dat hij hen niet wilde zien.

Iwone had al deze vragen verwacht, al sinds het moment dat ze had besloten om niet mee te gaan naar Evenfall, en steeds hadden ze in haar hoofd gezeten. En nog steeds wist ze niet waarom ze niet met hem mee was gegaan. 'Dit is iets tussen ons, David, laat je zoon daar nou niet onder leiden,' zei ze zachtjes en keek hem smekend aan. 'Ik weet dat je mij niet wil zien, maar Henry wil jóu wel graag zien.' Ze liet hem weleens een klein schilderijtje van David zien, zodat hij zijn vader niet zou vergeten.

'Hij is mijn zoon niet Iwone. Misschien wel door bloed, maar verder heb ik niets met hem.' Henry had inmiddels zijn armpjes omhoog gestoken naar David, maar hij liep enkel naar de andere kant van de kamer. 'Je hebt je keuze gemaakt, prima, maar kom niet iedere keer als we in dezelfde stad zijn terug naar mijn vertrek om vadertje en moedertje te spelen!' Hij moest een ander leven opbouwen, hij moest een nieuwe vrouw en kinderen krijgen.

Henry leek de afstandelijkheid van David niet te merken en kroop dus ook achter David aan door het vertrek heen. Iwone liep naar hem toe en pakte hem op, terwijl ze een kus drukte op zijn teleurgestelde gezichtje. 'Ik weet dat ik álles tussen ons verpest heb door niet met je mee te gaan. Maar we waren ooit samen, ik híéld van je, en toen vroeg je de scheiding aan, dus- Ik was gewoon bang om met je mee te gaan. Niet omdat ik niet van je hou, of omdat ik denk dat je een slechte vader bent, of dat ik niet wou dat we weer samen zouden komen, maar puur omdat ik bang was dat je eenmaal in Evenfall ons links zou laten liggen!'

'Jezus Iwone wat ben je toch ook af en toe een naïef wicht!' riep hij gefrustreerd uit en gaf een klap tegen een vaas die op één van de ladekasten stond. In honderden scherven viel hij uiteen op de grond, maar David besteedde er weinig aandacht aan. 'De enige reden waarom je in het Noorden bleef was voor die stomme bewaker van je, maar zeg dat dan ook recht in mijn gezicht.' siste hij tussen zijn tanden door en keek naar de twee.

Iwone drukte Henry tegen haar aan, toen David de vaas van de kast af sloeg, en sloot geschrokken haar ogen. Henry begon te huilen en terwijl Iwone hem probeerde te sussen, keek ze ongelovig en angstig naar David. 'Het was niet daarom, David. Ik zou hem of jou nóóit boven Henry stellen. Je had gewoon medelijden met me en bood me enkel daarom de kans om met je mee te gaan naar Evenfall. Je hebt nooit van me gehouden, David, en dat ga je ook nóóit doen! En je zou dus nooit meer een relatie met me begonnen zijn. Henry en ik zouden voor niets met je mee gegaan zijn naar Evenfall!' antwoordde ze fel.

'Ach lul niet!' riep hij gefrustreerd terug en wees naar de deur. 'Als je er toch zo zeker van bent dat ik toch nooit iets voor je hebt gevoeld, waarom kom je dan hier überhaupt nog langs? Hè, iedere keer als we op dezelfde plek zijn kom je smekend op je knietjes naar me toe. Hopend dat we een leuk gezinnetje kunnen vormen met z'n drieën! Ik geef je de kans en je slaat hem af. Dan is het ook gewoon je eigen domme schuld Iwone, dus ga het nu niet op mij afschuiven!' Iedere keer weer wist ze het bloed onder zijn nagels uit te halen. 'Rot dan ook gewoon op!'

Iwone kromp in elkaar en duwde Henry's gezicht tegen haar borst aan, zodat hij David's uitbarsting niet zou zien. Hij had gelijk, ze had een gezin met hem kunnen stichten, maar ze had het niet gedurfd. Het was een beslissing waar ze spijt van had, want zíj had er nu voor gezorgd dat David Henry niet meer wilde zien en haarzelf ook niet. Ze vocht tegen haar tranen en gelukkig kwamen die niet uit haar ogen gestroomd. Anders zou ze zich nog meer voor schut zetten. 'Alsjeblieft, David, laat Henry niet de dupe worden van alles tussen ons. Ik weet dat je ook iets voor me gevoeld hebt en ik weet dat ik dat niet tegen je had mogen zeggen. Maar- Ik weet dat ik voor Henry had moeten kiezen en met je mee had moeten gaan, m-maar geef hem een vader, David! Eentje die Tobias niet voor hem is.'

'Henry is jou zoon, niet die van mij Iwone. Je ziet maar hoe je het oplost. hij is niet mijn probleem en dat zal hij ook nooit worden. Ik zal nooit zijn vader zijn, ik wil zijn vader niet zijn.' Hij was nog steeds boos, maar bovenal gefrustreerd over dit alles. 'Ik hoef hem niet meer te zien. Bij dit soort evenementen prima, maar kom niet meer naar mijn vertrekken toe, niet om hem te zien.' Ze hoefde het niet erger te maken voor beide. 'Je zoekt maar een andere vader voor hem als je er zo graag eentje wilt.'

Iwone beet koppig op haar lip en veegde vluchtig een traan van haar wang af. Ze had gedacht dat het een geweldige middag zou worden, dat David trots zou zijn dat zijn zoon al kon kruipen, dat hij met hem zou spelen, dat hij misschien deze week wel iets leuks met hem zou willen doen. Maar dat zou hij vandaag niet doen, morgen niet, hij zou het nooit doen. 'Denk aan jezelf, David, en wat je hem nu aan doet! Jij bent opgegroeid met je eigen, geweldige vader, ik ben opgegroeid met mijn lieve vader en Henry zal opgroeien met alleen míj. Als ik sterf, dan heeft hij geen ouder meer.'

'Henry heeft genoeg mensen om zich heen die van hem houden. Of ik dat nou ben, Tobias of een andere prins dat maakt niets uit.' merkte hij op en keek haar aan. 'Ik ben opgegroeid met mijn vader en ik heb hem veel te jong zien sterven, ook niet echt een pretje geloof mijn woorden maar.' Henry zou niets aan hem hebben: hij zou hem misschien drie keer per jaar een paar weken zien en dat was het. Wat had hij daar aan? 'Je praat jezelf een probleem aan dat er niet is. Dus bespaar me je tranen.'

Henry begon veel te zwaar in haar armen te worden, maar ze bleef hem koppig vasthouden en bleef naar David kijken. 'Als dit je keuze is, dan respecteer ik dat,' kreeg ze er met de grootste moeite uit. Toen ze Henry nauwelijks meer omhoog kon houden, nam ze plaats op een stoel en keek ze afwezig voor haar uit. Ondanks dat ze wilde huilen, kwam er niets uit. David wilde haar niet meer zien, Tobias deed de laatste tijd afstandelijk en de zorg voor Henry begon steeds zwaarder te worden. Ze wist niet wat van de drie haar het meest pijn deed. 'Ik zal zo weggaan,' beloofde ze David.

'Dat lijkt me een goed idee.' David schonk voor zichzelf een mok wijn in en sloeg deze in één keer achterover. Het was beter als ze elkaar niet zagen, gewoon hun eigen leven zouden leiden. Iwone moest leren dat ze zich niet aan hem vast kon klampen. Hij had genoeg aan zijn hoofd en als hij ook nog eens aan Iwone moest denken... nee dat kon hij er niet bij hebben.

Ze schonk Henry nog de kans om David goed te bekijken, want hij zou hem een hele lange tijd niet meer zien. Henry realiseerde dat natuurlijk niet en speelde dus met haar ketting, terwijl zijn ogen nog nat en rood waren van de tranen van eerder. Toen ze haar kracht terug had gevonden, tilde ze Henry weer op en stond ze op. 'Ik zal je vast nog wel zien deze week,' mompelde ze zwakjes en liep richting de deur. Terwijl ze de glasscherven probeerde te ontwijken, struikelde ze bijna over haar jurk en ging zo snel de deur uit. Toen de deur achter haar gesloten was, mompelde ze nog wat afscheidswoorden aan de wachters en liep toen richting haar eigen vertrekken.

[NEW]
Gregoire was zonder enige verklaring aan de wachters het vertrek van David binnengestormd en begon al met praten, voordat hij David überhaupt had gezien. 'David, bij de Goden, ik weet dat ik dingen vaak verpest, maar wat ik nu toch weer heb gedaan-' Hij nam plaats op een stoel, stond toen toch maar weer op, leunde tegen de muur aan en besloot toch maar door de kamer te ijsberen, zodat hij niet stil hoefde te staan. Ondertussen zocht hij naar de goede woorden om het nieuws te vertellen.

'Wow, wow - rustig man!' David keek verward op toen Gregoire zijn kamer binnen kwam banjeren en schonk twee glazen wijn in. Eentje overhandigde hij aan zijn jongere broer en nam zelf plaats op de stoel. 'Oké, vertel, wat heb je nu weer gedaan?' Hij was ontzettend nieuwsgierig, ondanks dat Gregoire zelf erg van slag leek door het nieuws. 'En probeer het een beetje rustig te vertellen, zodat ik het misschien ook nog een beetje snap.' voegde hij er grinnikend aan toe.

Gregoire pakte het glas wijn aan en dronk hem in elke slokken op, waarna hij weer ging ijsberen door de kamer heen. Hij besloot maar bij het begin te beginnen. 'Weet je nog dat ik naar een bordeel ben gegaan? Nou, ik kwam precies dat meisje tegen. Híér. Op de markt.' Hij haalde diep adem en vulde opnieuw zijn glas met wijn, om deze ook in enkele slokken weg te werken. 'En je zal het vast al geraden hebben: Ze. Is. Zwanger.' Hij gooide zijn handen in een wanhopig gebaar omhoog. 'En ze is er heilig van overtuigd dat ík de vader ben.'

'Dat zelfde meisje?' vroeg hij ongelovig en luisterde verder naar wat hij te vertellen had. Bij zijn woorden, moest David zijn glas neerzetten, anders was alle wijn erover heen gegaan. Gierend van het lachend steunde hij met zijn handen op zijn benen. 'Ze is zwanger, van jou?' vroeg hij lacherig en keek hem hoofdschuddend aan. 'Oh oh oh, Gregoire toch. Als je niet zo van slag was geweest, had ik gedacht dat je een grapje maakte.' Hij geloofde zijn broertje wel, al vond hij het een zeer onwaarschijnlijk verhaal. 'Dus even voor de duidelijkheid. Je bent in Tyrosh naar een bordeel geweest, heb je één keer seks met haar gehad... Je komt hier naar Lorath, je komt haar weer tegen en pats boem ze is zwanger en zegt dat het van jou is?' David had zelf werkelijk geen idee of hij bastaarden had van hoeren uit de bordelen waar hij kwam. 'Geloof je haar?'

'Nee, nee, nee, nee, David, nee!' zei Gregoire nog haastig, maar het was al te laat. Zoals verwacht barstte zijn broer in lachen uit en het leek erop dat hij niet snel zou stoppen. Dus sloeg Gregoire zijn armen over elkaar heen en stond nukkig in de kamer. Hij hoopte nog zo door het zielig te brengen dat David wat compassie kon tonen voor zijn situatie. 'Ja, één keer seks, ik kom hier en daar staat ze met een buik van hier tot Quandaï. Ik bemin Morena avonden lang seks en geen baby. Waarom ging het juist bij deze vrouw fout?' Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haren. 'Ik weet niet wat ik moet geloven. Ik weet enkel wel dat ik een vrouw die beweert zwanger van me te zijn niet alleen kan laten. De rebellen nemen het risico niet om het te laten leven, vooral omdat het de eerste mannelijke Halley van de volgende generatie is.'