De vertrekken van Constance

Constance maakte een onverschillig geluid en ging verder de gang in. Ze vond zichzelf nou ook weer neit zo speciaal. Terwijl ze in het donker verder liepen, stootte ze een paar keer haar hoofd en knie, maar ze hield zichzelf staande. 'Ja hoor. Ik zou er niet aan moeten denken dat David mij aanspreekt over het feit dat ik zijn vrouw in lelijke kleding steek.' Met een grijns keek ze de gang rond en trok ze de mantel van haar schouders.

'Nee, daar moet je inderdaad niet aan denken,' giechelde Iwone en glipte snel weer de kamer van Constance in. Daar deed ze haar kleren uit en stapte weer in haar jurk. Snel keek ze in de spiegel en fatsoeneerde haar haren. Ze rook naar de markt en ook haar huid was wat vies, maar ze moest het er maar mee doen. 'Ik ga nu snel naar mijn wachters en vraag ze of ze het paard willen kopen!' glimlachte Iwone.

Constance trok haar laarzen uit toen ze haar vertrek binnen waren gegaan. Ze wachtte totdat Iwone klaar was en knikte. 'Het was me een genoegen om mee naar de stad te gaan.' zei ze uiteindelijk met een kleine glimlach. 'Maar de volgende keer neem je maar iemand anders mee.' De glimlach maakte plaats voor een frons. Ze ging liever alleen de stad in. Of het bos. Als het maar alleen was. 'Succes met het paaard.'

Iwone moest lachen om haar woorden en spreidde haar armen al uit voor een knuffel. Toch kon ze zich in houden en maakte enkel een buiging voor Constance, terwijl ze moeite had om haar lach in te houden. Ze had nu wel geleerd hoe vervelend Constance knuffels vond. 'Ik zal andere handlangers gaan zoeken, wees maar niet bang,' giechelde ze en knikte dankbaar met haar hoofd. 'Dat gaat lukken.' Daarna draaide ze zich om en liep het vertrek uit, om rechtstreeks naar haar eigen vertrek te lopen.

Constance was blij toen Iwone het op een buiging hield. Ze boog terug naar de kroonprinses en stond zichzelf toe haar een glimlach te geven. 'Daar ben ik van overtuigd.' merkte ze droog op. Constance kon zich heel goed voorstellen dat Iwone iedereen mee kreeg. Ze was nogal overtuigend. Met een glimlach keek ze Iwone na en schudde ze haar hoofd toen het meisje uit het zicht verdween.

[NEW]
Met veel tegenzin liep Iwone door de gangen die leidde naar het vertrek van Constance. De tegenzin was niet door Constance, maar door de gedachte dat ze afscheid van haar moest gaan nemen. Over paar dagen zou Iwone vertrekken en ook Constance. De festiviteiten en rampen waren allemaal over; de families konden weer naar huis toe. Zachtjes klopte ze op haar deur en wachtte geduldig af.

Constance zat in één van de stoelen in haar vertrek en staarde voor zich uit. Haar vertrek was nog even rommelig - in al die tijd had Constance geen nieuwe dienstmeid op gedaan en ze liet niemand haar kamer opruimen - maar zelf leek ze ook niet helemaal op orde. Ze verveelde zich in het paleis, ze wilde naar huis en dat zou eindelijk gebeuren, maar toch wist ze dat ze het zou missen. Eén van de redenen van haar gemis stond voor de deur, zo bleek toen ze die opende. 'Iwone.' glimlachte ze verrast.

Iwone glimlachte naar Constance toen ze open deed. 'Hoi Constance! Ik kwam langs, omdat-omdat ik afscheid wou nemen. Ik weet niet wanneer jij weggaat, maar ik ga al over paar dagen. Ik denk dat je wel over mij en David hebt gehoord, de hele situatie lijkt iedereen al te weten.' Ze stapte voorzichtig de kamer binnen en giechelde. 'Jeetje, Constance, wat een troep!'

Constance stapte opzij zodat Iwone naar binnen kon en bestudeerde het meisje aandachtig. Ze had gehoord wat er aan de hand was en ze had verwacht dat Iwone er wel slechter aan toe zou zijn. Zo op het eerste gezicht leek ze eigenlijk nog precies zichzelf. Met een grijns sloeg Constance haar armen over elkaar. 'Mijn kamer weerspiegelt hoe het er hier eigenlijk in het paleis aan toe gaat. Ik vond het zeer creatief van mezelf.' Als ze vertrok, dan zou ze het wel zelf opruimen natuurlijk.

Iwone's blik schoot met een ruk naar Constance toe bij haar woorden en met een diepe zucht zakte ze daarna neer in een stoel. 'Dan ben je vast blij dat je over paar dagen hier weg bent,' mompelde ze en wreef even vermoeid met haar handen over haar ogen. Het was onmogelijk voor Iwone om te slapen in zo'n leeg bed. Ze was zo gewend geraakt aan David's lichaam tegen de hare aan, dat ze enkel zo nog in slaap kon vallen. 'Hoe gaat het met je?'

Constance haalde haar schouders op. Ze wist werkelijk niet of ze blij was om weg te gaan. Ze nam tegenover Iwone plaats en keek de prinses met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Dat is niet een erg interessante vraag: hoe gaat het met jou?' Constance wist nog niet hóe het precies gegaan was en dat hoefde ze ook niet te weten. Ze wilde er alleen zeker van zijn dat het oké ging met Iwone.

'Ik-ik...' Ze kwam niet uit haar woorden en sloeg wanhopig een hand voor haar mond, om zo een snik te onderdrukken. 'Ik heb zoiets vreselijks gehoord. Het bl-blijkt dat David met een vrouw naar bed is geweest.' Nu sloeg ze ook haar andere hand over haar gezicht en bedekte zo haar opkomende tranen. 'Het is alsof hij me opzettelijk pijn aan het doen is. Een mes in mijn rug steekt.'

Constance keek ontzet toe hoe Iwone losbarste. Ongemakkelijk schoof ze naar het puntje van haar stoel en legde haar hand op Iwone's schouder. 'Van wie heb je dat gehoord?' Zelfs zij had nooit gedacht dat David zóiets zou doen, maar misschien had ze het wel altijd van hem verwacht. Ze snapte werkelijk niet waarom hij dat haar aan zou doen. Alsof het beëindigen van een huwelijk nog niet genoeg was. Die man dacht echt dat hij heel wat was.

'Van mijn dienstmeisje. Zij heeft het weer gehoord van een vrouw die in de keuken werkt. Eerst geloofde ik het niet. Ik dacht dat het gewoon een stomme grap was. Maar de blikken die me nu door de mensen in het paleis worden gegeven... Het gaat van geamuseerd, tot medelijdend, of juist beschuldigend.' Ze balde haar vuisten en beet op haar lip. 'Ik wil hier weg,Constance. Ik dacht, hoopte, dat het misschien nog goed zou komen. Maar David heeft genoeg tijd om zich door andere vrouwen te laten vermaken.'

Constance wreef over haar onderarm, ofwel over het litteken dat ze over had gehouden aan haar stommiteit van een aantal weken terug en zuchtte diep. 'Hij heeft echt geen idee in welk gevaar hij zich nu bevindt. Ik zou David levend kunnen villen op het moment.' zei ze geërgerd terwijl ze weer naar achteren leunde. 'Maar daar heb jij natuurlijk niets aan. Ga je nu dan terug naar het Noorden?' vroeg ze nieuwsgierig.

Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer in dat paleisleven. Ik wil me nuttig maken voor de maatschappij. Weer gaan strijden voor vrouwenrechten. Mij nuttig maken als verpleegster of lerares. Want welke prins van adel zou nou een vrouw willen hebben die geen maagd meer is, gedumpt is door de koning en... Het klinkt misschien raar en ik heb het aan niemand verteld, maar ik voel me de laatste tijd niet zo lekker. Maar dat zal vast niets zijn, toch?'

'Dat klinkt erg dapper, Iwone. Maar ik weet zeker dat je het kan. Je kunt het altijd proberen en anders zullen je ouders je vast graag terug thuis hebben.' Constance sloeg haar armen over elkaar en fronste licht toen Iwone vertelde dat ze zich ziek voelde. Ze wist niets van dat soort dingen dus haalde ze haar schouders op. 'Wellicht een verkoudheid. Jullie Noordelijk volk kleed zich ook altijd veel te luchtig. Niet overal is het zulk warm weer als aan zee.' Ze grinnikte lichtjes en kwam overeind. 'Wil je iets drinken?'

Ze knikte instemmend. 'Dat dachten mijn dienstmeisjes ook al. Ik vat vaak erg snel koud en krijg soms koorts. Het is vast zoiets. En ja, lekker, ik wil wel wat te drinken.' Ze stond ook op en liep naar het raam toe. 'Hoe vond je de tijd hier in Evenfall trouwens? Ga je nog dingen of mensen missen? Want ik heb eigenlijk geen idee wat je allemaal in die weken hebt gedaan.'

Constance schonk twee mokken vol met een speciale fruitwijn die ze ontdekt had in de stad. 'Ik vond het hier anders.' zei ze twijfelend, maar zuchtte daarna. 'Oke, het was aangenamer dan ik had verwacht. En misschien heb ik ook wel een lijstje met mensen die ik ga missen.' Constance liep met de mokken naar het raam en gaf er één aan Iwone. Ze had al geleerd dat ze gewoon eerlijk bij Iwone moest zijn. Niet al te charmant trok ze haar broek op en dronk ze van haar wijn.

Iwone nipte aan de wijn, die verrukkelijk was, en keek Constance benieuwd aan. 'Wie ga je dan allemaal missen?' vroeg Iwone nog nieuwsgieriger. Constance was altijd zo mysterisch, iets dat Iwone erg intrigeerde. Ze nam weer plaats op een stoel. 'Ik ga ook zoveel mensen missen. Ik vind het echt vreselijk dat ik weg moet,' zei ze zachtjes en nam weer een klein slokje.

'Hé, het is niet zo dat ik niet in staat ben om vrienden te maken hoor.' Constance vatte Iwone's woorden verkeerd op en rolde met haar ogen. 'Ik ga jou missen natuurlijk. En als je toch in Evenfall blijft, dan ga je toch niet werkelijk weg? Je kunt iedereen gewoon nog eens opzoeken in het paleis. Niemand houdt je tegen.' Ze liep door haar kamer en nipte aan de wijn.

'Oh, nee, dat bedoelde ik niet!' zei Iwone snel en legde haar hand op Constance's schouder. 'Ik wou dat ik je iets mooiers hadden kunnen meegeven. Als ik op mijn paard rijd, dan denk ik altijd aan je, en ik heb je alleen maar een stomme armband gegeven,' zei Iwone met hangende schouders. Daarna haalde ze haar schouders op. 'Misschien heb je wel gelijk.' Iwone wist dat ze niet zomaar hier meer over de vloer kon komen, nadat ze het paleis had verlaten.

'En anders kom je eens naar het Zuiden. Dan kan ik je laten zien wat voor volk we werkelijk zijn. Niet al die vooroordelen die men hier heeft en in jouw Noorden.' Constance grinnikte en schudde haar hoofd. 'Iwone, je hoeft me niets te geven. Ik heb niet aan materiële dingen.' Ze klopte kort op Iwone's hand en stond toen op om iets te zoeken op haar bureau.

'Naar het Zuiden? Dat lijkt me leuk!' zei ze enthousiast en glimlachte daarna. 'Je vond de armband niet mooi, hè? Ik wist het wel! Je bent gewoon bang dat ik je er nog eentje geef,' lachte ze en dronk haar wijn op. Ze keek naar Constance, wat ze allemaal deed, en zuchtte daarna. 'Ik ga je ook missen, Constance. Ik zal zo snel mogelijk naar het Zuiden toe komen.'

Constance gaf Iwone nog een oogrol en stroopte toen haar mouw op om haar de armband te laten zien. 'Hij ziet er prima uit. Ik ben alleen geen sieraden mens, behalve tijdens speciale gelegenheden.' Ze trok haar mouw weer recht en verborg zo de armband en haar litteken. Ze ging verder met zoeken tot ze datgene vond wat ze zocht. 'Kijk. Als ze je uit eht paleis houden, kun jij er nog altijd in.' Constance grijnsde en gaf Iwone de plattegrond die Anna had gemaakt.