De vertrekken van de koningin

Hoewel de koning en koningin een slaapkamer delen, hebben ze ook hun eigen privé-ruimten in het paleis. Natuurlijk is dit deel van het paleis waarschijnlijk het meest wonderlijke deel, maar veel mensen zullen er nooi in de buurt zijn gekomen.

Agathe ging nerveus met een hand door haar haar en trok haar mouwen recht. Ze keek naar Gregoire en glimlachte zwakjes. Ze was het absoluut niet gewend om zo naar haar moeder te stappen. Meestal liet ze Gregoire het werk doen als er haar écht iets dwars zat, maar vaker hield ze het voor zich. Dit was echter iets dat ze moest delen, omdat het welzijn van anderen er vanaf hing. De dienaar was het vertrek naar binnen gegaan om hen aan te kondigen, dus stonden ze met z'n tweeën voor de grote massieve deuren te wachten.

Gregoire keek Agathe geruststellend aan en richtte toen zijn blik op de deur, die beetje bij beetje open ging. Zijn gezicht was hartelijk, maar ook doordringend. Hun moeder móést naar hun luisteren, want vader zou het niet doen. Alhoewel, Greg had hier ook zo zijn twijfels bij. Zuchtend pakte hij Agathe's hand vast en nam haar de vertrekken mee in. 'Mam?' riep hij.

Katarina stond op toen één van haar dienstbodes haar kwam vertellen dat twee van haar kinderen iets te vertellen hadden. Haar kinderen waren Katarina's grootste trots, dus met een glimlach liep ze hen tegemoet. 'Gregoire, Agathe.' zei ze liefhebbend. 'Wat kan ik voor jullie betekenen?' Als ze iets voor haar kinderen kon doen, stond ze daar altijd voor open.

Agathe hield Gregoire's hand angstig vast en volgde hem naar binnen. Ze kwam niet erg vaak in deze vertrekken, dus ze was steeds weer overweldigd door de weelderigheid en luxe. Ondanks de veelheid bleef het wel smaakvol. Agathe wendde haar ogen van het interieur toen ze haar moeder hoorde en gunde haar een klein glimlachje terug. Daarna keek ze meteen naar Gregoire. Hij zou vast en zeker het woord voeren. Dat kon hij velen malen beter dan zij.

Gregoire glimlachte breed en drukte begroetend een kus op zijn moeders wang. Daarna pakte hij haar hand vast en leidde haar naar de bank toe. 'Moeder, we willen met je over iets praten,' begon hij voorzichtig en nam plaats in een andere stoel. Ook gebaarde hij naar Agathe dat ze moest gaan zitten. 'Het gaat namelijk over David. Over zijn aankomende rol als koning en zijn huwelijk met de prinses van het Noorden.'

'Oké,' zei Katarina begripvol en ging op de bank zitten. Toen ze hoorde dat het over David ging, fronste ze haar wenkbrauwen. Vele hadden twijfels over het koningschap van haar oudste zoon, maar zij had er het volste vertrouwen in. 'En wat willen jullie daarover kwijt?' vroeg ze aan haar twee kinderen, ook al wist ze al wat ze waarschijnlijk wilde gaan zeggen.

Agathe ging op dezelfde bank als haar moeder zitten en keek van haar naar haar broer. Ze was zich altijd erg bewust van zichzelf wanneer ze bij de koningin was. Ze zat altijd net iets rechter en hopelijk eleganter in de aanwezigheid van Katarina. Agathe hield zelf stil, maar ze had tegen haar broer gezegd hoe zij er over dacht. Hij zou haar woorden en gedachten wel overbrengen. Misschien was het dus nutteloos dat ze hier zat, maar eigenlijk dacht ze dat dit meer overtuiging zou tonen.

Gregoire keek afwachtend naar zijn zuster, die niets zei, zoals hij al had verwacht. Zuchtend wendde hij zich naar zijn moeder. 'Moeder, David wordt een vreselijke koning,' zei hij dus maar rechtstreeks en keek haar ernstig aan. 'En nee, dit is niet omdat hij een of andere grap met me heeft uitgehaald. David is een goede man, maar geen koning. Heeft hij zich ooit bezig gehouden met het koninkrijk of de taken die een koning moet doen? Nee, hij denkt enkel een vrouwen en drank.'

Katarina keek haar twee kinderen bestraffend aan. 'Dat is hoe jullie denken over jullie oudere broer? Natuurlijk weten we alle drie dat hij dingen uithaalt die een koning misschien niet zou moeten doen, maar dat betekend niet dat als het eenmaal komt hij een slechte koning gaat worden. Je vader en ik hebben hem zijn hele leven al voorbereid op deze taak en hij weet er meer over dan jullie misschien zouden denken. Jullie zijn jong, jullie hebben geen verstand van koninkrijken of hoe je een staat moet regeren. Ik weet dat jullie denken dat David dat ook niet weet, maar dat weet hij wel.' Katarina verdedigde haar oudste zoon en daar had ze alle redenen tot: hij zou een goede koning worden.

Agathe kon niet geloven dat haar moeder zo standvastig volhield. Ze kneep haar handen samen en schraapte haar keel om nu eens wel wat te zeggen. 'Een man die zijn toekomstige vrouw bedreigt, zal nooit een goede koning worden.' zei ze op emotie loze toon en keek haar moeder doordringend aan. Ze zou nooit zoveel verzet hebben geleverd als ze niet zo op de feiten was gedrukt door Iwone en bovenal door wat David nú al met Iwone had gedaan.

Met een verbaasde en trotse blik keek Gregoire zijn zus aan. Meteen ging hij door op haar woorden. 'Agathe heeft zelf de verwondingen gezien die David aan Iwone heeft gegeven. Hij heeft haar in een wurg houding gehouden. Waarom denkt u anders dat de prinses met een sjaal constant rondloopt in dit bloed hete weer?' Hij hijgde van opwinding. Ze moesten gewoon hun moeder overtuigen. 'Mam, deed vader dat vroeger bij u? Nee, het is niet normaal wat David doet en het moet stoppen, voordat er ergere dingen gebeuren.'

'David heeft Iwone bedreigd?' vroeg Katarina verbaast. Daar had ze niets over gehoord. 'Wanneer is dit gebeurd? Wat is er voorgevallen?' Dat hij Iwone had bedreigt was iets vreselijks en het was zeker dat het nooit meer mocht gebeuren, maar dat maakte David nog steeds geen slechte koning? 'Nee, jullie vader heeft zoiets nooit gedaan.' Ooit had hij haar eens geslagen, maar dat was nog helemaal in het begin van hun huwelijk, bij een ruzie die nergens over ging.

Agathe knikte als bevestiging. 'Ja, de avond van het diner. Ze vertelde het me enkele dagen later. Ze had slechts iets verkeerds gezegd.' Ze keek naar Gregoire toen ze verder ging. 'Iedereen weet hoe hij met vrouwen is. Zijn aanpak van het volk zal waarschijnlijk net zo zijn. Dat kán niet, moeder.' het verbaasde haar dat ze haar moeder weer zo direct aan kon kijken. Normaal was het een spel om juist alle aandacht van haar ouders af te richten op de andere prinsen en prinsessen.

Gregoire legde zijn hand op zijn moeders arm en zuchtte. 'We proberen u er niet van te overtuigen om David van zijn positie af te zetten, maar kan je misschien eens met vader praten? Of met David zelf en proberen hem tot inkeer te brengen? Maar als hij, op dit moment, op de troon zal komen, dan...' Greg's stem haperde, doordat hij zich verbaasde dat hij zo'n helder beeld van Tarth kon krijgen. Chaos, oorlog, armoede.

Katarina knikte. 'Ik zal eerst met Iwone willen praten, horen wat er precies is gebeurd want hier kan ik niets mee. Natuurlijk is het ontzettend fout wat hij heeft gedaan en ik probeer het zeker niet goed te praten, maar ik kan nergens over oordelen als ik niet weet wat er precies gezegd is. "Enkel iets fouts gezegd?" Ik geloof niet dat David daarvoor zó uit zijn slof zou schieten. Ik ga er achteraan, dat beloof ik, maar ik kan niet garanderen wat ik kan betekenen. Ik kan het hooguit proberen, meer dan mijn best kan ik niet doen.' Ze zou dolgraag haar kinderen willen beloven dat alles goed zou komen, maar dat kon ze niet altijd.

Agathe luisterde maar half meer naar de woorden van haar moeder. Uiteindelijk stond ze op en liep van de bank weg naar één van de hoge ramen. Ze legde haar hand tegen het koude glas en zuchtte diep. Hoe kon haar moeder nou zo blind zijn voor wat er gaande was en voor wat er zou gaan gebeuren? 'Kunt u beloven dit vanuit een koninklijk opzicht te bekijken? En niet als moeder?' Agathe draaide zich weer om en leunde tegen de vensterbank aan. Ze twijfelde niet aan haar moeder's kunnen, maar ze was bang dat haar oordeelsvermogen werd aangetast door haar moeder instinct. Of wat dat ook mocht zijn.

Vermoeid haalde Gregoire een hand door zijn haren. Het was niet hun bedoeling geweest om Iwone erbij te betrekken. Als David er dan achter kwam... Hij wou er niet aan denken wat er zou gebeuren met haar. Hij wachtte het antwoord van zijn moeder af en keek ook naar Agathe. 'Moeder, hoe gaat het met u en vader eigenlijk? Kijkt u al uit naar de komst van de Rabbion familie?'

Katarina knikte naar haar dochter Agathe en glimlachte bij de vragen van haar zoon. 'Met mij en je vader gaat het prima, bedankt voor het vragen en natuurlijk kijk ik uit naar de komst van de Rabbion's. Ze mogen misschien enigszins verschillen van ons en de Storm's, nog steeds zijn ze goede landheren, dus respecteer ik hen.' vertelde ze haar zoon en glimlachte. 'Ik zal het onder ogen nemen en het overleggen met jullie vader en David.'

Agathe kon niet geloven dat dit alles was dat Katarina hen kon beloven. Ze staarde naar haar moeder, maar schudde uiteindelijk haar hoofd en richtte zich weer op het uitzicht. Het was een prachtig land, Tarth, maar in werkelijkheid had Agathe niet veel meer gezien dan deze stad en de omgeving. Ze zou graag eens het koninkrijk rond willen gaan, maar ze had het nooit eerder gemogen.

Hij kon gaan klagen over het milde optreden van zijn moeder, maar dit was gelukkig al meer dan niets, dus hield hij wijs zijn mond. 'Bedankt moeder,' zei hij, drukte een liefdevolle kus op haar wang en stond toen op. 'Ga je weer mee, Agathe? Dan geven we moeder weer wat rust. Het is al druk genoeg met al die festiviteiten.' Hij stak zijn hand naar haar uit en glimlachte nogmaals naar zijn moeder.

Katarina stond ook op van de bank en glimlachte naar haar kinderen. 'Als ik jullie vader zie, zal ik het meteen met hem bespreken.' verzekerde ze hen. Het was moeilijker te accepteren dan ze in eerste instantie dacht. Ze wist dat David een kort lontje had en snel uit zijn plaat kon gaan, maar dat hij een vrouw had bedreigd... zijn toekomstige vrouw? Dat had ze nooit van hem verwacht.

Agathe glimlachte niet terug, noch nam ze de hand van Gregoire aan. Ze liep langs hen heen naar de deur van het vertrek en wachtte buiten op haar broer. Ze had gedacht dat ze meer hadden kunnen bereiken met hun woorden, maar helaas. Nadat ze diep adem had gehaald en een glimlach had opgezet, draaide ze zich om naar de deur om op Gregoire te wachten. Ze kon haar woede niet op hem africhten.

Hij volgde Agathe de kamer uit en sloot langzaam de deur achter hem. Daarna pakte hij snel haar hand zonder toestemming vast en trok haar door de gang mee. Buiten gehoorafstand van hun moeder bleef hij stil staan en keek haar aan. 'Oké, wat is je mening over het gesprek? Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Aan de ene kant ben ik opgelucht, want ik had eigenlijk niet verwacht dat mam er iets aan zou doen. Aan de andere kant... Denk je dat David naar haar gaat luisteren?'

Agathe liet zich door haar broer leiden. Toen ze stil stonden keek ze hem aan en luisterde naar zijn woorden. Ze wist evenmin wat ze van het gesprek moest vinden. Het had haar alleen erg boos gemaakt en ze kon niet precies zeggen waarom. Met een zucht haalde ze haar schouders op. 'Ik heb niet zo veel vetrouwen in David, noch in onze ouders, moet ik bekennen.' Ze gaf hem een kneepje in zijn hand en glimlachte, omdat ze zo dacht haar woede te kunnen maskeren.