De vertrekken van Constance

Voor de Rabbion is er nooit erg veel luxe weggelegd. Ze waarderen het toch nooit. De vertrekken zijn dus vrij simpel en dus ook die van Constance. Alles wat ze nodig heeft is aanwezig en er is een hoop comfort. Maar het is gewoon niet zo luxueus als de rest van het paleis. Constance kamer is maar een klein vertrek, dat echter wel een balkon heeft dat over de natuur uitkijkt.

Anna was bezig met het verschonen van het bed van juffrouw Constance en ruimde tegelijkertijd de nacht kledij op. Eigenlijk had ze geen idee waar haar overste uithing, maar ze kon maar beter gewoon doorwerken, voordat ze binnenkwam. Toen het bed opgemaakt was en de kledij weer netjes in de kast hing, liep Anna naar de gordijnen toe om deze een beetje af te stoffen en te openen.

Constance kwam haar vertrek binnengestormd en trok binnen meteen haar jurk uit. 'Anna! Wijn, nu!' riep ze door de ruimte heen terwijl ze ook haar onderjurk over haar hoofd trok. Uit haar kast haalde ze een broek en overhemd dat ze met een opgeluchte uitdrukking aan deed. Haar jurken had ze achteloos op de grond achtergelaten en zelf plofte ze in één van de leunstoelen om achterover te hangen en haar voeten op tafel te leggen. Ze was vreselijk geirriteerd geraakt door het gesprek met Anthony en was pas een tijd later bij haar vertrek gekomen. Ze zag rood van frustratie.

Snel schonk Anna een hoorn wijn in voor Constance en overhandigde deze aan haar. De jurken raapte ze op van de grond en legde deze, na ze goed opgevouwen te hebben, terug in de kast. Constance was furieus, dat kon Anna wel zien aan haar gezichtsuitdrukking, dus durfde ze niets te vragen aan haar. Ze wachtte enkel op de bevelen die haar werden opgelegd, zoals hoorde.

Constance trok de spelden uit haar haar en leit haar korte haar tot op haar schouders vallen. De wijn nam ze zonder enige dank te tonen aan van Anna. Gulzig nam ze een slok en perste toen haar lippen op elkaar. Uiteindelijk stond ze op, draaide de stoel om en wuifde naar Anna. 'Doe de gordijnen verder open en ga ergens staan zodat ik je niet hoef te zien.' commandeerde ze.

Anna keek Constance even kort aan en deed toen wat van haar gevraagd werd. Ooit zou er een dag komen dat ze weg mocht bij Constance, tenminste dat hoopte ze maar. Zoals juffrouw Constance had opgedragen, opende ze de gordijnen verder en ging in een hoek van de kamer staan, buiten het gezichtsveld van haar overste.

Het duurde een tijd voordat Constance weer afgekoeld was. Eén maal stak ze haar hand met de hoorn uit naar achteren om deze bij te laten vullen door Anna, maar voor de rest van de tijd besteedde ze geen aandacht aan haar. Uiteindelijk stond ze op toen haar tweede hoorn wijn leeg was en liep het balkon op. 'Anna, heb ik nog verplichtingen vandaag?' riep ze over haar schouder.

Anna liep achter haar overste aan. 'Vanavond is er nog een diner waarbij u verwacht wordt en u bent uitgenodigd om mee deel te nemen aan één van de trainingen van het leger, enkel is dat niet verplicht als u niet wilt.' vertelde ze juffrouw Constance en keek naar het uitzicht. Het was echt adembenemend, maar daar zei ze niets van: dat zou niet echt gewaardeerd worden.

Constance stapte naar de zijkant zodat Anna ook op het balkon kon staan én zodat ze niet dicht bij elkaar zouden staan. Zelf steunde ze op de balustrade en liet haar blik over het weide landschap glijden. Ze bedacht of ze wel of niet naar die training zou gaan, maar wierp het idee al weg. 'Je kunt ze straks vertellen dat ik niet kom, maar laat wel het trainingsveld van het paleis klaar maken.' stelde ze uiteindelijk.

'Zoals u wenst juffrouw,' zei ze tegen Constance en liep alweer de kamer in om het te gaan regelen. Als juffrouw Constance iets wilde, dan moest het ook geregeld worden, dus daar zou Anna voor gaan zorgen. Ook al deed alles in haar lichaam pijn, of was ze doodziek, altijd moest ze ervoor zorgen dat er gedaan werd wat juffrouw Constance wilde, dat had ze de afgelopen drie jaar wel geleerd.

Constance keek Anna kort na, maar haar aandacht werd al snel weer getrokken door het sublieme uitzicht. Ondertussen knarste ze haar tanden nog wanneer ze aan die adviseur dacht. Hij had veel lef om zo tegen haar in te gaan. Maar Constance zou het hem op een zeker punt wel betaald zetten. Ze draaide zich om om weer haar kamer in te lopen en op het bed te gaan zitten. Ongeduldig wachtte ze tot Anna terug kwam.

Anna was naar één van de andere bediendes toegelopen en had hem opgedragen om het trainingsveld klaar te maken voor gebruik. Zelf was ze naar één van de officieren gelopen die had doorgegeven dat Constance mee had mogen doen. Aan hem vertelde ze dat juffrouw Constance het voor vandaag oversloeg en zelf zou trainen op het trainingsveld van Evenfall. Na dit gezegd te hebben, keerde ze terug naar de vertrekken.

'Anna, vertel me-' Constance stond op toen Anna de kamer weer in kwam en sloeg haar armen over elkaar. 'Weet je de weg te vinden in het paleis?' Ze liep naar één van de kastjes in het vertrek en trok de deurtjes open om de te kijken wat er in zat. Naar dat soort dingen was ze altijd nieuwsgierig. 'Hoe je naar de keuken moet? En de tuinen?' Ze wierp weer een blik op het meisje en wachtte ongeduldig op antwoord.

Anna keek haar aan en knikte voorzichtig. 'Inmiddels weet ik het,' zei ze zachtjes en keek Constance aan. Ze had geen idee waarom Constance dit wilde weten. 'Het kasteel is groot, maar ik weet het meeste wel te vinden Juffrouw Constance.' vertelde ze aan haar overste en wachtte tot Constance verder zou gaan.

'Mooi. Dan kun je vast een plattegrond voor me maken. Van ieder gangetje. Het zal me te veel tijd kosten om zelf alles te onderzoeken, maar jij hebt vast vrije tijd genoeg. Dus zorg dat je alles op papier krijgt. En waag het niet om hulp te vragen! Ik heb het er niet op dat mensen denken dat Constance Rabbion kan verdwalen.' Constance liet de kastjes met rust en kwam overeind om Anna te bekijken.

Ze wilde wát? 'Ik zal mijn best doen voor u.' Meer dan dat kon ze er niet van maken. Ze had geen idee of ze dit wel kon. Als ze in het kasteel liep kon ze haar weg wel vinden, maar ze had het inzicht niet om er een hele plattegrond van te maken en dan ook nog zonder hulp? Ze had wel vrije tijd genoeg? Niet als Constance haar de hele tijd rond commandeerde en tegen de tijd dat ze de plattegrond af had, moesten ze vast alweer naar huis en dan was al het werk voor niets geweest.

Constance knikte en liep weer terug naar haar stoel. 'En ik heb er natuurlijk niets aan als we al weer weg gaan. Dus ik verwacht dat het zo snel mogelijk af is.' Ze nam plaats en tikte met haar vinger op de leuning. 'Dat moet wel lukken toch?' vroeg ze met een klein glimlachje rond haar lippen. Het lukte Anna altijd. En als het niet lukte, dan wist het meisje wat er zou gebeuren.

Anna knikte. 'Ik ga doen wat ik kan om hem zo snel mogelijk af te krijgen, juffrouw Constance.' zei ze tegen haar en pakte een stuk perkament uit één van de lades en een veer met een potje inkt. Met een grote zucht ging en aan een grote tafel zitten en doopte het puntje van de veer in de inkt, om zo te beginnen met de vertrekken van juffrouw Constance, gelegen in het oosten.

Constance liep naar de tafel en keek over Anna's schouder heen. Met een hand in haar zij volgde ze de bewegingen van haar dienstmeid. 'Nou, dan zie ik die plattegrond graag morgen voor me klaar liggen bij het ontbijt. Ik ga nu nog een stuk rijden. Iedereen die langs komt: vertel ze dat ik geen tijd voor ze heb.' Met die woorden haalde ze haar mantel uit de kast en sloeg die om. 'Hoe laat begint het diner vanavond?' vroeg ze met tegenzin.

Morgenochtend? Dat werd weinig slaap vannacht. 'Morgenochtend ligt hij voor u klaar.' verzekerde ze Constance met een glimlach en dacht even na. 'Zodra de schemer begint te vallen zal het diner starten.' Dat was het enige wat ze had gehoord, ze wist geen exacte tijd. 'Veel plezier tijdens u tocht.'

Constance was tevreden met het antwoord en griste nog een appel van de fruitschaal. 'Met schemer ben ik terug.' vertelde ze nog voor ze de kamer uit verdween. Gelukkig wist ze al wel hoe ze vanuit haar kamer het snelste buiten was. Dat had ze vanochtend natuurlijk uitgevonden. Al snel zat ze op een paard en reed de tuinen door.

NEW

Anna had de kleding van Constance, die ze buiten had laten drogen, opgehaald en was bezig met het opvouwen hiervan, zodat ze terug de kast in konden. Ze probeerde de hele dag door zo actief mogelijk te zijn, zodat ze zo min mogelijk aan Devon zou denken. Na de parade had ze hem niet meer gezien en ze had geen idee wat er was gebeurd. Ze durfde het ook niet aan Constance te vragen, want dan zou ze er zeker achter komen.

Constance was nog lange tijd in de weer geweest na de aanslag. Ze had haar vader gevonden en hem er op gewezen waar twee van de schutters neer waren gekomen nadat ze ze had beschoten. Helaas waren beiden morsdood. Anders hadden ze hen wellicht kunnen ondervragen. Later had ze een gesprek gehad met een lid van de koninklijk garde om te vertellen waar ze precies schutters had gezien. Het was allemaal een hoop onzin, waar ze liever zo snel mogelijk vanaf was. Toen ze eindelijk haar vertrekken inliep, viel haar pas op hoe haar groene jurk vies, vuil en gescheurd was. Ze was toe aan een bad. 'Anna!'

De doordringende stem van Constance galde door de kamer heen en Anna stond binnen enkele seconde voor haar neus. Ze zag er werkelijk waar verschrikkelijk uit. 'Wat kan ik doen voor u juffrouw Constance?' vroeg ze met haar blik op de grond gericht. Ze wist dat Constance haar had gezien tijdens de optocht en ze wist ook dat ze er niet had mogen zijn.

'Zorg dat ze mijn bad vol laten lopen. En regel dat ze wat te eten komen brengen. Het liefst iets dat uit het Zuiden komt. En niet een van die verschrikkelijke delicatessen uit dit deel van het land.' Constance liep naar een stoel toe en ging zitten om haar schoenen los te reigen en uit te trekken. Met enige frustratie haalde ze stuk voor stuk de spelden uit haar haar en knoopte ze haar jurk los. 'En kom meteen terug als je dat allemaal geregeld hebt. Ik heb je nog wat te vertellen.' voegde ze nog toe met enige dreiging in haar stem.