De vertrekken van Iwone

Iwone stond op haar balkon en staarde over de stad heen. Haar haren waren losjes ingevlochten en haar gezicht was nog vermoeid. Ze was nog maar net uit bed gestapt en elke dag begon ze traditioneel met over de stad heen kijken, terwijl ze een beetje weg wijs probeerde te worden tussen al die kleine straatjes en weggetjes. Het was koud, dus had ze een mantel omgeslagen, en zo bleef ze verder kijken.

Helen was al vroeg op voor dingen in orde te brengen. Voornamelijk waren het zaken voor Iwone. Zij was nu al enkele jaren het dienstmeisje van Iwone. Werkelijk vond Helen haar een prachtige vrouw. Haar uiterlijk was oogverblindend, maar het goede hart maakte haar de titel van prinses waardig.
'Prinses Iwone?' glimlachte ze toen ze eenmaal op het balkon stond. 'Wilt u de dag soms graag beginnen met een bad of zullen we alvast uw jurk uitzoeken?' Helen deed graag het haar en de kleding. Als dienstmeisje had ze ook enkele mooie jurken, maar zulke jurken zou ze nooit kennen... Enkel vluchtig in haar handen voordat ze de koortjes dichttrok tegen iemand anders haar lichaam.

Iwone keek om en zag Helen, haar dienstmeisje maar tegelijkertijd ook haar beste vriendin, staan. 'Een bad hoeft niet, Helen,' glimlachte ze en nam haar mee naar binnen. Het was buiten nog best frisjes. 'Maar het is misschien een goed idee om een jurk uit te zoeken. De festiviteiten beginnen zometeen weer.' Inwendig zuchtte ze: ze had er helemaal geen zin in. Veel liever trok ze er op uit in de stad. Iwone liep naar de kast en bekeek de jurken. 'Zullen we vandaag eens gek doen?' giechelde ze en wees naar een kleurige jurk.

Helen glimlachte en nam de jurk vast waarbij ze die voor zich hield die Iwone had aangewezen. 'Keurig, maar chique. Ik vind hem wel leuk! Daarbij heb ik een zalf voor uw blauw plekken en iets voor het te camoufleren. Wilt u dat ik het zo bij u aanbreng?' Helen glimlachte en nam een andere jurk vast. 'Wat dacht u anders van deze, hoogheid?' glimlachte ze terwijl ze dat laatste woord sereen uitsprak. 'Meer kleur, maar keurig.'

Iwone legde haar handen glimlachend op de schouders van Helen. 'O Helen, je weet dat je me gewoon Iwone mag noemen! Ik hoor dat veel liever dan al die onterechte benamingen.' Ze bekeek de twee jurken en kreeg toen een speelse glimlach op haar gezicht. 'Wat vind je ervan als ik deze kies en jij de andere aan mag doen? Dan gaan we ons mooi op maken en ons haar leuk doen en dan door de stad lopen! Lijkt je dat leuk?' Enthousiast klapte Iwone in haar handen en keek haar hoopvol aan.

Helen keek haar aan. Ze was slechts een bediende... Niet veel meer. Het was verleidelijk wat Iwone allemaal voorstelde, maar toch hield Helen liever deze baan. Natuurlijk leek Iwone het laatste woord te hebben over wat er met haar gebeurde, maar toch... De Halley's waren erg machtig. Ze waren niet meer in het Noorden. Het mooie Noorden... 'Prinses, - Iwone,' ze verbeterde zichzelf verward. 'Ik denk niet dat het zo'n goed idee is... Het is uw jurk en...' Ze keek Iwone een beetje machteloos aan. 'Laat me u helpen in deze.' Ze hield de jurk aan de kant, nam een gewassen onderkleed en ging achter Iwone staan zodat deze uit haar nachtkleding kon geholpen worden.

Ze liet Helen haar nachtkleed uit doen en sloeg haar armen om haar borsten heen. Het was koel in de vertrekken. Al snel had ze haar onderjurk aan en daar haar jurk dan weer over heen. 'Het is een hartstikke goed idee!' zei Iwone enthousiast en pakte Helens handen vast. 'Je zult er zo prachtig uit zien en alle mannen zullen aan je voeten liggen. Kom op, we gaan er samen een geweldige dag van maken, Helen, een vriendinnendagje!'

Helen keek Iwone bijna smekend aan om dit niet te doen, maar lachte even bitter bij die woorden. 'Mannen aan mijn voeten? Zelf met besmeurde kleren en uw haren vol met duizend klitten zullen ze jou mooi vinden, Iwone. Wie heeft nu een man nodig? Ik wil voor u blijven werken. Deze baan is me dierbaar en niet voor het geld. Daarvoor kwam ik niet naar hier, maar daar bent u vast al zelf achter niet?' Ze glimlachte in de spiegel en hield haar onderkleed vast te binden. 'Zo niet te strak voor u?'

Ze zette een hand in haar zij en keek Helen glimlachend aan. 'Helen, toch... Neem nou eens wat van mij aan. Je bent een prachtige vrouw, en ik snap wat je bedoelt met je woorden, maar naast je werk voor mij mag je elke man nemen die je maar wil.' Ze sloeg haar armen om haar vriendin heen en begroef haar gezicht in haar nek. Helen was het enige dierbare dat ze over paar dagen nog had in Evenfall. 'Ik ben blij dat je bij me blijft, Helen.'

Helen legde haar arm beschermend over Iwone. Sinds haar vader gestorven is, heeft ze niemand anders gehad. Enkel Iwone... Het jonge meisje dat hulp nodig had, maar eigenlijk ook zo zelfverzekerd was van haar stuk. Voor haar was dit meisje zoals familie, een vriendin. Toch keek ze haar weer aan en glimlachte ook. 'Oké, oké... We gaan wel,' mompelde ze.

Iwone lachte opgelucht bij haar woorden en sloeg vol enthousiasme opnieuw haar armen om Helen heen. 'Kom, dan ga ik jou met je jurk helpen! Je mag alles van mij hebben: een onderjurk, bovenjurk, sieraden, wat je maar wil hebben!' Zonder op toestemming te wachten maakte Iwone haar jurk los en trok haar onderjurk uit. Daarna pakte ze uit haar eigen kast een andere onderjurk en glimlachte naar Helen. 'Deze zal fantastisch onder je jurk staan!'

Helen voelde hoe opeens koude lucht haar lichaam begrpoette waardoor ze met een hand haar vrouwelijke rondingen verbergde en met sde andere haar andere vrouwelijk kenmerK. 'Waareschijnlijk,' stemde ze onbeholpen in. Dit wa s alles buiten gemakkelijk.

Iwone giechelde om Helen, die er maar een beetje beschaamd bij stond, dus hielp ze Helen snel in de onderjurk. 'Ook al ben ik een prinses, Helen, ik blijf ook maar gewoon een meisje. Je hoeft je niet te schamen voor mij,' zei ze geruststellend en hielp Helen toen in de jurk, die ze eerder had aangewezen. Daarna keek ze haar vriendin aan en lachte enthousiast. 'Wat zie je er mooi uit!'

'Ja, ik weet het, juffrouw Iwone. Dit blijft nog altijd wel erg ongemakkelijk.' Hierbij bekeek ze zichzelf in de spiegel. De jurk stond haar inderdaad prachtig en benadrukte haar boezem erg goed. 'Ik zie er inderdaad goed uit, maar laten we jouw haar doen nu.' Ze klopte op de stoel zodat Iwone zou gaan zitten voor de spiegel en nam zij een borstel vast.

Iwone zette een hand in haar zij en haalde gespeeld hooghartig haar kin in de lucht. 'Jij ziet me wel paar keer per dag naakt. Dus wie mag nou zeggen dat het ongemakkelijk is?' lachte Iwone en ging toen op de stoel zitten. 'Zou je het misschien willen opsteken, Helen? Ik denk dat het weer een warme dag gaat worden en dan is het zo warm, als dat lange haar los hangt.'

'Maar natuurlijk, liefste Iwone.' lachte ze en begon zorgvuldig en zacht het haar te borstelen waarbij Ze het pluk bij pluk haar probeerde weg te steken. Uiteindelijk kwam ze tot een mooi kapsezl met hier en daar enkele vlechtjes bij in. 'Zo! Je ziet er fantastisch uit. Ik denk dat ik dat van mij maar zo laat als het is. Niet?'

Iwone keek met een brede glimlach in de spiegel. Helen deed haar haren altijd geweldig. Ze keek Helen aan via de spiegel en trok een droevig gezicht. 'Ik ben niet zo goed met haren en make-up en dergelijke. Ik kan wel je haren borstelen en invlechten, als je dat leuk lijkt?' Ze stond op van de stoel en gebaarde dat Helen nu plaats kon nemen.

Helen schudde haar hoofd. 'Nee, dank u. Ik laat het liever zo los hangen.' Met een glimlachje keek ze haar overste aan. Iwone was een veel te goed mens daarom dat Helen eerder over haar waakte. 'Over laatst zag ik Devon en het dienstmeisje van Constance samen, Anne. Niet? Uw broer lijkt haar te mogen, Iwone. Dus misschien moeten we dat lot een handje helpen?' glimlachte ze naar haar.

Ongelovig legde Iwone haar handen over haar mond en giechelde zachtjes. 'Echt waar, Helen? O jee, en ik had haar nog gewaarschuwd voor mijn broer, de eeuwige flirter,' lachte ze en knikte toen enthousiast. 'Anna is een van de liefste meisjes die ik ooit ben tegengekomen, dus ik doe zeker mee. Enkel... Ik wil haar geen valse hoop geven met Devon. Een relatie zoals die van hen kon worden, gaat nooit geaccepteerd worden.'

'Aan de andere kant is Devon de prins van het Noorden. Hij is een slimme man en u heb een vader met het hart op de juiste plek. Wie weet krijgt het goedkeuring. Wie sprak hier over een relatie eigenlijk?' lachte ze en keek haar prinses aan. 'Ik dacht eerder aan een vriendschap,' lachte Helen. 'Om mee te starten. Zullen we naar buiten gaan?'

Iwone zuchtte en stond op, terwijl ze zichzelf bekeek in de spiegel. 'Ik weet het niet, Helen, ik vrees dat dat niet gaat lukken. Nou ja, natuurlijk wel als Devon heer van het Noorden wordt, maar dat is hij pas over een tijdje.' Iwone glimlachte en keek haar vriendin aan. 'In de adel is er geen plaats of begrip voor vriendschappen, Helen. Niet tussen man en vrouw. Ja, we gaan naar buiten.' Ze deed een warm vestje over haar jurk aan en wachtte geduldig op Helen.

Helen liep naar de deur om die open te houden voor Iwone. 'Maar Iwone, we weten beiden dat hij graag flirt, maar haast nooit zijn hart opensteld aan een vrouw. Laat staan dat hij zichzelf opdringt aan een vrouw. Vriendschap moet eerder harder op prijs gesteld worden.' Hierbij liepen ze de trappen en binnentuin uit naar de stad.

Nieuw

Evangeline had eindelijk een moment gevonden waarop zij niet bezig was met haar verplichtingen en haar dochter ook een rust periode had. Ze had haar dienstbode al op pad gestuurd om haar aan te kondigen en liep nu stil door de gangen. Ze had haar dochter enkel van een afstand kunnen zien, meer niet. Evangeline vond het vreselijk zo afscheid te moeten nemen. Ze wilde nog met haar dochter samen zijn voor de bruiloft. Ze keek op toen ze eindelijk bij de massieve deuren van de vertrekken kwam en binnen werd gelaten door een dienstmeisje.

Iwone zat in een stoel bij de open deur die naar de tuin leidde. Toen ze haar moeder zag, stond ze snel op en rende in de armen van haar moeder. 'Oh mam,' verzuchtte ze en drukte een kus op haar wang. 'Wat heb ik jou en pap de laatste dagen gemist. Ik kon jullie nergens vinden of ik was verboden om jullie te zien.' Ze nam haar moeder mee naar haar plekje bij de open deur en schoof er een stoel bij.