De vertrekken van Constance

'Wat dat hier mee te maken heeft?' herhaalde Constance met enige irritatie. Het had er alles mee te maken. Dat had alleen waarschijnlijk niemand door behalve zij zelf. 'Het herinnerde me er aan.' besloot ze uiteindelijk, omdat ze niet wist hoe ze het anders moest uitleggen. Het was niet zo simpel als Constance het graag zag.

Anna knikte begrijpend. 'Wil je erover praten?' vroeg ze toen voorzichtig aan haar. Als het hierover ging wist ze nooit hoe Constance zou reageren en ze wilde haar absoluut niet boos maken op dit moment, dus probeerde ze het zo voorzichtig mogelijk aan te pakken. Anna snapte dat het Constance eraan liet herinneren en ze kon niet indenken hoe lastig het voor haar moest zijn. Ze wist tenslotte hoe erg ze ermee zat.

Constance lachte, maar niet met veel plezier. 'Ik wil het vergeten, ik wil er niet over praten.' zei ze op een toon waaruit haar desperatie doorklonk. Ze haatte het dat ze dat niet kon verbergen. Ze wilde één en al steen zijn en geen enkele zwakke plek tonen, maar dit was er wel zeker één van. En Anna wist precies waar die zat. Constance klemde haar kaken op elkaar en balde haar handen tot vuisten.

'Oké... dan praten we er niet over.' zei ze tegen Constance en keek haar aan. 'Maar, waar had je me dan voor nodig?' vroeg ze nieuwsgierig en keek Constance aan. Dit was de enige zwakke plek van Constance en dat wist Anna. Soms had ze de neiging om daar gebruik van de maken, maar ze had het nog nooit werkelijk gedaan.

'Ben ik je enige uitleg verschuldigd?' Constance keek Anna niet aan, maar haar toen zei waarschijnlijk net zo veel als haar blik. Ze lag nogal in de clinch met zichzelf en ze had iemand nodig om haar frustratie op af te reageren. Anna was de beste kandidaat. Tegen wie kon Constance anders klagen? Ze kon moeilijk bij Edmund aankloppen. Hij zou het waarschijnlijk niet erg waarderen aangezien hij genoeg over háár te klagen had.

Anna zei niets meer en keek Constance enkel aan, om vervolgens weer naar binnen toe te lopen. Als ze toch voor niets buiten op het balkon zou staan, kon ze net zo goed weer naar binnen toe gaan. Eenmaal binnen ruimde ze alles nog een beetje op, zodat alles er nog beter uitzag dan dat het al deed.

Constance bleef nog enkele minuten voor zich uitstaren, maar ging uiteindelijk weer naar binnen. De zon ging al onder en het zou weldra weer donker zijn. Haar familie zou nu op weg naar huis moeten zijn. Ze had hier weg kunnen zijn. Constance schoof ruw een stoel aan de kant en trapte met haar blote voet tegen de salontafel aan. De opgekropte woede kwam er langzaam maar zeker uit.

Anna kromp even ineens toen Constance tegen de salontafel schopte. Voorzichtig nam ze ook plaats op een stoel en keek Constance aan. 'Weet je zeker dat je er niet over wilt praten?' vroeg ze zacht en keek even naar haar jurk. Ze had geen idee wat Constance nou precies wilde.

'Houd je mond, Anna.' siste ze toen ze een mok oppakte en hem met een zwaai stuk gooide tegen de muur. Ze negeerde de pijn in haar voet en blies door haar tanden in en uit. Op het moment kon ze wel iemand vermoorden. Wat een ironie. Ze zette haar handen in haar haar en sloot haar ogen om zichzelf te dwingen tot rust te komen. Constance kon het niet hebben dat ze de controle over zichzelf verloor, dat maakte haar alleen maar bozer en wanhopiger.

'Jeetje Constance, dan zoek je het zelf maar uit!' riep Anna gefrustreerd en keek toe hoe de mok tegen de muur aan kletterde en in stukjes op de grond viel. 'Ik ben het zat om rond gecommandeerd te worden alsof ik helemaal niets ben, ik ben ook een mens Constance! Niet een of ander ding dat enkel goed is om jou rotzooi op te ruimen!' Iedere keer als Anna haar wilde helpen werd ze afgesnauwd en ze was het zat.

Beduusd staarde Constance haar jonge dienstmeid aan. Het duurde maar enkele tellen voor ze zichzelf weer herpakt had en Anna met een koele blik aanstaarde. In plaats van dat zíj uit haar slof schoot, stond Anna hier voor haar met een rood hoofd en was Constance weer haar kille zelf. 'Anna, je krijgt er voor betaald. Wees blij dat je een baan hebt. En dat je lééft. Ik had je ook in die goot kunnen laten liggen met die aardige man.' zei ze simpelweg. Het had geen zin om terug te schreeuwen.

Anna keek haar emotieloos aan. 'Ik ben nog liever werkloos dan dat ik nog langer jou sloof uit moet hangen.' zei ze met op elkaar geklemde kaken. 'Misschien had je dat ook maar moeten doen, dan was je tenminste van me af geweest hè.' merkte ze op. Ze was zich er absoluut niet van bewust wat ze allemaal zei en ze liet zich compleet overnemen door haar opgekropte woede.

Constance keek Anna met een frons aan en zette haar handen in haar zij. 'Je kunt hier niet weg Anna. Je kunt niet met je lieve Devon mee. Nog kun je bij zijn zusje terecht. Het zal je ruïneren, wist je dat? Zij mogen misschien maar al te blij met je zijn, maar iedere andere persoon die voor hen werkt zal je met priemende ogen na blijven kijken. De andere bedienden zullen je uitspuwen en negeren: je komt uit het Zuiden en je hoort niet zo simpel een baantje te krijgen.' Haar stem was zacht, maar duidelijk hoorbaar.

'Dat zeg je enkel en alleen omdat je me hier wilt houden. Omdat je bang bent dat ik het hen vertel, dat zal jou ruïneren en je perfecte leventje!' snauwde ze naar haar en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Ik ben het zat om de hele dag enkel naar jou bevelen te moeten luisteren. Er komt nooit eens een "bedankt" uit je mond,'

'Oh geloof me, Anna, ik zorg er wel voor dat je nergens meer aangenomen wordt. En eerlijk waar het moet ver komen wil een jong dienst meisje dat net weggelopen is bij de machtige Rabbion familie mij kunnen ruïneren.' Constance loog met een stalen gezicht. Misschien zouden ze Anna wel geloven, maar nu hield ze zich maar voor dat dat nooit zou gebeuren. 'Ik zie het probleem niet: je krijgt betaald, klaar. Dit is je werk, daar hoort dit allemaal bij.' Constance stak haar hand uit naar de rotzooi die ze veroorzaakt had met haar mok-gooi actie.

Anna keek Constance met priemende ogen aan. 'We zullen wel eens zien wie gelijk heeft.' mompelde ze en liep naar de andere kant van de kamer om een klein tasje op te pakken. Dat was alles wat echt van haar was en dat zou ze met zich meenemen. 'Je zoekt maar iemand anders om je rotzooi op te ruimen, Constance. Ik ben weg hier.' Ze wist zeker dat prinses Iwone of Devon haar in dienst zou nemen.

Constance keek Anna na en had pas door wat ze deed toen ze terugkwam met haar tas. Ze lachte en liep op Anna toe. Met een dreigende blik keek ze het meisje aan. 'Prima. Je krijgt je zin. Je mag eindelijk bij me weg. Klaag zoveel je wilt over de onmenselijke behandeling die ik je heb gegeven en vertel ze over de uitbarstingen van Constance Rabbion, maar als je ook maar één woord spreekt over ons geheim dan zal ik er persoonlijk voor zorgen dat je leven een hel wordt, Anna. Of in ieder geval het leven van je familie. Hier heb ik wellicht niet veel macht, maar in het Zuiden luisteren mensen verbazingwekkend goed naar me.'

'Je krijgt niet eens de kans om mijn leven te verpesten als ik het vertel want dan beland je achter slot en grendel, dat weet je net zo goed als ik Constance.' zei ze tegen haar en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Maar in tegenstelling tot jou ben ik niet iemand die graag iemand anders zijn leven wilt ruïneren, dus ik zal mijn mond houden, ik zal er niets over zeggen, als je me één ding beloofd.' Ze keek Constance nog steeds aan. 'Ik loop hier de deur uit, zonder dat jij er ook maar iets van zegt en je laat me mijn eigen gang gaan.'

Constance had haar lippen op elkaar geperst en verplaatste haar gewicht van het ene op het andere been. Als Anna niet stil bleef, dan had ze een hoop problemen aan haar broek hangen. Dat kon ze echt niet hebben. 'Anna, ik ben niet tussen die man en jou gekomen omdat ik zo graag mannen tot mors sla.' Haar ogen hielden die van Anna vast, maar uiteindelijk keek ze weg om de scherven van de mok op te ruimen. Verder zei ze niets meer. Ze had al genoeg woorden gebruikt.

'Dat weet ik en je weet dat ik dat waardeer, Constance.' zei ze kalm en liep terug naar haar om te helpen met de scherven. Misschien was ze wel veel te bot geweest tegen Constance vandaag, maar dit moest ze doen. Voor zichzelf. Er waren genoeg anderen die de Rabbion familie wilde bedienen. Ze zou zo een nieuw dienstmeisje vinden.

Constance hield Anna tegen en schudde haar hoofd. 'Stop daarmee, Anna. Steek liever je tijd in iets nuttigs zoals het zoeken van nieuw werk. Je hebt lang genoeg voor mij gewerkt. Ga nu gewoon voor ik van gedachten verander.' Ze kwam overeind met haar handen vol scherven en keek naar de blonde Anna. Het was al weer drie jaar geleden, maar ze herinnerde het zich nog goed. Ze was gegroeid en een sterkere persoonlijkheid geworden en ze wist alles over Constance. Het was angstaanjagend om haar zo te laten gaan, maar dat liet Constance niet merken. 'Het ga je goed, Anna.' waren haar laatste woorden voordat ze zich omdraaide.

Anna had haar adem ingehouden bij de woorden van Constance en knikte. 'Bedankt, Constance.' Was het enige wat ze tegen haar zei, waarna ze zich omdraaide en naar de deur toe liep. De deur naar haar vrijheid. Nog een keer draaide ze zich om en liep ze terug om Constance één keer stevig te omhelzen. 'Ik wens je het beste, Constance.' zei ze, waarna ze zich echt omdraaide en naar de deur toe liep.

[NEW]
Opgewekt liep Iwone te dwalen door de gangen van het paleis. Op een afstandje liepen de wachters achter haar aan, maar dat merkte ze al nauwelijks meer. Abrupt kwam ze tot stilstand toen ze zag dat ze in de vleugel van de Rabbion's was. Snel zocht ze de kamer op van Constance en klopte op de deur. 'Constance? Ben je daar?' vroeg ze en hield haar oor tegen de deur.

Constance stond in haar kamer voor de spiegel met een jurk aan. Tenminste ze had de jurk aangetrokken, maar ze kon niet bij het touwwerk op haar rug. Ze zou thuis bij de naaister om jurken moeten vragen die ze zelf aan kon krijjgen. Constance was namelijk al zo ver dat ze geen dienstbode meer zou nemen ook. Ieder meisje dat langs was geweest had het bloed onder haar nagels uit gehaald. Misschien dat er in het Zuiden nog wat goeds rondliep, maar nu vond ze nog niets. Abrupt keek ze op toen er iemand haar naam riep. 'Verdomme.' mompelde ze toen ze de jurk uittrok en een blouse aanschoot met een stoffen broek. Geërgerd liep ze naar de deur en opende die om Iwone te zien staan.

'Hoi Constance!' zei ze toen het meisje open deed en liep meteen de kamer in. Het was nogal een rotzooi met rondslingerende jurken en andere kledingstukken. Het was te zien dat ze Anna niet meer had. 'Hoe gaat het?' vroeg ze vriendelijk en vouwde de jurk op. Zuchtend ging ze op een stoel zitten en keek Constance aan. 'Anna is bij mij langs geweest,' vertelde Iwone.