Vertrekken van Gregoire

---

Gregoire had een training met zijn soldaten gehad en omdat deze in de regen plaats had gevonden, was hij van top tot teen doorweekt geworden. Zuchtend deed hij zijn overbodige kleding uit, tot hij in een hemd en broek stond, en zakte toen neer op een stoel. Hij bulkte van de honger. Gelukkig had een dienstmeisje al wat eten langs gebracht, dus begon hij er snel van te eten. Ondertussen gingen zijn gedachten uit naar de gebeurtenissen van de laatste dagen.

Het was de eerste keer in dagen geweest dat Morena wat tijd voor zichzelf had, en ze had al een idee waar ze die zou gaan doorbrengen. Met een leren touwtje had ze haar haren naar achteren gebonden en klopte ze een paar keer op Gregoire's deur. De wachters wisten inmiddels wel dat ze haar binnen mochten laten van Gregoire, maar nog steeds vond ze het wel zo netjes om eerst even te kloppen.

Gregoire keek op, toen er werd aangeklopt, en snel veegde hij wat viezigheid van zijn mondhoeken. Hij had geen idee wie het kon zijn. Vluchtig opende hij de deur, om Morena te zien staan. Meteen glimlachte hij breed en nam haar in zijn armen. 'Morena,' zei hij gelukzalig en drukte een kus op haar lippen. 'Je weet toch dat je meteen binnen mag komen?' Hij nam haar mee naar binnen en kuste haar opnieuw.

'Ja, ja dat weet ik.' lachte ze en kuste zijn zachte lippen. Haar lippen krulde zich op in een glimlach en keek hem aan. 'Je bent doorweekt,' constateerde ze. 'misschien was die training in het open veld toch niet zo'n goed idee geweest.' grapte ze en ging op het bed zitten. Stiekem genoot Morena iedere keer van de luxe die de kamers van Gregoire haar boden. Haar eigen kamers waren ook comfortabel... maar niet zo comfortabel als de kamers van een prins natuurlijk.

Hij gleed met zijn hand door haar haren en moest lachen toen ze weg liep. 'Ik vond een beetje variatie wel leuk. En vooral het strand was een aangenaam idee. En misschien is zo'n regenbui weleens goed voor de mannen.' Hij trok ondertussen droge en schone kleding aan en ging naast haar zitten. Zacht drukte hij enkele kusjes in haar nek en nam haar in zijn armen. 'Ik heb je gemist. Echt heel, heel erg,' gaf hij toe.

'Dat is waar, maar ik ben toch blij dat ik niet hoefde te trainen.' Zij had lekker hoog en droog in het kasteel gestaan. Er was één of andere vergadering tussen David en de landheer van het Noorden, en zij had de deur moeten bewaken. Het was een saaie taak, maar ze was binnen en dat waardeerde ze wel. 'Ik heb jou ook gemist... wat heb je de laatste tijd eigenlijk gedaan? Ik heb je zo weinig in het kasteel. En ik hoorde dat je met een paar mannen uit was geweest, wat hebben jullie gedaan?' vroeg ze nieuwsgierig en enthousiast tegelijkertijd.

'Daar heb je gelijk in, regen is nooit fijn. Daarom is wonen in Evenfall ook zo fijn, daar regent het nauwelijks.' Voorzichtig gleed hij met zijn duim over haar zachte wang en drukte een kusje op haar neus. Maar bij haar vraag voelde hij hoe zijn handpalmen nat werden en hoe zijn hart harder begon te kloppen van de zenuwen. 'Ik-ik...' Wat moest hij zeggen? De waarheid? Ze had inderdaad het recht om het te weten. 'Ik- ik had veels te veel gedronken en had geen idee wat ik deed en toen namen ze me mee naar een bordeel en-' Hij kuchte en keek weg.

Morene maakte zich los van hem en stond op van het bed. Hij hoefde zijn zin niet eens af te maken, ze wist toch wel wat er zou gaan volgen. 'Wauw... en ik maar denken dat je zo anders was dan David. Blijkbaar had ik het fout.' zei ze hoofdschuddend en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Zo zie je maar weer dat vertrouwen niets waard is.' Ze was niet eens boos op hem, eerder teleurgesteld. 'Waarom heb je het gedaan? Is één vrouw niet goed genoeg... kan je er niet mee leven dat ik naast jou ook nog mijn baan heb?'

Gregoire zuchtte diep toen ze zich van hem losmaakte en weg liep. 'Morena... Het was niet gepland. Ik weet er nauwelijks meer iets van. Het gebeurde gewoon, want ik had teveel gedronken en-' Hij haalde zijn schouders op. Zo erg was het toch ook weer niet? Hij hoorde van zijn soldaten dat alle mannen weleens naar een bordeel gingen. 'Een vrouw is genoeg... Jij bent genoeg! En ik heb er spijt van, echt heel erg, maar het is nou eenmaal gebeurd.'

'Ja, het is nou eenmaal gebeurd. En laat me raden, nu moet ik gewoon doen alsof er niets aan de hand is en dan gaan we gewoon weer vrolijk verder. Zo'n vrouw ben ik niet, Gregoire. Als je dat van me verlangt, dan heb je me verkeerd ingeschat.' Ze zat ze niet in elkaar. Ze ging niet zomaar over zich heen laten lopen door hem. Hij had een fout gemaakt en zij was er de dupe van, mooi niet dat ze dat zou negeren. 'Je hebt nog steeds niet verteld waarom je het hebt gedaan...'

Gregoire stond ook op en pakte haar hand vast. 'Dat vraag ik niet van je en ik begrijp je reactie, Morena. Ik wilde gewoon niet tegen je liegen, dat verdien je niet...' Hij keek haar verontschuldigend aan en wilde haar vast pakken, maar wist dat ze dat niet zou willen. 'Waarom?' Hij dacht diep na. Hij was dronken geweest, er had geen reden achter gezeten. 'Misschien- misschien omdat ik wou dat mijn soldaten mij eens serieus zouden nemen. Ik weet heus wel welke roddels er rond gaan, dat ik nog steeds zo maagd ben als een jong meisje.'

Morena trok haar hand van hem los en keek hem aan. 'En dit verdien ik wel wil je zeggen?' Ze verdiende het niet om voorgelogen te worden, maar ze verdiende wel een man die vreemdging. 'Je was voor mij serieus genoeg toen je niet naar de hoeren ging, maar dat is blijkbaar niet goed genoeg.' Ze draaide zich om en ging voor het raam staan.

'Natuurlijk verdien je dit niet, Morena!' zei hij opnieuw en keek haar met een wanhopige blik aan. 'Wat moet ik doen om het goed te maken? Alles wat ik zeg is toch fout!' Zuchtend zakte hij neer op een bank en wreef vermoeid met zijn handen over zijn gezicht. Hij had geen idee wat hij moest doen: hij wilde het goed maken, maar hij had zo'n idee dat maar weinig dingen gingen werken. Het was fout geweest om naar het bordeel te gaan.

'Vind je het heel erg gek?!' riep ze gefrustreerd uit en draaide zich om. 'Wat verwacht je dan van me? Dat ik na één enkele verontschuldiging je vergeef en gewoon doorga? Ik ben misschien een vrouw, Gregoire, maar ik ben niet achterlijk. Ik heb ook normen en waarden en die heb je zojuist overschreden. Maar erger is nog, ik kan je nog niet eens meer vertrouwen.'

'Nee, natuurlijk vind ik het niet gek!' riep hij terug en legde zijn handen in zijn haren. 'Maar wat verwacht je dan verder? Ga je me wekenlang uitmaken voor onbetrouwbare vriend? Laat je me al die tijd hopen dat je me zult vergeven, terwijl je dat niet zal doen? Geef me duidelijkheid, Morena. Zie je deze relatie als over of niet? Want ik kan er niet tegen als je zo tegen me doet. Ik wil laten zien dat dit een fout was en dat je me kan vertrouwen. Ik wil jou en dat weet ik nu nog zekerder dan eerst!'

'Jíj kan er niet tegen als ík zo doe?! Sorry hoor, maar het minste wat ik heb verdiend is tijd om dit nog eens over te denken! Je kán niet van mij verwachten dat ik nú al verder kan. Het is verdomme vijf minuten geleden dat je het me vertelde Gregoire! Ugh!' Gefrustreerd gaf ze een stomp tegen de muur aan en keek hem aan. 'Ik verwacht helemaal niets meer van je. Helemaal niets.'

Hij zuchtte en ging weer zitten. 'Ik weet het, dat had ik niet mogen zeggen.' Bedachtzaam beet hij op de nagel van zijn duim en staarde naar zijn vriendin. Of ex-vriendin. 'Ik-ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Het spijt me echt heel en heel erg. Ik wou dat ik alles kon terugdraaien.' Hij zakte wat achteruit in de bank en verplaatste zijn blik naar het plafond. 'Dat kan ik begrijpen, Morena. Sorry,' zei hij zachtjes.

'Ik heb gewoon tijd nodig, ik weet niet wat ik hiermee moet... oké?' Ze was gefrustreerd, teleurgesteld en verward. Natuurlijk wilde ze het hem wel vergeven, maar zo simpel was ze niet opgevoed. Als een man je bedroog, was hij je niet waard; dat was wat haar vader altijd tegen haar had gezegd. 'Dus gun me die tijd ook.' Ze keek hem met een serieuze blik aan en sloeg haar armen over elkaar heen.

Hij knikte en voelde zijn hoopvolle blik langzaam weg glijden. 'Ja, oké, neem zoveel mogelijk tijd als dat je nodig hebt,' zei hij zachtjes en glimlachte geruststellend naar haar. Hij stond weer op en liep naar de deur toe, om hem langzaam te openen. 'Ik-ik begrijp het als je nu weg wil. Moet ik je naar het tentenkamp begeleiden of wil je alleen zijn?' Agathe wilde ook altijd alleen zijn als er iets was gebeurd.

'Ik loop wel alleen.' Kort keek ze hem aan en draaide zich toen naar de deur toe. 'Maak niet nog eens zo'n fout, wil je?' Dit waren de laatste woorden die ze er vandaag aan zou vuil maken. Als ze in het kamp zou komen, zou ze doen alsof er niets aan de hand was. Ze zou lachen met de mannen, ze zou meedoen en bovenal even niet aan hém denken. Er kwam een tijd om te piekeren, maar die was niet vandaag. Binnen enkele dagen zouden ze weer richting het Westen vertrekken en er moest nog genoeg geregeld worden. Ze kon het zich niet veroorloven om afgeleid te raken.

Hij keek haar zijdelings aan en knikte. 'Nooit meer,' zei hij zachtjes, legde nog even liefdevol zijn hand op haar rug en keek toen hoe ze weg ging. Het deed pijn, heel erg veel pijn, maar op de een of andere manier wist hij dat dit ooit ervan moest komen. Hij was een prins en er werd van hem verwacht dat hij met iemand van zijn stand zou trouwen, net zoals David. En dat werd al helemaal van hem verwacht, gezien hij de troonopvolger van David was. Als er iets met hem zou gebeuren, dan zou Gregoire het stokje over moeten nemen.

NEW

Gregoire had blijkbaar om David's aanwezigheid gevraagd, dus brommend liep hij over de gang heen. Er waren wel belangrijkere dingen op dit moment, maar hij had het verzoek al zover uitgesteld dat hij nu écht een keertje moest gaan. Twee keer klopte hij op de deur en zwaaide deze open zonder op antwoord te wachten. 'Waarvoor heb je me nodig?' vroeg hij en ging nonchalant - met zijn armen over elkaar - tegen de muur aan staan.

Toen David binnen kwam gestormd, had Gregoire op het balkon gestaan en had hij naar de zee gestaard. Langzaam draaide hij zich om en glimlachte naar zijn broer. 'Ik ben ook blij om jou weer te zien, David,' lachte hij en gebaarde dat David kon gaan zitten. Zelf opende hij een fles drank en schonk twee glazen in. Luid zuchtte hij en overhandigde een glas aan David. 'Ik ben naar een bordeel geweest en heb het Morena verteld.'

David was nog niet gaan zitten, of zijn mond viel open. Een paar seconde staarde hij hem verbaast aan, maar al snel begon hij te schaterlachen. 'Jíj? Naar een bordeel?' hikte hij en sloeg met zijn vuist op tafel. 'Wauw... ik dacht eventjes dat het iets serieus was. Je bent naar een bordeel geweest? Nou en! Het werd eens tijd dat het zou gebeuren. Wat vond je ervan? Was het een beetje de moeite waard? Ik hoorde dat de Noorderlingen nogal getalenteerd waren, ik heb het zelf nog niet kunnen ervaren, geen tijd - maar hé, jij heb zo te zien tijd genoeg. Dus vertel...'