Hoofdweg uit Tyrosh

Het verbaasde David enigszins dat de rebellen terugtrokken, al kon het ook niet anders: ze waren sterk in de minderheid en als ze zouden blijven zouden ze nog meer mankracht verliezen. Om geen risico te lopen, reed David richting de poorten van Tyrosh, gevolgd door zijn soldaten. Ze hadden al genoeg verlies geleden en hij wilde niet dat de rebellen met een surprise aanval kwamen als ze de lijken aan het opruimen waren. Dat zou later wel gebeuren. Toen hij door de poorten reed, stapte hij direct van zijn paard af en werd hij doorverwezen naar de eetzaal.

'Voor jullie ja.' merkte ze op. Voor haar was het niet makkelijker geweest, voor haar was niets makkelijk. 'Jullie kunnen me net zo goed laten gaan. Ik weet toch niets. Vraag het maar aan hem.' Ze gebaarde met haar hoofd naar de plek waar Ioan zojuist had gestaan, maar nu niet meer. 'Iedereen die me kent zal je vertellen dat je niets aan mij hebt. Je had hem beter kunnen pakken.' Als ze haar zo graag wilde ondervragen, gingen ze maar hun gang.

Gregoire keek haar met grote ogen aan. 'Dorian ook? Maar het komt dus wel goed met hem?' Hij knikte en glimlachte dankbaar naar hem. Meteen liep hij verder en zocht hij kamer na kamer af voor Morena. Pas in de laatste kamer vond hij haar, omringd door broeders die haar aan het verzorgen waren. Haar kleding was gescheurd en zo kon hij de twee wonden van de pijlen zien. De broeders waren ze aan het hechten en Gregoire durfde niet dichter te komen.

Tobias luisterde met een verbitterde uitdrukking op zijn gezicht naar haar woorden en wendde uiteindelijk zijn gezicht af. Hiervoor was hij geen wachter geworden. Dat was hij slechts om mensen te beschermen. Heel simpel, heel plat. Maar dit soort kwesties, daar ging hij gewoon niet over. 'Breng haar maar naar de Storms. De koning mag beslissen wat we met haar doen.' Wie weet had ze wél een hoop informatie over de aanslag. Ze konden haar niet zomaar laten lopen en het was stom van hem geweest haar te geloven. De twee mannen namen het meisje, Elia blijkbaar, mee, terwijl Tobias zelf opgepikt werd door één van zijn makkers en terug de stad in reed. Eenmaal in de eetzaal zag hij gelukkig dat de koninklijke familie tenminste ongedeerd was. En Iwone, zij gelukkig ook.

Iwone had in de deuropening gestaan van de kamer van Constance. Het zag er slecht uit, heel erg slecht uit, maar de broeders wilden niets over haar loslaten. Op een gegeven moment hadden ze haar weggestuurd en ondanks dat Iwone had geprotesteerd, had het niets uitgehaald. Dus zat ze nu op een stoel in de eetzaal en keek ze naar de deur, terwijl ze wachtte tot Tobias eindelijk binnen zou komen. En na een tijdje liep hij inderdaad binnen. Meteen sprong Iwone op en rende naar hem toe om hem te omhelzen.

Agathe knikte en keek Gregoire met een ernstige blik na. Ze hoopte maar dat het niet te ernstig gesteld was met Morena. Toen Gregoire weg ging zag ze haar volgende broer de eetkamer inkomen. Met een opgeluchte glimlach liep ze op hem af en omhelsde ze ook hem. Naast het feit dat de koning nog leefde, was het vooral een hele opluchting dat haar bróer nog leefde. Dat vond ze op dat moment een stuk belangrijker. Ze liet hem weer los en keek hem iet wat ongemakkelijk en zwijgend aan. De andere broertjes en zusjes braken die stilte al snel.

Adelaide zat tussen haar broers in te wachten. Ze had veel geduld, maar op dat moment, nog geschokt door het hele gebeuren, kon ze het wachten niet hebben. Ze keek van haar ene naar haar andere broer en zuchtte diep. Ze vroeg zich af hoe lang dit nog moest duren en wanneer David eindelijk zijn gezicht eens zou tonen. Het zou fijn als die man eens bewijs van zijn in leven zijn zou tonen. Toen ze dan ook David zag, kon ze die zorg in ieder geval van zich afschudden. Niet dat ze zich echt zorgen had gemaakt natuurlijk.

David sloeg zijn armen om Agathe heen toen zij dat ook deed en drukte een kus op haar kruin. 'Is Gregoire ongedeerd? En jij, mam en de kleintjes?' vroeg hij bezorgd en keek haar aan. Ze zag er goed uit, ze had rood doorlopen ogen, maar verder kon hij niets aan haar opmerken. 'Heb je nog iets gehoord over de rest van de families?' Hij was constant op het veld geweest en had dus niet meegekregen wat er allemaal was gebeurd.

Arutha was bijna in slaap gevallen van verveel- en vermoeidheid. Dus besloot hij zich nuttig te maken - en dan vooral met zijn hersenen - en had om pen en papier gevraagd. Hiermee probeerde hij door te tekenen te beredeneren hoe de rebellen hen hadden kunnen aanvallen. En waar ze zich momenteel schuil konden houden. 'Wanneer zouden we weer naar onze kamers mogen?' vroeg Arutha onverschillig en keek zijn zus en broer aan.

Elia werd weggeleid door de twee mannen die haar vast hielden. Ze werd over de weg geleid, richting het kasteel van de Storms, zoals de jongen al eerder had gezegd. De moeite om zich los te trekken nam ze niet: er waren genoeg soldaten om hen heen en daarbij was ze nooit snel genoeg om weg te komen. Waarschijnlijk kenden zij de omgeving ook nog eens beter dan zijzelf, dus nee - ontsnappen zat er niet in.

Alistair keek naar zijn broer en zus. Soms konden die twee zo onsubtiel zijn. 'Kunnen jullie op z'n minst eruit zien alsof jullie meeleven met de rest?' siste hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Voorlopig nog niet, geloof mij maar.' Waarschijnlijk wilde ze eerst iedereen gewoon hier houden, kijken of er mensen miste, of mensen omschrijvingen hadden van de rebellen en ga zo maar door. Het zou nog een erg lange dag worden.

Tobias had geen oog meer voor de andere personen in de ruimte toen hij Iwone zag. Hij wist dat ze veilig was geweest, alsnog voelde het zoveel beter haar te zien en te voelen dat er niets was. Hij voelde haar lichaam tegen het zijne aan en had moeite om het niet in pijn uit te schreeuwen. 'Oh, eh, wat voorzichtiger alsjeblieft. Mijn arm-' Hij lachte schamper, maar de lach verdween al snel weer. Met al die toeschouwers durfde hij haar niet te kussen, maar goden wat wilde hij dat graag doen. Voorzichtig legde hij de hand van zijn goede arm op haar wang en liet die daar rusten. 'Het is voor nu voorbij.'

Agathe glimlachte zwak naar hem en gaf hem een steunend kneepje in zijn bovenarm. 'Wij zijn allemaal ongedeerd. Gregoire ook, maar hij is bij Morena. Het staat er niet goed voor met haar. Dorian is ook geraakt, maar- maar dat komt goed. En verder is slechts Constance van de families flink getroffen. De Storms waren veilig en de Mattiries zijn er goed vanaf gekomen.' Ze haalde diep adem en bekeek hem goed. 'En jij? Gaat het met jou? Hoe-' Ze wilde meer zeggen, maar werd toen in de rede gevallen door Adelaide Mattiries.

Iwone liet hem geschrokken los en zag toen pas zijn toegetakelde arm. Snel beval ze enkele bedienden om ziekenbroeders te halen en keek toen Tobias met grote ogen aan. 'Hoe is dat gebeurd?' vroeg ze bezorgd, terwijl ze haar hand op de zijne op haar wang legde. Zwakjes glimlachte en knikte ze. 'Voor nu is het over,' herhaalde ze en keek op toen de ziekenbroeders waren gekomen. Er was een kamer voor Tobias vrij gemaakt. Iwone liep met hem mee en pakte zijn goede hand vast. 'Henry is trouwens veilig,' zei ze opgelucht.

'Ik leef heel erg mee!' bracht Adelaide tegen haar oudste broer in. 'Maar dat hoef ik toch niet iedere minuut te uiten?' Ze trok kort een wenkbrauw op en zag toe hoe David met zijn zus praatte. Uiteindelijk nam ze haar beslissing en kwam ze overeind. Ze liep op de koning toe en glimlachte opgelucht naar hem. 'Oh, het doet me goed u ongedeerd te zien. Werkelijk waar. Tenminste, u bent toch niet geraakt?' Bezorgd bekeek ze David. 'Gelukkig hebben u en uw mannen mijn familie en de andere zo goed beschermd voor de rebellen. Bedankt daarvoor.'

Tobias wreef ongemakkelijk over zijn wang. 'Ik werd van mijn paard getrokken en kwam wat ongelukkig terecht. Meer niet.' Hij zag de ziekenbroeders komen en fronste hard. 'Er hoeft niets aan gedaan te worden. Ik zet hem zelf recht en ik kan zelf het verband aanleggen.' Tobias liet zijn verwondingen aan geen enkele broeder over, dat deed hij liever zelf. Dat had hij voor hij deze positie kreeg ook gedaan. Natuurlijk kon hij niet álles zelf, maar dit was een klusje dat zo geklaard was. Hij stapte de kamer binnen en ging daar op de rand van het bed zitten. 'Dat is fijn om te horen. Misschien moet je hem even opzoeken, dan kan ik dit verzorgen.' Voorzichtig keek hij naar Iwone op en wachtte hij haar reactie af.

'Als Dorian iets nodig heeft, dan kom je naar me toe, oké?' Voor hij het wist toen Adelaide voor zijn neus. 'Nee, nee ik ben niet geraakt.' verzekerde hij haar en keek haar kort aan. 'Dat is enkel mijn dienst als koning van dit land, daar heb ik geen bedankje voor nodig, echt niet.' Hij beschermde zijn volk, daarvoor zou hij niet bedankt voor moeten worden, dat was gewoon zijn taak. Het was vanzelfsprekend dat hij ze beschermde.

Arutha leefde niet met de mensen mee, maar misschien was het maar goed dat hij dat niet tegen zijn broer en zus uit sprak. De parade was zo dom geweest, het was alsof ze er zelf om gevraagd hadden. En met zulke mensen had hij echt geen medelijden. Arutha keek zijn broer even veelbetekenend aan toen Adelaide naar de koning liep en zelf schraapte hij geërgerd zijn keel. David's mannen hadden hun familie gered? Wat een onzin.

Iwone trok verward een wenkbrauw op. 'Je bent van je paard afgetrokken? Door wie? Je zou toch in Tyrosh blijven?' Haar verontwaardiging werd al snel verplaatst door bezorgdheid en voorzichtig begon ze zijn uitrusting open te maken. Ze gebaarde dat de broeders moesten blijven en met een harde blik keek ze Tobias aan. 'Henry heeft mij nu niet nodig, maar jij. En wees niet zo koppig en laat de broeders je onderzoeken en helpen!' Ze probeerde enkele knopen los te krijgen, maar haar vingers trilde zo erg dat ze het aan de broeders over liet en maar door de kamer ging ijsberen.

'Eén van mijn mannen had het plan om de rebellen van achteren in te sluiten. Ik besloot om dat plan uit te voeren, dus ging ik mee. Daar werd door een rebel van mijn paard getrokken. Het is niets ernstigs. Ze trokkken op dat moment toch terug.' Hij wendde zijn blik af en beet zijn tanden op elkaar terwijl hij de broeders stuk voor stuk een venijnige blik toe wierp. 'Ik doe het zelf wel!' Hij was blij toen ze hem verward met rust lieten en vlug ontdeed hij zich van zijn bovenkleding. 'Het is niet gebroken. Ik moet het alleen recht zetten. Dat is alles.' Hij pakte met zijn goede hand zijn arm vast en plaatste zijn elleboog tegen de muur. Met een schreeuw zette hij alles weer op zijn plaats.

Het was pas toen Anthony aankwam in de eetzaal, dat hij hoorde wat er met Constance was gebeurd. Hij snelde zich door de gangen heen, naar de kamer toe waar ze zou liggen. Twijfelend stond hij voor de deur en sprak hij zichzelf toe dat het vast niet zo erg was als hij in gedachten had. Voorzichtig opende hij de deur, maar zag enkel de broeders die om haar heen stonden. Zo stil als hij kon sloot hij de deur achter zich en liep hij naar het bed toe. Wat hij daar zag was verschrikkelijk, het meeste bloed leek al verwijderd te zijn en ze waren al bijna klaar met hechten, maar hij wist zeker dat haar lijkwitte gezicht hem altijd achterna zou zitten. 'Gaat ze... - hoe is ze eraan toe?' Hij kon enkel zien wat er aan de hand was, maar verstand van medicijnen en het menselijk lichaam had hij niet. Hem werd verteld dat ze er erg aan toe was, maar dat ze het wel zou halen. Godzijdank.

'Niet alle diensten worden ook werkelijk vervuld door degene die dat zouden moeten doen.' Adelaide keek naar Davids wapenrusting en raakte voorzichtig de plek aan waar heel duidelijk een zwaard of pijl tegen af was geschampt. Ze glimlachte verontschuldigend en keek kort naar Agathe. 'Sorry, ik zou geen tijd van u in beslag moeten nemen nu uw familie u nodig heeft. Het was in een opwelling dat ik u nu zo aanspreek. Laat ik u maar aan uw familie laten.' Ze glimlachte nog eens en trok zich toen quasi bescheiden terug. Adelaide ging terug tussen haar broers zitten en keek ze beiden met een glimlach aan. 'Hoe lang zal hij nog twijfelen om een nieuwe vrouw te nemen, denken jullie?'

Iwone luisterde hoofdschuddend naar Tobias en ging verder met het ijsberen. Ze had niets passends om mee te reageren, dus hield ze maar haar mond. Toch draaide ze zich om, om tegen hem in te gaan en hem over te halen dat de broeders hem moesten helpen, toen hij opeens zijn eigen arm recht zette. Bij de schreeuw kromp ze in elkaar en legde ze haar handen geschrokken voor haar mond. Na enkele seconde durfde ze weer te ademen en stuurde ze zachtjes de broeders weg. Ze pakte een verband en ging naast hem staan. 'Laat me je alsjeblieft verbinden, Tobias,' vroeg ze net zo zachtjes.

Gregoire kon het niet aanzien hoe Morena werd behandeld en witter en witter werd. Toen de broeders hem hadden verzekerd dat het wel goed zou komen, ging hij dus weg en probeerde zich ervan te weerhouden om over te geven. Dus liep hij maar naar zijn broer en zus toe en zag nog net Adelaide Mattiries weglopen. Hij omhelsde zijn broer broederlijk en sloeg zijn arm daarna om zijn zus heen. 'Zijn het aantal doden al bekend? Gewonden?'

Constance had niet veel meegekregen nadat ze op de grond in elkaar was gezakt. Pas in het kasteel was ze weer regelmatig bij bewustzijn gekomen, helaas. Ze konden haar niet volledig verdoven, daar was te weinig tijd voor. Tenminste, dat had ze de broeders horen zeggen. Het enige wat ze aangereikt kreeg was een riem om haar tanden op te zetten en een stel doeken om vast gemaakt te worden aan het bed. Toen ze dacht dat ze klaar waren, kwamen ze een tijd later toch nog terug toen de wond vuil bleek te zijn. Besmet. Infecties. Dat soort dingen ving ze op. En dat leidde tot de volgende ingreep. Haar stem was verdwenen door het geschreeuw en gekrijs. Ze sliep niet, maar ervaarde alles maar half nu de verdovers pas hun werk begonnen te doen.