Hoofdweg uit Tyrosh

Tobias had enkele tellen nodig om terug op adem te komen en kneep zijn ogen stevig dicht. Het herinnerde hem aan de keer dat hij van een dak gevallen was en zijn elleboog terug had moeten duwen. Hij zag ook neit wat voor verschil er was tussen de twee situaties tot hij Iwone hoorde. 'Ik kan het zelf wel,' antwoordde hij zwak. Toch liet hij haar haar gang gaan, terwijl hij zwijgend toekeek.

Iwone liet hem zitten op bed en zelf ging ze naast hem zitten. IJverig, kalm en voorzichtig begon ze zijn arm te verbinden en maakte er een mitella van. 'Dat weet ik, Tobias,' glimlachte ze, maakte de laatste knoop in het verband en testte toen uit of de mitella zijn arm zou houden. Gelukkig was dit het geval en voorzichtig draaide Iwone zijn gezicht naar haar toe. Zachte kusjes plaatste ze op zijn gezicht, terwijl ze hem bezorgd aan bleef kijken. 'Doet het heel erg veel pijn? Moet ik medicijnen voor je halen?'

Anthony had constant toegekeken vanaf de zijlijn. Hun durfde niet in haar buurt te komen, bang om de broeders in de weg te lopen. Hij probeerde zo min mogelijk te luisteren naar de woorden die ze zeiden, bang dat hij iets zou horen wat hij niet wilde horen. Hij had spijt dat hij niets meer van zich had laten horen na het meer. Als ze dit niet zou overleven dan... dan had hij haar nooit kunnen vertellen hoe hij zich voelde. Toen Constance wat rustiger leek te zijn en de broeders besloten dat ze het nu wel even vol kon houden, verlieten ze de kamer en liep Anthony rustig naar het bed toe. Hij pakte er een stoel bij, en een natte doek die in een bak water naast het bed lag. Met de vochtige en koude doek, depte hij langs haar voorhoofd, in de hoop dat dit haar wat verkoeling zou geven. Zijn vrije hand, zocht haar hand op en hij nam deze vast.

David keek kort naar Adelaide en knikte. 'Het maakt niet uit. Zeg tegen je broers dat ik hen nog wil spreken.' zei hij en wendde zich tot Gregoire. 'Ik heb geen idee, ik heb nog niets gehoord. Beide partijen hebben mensen verloren, maar meer dan dat weet ik niet.' Hij bekeek zijn broer kort en pakte zijn schouder beet om er een zacht kneepje in te geven. 'Hoe gaat het met Morena? Moet je niet bij haar zijn?'

Tobias was gefascineerd door de manier waarop Iwone met zijn arm omging. Het deed hem denken aan de vrouw die in het tehuis voor de kinderen had gezorgd. Ofwel: het deed hem denken aan een moeder, die hij nooit echt gehad had. Tobias streek met zijn hand een pluk haar achter haar oor en schudde zijn hoofd met een glimlach. 'Ik red het wel. Dankje.' Voorzichtig - om zijn arm niet nog meer te bezeren - boog hij naar voren en kuste haar teder.

Constance keek achterdochtig toe hoe de broeders haar in de kamer achterlieten. Ze was bang dat ze nog eens terug zouden komen. Ze vreesde nog meer pijn. En ze had het zo benauwd! Het leek alsof haar boezem platgedrukt werd. Toen ze die plek voorzichtig betastte, voelde ze ook niets meer dan verband. En niets anders dan een zeurende pijn. Met een frons keek ze vanuit haar ooghoeken - op de een of andere manier lukte het niet om haar hoofd te draaien - naar de persoon die achtergebleven was. Haar stem was weg, dus het enige wat ze kon doen was hem een kneep teruggeven in zijn hand.

Anthony streek met de doek over haar voorhoofd heen en glimlachte toen ze hem een kneepje terug in zijn hand gaf. 'Toen ik hoorde wat er was gebeurd, ben ik meteen hierheen gekomen.' zei hij zacht en keek haar aan. Ze was nog steeds lijkbleek en echt comfortabel zag ze er ook niet uit. 'Kan ik iets voor je halen - iets voor je doen?' Hij streek met zijn vingers langs haar haren en glimlachte treurig.

Agathe keek Adelaide Mattiries kort naar, maar ondanks haar verwarring richtte ze haar aandacht al snel weer op haar broers. Ze glimlachte naar Gregoire en pakte zijn hand stevig vast. Ze zag zijn blik en begreep hoe hij zich voelde. Het was niet prettig toe te kijken hoe Dorian leed terwijl ze zelf niet veel kon doen. En Morena was er zo had ze gehoord slechter aan toe. 'Misschien moet de Storms gevraagd worden voor een langer verblijf. Ze zullen het niet erg vinden, maar ja-' Ze zocht afleiding voor haarzelf en voor haar broers. Iets om te doen terwijl ze wachtten.

Iwone voelde zijn lippen op de hare en zacht kuste ze hem terug. Voorzichtig gleed ze met haar hand over zijn borstkas en na een tijdje keek ze hem weer aan. 'Ik denk dat ik er maar gewoon mee moet leven dat je weleens gevaarlijke dingen moet doen,' zei ze zachtjes met een glimlach en stond op. 'Zullen we maar weer naar de zaal gaan? Waarschijnlijk hebben ze nog wel informatie van je nodig en ik moet de families informeren over slaapplekken en gewonden. Ik- Ook moet ik naar Constance toe. Ze is ernstig gewond geraakt.'

Constance kon geen woord uitbrengen. Enerzijds omdat ze te veel geschreeuwd had, anderzijds omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Ze vreesde voor wat hij had gezien toen ze met haar bezig waren. Hij wist waarschijnlijk meer over wat er met haar mis was dan zij zelf. 'Water,' fluisterde ze met veel moeite. Constance hoopte dat wat drinken haar stembanden zou smeren. Ondertussen probeerde ze toch haar hoofd te draaien. Ze wilde hem zien en was ontzettend blij dat hij er voor haar was op dit moment.

Gregoire glimlachte dankbaar bij de steunvolle woorden en gebaren van zijn zus en broer. En het was ook niet enkel Morena waar hij zich zorgen over maakte, maar ook over zijn andere soldaten. Ze waren een familie en hij gaf om elke man, elke man die vandaag misschien zijn leven voor hun familie had gegeven. 'Ik- ik sta daar enkel en ze wordt niet wakker en de broeders sturen me steeds weg,' ratelde hij en legde zijn handen in zijn haren. 'Het gaat nu gelukkig weer iets beter, maar honderd procent overlevingskans heeft ze echt niet.'

'En ik moet er maar gewoon mee leven dat er voortaan iemand overbezorgd raakt als ik dat soort dingen doe.' Tobias glimlachte terug en pakte zijn blouse om die terug aan te trekken. 'Ja, dat is prima. Ik moet David spreken of Gregoire of uberhaupt iemand.' Hij kwam overeind van het bed en sloeg zijn ene goede arm nog even om Iwone heen. 'Het is zeer spijtig van Constance. Ze beet schijnbaar flink van zich af.' Tobias drukte nog snel een kus op haar slaap en liep toen met haar richting de eetzaal. 'Mag ik- Kunnen we elkaar straks bij Henry zien?'

Anthony stond op en liep naar de andere kant van de kamer om daar een beker met water te vullen. 'Kan je overeind komen?' vroeg hij twijfelend en ondersteunde haar hoofd zodat ze tenminste een beetje fatsoenlijk zou kunnen drinken. Voorzichtig bracht hij het de mok naar haar mond toe en hield hem zo dat ze wat water kon nemen. Zijn handen trilde nog steeds, maar hij probeerde dit zo goed mogelijk te onderdrukken.

Ze drukte nog een vlugge kus op zijn lippen en glimlachte zwakjes naar hem. 'Ja, ik heb her en der al verhalen gehoord. Ze scheen goed gevochten te hebben. En ze is zo sterk... Ze zal er zeker weten weer bovenop komen.' Ze wees naar het groepje van David, Gregoire en Agathe. 'Daar staan ze. Je kan ze het beste snel aanspreken, zodat er meteen plannen getrokken kunnen worden.' Ze kneep nog zacht in zijn hand en knikte glimlachend. 'Ja, natuurlijk. Ik ga er zometeen al naartoe, want hij moet nog gevoed worden, en dan zie ik je daarna wel verschijnen.'

Tobias knikte zelfverzekerd. 'Het komt wel goed met haar, Iwone.' Hij glimlachte nog kort en beloofde haar bij Henry te treffen. 'Tot straks.' Vervolgens liep hij op de broers en hun zus af en kuchte bescheiden. 'Het spijt me u te moeten storen, maar er zijn een hoop mannen die wachten op verdere instructies en die de informatie die ze hebben verzameld willen delen. Er zijn een aantal rebellen gevangen genomen.' Tobias vond het nog altijd moeilijk op te moeten spreken tegen David. Daarom richtte hij zich zowel op David als Gregoire. 'Ik wil u niets opdringen..'

Constance volgde Anthony met haar ogen en probeerde haar lichaam op te heffen. Ze kwam niet verder dan de steun die Anthony bood en liet het daar maar bij. Ze nam kleine slokjes en voelde tot haar opluchting dat haar keel tenminste minder pijn deed. Ze wendde haar hoofd af toen ze genoeg had. Vervolgens keek ze hem vragend aan en probeerde ze zichzelf verstaanbaar te maken: 'Mijn familie?' Ze had nog geen zekerheid gehad over hoe het met ze ging. Constance dacht haar moeder te hebben gezien toen de broeders met haar bezig waren, maar wie weet was dat slechts een ijldroom geweest.

Toen ze wat had gedronken liet Anthony haar weer zakken in het kussen en zette hij de beker weg. 'Het gaat goed met ze, hen is niets overkomen... ik weet alleen niet waar ze nu zijn. Wil je - moet ik ze gaan halen?' Het liefste wilde hij hier blijven, naast haar, maar als ze wilde dat hij haar familie zou zoeken, zou hij dat doen. Hij zakte weer op de stoel neer en pakte haar hand beet. 'Ik weet dat dit nu wel het laatste is waar je aan denkt, maar... het spijt me dat ik je niet meer heb opgezocht na - nou ja, - je weet wel. Na die ochtend.'

Constance fronste en schudde haar hoofd weer. Haar moeder zou zich alleen maar onnodig zorgen maken als ze haar zo zag, haar vader zou haar uitmaken voor een idioot en Edmund zou waarschijnlijk niet eens willen komen. De kleintjes zouden alleen maar alles willen zien en bovendien waren die veel te luidruchtig. Dat kon ze nu echt niet hebben. Noch waar Anthony nu over begon. 'Stop, nee-' Ze kuchte en kneep haar handen samen vanwege de pijn.

'Rustig, rustig blijven ademen Constance.' Hij pakte haar beide handen beet ademde met haar mee, zodat ze weer een rustig ritme zou krijgen. 'Ik blijf hier en we hebben het niet meer over wat er gebeurd is, oké?' Hij was hier verschrikkelijk in. Nooit was hij de man geweest die mensen kon kalmeren - in ieder geval niet in situaties als deze. 'Wil je nog wat water?'

Constance luisterde naar Anthony en concentreerde zich op haar ademhalen. Uiteindelijk had ze het weer onder controle en liet ze haar ogen weer op Anthony rusten. 'Nee, iets sterkers.' Ze fronste en schraapte haar keel. 'Drank. Tegen de pijn.' Dat was voor haar altijd al het beste verdovingsmiddel geweest. Je kon drinken totdat ze je immuun werd voor de pijn. Niets werkte beter dan dat.

Anthony begon om haar te lachen. 'Ik ga kijken wat ik voor je kan vinden oké?' Zomerwijn was vast en zeker niet sterk genoeg, al twijfelde hij of hij hier in de buurt iets anders zou kunnen vinden. 'Ik ben zo weer terug.' Met deze woorden stond op en liep hij de kamer uit, op zoek naar iemand die hem zou kunnen helpen met zijn zoektocht. Het duurde even voor hij wat had gevonden, maar hij kwam terug met een fles korenwijn - of gewoon jenever. 'Dit is het enigste wat ik kon vinden.' Hij gooide de beker, waar eerder water in had gezeten, leeg in een teil en vulde hem met een klein laagje jenever.

Met een snelle en oppervlakkige ademhaling werd Morena wakker. Het zweet stond op haar voorhoofd en haar hele lichaam deed pijn. De kamer waar ze in lag was leeg en het enige geluid dat ze hoorde wat het geruis van de zee. Nog steeds was ze er niet helemaal bij en soms dommelde ze wat weg, maar het duurde dan niet lang meer voordat ze weer wakker schrok. Bewegen kon ze zich niet: iedere beweging deed pijn, wat erin resulteerde dat ze iedere keer een kreet liet. Het enige wat ze kon bereiken was dat ze haar hoofd kon optillen en naar de rest van haar lichaam kon kijken. De verbanden die om haar gehele torso gewikkeld waren, waren doordrenkt van het bloed. Verslagen liet ze haar hoofd weer in het kussen zakken en beet ze op haar lip toen ze zich probeerde te verschuiven. Waar waren mensen als je ze nodig had?

Constance hoorde zijn lach met een grijns aan die al snel veranderde in een grimas toen Anthony de kamer uit was. Ze hief voorzichtig het laken op en bekeek het verband dat haar bovenlichaam bedekte. Het zag er nu schoon uit, dus ze vroeg zich af of de bloeding al gestopt kon zijn. Ze tuurde ernaar, tot ze Anthony hoorde aankomen en ze het laken weer liet zakken. 'Iwone? Is zij oké?' Constance dacht dat de rebellen het op de stoet hadden gemunt, maar wie weet hadden ze ook achter de Storms aangezeten. Goedkeurend keek ze naar de fles jenever en glimlachte kort.

'Voor zover ik weet zijn er geen andere adelen gewond geraakt.' vertelde hij haar en ondersteunde haar weer zodat ze omhoog kon komen en de jenever kon drinken. 'Moet ik haar anders gaan halen?' Hij wist niet wie ze op dit moment graag wilde zien, het enige wat hij wilde was dat ze zich goed voelde en dat ze kreeg wat ze nodig had.

Constance dronk de jenever in een teug op en zuchtte opgelucht toen het warme goedje zich een weg baande door haar keel en uiteindelijk in haar maag rustte. 'Nee.' Ze zakte terug in het kussen en staarde naar het plafond. Als Iwone wilde komen, dan kwam ze wel. Constance wilde niemand dwingen om aan haar bed te zitten omdat ze zogenaamd zielig was. Ze had er zelf voor gekozen om mee te vechten zonder wapenrusting. Ze moest die onverstandige keuze zelf maar onder ogen zien. 'Je hoeft niet te blijven..' zei ze uiteindelijk met schorre stem.