Hoofdweg uit Tyrosh

Morena nam nog een slok - ditmaal zonder te hoesten - en glimlachte dankbaar naar hem. 'Nee, of - nou ja, ligt hier misschien nog een extra deken? Ik heb het echt steenkoud.' Door het zweten van daarstraks was ze ontzettend afgekoeld, ze zou zelfs zweren dat ze af en toe aan het rillen was. Het was dat ze niets kon, anders had ze het zelf wel gedaan: ze hield er niet van om van anderen afhankelijk te zijn.

Hij stond op en zocht enkele kastjes door die in de kamer stonden. 'Ik hoop het,' mompelde hij en vond pas na een tijdje zoeken ergens achterin een lade nog extra dekens liggen. Voor de zekerheid pakte hij er twee en legde ze zorgvuldig over Morena heen. Daarna ging hij weer naast haar zitten en pakte haar hand vast, om deze voorzichtig warm te wrijven en kusjes op te geven. 'Je zou echt moeten proberen om te slapen,' glimlachte hij zachtjes.

'Weet ik,' zuchtte ze en trok de dekens tot haar kin op. 'Je mag er wel bij komen liggen als je wilt. Wacht, ik probeer wel op te schuiven.' Met veel moeite - en een paar pijnlijke kreten - lukte het haar om wat op te schuiven zodat hij naast haar kon liggen. 'Blijf je hier tot dat ik slaap?' Haar blik gleed naar hem toe en een gaap verliet haar mond. 'Ja, het wordt echt tijd om maar eens te gaan dutten.' lachte ze.

'Ja, gelukkig liggen mijn vertrekken aan de andere kant van het paleis. Daardoor hadden mijn bedienden ook helemaal niets ervan meegekregen.' Iwone keek David aan bij zijn woorden en wreef steunvol met haar hand over zijn arm. 'Dan hadden jullie zeker weten ook gewonnen. Maar het is inderdaad een geluk bij een ongeluk dat jullie nog zo dicht bij het paleis waren. Ik had niet willen weten wat er anders met Constance was gebeurd,' zei ze met een rilling. Inmiddels waren ze bij haar vertrekken aangekomen en keek ze hem met een glimlach aan. 'Kom je mee naar binnen? Dan kan je wat eten en drinken voordat je gaat vergaderen. Ik heb ook nog wel schone kleding voor je, je kan je even wassen?'

Gregoire glimlachte jongensachtig en klom het bed op, om naast haar te liggen en zwakjes een arm rond haar middel te leggen, waar ze niet geraakt was door de pijlen. 'Ik blijf tot je slaapt en ik blijf tot je wakker wordt,' fluisterde hij en drukte een zachte kus op haar lippen. Daarna ging hij goed liggen, zodat hij daarna niet meer hoefde te bewegen, en keek toen Morena zijdelings aan. 'Slaap lekker, lieverd,' mompelde hij en legde zijn hoofd neer op het kussen.

Morena glimlachte kort naar hem en pakte zijn hand beet. Het liefste had ze zich naar hem toegedraaid en was ze tegen hem aan gaan liggen, maar dat ging niet lukken helaas. Verbazingwekkend genoeg duurde het niet lang voordat Morena's ogen zwaar werden. 'Mooi...' mompelde ze nog, voordat ze in een diepe - maar onrustige - slaap viel.

David liep het vertrek binnen en plofte op de eerste de beste stoel neer. Hij was uitgeput. Hij realiseerde zich nu pas dat het een wonder was dat hij niet is geraakt: het leek wel of iedereen het op hem en Gregoire hadden gemunt - waarschijnlijk was dat ook zo, maar daar wilde hij liever niet al te veel over nadenken. Een diepe zucht verliet zijn mond. 'Iets te eten en drinken zou fijn zijn, die andere kleding komt wel een keertje, maar bedankt voor het aanbod.'

Gregoire keek opgelucht toe hoe Morena in slaap viel. Zo gewond zijn en steeds meer wakker zijn, dat kon niet gezond zijn. Hij herinnerde zich zijn eigen verwondingen en hoe slaap hem heel erg goed had gedaan. Voorzichtig streek hij over haar onderrug en voelde hoe ze onrustig leek te slapen. Hij durfde haar niet los te laten of van bed te gaan, dus na een tijdje voelde hij ook zijn ogen zwaar worden en voel ook hij in slaap.

'Geen dank,' wimpelde Iwone zijn bedankje af met een glimlach en beval haar kamermeisjes meteen om wat eten en drinken klaar te maken. Het liefst deed ze alles zelf, maar nu was ze zo moe en wou ze Henry zo graag zien, dat ze de taken even aan de kamermeisjes over liet. Snel liep ze naar de kamer van Henry toe en pakte hem op uit zijn wiegje. Hij was wakker en begon meteen te pruttelen. Meteen moest ze lachen en nam ze hem mee naar de woonkamer, waar ze naast David op de bank plofte. Al snel werd er eten en drinken voor hen op de tafel neergezet en stopte ze hongerig een druif in haar mond.

David schonk twee mokken wijn in en pakte een stuk brood van de schaal. Hier scheurde hij een stuk vanaf en stopte dit in zijn mond. Terwijl hij at, keek hij af en toe zijdelings naar Henry, die met het haar van Iwone aan het spelen was. Een kleine glimlach vormde op zijn lippen, maar hij zei verder niets. Toen het stuk brood op was, pakte hij een paar druiven en keek hij op naar Iwone. 'Hij groeit snel.' constateerde hij. Henry leek nu zelfs groter in vergelijking met de laatste keer dat David hem had gezien.

Iwone probeerde lachend haar haren te bevrijden uit Henry's handjes en pakte daarna een mok wijn, om er voorzichtig uit te drinken. Ook zij scheurde een stukje brood af en at er langzaam van, terwijl ze glimlachend naar David keek. 'Hij groeit inderdaad snel! Ik denk dat het niet lang meer duurt dat hij geen borstvoeding meer hoeft, maar gewoon papjes kan eten,' ratelde Iwone een beetje, maar hield daarna beschaamd haar mond toen ze besefte dat hem het natuurlijk niets uit maakte wat Henry nou eigenlijk at. Nu begon Henry naar haar ketting te grijpen en glimlachend liet ze hem zijn gang gaan. Ook wierp Henry zo nu en dan nieuwsgierig een blik naar David.

David glimlachte. 'De volgende keer dat ik hem zie zal hij waarschijnlijk al kunnen lopen.' lachte hij, maar toch maakte dat hem enigszins triest. Als hij in Henry's ogen keek, leek het alsof hij in zijn eigen ogen keek. Ze leken sprekend op elkaar. Hij had Iwone's gezicht, dat kon je overduidelijk zijn, maar David's haarkleur. Het was zijn zoon en hij had een paar weken geleden alles eraan gedaan om dat te ontkennen. Natuurlijk betekende dat niet dat hij hem nooit meer zou zijn, maar makkelijker had hij het zichzelf in ieder geval niet gemaakt.

'En wie weet kan hij dan al wel wat woordjes zeggen!' glimlachte ze en keek hem met een mix van geluk, maar ook weemoed aan. Iets meer dan een jaar geleden waren ze nog samen, waren ze zelfs getrouwd! En was zij zwanger geweest. Dat bewees maar weer hoe erg je leven in zo'n korte tijd kon veranderen. En na al die tijd gaf ze nog steeds evenveel om hem. Dat had deze aanslag weer bewezen, ze was net zo ongerust geweest voor Agathe, Constance en David. 'Zou je Henry misschien willen vasthouden?' vroeg ze zachtjes.

Constance zag met een dubbel gevoel aan hoe Anthony weer rechtop ging zitten. Iedere aanraking van Anthony riep affectie op van Constance en ze wist wat het betekende, maar ze was nog erg terughoudend. De laatste keer had het ook niet goed uitgepakt. Niet dat ze dacht dat Anthony zoiets zou doen, maar ze vertrouwde zichzelf niet. Bovendien voelde ze zich hulpeloos en beperkt nu ze op dat bed moest blijven liggen. Ze was zichzelf niet nu Constance zich zo zwak voelde. 'Ik wil het wel-' Ze keek hem aan en sloot haar ogen kort. 'Ik heb gewoon tijd nodig. Om te helen.' Dat laatste kon op meerdere manieren opgevat worden.

David keek kort naar Henry en knikte. ‘Ja, ja natuurlijk.’Ietwat ongemakkelijk pakte hij het kleine ventje over en zette hij hem op zijn schoot neer. Het eerste waar het jongetje naar greep, naar de touwtjes van zijn overhemd. Kort glimlachte hij en keek naar Iwone. ‘En hoe heeft Tobias erop gereageerd? Op dat – verzoek?’ vroeg hij twijfelend en bewoog zijn benen zachtjes zodat Henry op en neer deinsde en begon te lachen.

Anthony knikte. ‘Ja, natuurlijk. Je moet alle tijd nemen die je nodig hebt.’ zei hij geruststellend en besloot maar weer plaats te nemen op de stoel: hij wilde haar niet in een ongemakkelijke situatie brengen en zeker niet op dit moment. Ze zouden het er later wel eens overhebben, als ze weer wat aangesterkt was. ‘Wil je misschien nog iets te drinken? Of wil je liever gewoon gaan slapen?’ vroeg hij liefhebbend aan haar en glimlachte.

Iwone gaf Henry voorzichtig aan David en glimlachte toen hij eenmaal op zijn schoot zat. Iwone greep deze kans aan om zelf wat te eten en hongerig scheurde ze ook een stukje brood af. 'Tobias reageerde goed! Hij wil de taak op zich nemen en je kan dus vanaf dit moment zeggen dat Tobias de vader is,' zei ze zachtjes en sloeg toen haar ogen neer. Het voelde dubbel om dat uit te spreken, terwijl ze Henry op de schoot zag zitten van zijn werkelijke vader. Toch glimlachte Iwone toen ze zag hoe Henry pruttelde van plezier.

Constance glimlachte dankbaar. Ze verdiende het niet dat Anthony haar nog meer tijd gaf, maar je hoorde haar er niet over klagen. 'Ik zal wel moeten slapen wil ik uit dit bed komen,' mompelde ze geërgerd. De manier om snel uit het bed te komen was om er vooral nu veelvuldig gebruik van te maken. Constance vond het maar niets. 'Anthony-' Ze strekte haar arm uit, maar trok hem uiteindelijk weer terug. 'Wil je David bedanken?' Ze probeerde te grijnzen, maar keek hem slechts ernstig aan. 'En kom je alsjeblieft terug over een paar uur.'

Anthony knikte. 'Dat ga ik doen, als je me beloofd dat je gewoon rustig gaat slapen, en geen gekke dingen uit probeert te halen.' Hij knielde naast haar neer en gaf haar een kus. 'Ik zorg dat ik over enkele uren weer naast je bed zit.' beloofde hij haar en streek nog eens over haar haren heen. 'Hou je taai.' Met deze woorden stond hij weer op en liep hij de gang op.

'Dat is mooi. Het is beter voor Henry... veiliger.' zei hij tegen haar en wiebelde Henry wat op en neer. Je zou het misschien niet zeggen, maar David was dol op kinderen. Hij vond het heerlijk om tijd met ze door te brengen. Ze waren nog niet corrupt, ze lieten zich niet beïnvloeden door status en familienamen. Ze waren oprecht, eerlijk. Dat was maar lastig te zeggen van volwassenen. Een ietwat treurige blik verscheen in zijn ogen en hij glimlachte toen Henry zijn armpjes naar hem uitstak.

Iwone zuchtte en knikte uiteindelijk. 'Het is inderdaad veiliger voor hem. Maar dat maakt het niet makkelijker om de waarheid te negeren.' Ondanks dat Tobias een geweldige vader zou zijn, had Iwone gewild dat alles gewoon kon zijn zoals ze waren: dat ze gewoon de waarheid konden vertellen. Ze legde haar hand op David's schouder en kneep er zachtjes in, terwijl ze glimlachte toen Henry zijn armen uit stak. 'Pas maar op, Henry is een echte knuffelbeer.'

David keek er aan, maar zei verder niets over haar opmerking. Het was een leuk ventje, zonde dat hij hem niet kon zien opgroeien. Hij was benieuwd welke eigenschappen Henry van hem zou overnemen, en welke van Iwone. 'Dat merk ik.' lachte David toen het kleine jongetje zijn armpjes om David's middel probeerde te slaan en zich er krampachtig aan vasthield.

Iwone glimlachte naar David en nam nog wat slokken van haar wijn. Ondertussen vroeg ze zich ook af waar Tobias bleef: durfde hij misschien niet binnen te komen omdat David er was? Of misschien was hij het wel vergeten? 'Trouwens, heb je het eigenlijk al gemerkt wat voor blikken Adelaide Mattiries je toewerpt? Ik geloof dat ze wel een oogje op je heeft,' giechelde Iwone en wreef met haar duim over het wangetje van Tobias. Je kon zien dat hij gek op David was.

David keek Iwone aan toen ze begon over Adelaide Mattiries. Hij was niet van plan om zijn huwelijksplannen te delen met haar, en daarbij was hij nog niet eens zeker over de toekomst. Ja, er moeten nakomelingen komen - hoewel, feitelijk gezien was deze er al - en ja, er moest een vrouw in zijn leven komen. Adelaide was een goede kandidate, dat ontkende hij zeker niet. 'Ja, dat zeggen wel meer.' zei hij lacherig. 'Misschien moet jij hem maar weer nemen.'

'Ja, ik zal hem weer overnemen, dan kan je wat meer eten,' stemde Iwone in en pakte Henry voorzichtig over. Een ontevreden geluid kwam uit Henry en met moeite kon Iwone hem loskrijgen om hem weer in haar armen te nemen. Het zou Iwone niet verbazen als Adelaide de nieuwe koningin zou worden en dus trouwen met David. Iets in haar ogen straalde een en al zelfvertrouwen uit, alsof ze al de koningin van Tarth was.