Hoofdweg uit Tyrosh

Hij had natuurlijk gelijk: Tobias zou komen, maar het was nu al lang en breed tijd, en toch was hij er niet. 'Misschien was er ergens een probleem en moest hij helpen... Ik-ik weet het niet,' zei ze zwakjes en schonk ook een glas wijn in, om er voorzichtig van te drinken. 'Maar hoezo kent hij geen respect? Heeft hij iets vervelends tegen je gezegd?' Iwone kon het haar niet voorstellen, maar wie weet wat de mannen onder elkaar allemaal zeiden.

David keek haar aan. 'Ik ben zijn koning. Heb je wel eens gezien hoe hij naar me kijkt. Hij mag mij niet, eveneens als ik hem niet mag - maar ik laat het hem niet zien. Hij vind dat ik een lul ben voor wat ik jou heb aangedaan. Mensen zien koningen misschien als naïef, maar ik ben niet dom Iwone, ik heb ogen.' zei hij tegen haar en schonk nog een glas wijn in.

Iwone liep naar hem toe en knielde voorzichtig voor hem neer. 'David, maak je niet zo druk over hem. Over paar dagen zie je hem een tijdlang niet meer en als jullie daar beiden behoefte aan hebben, zien jullie elkaar nooit meer,' glimlachte Iwone en kneep even zacht in zijn knie, waarna ze weer op stond. 'En wie weet, misschien komt hij wel niet, omdat hij weet dat jij hier binnen bent.' Met pretoogjes keek ze hem aan en schonk ook weer een glas wijn in.

David keek haar aan. 'Ik maak me wel druk om hem.' merkte hij op, maar zei er verder niets over. Nog steeds vond hij het niets dat ze samen met hem was, en als het aan hem lag, beëindigde hij het per direct... maar hij moest toegeven dat ze gelukkig leek als ze over hem sprak en hij wilde haar geen geluk afnemen. Toch was er een vraag die hem nieuwsgierig maakte. 'Als je zou mogen kiezen, zou je dan hier blijven... met hem of met mij mee gaan naar Evenfall? Als in... samenzijn, in een relatie?'

Iwone schrok van David' vraag en keek hem met grote ogen aan. Toen ze door had wat hij nou eigenlijk gevraagd had, nam ze een flinke slok van de wijn en zette het glas weer op tafel. 'Dat is een makkelijke vraag, David,' zei ze zachtjes. 'Want ik gun mijn kind om opgevoed te worden door zijn eigen vader. Ik geef al mijn wensen en verlangens op voor Henry... z-zelfs Tobias.' Nerveus sloeg ze haar handen in elkaar en keek naar het raam. De vraag deed pijn, omdat ze echt wist dat ze voor Henry's leven zou kiezen. 'Maar het zou nooit realiteit worden, want Tobias wil echt samenzijn met mij, en jij niet.'

David stond op van de stoel en begon te ijsberen door de ruimte heen. 'Je snapt het nog steeds niet. Ik-' Hij onderbrak zijn eigen zin, om diep in en uit te ademen. 'Ik weet hoe koppig je bent en dat je gaat volhouden dat je wel gelukkig was, maar... leven in dat kasteel? Je bent iemand die door de stad moet kunnen rondlopen, die moet kunnen paardrijden als ze dat wilt. Je wilt vrij zijn en dat kon Evenfall je op dat moment niet bieden. Ik heb je niet laten gaan omdat ik je niet mocht, of omdat ik niet om je gaf. Ik heb je laten gaan omdat op een lange termijn dit leven beter voor je was... ook al zag je dat zelf niet in.'

Na zijn woorden veegde Iwone een traan uit haar ooghoek weg en draaide zich naar hem om. 'David... ik-' Ze haalde ook diep adem en liep naar hem toe. 'Ik weet dat je gelijk hebt en dat je me dat allemaal toewenst, maar... Ik ben nu moeder, ik heb een baby om voor te zorgen. Ik ben niet vrij. Ik kan niet paardrijden wanneer ik maar wil. Ik kan niet door de stad lopen, omdat- De mensen zullen eens weten dat ik een kind heb en dat die zogenaamd niet van jou is. Ze zullen me erom haten.' Ze sloeg een hand voor haar gezicht en ging weer zitten. 'Ik had mijn leven gewoon zo anders voorgesteld. Ik wil blij zijn dat je me hebt weggestuurd, maar dat ben ik niet. Allesbehalve.'

David keek haar aan en ditmaal was hij degene die voor haar neerknielde. 'Iwone, luister naar me.' Hij schraapte zijn keel en legde zijn handen op haar knieën. 'Ik zat fout en dat weet ik. Ik wéét dat ik je ongelukkig heb gemaakt door je terug te sturen naar Tyrosh en die fout moet ik iedere dag onder ogen zien. Ik wil een kans hebben om die fout recht te zetten. Kom mee terug naar Evenfall! We- we hoeven natuurlijk niet direct terug bij elkaar te komen, maar dan hebben we tijd om uit te zoeken wat er is... wat we voelen. En dan heb ik meer tijd om Henry te zien.' Want hoezeer hij het ook wilde ontkennen, hij vond het heerlijk om tijd door te brengen met dat kleine ventje.

Een snik ontsnapte uit haar mond bij zijn woorden, omdat ze wist wat ze zou doen. Ze had het daarnet nog gezegd, ze zou alles voor Henry doen, om hem maar gelukkig te maken. Zelfs haar eigen plannen en verlangens zou ze opzij schuiven, maar nu pas wist ze hoe moeilijk dat was. Moeite om haar tranen weg te vegen deed ze niet meer en ze sloeg haar armen om hem heen, om haar gezicht in zijn nek te drukken. 'Is- is het goed als ik er nog even over nadenk?' vroeg ze bijna zonder enig geluid, terwijl ze hem bleef vasthouden.

David knikte en nam haar ook in een omhelzing. 'Ja, ja natuurlijk. Neem alle tijd die je nodig hebt, het ziet er niet naar uit dat we hier binnenkort al weggaan. Maar maak een beslissing waar je gelukkig van wordt... oké?' Hij wreef zachtjes over haar rug heen en glimlachte. 'En als je hier wilt blijven... dan snap ik dat ook, ik ben niet echt de beste man geweest voor je. Maar - als je terug komt, zal ik er alles aan doen om dat te veranderen. Dat beloof ik.'

Iwone maakte zich een beetje los uit de omhelzing, zodat ze hem aan kon kijken. Voorzichtig glimlachte ze ook en legde ze een hand op zijn wang. Zo keek ze hem recht aan. 'Ik ben blij dat je er begrip voor hebt, David, echt waar.' Van zo dichtbij kon ze pas echt de lijnen van vermoeidheid op zijn gezicht zien, de rode ogen door slapeloze nachten. Met haar mouwen maakte ze haar wangen droog en ze moest toen onverwachts toch lachen. 'Je ziet het, ik ben nog net zo'n huilebalk als vroeger.'

David moest lachen. 'Je bent niets veranderd.' grapte hij. 'Al kan je wel zien dat je volwassener bent geworden in dat jaar.' Dat kon ook niet anders met een kind. 'Ik ben blij dat je het een kans geeft en er over na wilt denken... en dat meen ik serieus Iwone. Ik waardeer het echt.' Als hij eerlijk tegen zichzelf was, wílde hij niet eens trouwen met een andere vrouw. Niet met Adelaide Mattiries, of één van de Rabbion dochters.

Iwone gleed met haar vinger over zijn neus en tikte op het puntje. Ze glimlachte naar hem en klopte op de plek naast haar op de bank. 'Ik vind wel dat jij bent veranderd. Positief! Je bent echt een koning geworden, en steeds vaker doe je me denken aan William.' Zijdelings keek ze hem aan en haalde ze ondertussen diep adem. Ze had niet verwacht dat deze dag zo zou uitpakken... Maar waarschijnlijk had David dat ook niet gedacht. 'Ik waardeer je aanbod ook echt, David,' zei ze gemeend.

'Dan denk ik dat het nu maar eens tijd wordt dat ik ga. Ze zullen me wel missen en iedereen heeft natuurlijk vragen.' merkte hij op en glimlachte kort naar haar. 'Denk er goed over na, oké?' Kort pakte hij haar hand vast, om er een kneepje in te geven, en verliet daarna de kamer. Eenmaal uit het zicht, liet hij zich tegen de muur zakken en sloot hij zijn ogen kort. Niet veel later werd hij alweer uit zijn gedachten getrokken door één van de jongens die hem al een tijdje aan het zoeken was: Leo had hem nodig.

Iwone stond op, toen hij aangaf dat hij weg zou gaan, en glimlachte naar hem terug. 'Ja, ik moet Henry nog even verschonen en voeden. En ik kan het begrijpen dat je nu even harder nodig bent dan hier,' zei ze zacht. Ze knikte instemmend en gaf hem een kneepje terug als belofte dat ze erover na zou denken. 'Veel succes!' riep ze hem nog na, maar ze had geen idee of hij het had gehoord. Toen de deur dicht viel, haastte ze zich naar het balkon toe, om frisse lucht binnen te krijgen. Ze trok de strakke korset kapot, zodat het leek alsof ze weer adem kon halen, en overdonderd sloeg ze haar handen voor haar gezicht. Pas toen ze vanuit de kinderkamer Henry hoorde huilen, kwam ze van het balkon af en liep ze naar hem toe.