Hoofdweg uit Tyrosh

Met grote ogen keek Iwone toe hoe er opnieuw een aanslag werd gepleegd. Meteen zocht ze naar Agathe, Constance en David in de menigte, maar ze kon hen niet vinden. Iedereen rende door elkaar en schreeuwden bevelen of juist kreten van angst. De bevelen van Tobias had ze niet gehoord en luid protesteerde ze dan ook toen ze bij beide armen werd vastgegrepen door een bewaker. Ruw rukte ze zichzelf los en rende terug naar Tobias. 'We moeten helpen, ze hebben hulp nodig, Constance, Agathe, David- Ze hebben het allemaal op David gemunt, Tobias, maar hij is Henry's vader... We moeten hun helpen!' smeekte ze wanhopig.

Dorian keek opgelucht toe hoe Agathe samen met haar moeder en broertjes en zusjes zich verstopte onder de banken. 'Terug de stad in!' beval Dorian de andere soldaten en pakte de paarden bij hun teugels vast, om ze een bocht te laten maken en rechtsomkeert te gaan. Na een tijdje luisterden ze gelukkig en stonden ze met hun koppen richting de grote poorten van Tyrosh. 'Rijden, rijden!' beval Dorian de bestuurder en voordat hij Agathe nog een geruststellende blik kon schenken, voelde hij hoe zijn been geraakt werd door een pijl. Hij zakte door zijn benen heen en raakte met zijn lichaam de grond.

Agathe voelde hoe de wagen weer in beweging kwam en ze hield zowel haar hart als de rand van de bank vast. Ze zag Dorians blik en voelde de kalmte een plaats vinden van binnen. Dorian zou haar en haar familie beschermen. Die gedachte werd al gauw doorbroken toen ze zijn gezicht wit weg zag getrekken. Met een gil kwam ze overeind. 'Dorian!' Agathe werd al gauw tegengehouden door wachters die haar in de wagen hielden en haar naar de grond duwden. 'Nee, nee, Dorian! Alsjeblieft, help hem!' Ze smeekte één van de mannen terwijl ze met haar ogen haar man goed in de gaten hield.

Tobias keek geschrokken om toen hij Iwone achter zich hoorde. Hij had verwacht dat ze al weg zou zijn, al in veiligheid. 'Iwone, nee, stop, probeer je rustig te houden. Er zijn genoeg mensen die helpen. Ik stuur zo de mannen er op af als jij en je familie veilig zijn. Werk alsjeblieft mee.' Hij had zijn handen op haar schouders gelegd, maar probeerde het gebeuren in de verte in de gaten te houden. Het zag er naar uit dat er een breuk kwam in de aanval. De rebellen werden opgedeeld in steeds kleinere groepjes. Hij durfde nog niet te hopen, bovendien was er al bloed gevloeid, maar de aanslag zou onder controle komen. 'Ga naar Henry, Iwone. Kalmeer jezelf,' zei Tobias dwingend.

Wazig staarde Dorian naar de grond waarop hij was gevallen en knipperde enkele malen met zijn ogen. Wat was er gebeurd?! Waarom lag hij op de grond? Toch werd hij al snel uit die trance gehaald door de stekende pijn in zijn been en hoofd, en door de gillende stem van Agathe. Langzaam bewoog hij zijn hand naar zijn been en voelde de pijl zitten. Hij was recht door het vlees van zijn been gegaan. Hij keek naar de kar en maakte een handgebaar dat ze door moesten rijden. 'Ik kom je zo opzoeken, Agathe, het gaat wel!' riep hij naar haar toe en voegde er aan toe: 'En ik- ik hou van je!' Moeizaam probeerde hij op te staan en zocht zijn zwaard weer op.

Iwone beet op haar trillende onderlip en keek ook naar het gebeuren op de weg. De families leken gelukkig aan de winnende hand te zijn. Iwone schrok van Tobias' dwingende toon en knikte na enkele seconden. 'Ja, ik zal naar Henry gaan,' beloofde ze zachtjes, maar keek hem nog wel ernstig aan. 'Ga er alsjeblieft niet naar toe. Ik smeek het je, Tobias. Maar- maar wil je op mijn vriendinnen passen? En op David?' Nogmaals keek ze naar de aanslag en kneep zacht in Tobias' handen.

Agathe hield haar handen voor haar mond terwijl ze toekeek hoe Dorian overeind kwam. Zijn woorden stelden hem niet gerust en de pijl die in zijn been stak al helemaal niet. Zwijgend, maar met tranen die boekdelen spraken, bleef ze aan de rand van de wagen staan terwijl ze wegreden. Ze luisterde niet naar de mannen om zich heen en ging pas weer zitten toen Dorian aan haar blik onttrokkken was. Angstvallig hield ze aan haar hoop vast dat het wel mee zou vallen.

Alles gebeurde zo snel dat Alistair niet eens de tijd had om om te realiseren wat er nou aan de hand was. Met zijn eerste instincten reed hij naar Adelaide en Arutha toe. 'Ik weet dat het niet om ons gaat, maar we draaien om en gaan weg.' zei hij tegen zijn broer en zuster en spoorde zijn paard aan om in volle galop terug naar Tyrosh te rijden. Het interesseerde hem vrij weinig wat er met de rest gebeurde, zolang hij zijn familieleden maar niet hoefde te begraven, dat had hij al vaak genoeg gedaan. 'En Adelaide, luister voortaan en ga in een wagen, wil je?!' Hij had haar geklunkel op het paard wel gezien.

'Gregoire! Maak dat je daar weg komt!' Hij stond zonder bescherming, naast zijn paard in de voorste linie. Waarom hij daar was, kon David niet zien, maar hij wist wel dat het geen veilige plek was. Hij zond er twee mannen op af om Gregoire daar weg te halen en reed zelf verder naar achteren. Het was wel duidelijk dat ze op zoek waren naar hem, maar ze zouden hem niet krijgen, al wilde ze het nog zo graag. 'Ga terug in de linies, verdomme!' riep hij gefrustreerd uit toen iedereen door elkaar begon te rennen. Dit keer waren ze in de meerderheid, en dit keer zouden ze winnen.

De pijn was ondragelijk, maar nog steeds wilde ze er niet aan toegeven. Het was een wonder dat er nog geen paard of zoiets op haar was gaan staan, maar dat was nu wel haar laatste zorg. Ze was nog zo bij verstand dat ze wist dat ze hier weg moest. Haar beeld was wazig geworden door de tranen die in haar ogen waren gesprongen en hoewel ze overeind wilde komen, lukte dat haar niet. Ze was hulpeloos en dat gevoel haatte ze.

Gregoire sprong van zijn paard af en knielde bezorgd naast Morena neer. Toen pas zag hij de twee pijlen uit haar borst steken. Zonder enige waarschuwing trok hij ze eruit en duwde hij met zijn handen op de wonden. 'Morena, ik ga je hieruit krijgen, begrepen? Alles komt goed.' Hij verplaatste haar handen en drukte ze op haar wonden. 'Als jij de wonden dicht drukt, dan til ik je op.' Voorzichtig schoof hij zijn handen onder haar lichaam en probeerde haar zo te tillen. Ondertussen hoorde hij de waarschuwingen van David en wist dat hij zich moest haasten.

Arutha pakte de teugels van zijn zus vast en probeerde haar paard zo onder controle te houden. Ondertussen luisterde hij naar zijn broer en knikte instemmend. 'We gaan,' zei hij ook definitief en draaide zijn paard om, om samen met zijn broer en zus naar Tyrosh te rijden. Hun soldaten zouden hen in hun uittocht wel beschermen. 'Waarom hadden we er in godsnaam mee ingestemd om mee te doen aan deze bespottelijke parade? We wisten alle drie dat dit zou gebeuren!' klaagde Arutha.

Tobias was ontzettend blij te horen dat Iwone niet tegen zou gaan stribbelen. Hij legde zijn hand kort op haar wang en knikte. 'Ik zal zorgen dat ze hier meteen goed opgevangen worden. Ga nu alsjeblieft.' Hij gaf haar een laatste kneepje in haar schouder, die de kus die hij haar wilde geven verving, en richtte zich toen tot zijn mannen. 'Oke, zorg dat de poorten open staan voor de families. Sluit ze daarna. We willen geen risico lopen rebellen binnen te krijgen. Laat geen andere gewonden binnen. Verwijs ze naar de zieken boeg.'

'Arutha! Ik kan dat paard heus wel zelf in bedwang houden!' Gefrustreerd nam Adelaide de teugels van haar tweelingbroer over en wierp ze een blik op haar oudste broer. Ze vond het niet fijn dat alles niet zoals haar plan verliep op het moment. Bovendien was de persoon door wie ze haar macht zou krijgen in levensgevaar. Ze stuurde het paard achter Alistair en Arutha aan en wierp eeen blik over haar schouder. Met een stalen gezicht galoppeerde ze verder en probeerde te verhullen dat ze de hengst onder zich maar moeilijk in bedwang kon houden.

'Haal de koning hier weg! Idioot, verdomme! Ga nou!' schreeuwde ze over het gevecht heen. Constance verloor David geen moment uit het zicht, totdat ze zag hoe haar paard toegetakeld werd en ze haar merrie achter moest laten. Ze rolde van het dier af en sprong al snel weer overeind om de rebellen aan haar zwaard te rijgen. Maar in plaats daarvan werd ze al snel door een zwaard van hen getroffen. Een pijnlijk gevoel verspreidde zich in haar borst en liep zo verder door heel haar lichaam. Met een schreeuw uit woede en pijn vocht ze verder tot ze strompelend ineen zakte. Het werd al gauw zwart.

Iwone glimlachte nerveus terug en streek kort met haar hand over zijn arm. 'Doe voorzichtig, Tobias. Ik hou van je.' Na nog een klein glimlachje draaide ze zich om en hoorde ze Tobias alweer bevelen rond roepen. Ze stond op het punt om haar ouders te volgen naar het paleis toe, tot ze opeens enkele karren de poorten in zag rijden. En in eentje zag ze Agathe zitten. Snel keek ze of Tobias niet keek, pakte toen haar rokken op en rende naar Agathe toe. Ze zag er verschrikkelijk uit en ze hoopte dan ook niet dat er iets met haar of haar familie was gebeurd. 'Agathe!' riep Iwone uit en sloeg haar armen om het meisje heen. 'Wat is er gebeurd?'

Pas toen de kar uit zijn kijkzicht was, durfde hij werkelijk te laten zien hoeveel pijn hij had. Moeizaam probeerde hij enkele passen te zetten, maar zijn been en de chaos om hem heen weerhield hem daarvan. Gelukkig werd hij na een tijdje opgemerkt door enkele soldaten van de Halley's en zij ondersteunden hem. Hij probeerde ze ervan te weerhouden om hem naar het paleis te brengen - David had de twee soldaten meer nodig dan Dorian op dat moment - maar ze stonden erop en brachten hem langzaam naar het paleis toe, de rebellen zo goed als mogelijk ontwijkend.

Agathe had bevend op de wagen gezeten en probeerde de doem gedachten uit haar hoofd te zetten. In plaats van aandacht te besteden aan haar eigen zorgen, richtte ze zich tot haar moeder en de kinderen en stelde ze hen gerust dat het allemaal wel mee viel. Ze hadden er op gerekend. Ze konden de aanslag vast tegen houden. Pas toen ze uitgestapt was en ze plots Iwone om zich heen voelde, liet ze haar emoties weer gaan. 'Ik- Ik heb geen idee. Dorian zit er tussen. Hij is geraakt. Kunnen ze hem vanaf hier zien? Oh laat hem- En Gregoire! Waar was Gregoire. Kon je hem zien, Iwone?'

Iwone keek haar geschrokken aan en sloeg een steunvolle arm om Agathe heen. 'Dorian is geraakt?! Was het ernstig? Het is zo'n sterke man, Agathe, hij sleept zich er wel doorheen. En desnoods wordt hij door anderen geholpen!' Ze beet onzeker op haar lip en schudde toen haar hoofd. Ze had te ver gestaan om zeker te weten wie er op de grond lagen en wie niet. 'Ik weet het niet, Agathe. Laten we maar hopen... Veel meer kunnen we nu niet doen.'

Agathe haalde haar schouders op en bewoog nerveus heen en weer. 'Ik weet niet hoe ernstig het was. Dat laat ie nooit zien. Wat als ie gewoon doorgaat?' Ze tobde nog enkele tellen over die vraag en besloot toen dat ze daar niet aan moest denken. Vooral niet toen ze ze woorden van Iwone hoorde en haar moeder zag. Ze wilde niet weten hoe dit voor haar was. Hoe erg dit haar de vorige aanslag deed herleven. 'Ik- Misschien zouden we iedereen naar de eetzaal kunnen brengen? De kinderen kunnen misschien wat met elkaar spelen en dan wachten we.' Ze haatte dat wachten. Het was vreselijk.

'Dorian is een slimme man, Agathe. Hij- hij zal je vast zo snel mogelijk opzoeken. Proberen om binnen de muren van Tyrosh te komen.' Iwone knikte instemmend op de suggestie van Agathe en pakte een zusje van haar vast en een broertje nam ze aan de hand. 'We gaan naar de eetzaal,' vertelde ze en beval ondertussen enkele bedienden om de eetzaal alvast warm te laten maken. 'En zorg dat iedereen die door de poorten komt daar naartoe wordt verwezen.'

Morena gaf een gesmoorde kreet toen Gregoire de pijlen er zonder enige waarschuwing uittrok. Ze probeerde haar handen zo hard mogelijk op haar buik te drukken, maar ze voelde hoe ze langzaam haar bewustzijn begon te verliezen. Ze kreeg steeds minder kracht in haar armen en ook haar ogen begonnen dicht te vallen. Het laatste wat ze nog meekreeg, was dat Gregoire haar voorzichtig optilde.

Met de hulp van de mannen bereikte Dorian gelukkig al snel de grote poorten van Tyrosh. Met wat hulp van de soldaten van de Storms kon hij naar binnen gebracht worden en vertelde ze hem dat ze hem naar de eetzaal zouden brengen. Daar was het ingericht voor de vluchtende families en zouden ze veilig tegen de rebellen zijn. Nog steeds zat de pijl in zijn been en met elke stap deed het nog meer pijn. Langzaam werd het zwarter en zwarter voor zijn ogen en op een gegeven moment kon hij geen stap meer zetten.

David hoorde een vrouw achter hem schreeuwen en keek om. Nog net zag hij Constance in elkaar zakken en zonder erover na te denken, liet hij zijn zwaard terug in zijn schede glijden. Behendig sprong hij over een neergeslagen man heen, en stopte voor Constance die bewusteloos op de grond lag. Zonder erover te twijfelen tilde hij haar op en riep hij twee van zijn mannen naar hem toe, zodat ze haar binnen de muren konden brengen. Gelukkig waren ze er niet ver van verwijderd, dus het duurde niet lang voordat David haar kon laten overnemen door de broeders die er stonden te wachten. 'Zorg dat ze het overleefd.' beval hij hen en sprintte terug.

Agathe sloeg een ondersteunende arm om haar moeder heen en wenkte haar broertjes en zusjes richting de eetzaal. 'We moeten nog even wachten op David en Gregoire. Ze komen er vast zo aan,' vertelde ze hen geruststellend. In de eetkamer begon het al langzaam aangenaam warm te worden en Agathe regelde wat speelgoed en wat eten om iedereen bezig te houden, inclusief haarzelf. Ze richtte zich weer tot Iwone en pakte één van haar handen vast. 'Jouw familie: hebben ze niets op jullie geprobeerd?' Ze hoorde gerommel bij de deuren, maar durfde niet te gaan kijken tot ze hoorde om wie het ging. Ze snelde naar de gang en schoot Dorian overbezorgd te hulp. 'Kan- Kan iemand een verpleger zoeken? Is er een kamer vrij op deze verdieping?' Ze bezweek bijna onder zijn gewicht, maar hield zich staande. 'Dorian-' fluisterde ze om hem bij bewustzijn te houden. 'Dorian, blijf wakker. Alsjeblieft.'