Hoofdweg uit Tyrosh

'Met mij gaat het goed. Ze zijn hier inderdaad niet gekomen, ze waren veel te druk bezig met jouw soldaten,' zei Iwone zachtjes. Ze had vanaf haar plaats een goed overzicht gehad over de aanslag en zo had ze gezien hoe alle rebellen enkel de Halley's aanvielen. Ze glimlachte naar hem terug en geloofde zijn woorden. Als er iemand was die de rebellen aan kon, dan was het David wel. 'Ik ben net naar Constance geweest en ze is gelukkig bij bewustzijn. Ik hoorde dat jij haar uit het veld hebt gehaald, ik denk dat ze het anders niet zou hebben overleefd.'

David had Constance inderdaad uit het veld gehaald, enkel had hij nog een tijd gehad om haar te bezoeken. 'Ik ben blij dat ze buiten levensgevaar is.' Dan was zijn reddingsactie niet voor niets geweest. 'Mooi dat het goed gaat, dat ze hier niet zijn gekomen. Weet je misschien waar ik je vader kan vinden?' Die man was altijd zoek als je hem nodig had.

Constance glimlachte nog naar Iwone voor ze de kamer weer uit verdween. 'Iedereen boft met Iwone,' beaamde ze trots. Ze wist zeker dat iedereen haar graag mocht, behalve David dan. Maar David was een idioot en mocht haar eigenlijk ook wel. Dat wist Constance zeker. 'Mag ik meer?' Ze wees naar de fles jenever en keek Anthony vragend aan. Het liefst viel ze nu in slaap om vele uren later beter wakker te worden, maar dat was onredelijk en bovendien genoot ze van Anthony's aanwezigheid. Voorzichtig legde ze haar hand weer op zijn knie.

'Ja, ze kon alweer lachen en grapjes maken, dus dat komt helemaal goed met haar!' zei Iwone opgelucht en wees toen naar een kamertje ergens achterin. 'Ze ligt daar. Ik denk dat ze het wel leuk zou vinden als je haar zou opzoeken. Maar ze zal het vast begrijpen als je het druk hebt.' Bij zijn laatste vraag keek ze even rond en merkte toen pas op dat ze helemaal geen idee had waar hij was. 'Misschien in de vergaderzaal, ik weet het eigenlijk niet. En, w- weet je misschien waar Tobias is?' vroeg ze voorzichtig. 'Want hij zou meegaan naar Henry, maar ik zie hem nergens meer.'

Gregoire legde voorzichtig het verband weer op de wonden en liet haar verder met rust. Hij wilde haar geen onnodig pijn verzorgen. 'Ja, Constance Rabbion is geraakt en mijn zwager ook. Verder natuurlijk een hoop soldaten, maar we hebben wel ruim van de rebellen gewonnen.' Voorzichtig gleed hij met het natte doekje over haar voorhoofd en beet peinzend op zijn lip. 'Wanneer je weer op de been bent? Toen ik gewond was geraakt in de parade duurde het best een tijd voor ik weer op de been was. Dus ik denk dat het nog een tijd zal duren.'

Morena liet een gefrustreerde kreet uit. 'Fijn, dan is er dadelijk een oorlog gaande en dan lig ik in bed. Heb ik weer!' Verslagen sloeg ze met haar vuist op het bed, maar verkromp van de pijn die dat veroorzaakte in haar maag. 'Die kut rebellen!' Alle frustratie die ze de afgelopen dagen had gehad kwam eruit. De frustraties over Gregoire, en nu hierover. 'Alles is kut en alles gaat fout!' Ze draaide haar hoofd van hem weg, omdat ze niet wilde dat hij de tranen in haar ogen zag.

'Gelukkig maar.' zei hij met een glimlach en haalde onwetend zijn schouders op. 'Ik weet het niet, hij zei dat hij nog iets te regelen had in de kerkers of zoiets.' loog hij. 'Hij heeft niets over jou gezegd... Ik kan wel meegaan als je wilt? Ik wil niet dat je zo alleen door het kasteel struint in deze situatie. Wie weet wat hier allemaal voor ongein rondloopt deze tijd.' merkte hij op en glimlachte. 'Tenzij je natuurlijk niet wilt.'

Anthony begon te lachen. 'Nog een beetje dan, maar ik ga je niet dronken voeren.' waarschuwde hij haar en vulde de beker weer met een laagje jenever. Met een klein glimlachje keek hij naar de hand die ze op zijn knie had gelegd en hielp haar overeind zodat ze de jenever kon drinken. 'Er is zeker geen kans dat je een klein stukje kunt opschuiven?' lachte hij en ging op de rand van het bed zitten. 'Ach, dit past denk ik ook wel.' Hij reeg zijn schoenen los en ging naast haar liggen op zijn zij, al het verband proberend te ontwijken.

Gregoire keek Morena aan, onwetend wat hij moest doen. Hij hoorde haar woorden maar gewoon aan, knikte zo eens en dan, en ging verder met haar voorhoofd deppen. Toch moest hij toegeven dat hij niet verliefder op haar kon zijn dan op dit moment. Hij glimlachte en ging op de rand van het bed zitten. 'Er zullen nog genoeg oorlogen komen waarin je mee kan vechten, Morena. En wie weet, misschien zul je deze wel meemaken.' Een groot schuldgevoel kwam weer bij hem naar boven bij haar woorden en verslagen liet hij zijn hoofd hangen. 'Het spijt me echt dat ik alles zo verkloot.'

Verbaasd keek ze David aan. 'Oh, nou ja, misschien had hij wel iets belangrijks te doen. Of komt hij later...' Ze probeerde haar teleurstelling te verbergen, maar na David's woorden was die helemaal verdwenen. Enthousiast keek ze naar hem op. 'Ja! Graag! Inderdaad, ik loop nu ook liever niet alleen...' gaf ze zachtjes toe en kneep toen plagerig in zijn arm, terwijl ze lachte. 'Ik vind het altijd leuk om tijd met je door te brengen, David!'

Het was dat ze in bed moest blijven liggen - en niet eens overeind kon komen - anders was ze nu weggelopen, want dat deed ze: ze liep weg voor problemen. 'Waarom heb je het gedaan? Dat is het enige wat ik wil weten. Waarom?' vroeg ze verslagen, met nog steeds de tranen in haar ogen. Als ze toch al haar emoties eruit gooide, kon ze het maar beter meteen goed doen. 'Ik wil het je wel vergeven, maar ik kan het niet als ik niet weet waarom je het hebt gedaan. Lag het aan mij?'

'Nou, waar wachten we nog op?' lachte hij en stak zijn arm uit zodat ze haar arm in die van hem kon haken. 'Hoe gaat het met Henry? Heeft hij nog iets meegekregen van dit alles?' vroeg hij nieuwsgierig en glimlachte even bij de gedachten aan het jongetje. David was altijd een familiemens geweest, maar dit had niets met familie te maken, dit had te maken met politiek.

'Waarom ik het heb gedaan?' herhaalde hij stilletjes en ging weer op zijn stoel zitten. 'Ik- ik was met vrienden. Ik vertelde ze dat ik nog nooit in een bordeel was geweest en ze stonden erop om mij mee te nemen. En eigenlijk was ik best nieuwsgierig, omdat David er vaak over vertelde, en mijn vrienden ook. Ik was nooit van plan om daar iets te doen. Tot er een vrouw kwam... Ik- ik was dronken, ik werd meegenomen door de extase, ik had al een tijdje niet meer het bed met je gedeeld en... Het gebeurde gewoon. Geen emoties. Gewoon seks.'

Met een brede glimlach legde Iwone haar hand op zijn arm en liep zo met hem mee de eetzaal uit. 'Met Henry gaat het heel erg goed. Mijn kindermeisjes vertelden dat hij door het hele gebeuren heen was geslapen. Zelf heb ik hem nog niet gezien, maar hij zal vast blij zijn om jou te zien, David.' Zacht gaf ze hem een vriendschappelijk kneepje in zijn arm en keek ondertussen naar hem op. 'Het spijt me trouwens dat jullie hier nu langer moeten blijven. Maar jullie zijn natuurlijk welkom zo lang als jullie willen.'

'Dus omdat we een tijdje geen seks hebben gehad, ga je naar een bordeel?' Het was misschien hard, maar dat was wat hij zojuist zei. 'Iedere keer brengt emoties mee Gregoire, het maakt niet uit met wie het is. Het maakt emoties los, ook al is de daad zelf niet op emoties gebaseerd.' Ze had dan misschien wel nergens voor geleerd, dom was ze in ieder geval niet. 'Ik vergeef het je, maar dit is dan ook de eerste en laatste keer. Als je nog zoiets wilt doen, prima, maar een tweede keer is het einde verhaal.' Dit was al moeilijk voor haar, om hem dit te vergeven. In haar ogen was het onvergefelijk, maar ze geloofde hem dat hij het niet met opzet had gedaan, ze wilde hem nog een tweede kans geven.

Gregoire haalde opgelucht adem en pakte haar hand voorzichtig vast, om breed naar haar te glimlachen. 'Het zal nooit meer gebeuren, dat beloof ik je.' Zacht drukte hij zijn lippen op de hare en hij streek zachtjes met zijn vrije hand over haar wang. 'Ik hou van je, Morena, en ik zal deze fout nooit meer maken.' Ondertussen werd de fles drank neergezet en voorzichtig schonk hij een glas in. 'Een glaasje tegen de pijn?'

Morena glimlachte ook, al was het niet zo overtuigend en breed als Gregoire's lach. 'Ja, misschien slaap ik dan straks nog.' merkte ze op en glimlachte. 'Ik kan alleen niet overeind komen.' Ze rolde met haar ogen en probeerde zich alsnog overeind te duwen - zonder al te veel succes. 'Het is toch wel iets sterks hè? Geen zomerwijn of zoiets?'

'Ja, de bedienden zeiden dat het iets sterks is, iets dat enkel in het Noorden gebrouwen wordt... Leonard zal het vast ook drinken, denk je ook niet?' lachte hij en hield voorzichtig het glas tegen haar lippen aan, zodat ze ervan kon drinken. 'En ik denk dat het goed voor je is om wat te slapen. En ik zal niet weggaan, dus als er iets gebeurd, dan ben ik er meteen en kan ik broeders roepen.' Nogmaals drukte hij een kus op haar voorhoofd en vulde nog een glas.

Morena nam een slokje en begon te hoesten. 'Het is sterk,' bevestigde ze met een hese stem en hoestte nog wat na. 'Ja, dat is inderdaad misschien wel een goed idee.' zei ze, ondanks dat ze alles behalve moe was. Misschien als ze het zou proberen, dan zou het haar misschien wel lukken. 'Mag ik nog één slokje?' vroeg ze met een zacht stemmetje en glimlachte naar hem.

Constance rolde met haar ogen en dronk de jenever weer even vlug op. Ze kon de broeders altijd nog dwingen om haar alcohol te geven tegen de pijn. Die zouden haar niet durven weigeren. Verward keek ze toe hoe hij op het bed kwam zitten en zijn schoenen uitdeed. Ze snapte pas wat hij van plan was geweest toen Anthony ook echt naast haar lag. Moeizaam probeerde ze zich te bewegen, maar ze kon niet anders dan op haar rug blijven liggen en haar ogen op hem richten. 'Wat als mijn familie binnenkomt?'

Gregoire liet haar geduldig uit hoesten en streek steunvol met zijn hand door haar haren. 'Natuurlijk,' zei hij en hield het glas weer tegen haar lippen aan. Zelf had hij stiekem ook al een slokje genomen, dus hij kon ook instemmen dat het inderdaad erg sterke drank was. Zo zou ze in no time in slaap vallen. Hij glimlachte terug en drukte een zacht kusje op haar neus. 'Kan ik nog iets voor je doen?'

'Die komen vast en zeker niet binnen. En als ze dat wel doen, dan hebben we ook geen probleem, toch?' Hij had inmiddels geaccepteerd dat mensen het zouden zien: Iwone was het tenslotte ook opgevallen. Anthony wilde het niet meer geheim houden, hij wilde zijn emoties laten zien - deze dag bewees maar weer dat het zo over kon zijn. Zacht drukte hij een kus op haar kaak en glimlachte. 'Tenzij je me natuurlijk heel erg graag weg wilt hebben.'

Constance knikte en keek naar het plafond boven zich. Hij zag het probleem misschien niet, maar zij wel. Ze wist niet hoe haar familie zou reageren. Natuurlijk hadden ze het geaccepteerd dat Constance zelf haar beslissingen maakte, maar ze het waren niet altijd eens met haar keuzes. Zo waren ze nooit blij geweest met het feit dat ze ieder aanzoek afwees. Zwak glimlachte ze terug naar Anthony en schudde ze haar hoofd. Constance had meer moeite om aan hen samen te wennen nu het dan 'echt' was, als dat het al was, dan Anthony. Ze was gewoonweg niet iemand die erg open was met haar gevoelens.

'Als je liever wilt gaan slapen snap ik dat ook. Je moet eerlijk zijn.' zei hij tegen haar en streek met zijn vingers langs haar haren heen. Het ongemak was van haar af te lezen, dus kwam hij weer overeind. 'We doen het gewoon op jou tempo. Als jij je er niet fijn bij voelt, prima, maar dan moet je het wel tegen me zeggen Constance.' zei hij oprecht en rekte zich kort uit.

'Dat is mooi,' Ondanks dat hij nog jong was - en hij het zich waarschijnlijk niet eens zou realiseren - het was beter dat hij het niet meekreeg. 'Ik ben allang blij dat we niet terecht kunnen, dat we nog dichtbij het paleis waren. Wat was er gebeurd als we half op weg waren?' vroeg hij zich hardop af en zuchtte uit.