Hoofdweg uit Tyrosh

Gregoire hield Morena in zijn armen en liep op die manier zo snel mogelijk naar de poorten van Tyrosh toe. Ze was buiten bewustzijn geraakt en hij was daar blij om: de pijn die ze nu moest voelen, moest ondenkbaar zijn. Hij liet enkele broeders roepen en gaf haar aan hen. Het allerliefst wou hij nu bij haar gebleven zijn, maar zijn mannen en broer hadden hem nu nodig. 'Druk op de wond!' beval hij hun nog, sprong toen weer op zijn paard en reed terug achter David aan.

Tobias hoorde dat de familie Storm veilig was en dat andere familieleden nu ook langzaam binnen kwamen en zich verzamelden in de eetzaal. Hij stuurde er enkele mannen op af, maar leidde het grootste deel naar de stallen. Eén soldaat had voorgesteld de rebellen van achteren in te sluiten door om het gevecht heen te rijden. Dat plan zouden ze nu uitvoeren. Hij spoorde zijn eigen paard aan tot topsnelheden. Binnen enkele minuten waren Tobias en zijn mannen nog geen kilometer verwijderd van het gevecht. Hij liet zijn schutters positie nemen en gaf het sein aan te vallen al snel stormden ook zijn ruiters op het gevecht af terwijl de voetsoldaten de taak kregen de broerders te helpen en gewonden af te voeren. Toen al zijn bevelen gegeven waren kwam een aantal van zijn boogschutters terug met een meisje dat zich blijkbaar had verscholen op de plek waar de rebellen vandaan waren gekomen.

Iwone schudde haar hoofd. 'Nee, de rebellen hadden het op jouw familie gemunt. Op David, Gregoire en je broertjes.' Ze wou nog iets zeggen, maar toen zag ze Agathe weg snellen en ondertussen een gewonde Dorian naar binnen worden gebracht. Snel ging ze er ook naartoe en hielp Dorian ondersteunen. 'Deze kant op!' zei Iwone tegen Agathe en nam Dorian mee naar een vrije kamer. Daar regelde Iwone dat enkele broeders zouden komen en zelf verliet ze de kamer weer om anderen te helpen.

Hij merkte hoe hij op een bed gelegd werd en ontwaarde Agathe's stem vanuit al dat rumoer. Hulpeloos probeerde hij haar hand te pakken en sloot zijn ogen. De pijn en de vermoeidheid waren te overweldigend en het enige wat hij wou, was slapen. Met zijn vrouw naast hem, ergens op het platteland, zonder stomme aanslagen. 'Agathe-' mompelde hij, maar kon van de pijn niet zijn zin vervolgen. Verontschuldigend glimlachte hij naar Agathe.

Agathe bedankte Iwone nog vluchtig voor ze vertrok en knielde toen naast het bed van Dorian neer. Ze negeerde de broeders die haar vertelden dat ze in de weg zat. Ze moesten maar om haar heen werken. 'Dorian-' Ze slikt en drukte haar lippen op zijn slaap. Met haar eigen beide handen pakte ze die van Dorian vast en kneep ze er zacht in. 'Het komt goed. Je hebt alleen bloed verloren. Er zit geen vuil in de wond. Waarschijnlijk als de pijl er uit is valt het allemaal mee. Dorian, Dorian, kijk me eens aan.' Eén van haar handen verplaatste ze naar zijn wang.

Gregoire luisterde maar half naar de woorden van Agathe: hij was veel te druk bezig om elk detail van haar gezicht in zich op te nemen. Hij wist niet hoe het met hem zou aflopen, hij had zelfs de sterkste soldaten zien overlijden door een enkel pijltje in hun lichaam. 'Ik hou van je,' kreeg hij uit zijn mond en glimlachte opnieuw. De broeders waarschuwde dat ze de pijl eruit zouden gaan trekken. 'Ik- ik denk dat je beter maar even kan gaan.'

Agathe bleef tegen haar man praten om hem bij bewustzijn te houden. Ze streelde zijn haar en kuste zijn lippen voorzichtig terwijl ze de tranen tegen hield. Het was vreselijk om hem zo te zien. Ze wilde niet dat dit hem kon overkomen omdat hij haar familie moest beschermen! 'Ik houd ook van jou,' antwoordde ze met een trieste glimlach. Ze keek op toen de broeders hen waarschuwden en koppig schudde ze haar hoofd. 'Nee, ik blijf. Ik ga niet wachten. Dat kan ik niet.' Ze hield zijn hand weer stevig vast en dwong hem zijn aandacht op haar richten. Ze wilde bij hem zijn, hem steunen, hem hopelijk van wat pijn verlichten.

Elia was zo geconcentreerd aan het kijken dat ze niet door had dat er iemand achter haar was komen staan, tot ze een hand voor haar mond voelde. Ze begon hevig te spartelen, maar dat had geen enkel nut: en volgde nog een paar handen die haar vastpakte en haar meenam. Hun stemmen waren zacht, en haar eigen -pogingen - tot gescheeuw zorgde ervoor dat ze niet kon verstaan wat ze zeiden. Pas toen ze los werd gelaten keek ze in de ogen van een jongen. Hij was ouder dan haar, maar niet veel. 'Wat heeft dit te betekenen?' vroeg ze verward, al wist ze donders goed wat er aan de hand was: ze hadden een rebel te pakken en daar zouden ze gebruik van maken.

Dorian sloot zijn ogen vol wanhoop bij haar tegenstribbelende woorden, maar hij had niet genoeg energie om ertegenin te gaan. De broeders verzamelden zich om hem heen en zonder enige waarschuwing trokken ze de pijl uit zijn been. Een kreet, zo hard en diep van pijn, verliet zijn keel en hij voelde hoe er tranen in zijn ooghoeken ontstonden. Hij keek Agathe smekend aan, terwijl de broeders zijn wond verder behandelden. Kon ze hem maar op de een of andere manier afleiden door iets te vertellen.

Agathe bleef waar ze was, maar zorgde dat ze de broeders zo min mogelijk in de weg zat. Ze pakte net zijn hand weer vast, toen Dorian schreeuwde en ze schrok zo erg dat ze trillend en met tranen op haar wangen naar hem keek. Na enkele tellen kwam ze weer tot zichzelf en veegde ze met de uiteinde van haar mouw het zweet en de tranen van Dorians gezicht. 'Maak je geen zorgen, Dorian. Het komt goed. Ik heb nog eens na gedacht over ons eigen plekje. Ik heb er over gedroomd. Het was in de bossen, met een rieten dak. Bij het binnenkomen stond je in onze woonkamer, met een prachtige openhaard en de keuken grenst er aan zodat het er altijd naar eten ruikt. We hadden een kleine studeerkamer waar er naast de boeken nog net plaats is voor een bureau en een leesstoel. En als je de trap op ging waren er vier kamers. Eén voor ons en drie voor wie weet wie.' Ze glimlachte door haar tranen heen terwijl ze Dorian zacht toe sprak.

Tobias staarde naar het meisje en keek zijn mannen toen vragend aan. 'Weten we het zeker? Misschien heeft ze zich verstopt toen de rebellen aanvielen.' Het was moeilijk voor te stellen dat dit meisje het gemunt had op de koninklijke familie. Hij negeerde haar vraag en bestudeerde aandachtig haar voorkomen. Voorzichtig liet hij de stof van haar cape door zijn vingers glijden. Het was niet iets typisch Noordelijks. Maar dat zei natuurlijk nog niet alles. Tobias keek haar aan en zuchtte hoorbaar. 'Oke, ik ga kijken of je wapens bij je hebt. Maar je kan het ook nu toegeven en ons beide het ongemak besparen.'

Elia keek hem gefronst aan. Had ze wapens bij? Ja, dat had ze zeker. In haar laars - een kleine dolk, maar meer ook niet. Ze kon nu opbiechten, maar dat zou haar al helemaal niet verder helpen. 'Ik heb enkel een dolk... voor zelf bescherming - dat hebben vrouwen hier nou eenmaal nodig.' Ze was vaak genoeg bang geweest, dus om die emotie op te roepen was niet moeilijk. 'Alsjeblieft, ik smeek het je. Ik hoorde geschreeuwd en toen ben ik de bosjes ingedoken. Echt.' Ze keek hem smekend aan en riep de tranen in haar ogen op. 'Ik heb niets te verbergen, echt niet.'

Dorian glimlachte door de tranen heen en hield de hand van zijn vrouw stevig vast. Haar beeld was precies wat hij ook voor ogen had en terwijl hij erover nadacht, voelde hij de pijn even niet meer. De broeders waren inmiddels de wond aan het hechten, maar Dorian had enkel nog oog voor Agathe. Door de pijn was zijn keel dichtgeknepen, dus kon hij haar enkel aankijken. Zijn oogleden werden zwaar en hij merkte nog maar vaag dat er vloeistof door zijn keel werd gegoten. Misschien was het een slaapmiddel, misschien wel pijnstillers, hij werd er in elk geval erg slaperig en duf van.

Tobias wreef over zijn kaak en bekeek de blikken van zijn mannen. Hij was hier niet op voorbereid. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt. 'Mannen, help de koning. Probeer de rebellen levend te pakken als het kan. Ik escorteer haar naar de stad.' Hij stuurde ze weg en leidde Elia naar zijn paard. 'Wat is je naam? En waar kan ik je afzetten in de stad? Je bent niet gewond, neem ik aan?' Hij maakte haar handen los en hielp haar gemakkelijk op het paard waarna hij zelf achter haar ging zitten. Daarna reed hij snel, maar niet voluit in gallop terug naar Tyrosh.

Agathe kreeg van de broeders een verdover die de pijn zou verlichten. 'Dorian, drink dit. Het helpt.' Ze had het idee dat hij haar al niet meer hoorde, maar ze bleef tegen hem praten terwijl ze het goedje toediende. Ze pakte van een dienstmeid een natte doek aan waarmee ze geconcentreerd het zweet en zelfs het bloed van zijn gezicht waste. De broeders legden de laatste hand aan de wond en gaven har instructies dat ze in de gaten moest houden of hij bij bewustzijn bleef.

Toen de strijd in zijn nadeel begon te handelen en hij nog steeds David niet te pakken had gekregen, had Ioan noodgedwongen moeten vluchten. Nu zat hij verstopt in de bosjes, terwijl hij de parade nog steeds kon gadeslaan, en hield hij zijn hand op zijn wond. Iemand had hem flink te pakken gekregen met zijn zwaard: het had een nare snede in zijn zij opgeleverd. Opeens zag hij Elia tussen een groepje soldaten staan en kon hij bijna zijn verbazing niet op: waarom was ze daar in godsnaam? Ze werd voorop het paard gezet bij een soldaat en hij kon niet zien of hij kwade bedoelingen had gehad. Dus zonder na te denken rende Ioan uit de bosjes, pakte de man bij zijn kleding vast en rukte hem van het paard af. 'Elia, RIJDEN!' schreeuwde hij en zakte door zijn knieën van de pijn. Toch hield hij de jongen goed in de gaten en probeerde zelf weer de bosjes in te kruipen.

Met veel moeite hield Dorian zijn ogen open en bleef hij zijn vrouw aan kijken. Hij vond het vreselijk dat hij nu zo slap en hulpeloos was: hij moest er juist nu zijn voor Agathe! Zachtjes nam hij haar hand vast en kneep er zwakjes in. 'Het komt allemaal goed,' kreeg hij er moeizaam uit, glimlachte nog even en viel toen in slaap. Of in een bewusteloosheid, hij wist het niet. De pijn verdween, maar ook het gezicht van Agathe en deze werden vervangen door bloederige nachtmerries.

Agathe keek toe hoe Dorian langzaam maar zeker in slaap leek te vallen. Toen dat uiteindelijk gebeurde zuchtte ze diep en liet ze zich op de grond naast het bed zakken. Ze bleef Dorians hand vasthouden, maar legde haar hoofd vermoeid op het matras. De geluiden van buitenaf sloot ze uit terwijl ze naar Dorians ademhaling luisterde. Ze ging zich echter al snel weer zorgen maken om Gregoire en om David en om haar moeder en nog steeds om Dorian. Waarom moest dit haar familie een tweede keer overkomen?

Haar plan ging goed. Hij geloofde haar, hij geloofde dat ze werkelijk een reiziger was. En toen kwam Ioan en verpestte hij alles. Verward keek ze zijn kant uit en realiseerde zich toen pas wat er gebeurde. Ze spoorde haar paard aan en in volle galop te rijden, maar voordat het paard weg kon sprinten, werd ze er door twee sterke armen afgetrokken. Spartelend en slaand probeerde ze zich los te worstelen. Op één of andere manier had ze haar dolk te pakken gekregen en stak ze deze in de schouder van de man. Hij liet haar kermend los, maar ver kwam ze niet. Ze rende recht in de armen van een volgende soldaat en nog voor ze hem kon steken, had hij de dolk al afgepakt.

Tobias realiseerde zich pas wat er gebeurd was en dat hij voor de gek gehouden werd, toen hij in de modder op de grond lag. Verward keek hij naar de man die hem zojuist van het paard had afgetrokken en wilde achter hem gaan, toen hij merkte dat zijn arm door de val was verdraaid. Moeizaam kwam hij, zijn arm ondersteunend, overeind en rende zo goed hij kon naar de mannen toe die het meisje toch nog hadden weten te pakken. 'Het was zoveel makkelijker geweest als je de waarheid had verteld,' mompelde Tobias en richtte zich toen op de veel oudere soldaten aan wie hij vertelde wat er was gebeurd.

Met moeite kwam Ioan maar vooruit, en als niet een van zijn vrienden hem was komen ophalen, was hij zeker weten opgepakt geworden. Toch zat hij achterop het paard bij zijn vriend en reed weg, terwijl hij over zijn schouder keek hoe Elia opgepakt werd. Hij kon niets meer voor haar doen op dat moment, maar hij zou haar zeker weten vrij krijgen. Elia was onschuldig en dit verdiende ze niet. 'Sneller,' snauwde Ioan en keek voor de laatste keer om. Ze moesten nu meteen een plan bedenken.

Voordat Gregoire het wist, begonnen de rebellen zich allemaal terug te trekken. Gregoire reed er snel achteraan om er nog paar neer te slaan of vast te grijpen en overhandigde ze daarna aan zijn soldaten. Hij had belangrijkere dingen te doen en begon dus snel naar Tyrosh te rijden, om Morena en zijn familie op te zoeken. Rennend kwam hij de eetzaal binnen en zocht naar bekende gezichten. De eerste die hij zag, was Agathe. Opgelucht liep hij naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen.

Agathe had na een tijdje Dorian toch alleen gelaten met één van de dienstmeisjes om te kijken hoe het met haar familie ging. Ze wist dat Dorian het wel zou moeten redden, maar ze had nog steeds niets van haar broers gehoord. Toen ze op was gestaan om voor haar moeder naar een deken te vragen, kwam Gregoire binnen en omhelsde ze hem stevig. 'Greg, dank de goden! Ben je gewond? Waar is David?' Bezorgd bekeek Agathe haar broer en hield ze krampachtig zijn handen vast.

Gregoire drukte een kus op haar haren en bekeek haar goed. 'Nee, nee, ik ben niet gewond. En David ook niet de laatste keer dat ik hem zag... Buiten is nu alles onder controle, god zij dank.' Nogmaals drukte hij haar tegen hem aan. 'Hoe is het met moeder? En de kids? Dorian?' Ondertussen keek hij om zich heen en beet hij gepijnigd op zijn lip. 'M- Morena is geraakt. Heel erg. Weet jij toevallig waar ze ligt?'

Agathe zuchtte opgelucht en streek met een ernstig gezich een bloedvlek van zijn gezicht. 'De kinderen zijn oké. Moeder is- Ze zit in haar eigen wereldje. Dorian is geraakt, maar er wordt voor hem gezorgd.' Ze keek geschrokken toen ze over Morena hoorde en schudde haar hoofd. 'Nee, maar ga haar zoeken Gregoire. Ze kunnen nu wel even zonder je, maar zij niet.' Ze glimlachte zwakjes en gaf hem toen een zetje zodat hij snel weg zou gaan voor jan en alleman hem met vragen en problemen zou bestoken.