Hoofdweg uit Tyrosh

Met een tevreden glimlach pakte David zijn mok wijn op en nam er een paar slokken uit. Ook pakte hij een paar druiven van de tafel af, samen met een stuk witbrood en at hier langzaam van. 'Eerst dit maar eens op orde zien te krijgen...' mompelde hij, doelend op de rebellen en keek zijdelings naar Iwone. 'Mis je Evenfall wel eens?' Hij miste het constant. Zodra hij Evenfall uitreed, begon de heimwee al. Nu was hij er natuurlijk opgegroeid en zij niet.

Iwone kriebelde Henry in zijn buik, zodat ie weer goedgehumeurd op haar schoot zat, en knikte toen naar David. 'Ik mis Evenfall best vaak. De stad was prachtig en gezellig, in het paleis was het gezellig met je familie, ik vond het geweldig met jou... Dus ja, ik heb wel eens heimwee,' gaf Iwone met een zwak glimlachje toe. 'En jij wilt vast ook snel naar huis toe, niet waar? Vreselijk dat dan weer zoiets rottigs moet gebeuren...'

'Ja, ja ik wil ook graag naar huis... maar dat zit er voorlopig nog niet in vrees ik.' Hij legde een paar druiven terug en stond op, om voor het raam te gaan staan. Inmiddels leek de stad weer wat rustiger. Er waren vast genoeg mensen naar hem op zoek, maar dat maakte hem nu niets uit: hij had af en toe ook tijd voor zichzelf nodig.

'Nee, dat zit er waarschijnlijk niet in,' zei Iwone zachtjes en keek toe hoe Henry in slaap viel in haar armen. Ze liet een kamermeisje Henry overnemen en in bed leggen. Zelf stond ze op en ging ze naast David bij het raam staan. 'Ik geloof dat de helft van de stad de aanslag helemaal niet heeft meegemaakt... Of het maakt ze gewoon niet uit.' Ze keek David zijdelings aan en glimlachte. 'Het zag er echt heel erg leuk uit, hoe je Henry vast had en hoe dol hij op je is.'

'Gelukkig maar. We zouden nog verder afzijn als de hele stad in rep en roer was.' Hij keek haar aan en glimlachte. 'Het is een leuk ventje.' gaf hij toe. 'Maar het is veel te gevaarlijk om hem te zien.' Het was jammer, hij had hem graag zien opgroeien, maar hij zou geen goede toekomst hebben als bekend werd dat hij David's nakomeling was.

'Het is inderdaad gevaarlijk,' stemde Iwone twijfelachtig met hem in en zuchtte daarna zachtjes. Hoe vervelend het ook was, het was echt de waarheid en dat deed pijn. David zou hem vast nog wel eens zien, misschien eens in het jaar, en verder zou Tobias zijn vader zijn. En nu ze het zo bedacht... misschien was dit alles wel nog moeilijker voor David. Zij zou haar kind elke dag zien, maar hij niet. 'Maar ik ben blij dat we een goede oplossing voor het probleem hebben. En nu maar hopen dat hij veel op mij gaat lijken,' glimlachte Iwone, terwijl ze hem plagerig even aan stootte met haar elleboog. Al kon je nu al veel uiterlijkheden van David aan Henry zien.

'Nou, ik denk dat het een kind van zijn vader wordt.' plaagde hij en begon te lachen. 'Hij mag blij zijn met een moeder zoals jij. En ik denk dat Tobias een goede vader voor hem zal zijn.' Dat laatste koste moeite om eruit te persen, maar hij zei het toch: als hij erachter stond - correctie: leek te staan - dan had zij er vast en zeker ook vertrouwen in. 'En daarbij ben je altijd welkom om langs te komen in Evenfall.'

'Nou, dat mocht je willen, David!' plaagde ze hem terug en giechelde zachtjes. Bij de woorden die volgde, werd ze stil en keek ze hem dankbaar aan. 'Bedankt David, dat is fijn om te horen. Ik ben blij dat je erachter staat. En ik denk dat Tobias vooral blij is om te weten dat je erachter staat.' Ze beet op haar lip en glimlachte opgelucht bij zijn laatste woorden. 'Daar zal ik zeker gebruik van maken,' glimlachte Iwone en keek hem met pretoogjes aan. 'En dan kan je me eens een echte rondleiding geven door de stad!'

'Zonder dat we worden bekogeld met pijlen.' zei hij beamend en lachte naar haar. Toen hij haar aankeek, verdween zijn glimlach. Soms lag hij in bed en twijfelde hij aan zijn keuzes. Had hij wel een goede keuze gemaakt door het huwelijk met Iwone te verbreken? Ja, natuurlijk had hij de goede keuze gemaakt, ze was niet gelukkig bij hem - ook al had ze beweerd van wel. De muren van het kasteel zouden haar ongelukkig maken, dat wist hij zeker.

'Precies!' lachte Iwone en na een laatste blik geworpen te hebben over de stad, keek ze hem ook aan. Zijn serieuze blik raakte haar en met beginnende rode wangen bleef ze hem aankijken. Die invloed had hij nog steeds op haar. Ze vond het fijn dat ze zo'n goed gesprek hadden gehad en dan hij en Henry het zo goed met elkaar konden vinden. Soms verlangende ze nog weleens naar haar oude leven en stelde ze zich voor hoe ze nu samen met David en Henry leefde. 'Ik vind het echt leuk dat je nu hier bent.'

'Ik ook.' zei hij oprecht en glimlachte naar haar. 'Ben je hier gelukkig? In Tyrosh?' vroeg David aan haar en bleef haar aankijken. Hij wilde een eerlijk antwoord. Als ze niet gelukkig was, zou hij zichzelf niet vergeven. Mensen dachten dat hij geen hart had, maar niets was minder waar. Dat hij dit niet aan ieder liet zien was een ander verhaal.

Iwone werd verrast door zijn vraag en voor een kort moment keek ze weg. Het was de eerste keer dat iemand haar dit vroeg: was ze hier gelukkig? Haar blik ging al snel weer naar David en met een zwak glimlachje haalde ze haar schouders op. 'Het is gemengd. Ik leef hier met een heleboel mensen waar ik van hou, maar ik moet er ook paar missen.' Ze kneep zachtjes in zijn arm en glimlachte. 'Ik voel me al snel gelukkig als ik Henry bij mij heb. En mijn ouders. Tobias, Anna, andere vrienden. Ik heb geleerd om van kleine dingen gelukkig te worden. Maar ik mis ook het leven in Evenfall.'

'Waar zou je gelukkiger zijn? Hier of in Evenfall?' Áls ze terug naar Evenfall wilde, zou hij dat voor haar regelen. Ze zou kunnen leven in het paleis, enkel zonder de strikte regels die ze had toen ze getrouwd waren. Als zij er gelukkig van werd, wilde hij het regelen voor haar. Natuurlijk zou ze altijd een speciale plek bij hem hebben: ze hadden iets gedeeld met elkaar en dat zou altijd deel blijven van hen samen. Dat was niet iets dat je kon negeren.

'Dat is een onmogelijke vraag om antwoord op te geven,' zei ze eerlijk en verontschuldigend glimlachte ze naar hem. 'Ik gun Henry om bij zijn vader te zijn. Ik gun jou om bij je zoon te zijn. Maar dan moet ik mijn ouders hier laten en-' Ze legde haar handen in haar haren en plofte weer op de bank neer. 'Het is ook een beetje het gevoel dat ik bij de twee plekken heb: hier in Tyrosh voel ik me altijd de verantwoordelijke moeder, terwijl ik in Evenfall echt... jong kon zijn. Wat ook weer de reden was van onze scheiding. Ik was te jong voor dat leven. Maar in al die maanden ben ik zo gegroeid, door Henry, door de scheiding, ik..-' Ze zuchtte en moest toen lachen. 'Sorry, wat een preek. Maar ik heb deze gevoelens steeds maar opgekropt en het is heerlijk om dit nu uit te kunnen spreken tegen iemand.'

Hij gaf haar wel gelijk: ze leek ook volwassener te zijn geworden door dit alles. Ze moest nu natuurlijk wel, ze had een kind waar ze voor moest zorgen. Daar moest ze verantwoordelijk voor zijn. 'Zolang je gelukkig bent is het prima...' merkte hij op en ging op een fauteuil tegenover haar zitten. 'Als je hier gelukkiger bent, ben ik niemand om dat geluk af te nemen, maar als je terug naar Evenfall wilt, zijn er natuurlijk regelingen te treffen die daarvoor kunnen zorgen.'

'David, ik vind het echt geweldig en heel lief dat je zou kunnen regelen dat ik naar Evenfall kan, maar zou jij dat wel willen? Je ex-vrouw en kind wonen dan in hetzelfde huis en je zal ons dus elke dag tegenkomen. Ik- ik wil me niet aan je opdringen,' zei ze, terwijl ze toekeek hoe hij op de stoel tegenover haar ging zitten. Tobias zou natuurlijk dan ook meegaan, en Anna waarschijnlijk ook. Haar wangen werden rood en beschaamd keek ze naar de grond. 'En- en ik denk ook niet dat ik het aan zou kunnen om je elke dag met je nieuwe vrouw te zien. Dat is zo stom van me, en het klinkt ook stom, maar- ook al zijn we zo kort getrouwd geweest, het betekende wel heel erg veel voor mij.'

'Alsof het zo klein is?' vroeg hij lachend. 'Geloof me, als je iemand niet wilt tegenkomen, kom je hem of haar niet tegen. Mijn vader vertelde me toen ik klein was altijd dat het kasteel zo groot was, dat de keukenhulp twee dagen lang verdwaald was, tot hij een keertje een wachter tegen kwam.' zei hij lachend, maar de gedachten aan zijn vader maakte hem triest. Hij had het altijd goed kunnen vinden met zijn oude man. Ja, hij was de koning geweest en ja dat bracht formele taken met zich mee, maar als hij samen met zijn vader was, was hij zoals iedere vader. Hij had hem leren paardrijden, zwaardvechten... 'En daarbij, wie zegt dat ik een nieuwe vrouw krijg?'

Iwone moest lachen om de herinnering: het klonk typisch als iets dat William gezegd zou hebben tegen zijn kinderen. 'Nee, inderdaad, daar heb je gelijk in,' lachte ze, maar hield haar stem iets lager toen ze zich herinnerde dat Henry aan het slapen was. Ze hield even haar hoofd schuin bij zijn vraag en haalde haar schouders op. 'Je bent koning, David, je verdient een vrouw te hebben! En kom op, vertel mij nou niet dat je een eeuwige vrijgezel zal blijven?!' plaagde ze hem lachend. Alle vrouwen uit het land lagen aan zijn voeten: hij had keuze genoeg! Zelfs Adelaide stond zo ongeveer kwijlend naar hem te kijken!

'Waarom niet? Als ik vrijgezel wil blijven kan dat toch? Stel, ik wil helemaal geen kinderen. Dan zou ik daar toch voor kunnen kiezen? Alsof het feit dat ik de koning ben, bepaalt of ik kinderen moet krijgen. Ja, natuurlijk wil je een nageslacht, dat is logisch... maar toch. Ik heb genoeg broers en zussen die daarvoor kunnen zorgen.' Natuurlijk was het geen slimme keuze, maar het zou mogelijk kunnen zijn als hij dat zelf wilde.

Iwone luisterde bedachtzaam naar zijn woorden: hij had gelijk, natuurlijk mocht hij zelf kiezen wat hij wou. Als hij geen vrouw wou, dan deed hij dat gewoon. Daar was hij koning voor, hij mocht alles doem wat hij wou. 'Maar wil je dan echt geen vrouw?' vroeg Iwone zachtjes. Ze kon het niet voorstellen dat David zijn hele leven geen liefde zou hebben, enkel van zijn vrienden en familie. Qua nageslacht had hij natuurlijk al een kindje en verder konden zijn broers en zussen daar natuurlijk ook mee helpen.

David haalde zijn schouders op. 'Jawel, maar er staat geen haast achter.' Een vrouw was op dit moment niet zijn eerste prioriteit. 'En jij dan? Al opzoek naar een huwelijkskandidaat? Of heb je al een nieuwe liefde op het oog?' Op dit moment had hij weinig behoefte om over zichzelf te praten, waarom wist hij eigenlijk ook niet. Hij was er natuurlijk onbewust wel mee bezig, maar daarom was het ook een onderwerp wat hij liever vermeed.

Iwone bloosde door zijn vragen en doordat nu opeens de aandacht op haar lag. 'Ik dacht steeds dat niemand me nog zou willen hebben, als alleenstaande vrouw met een kind, maar paar dagen geleden... Nadat Tobias had toegestemd om Henry's vader te zijn, toen-toen...' Iwone's wangen werden rood en met een glimlach keek ze naar de grond. 'Tobias en ik zijn nu een soort van samen. We hebben het nog aan weinig mensen verteld, omdat we geen heisa wilde stichten terwijl de families er nog zouden zijn.'

David trok zijn wenkbrauw op. 'Jij en... híj?' Hij kon de spot in zijn stem moeilijk onderdrukken. Hij vond het maar helemaal niets dat ze samen was met die jongen. Hij was naïef en daarbij leek hij niet veel verstand te hebben van de politiek. Ja, David had zelf aangespoord om hem als vader van het kind te gebruiken, maar niet om direct een relatie met haar aan te gaan.

Iwone keek bedroefd naar de grond, toen ze zijn ontstemming hoorde over het feit dat Tobias en zij samen waren. 'Hij- hij behandelt me heel erg goed, en hij is erg lief voor Henry,' probeerde ze hem over te halen en keek hem daarna aan. 'Hij is tegelijkertijd ook mijn beste vriend, David. Iets wat wij misten in onze relatie.' Ze keek naar de borden vol eten en de volle flessen wijn op tafel en schoof hem iets naar David toe. 'Eet nog wat!' spoorde ze hem met een glimlach aan.

David keek haar aan. 'Ik mag die jongen niet en hij kent duidelijk geen respect. Hij geeft zoveel om jullie? Ik dacht dat hij langs zou komen voor Henry. Nou, ik zie hem niet door.' merkte hij op - hoewel het natuurlijk niet helemaal eerlijk was. Híj was degene die Tobias naar de kerkers had gestuurd, hij was niet vrijwillig gegaan - maar dat hoefde Iwone niet te weten. Toen ze aanspoorde, schonk hij nog een glas wijn vol en sloeg deze naar achteren.