Hoofdweg uit Tyrosh

-

Nerveus dat David op zijn paard en reed in het midden van de stoet die hen weg zou leiden uit Tyrosh. Je kon merken dat iedereen gespannen was: iedereen rekende op een nieuwe aanval en het zou David dan ook niets verbazen als die er zou komen. Het enigste wat ze hadden kunnen doen was hun beveiliging versterken en dat was dan ook precies wat ze hadden gedaan. De vrouwen hadden ieder een persoonlijke bewaker bij zich en hun nummers waren bijna verdubbeld. Normaal droegen de edele mannen geen wapenuitrusting tijdens dit soort festiviteiten, maar dat was op dit moment wel het geval.

Iwone had haar hand boven haar ogen gelegd, zodat ze de zon tegen hield. Zo zag ze hoe de drie families weer naar huis gingen na een week vol met festiviteiten. Even viel haar blik op David en zag ze hoe gespannen hij was. De laatste dagen was ze nog enkele keren met Henry langs geweest, al was het maar voor vijf minuutjes, en of David het leuk vond of niet was ze niet achtergekomen. Ze keek achterom naar Tobias en glimlachte breed. Nu zou het eindelijk weer rustig worden.

Net zo nerveus zat Gregoire op zijn paard en keek constant naar de omringende struiken. Ook al waren ze nog geen tien meter van Tyrosh vandaan, toch hield hij alles scherp in de gaten. Net zoals alle andere mannen had hij zichzelf ook in zijn wapenuitrusting geheven en riep zo nu en dan wat bevelen rond. Voordat ze gingen rijden, had hij Morena nog gezocht, maar hij kon haar niet vinden. Normaal was ze altijd een rots van kalmte voor hem als hij nerveus werd, maar ze was er niet, dus had hij maar moeite om alle herinneringen van de vorige aanslag weg te drukken.

Met een paar van haar maten reed Morena vrij vooraan aan de stoet. Ze had zichzelf aangeboden: sinds de laatste aanslag wilde niemand meer écht vooraan rijden, maar er waren toch mensen die het moesten doen. Zelf was ze best nuchter over al die aanslagen. Natuurlijk was er een kans dat het weer zou gebeuren, maar dat er een kans was, wilde niet zeggen dat het ook werkelijk zou gaan gebeuren. Gregoire had ze - gelukkig - niet meer gezien. Ze had geen behoefte om nu met hem te praten, ze had nog steeds niet echt op een rijtje wat er nou allemaal gebeurd was.

Agathe zat op één van de wagens bij haar moeder en de rest van de kinderen en hield nadrukkelijk Gregoire in de gaten. Dorian was deze keer dicht bij haar. Hij zat naast de bestuurder van de wagen. Ze vreesde echter even erg voor haar broer die tussen de menigte rond liep. Ze had nog steeds de beelden van een jaar geleden in haar hoofd en ze moest moeite doen om die angst te verbergen. Met een glimlach hees ze één van de kleintjes op haar schoot en zwaaiden ze samen naar de familie Storm.

Ondanks de duidelijke bevelen van Ioan, had Elia zich er toch aan gewaagd om zich bij hen te voegen... althans, dat was het idee. Omdat ze de laatste paar dagen niet meer bij Ioan was, had ze geen idee waar ze zouden verzamelen - of waar ze überhaupt zouden aanvallen. Zo stil als ze kon, struinde ze door de bosrand heen, op zoek naar enig teken van leven tussen de bosjes. Ze liep een stuk voor de stoet uit, dus ze hoopte dat ze door hen niet opgemerkt zou worden, daarbij: wie zou verwachten dat een hulpeloos meisje zoals zij, een complot tegen hen smeedde? Inderdaad, niemand.

Dorian zat naast de bestuurder op de wagen in zijn wapenuitrusting. Na de vorige aanslag namen de families geen enkel risico meer en hij was dan ook blij dat hij op deze positie was geplaatst. Nu kon hij een groot gedeelte van Agathe's familie beschermen. Even keek hij achterom en schonk een geruststellende glimlach aan Agathe. Zelf probeerde hij zo veel mogelijk ontspanning uit te stralen, terwijl zijn handpalmen nat waren van de zenuwen.

Aangezien haar familie maar klein was en er van de mannen verwacht werd dat ze op paarde de stad verlieten, had Adelaide er voor gekozen om ook rijdend te vertrekken. In de amazone houding draafde ze achter de wagens aan en glimlachte zelf voldaan naar de toeschouwers. Ze was natuurlijk slim genoeg om de spanning op te merken, maar ze liet zich er niet door uit het veld slaan om te kunnen genieten van het schouwspel. Ze wierp een trotse blik op haar broers.

Arutha zuchtte toen hij ook echt zijn zus op een paard zag zitten. Snel ging hij naast haar rijden en pakte haar teugels vast. 'Adelaide, ga nu niet de heldin uithangen en ga in een kar zitten. Je hebt veel te weinig bescherming aan en David is nog niet zo verliefd op je dat hij je komt redden, hoor,' zei Arutha spottend met een opgetrokken wenkbrauw. Hij gaf om zijn zus, dus wilde hij dat ze ergens veilig zat. 'Niet dat er iets zal gebeuren, maar gewoon voor de zekerheid.'

Gwen had al heel snel besloten dat ze aanwezig zou zijn tijdens de aanslag. Ten eerste om die verdomde Ioan een hak te zetten en ten tweede om te redden wat er te redden viel. Als het plan door zou gaan zoals Ioan het had voorgesteld, vertrouwde ze niet op een goede uitkomst. Bovendien had ze nu nog geen verplichtingen als dienstmeid. Het huishouden van de familie Halley zou pas over een uur vertrekken. Ze zouden de Halleys inhalen en een paar uur eerder aankomen om alles in gereedheid te brengen. Hoewel ze dit maal met een paar familieleden minder thuis zouden komen als het aan de rebellen lag.

Eugenides zat gespannen op één van de wagens die bevolkt werd door de minder belangrijke adel van het land. Neven van nichten van de Storms. Tantes van vaders van zonen. Zo had hij het afgelopen jaar incognito doorgebracht als een verloren verre neef van de Storm familie, die nu terug ging naar andere familie in het zuiden. Zijn achtergrond verhaal was zo ingewikkeld dat iedereen het maar geloofde. Gespannen hield hij de omzittende in de gaten en richtte hij zich bovenal op het paleis dat van ver nog te zien was. Daar zou het teken gegeven worden. Van de top van de toren. Een rode vlag.

Constance zat met een kille blik op het paard. Ze snapte en begreep niet waarom de families zo koppig waren om door te gaan met deze traditie. Ze hadden nog nooit meer risico gelopen dan nu. Zometeen naderden ze de bossen. Ze reden gewoon een val in! Oplettend scande ze de omgeving af en keek ze even om naar haar eigen familie die hulpeloos op een of andere stomme wagen zat. Waar moesten ze heen als er iets gebeurde?

Ioan zat ver gebogen in de bosjes en kon door minimale spleetjes de optocht aan zien komen. En vanaf de plek waar hij zat, had hij geweldig uitzicht op David. Meteen voelde hij zijn spieren aanspannen: vanavond zou hij drinken op het afgehakte hoofd van David. En het liefst ook op de hoofden van al zijn broers, zodat het Halley geslacht uitgeroeid was. Hij was zo gefocust op David, dat hij bijna de rode vlag had gemist. Meteen schoten de boogschutters, die paar meter achter hem zaten, hun pijlen af en toen deze hun doel hadden geraakt, kwam Ioan uit de bosjes met een oorverdovende kreet en rende recht op David af met geheven zwaard.

David’s paard begon te steigeren bij de ophef aan het begin van de optocht. Hij kon zien waar de ophef door werd veroorzaakt. ‘Terug in de linie!’ Hij pakte zijn zwaard uit zijn schede en draaide zijn hengst om, om terug te draven richting zijn familiekar. Nee, hij vluchtte niet, hij wilde er enkel zeker van zijn dat zijn moeder en zussen niets overkwam. ‘Jullie, terug naar de kar, en zorg dat hen niets overkomt!’ schreeuwde hij richting een paar mannen en ging in vol galop weer terug naar de voor linies: daar hadden ze hem het hardste nodig.

Ze waren nog geen honderd meter verwijderd van het kasteel of de drama begon al. Pijlen vlogen rond je oren en iedereen rende paniekerig alle kanten uit. Waren die sukkels dan echt niet getraind op dit soort situaties? Nee, natuurlijk niet. Vele van hen waren pas een jaar in dienst, aangenomen straatjongeren die "iets wilde betekenen voor de maatschappij" maar zodra het erop aankwam, vluchtte ze als ratten. Met haar zwaard in haar hand, reed ze op één van de rebellen af en stak ze hem in zijn nek, om te kijken hoe hij gorgelend op de grond viel. Dat was één, maar nog voor ze nummer twee kon raken, voelde ze een pijn in haar middenrif. Haar blik gleed naar beneden en concludeerde dat er een pijl dwars door haar uitrusting was geschoten. Enkel bleef het er niet bij ééntje. Al snel werd de tweede er vlak naast geschoten.

Dorian kwam overeind, toen hij enkele paniekerige geluiden horen, en uit het niets was het opeens een chaos. Er vlogen pijlen in het rond, overal voor hem waren gevechten bezig en hij zag Gregoire en David door de menigte heen rijden. 'Bukken! Onder de banken!' schreeuwde hij naar Agathe en haar familie, terwijl hij zelf zijn zwaard pakte. Hij besloot zich niet in de gevechten te mengen, maar enkel op de kar te letten. Gelukkig kwamen er al snel extra mannen aan en zo stonden ze rondom de kar, zodat elke zwakke plek beschermd werd.

Tobias glimlachte terug naar Iwone. Hij stond midden in de rij bewakers, maar net een meter van haar vandaan. Het was fijn dat de chaos van de afgelopen dagen weer weg zou trekken. De stoet van de families nam overduidelijk alle spanning met zich mee, dat was zelfs vanaf hier te zien. Toen Tobias in een uithoek een oproer zag keek hij zijn collega's gespannen aan. Het was vantevoren besproken wat ze zouden doen bij een eventuele aanval: bij de Storm familie blijven. Zij moesten voor hen veiligheid zorgen. Als die verzekerd was, pas dan konden ze te hulp schieten. 'Breng de Storms naar binnen!' beval hij met luide stem terwijl hij de onrust in de gaten hield.

Gregoire keek wezenloos toe hoe de pijlen uit de hemel leken te vallen en rondom de grond raakte of enkele mannen in hun lichamen of paarden raakten. Al snel kwam hij uit zijn trance en pakte hij met een woeste brul zijn zwaard, om de eerste rebel neer de slaan. Hier had hij op gewacht, om wraak te nemen op zijn vader en natuurlijk op zichzelf. 'DAVID! Blijf bij me!' schreeuwde hij naar zijn broer, maar hij reed al weg, dus volgde hij snel zijn broer op de voet. Maar voordat hij enkele bevelen kon rond schreeuwen, zag hij enkele meters verderop Morena op de grond liggen. Met pijlen in haar. Zonder te kijken wie of wat hij met zijn zwaard raakte, reed hij als een bezetene naar haar toe.

Agathe sloot haar ogen kort toen ze de eerste schreeuw hoorde. Ze was als versteend totdat ze Dorians stem hoorde. Al gauw nam ze het heft in handen en hielp ze de kleintjes met verstoppen. Als laatste hield ze haar moeder in een kalmerende omarming en dook ze naar de grond toe terwijl ze met ingehouden adem naar het lawaai luisterde. Ze bad tot de goden voor haar broers en voor Dorian en voor iedere onschuldige ziel. En ondertussen probeerde ze de kinderen stil te houden.

Constance zag de eerste pijl al vliegen voor het geschreeuw klonk en vluchtig stuurde ze haar vader en broer naar de wagen van hun familie. Zelf nam ze het zwaard dat ze gedragen had uit de schede en ging op de eerste de beste aanvaller af. Al gauw was ze verwikkeld op een één op één gevecht dat in haar voordeel eindigde. In haar hoofd ging ze het lijstje af met de mensen die ze moest beschermen, maar voor haar familie werd al gezorgd, Iwone stond veilig bij het paleis en de goden mochten weten waar Anthony was. Behendig zocht ze het centrale punt van de aanval en vond daar in het midden David. Ze spoorde haar paard aan en maaide met haar zwaard een weg door de rebellen menigte terwijl ze hoopte dat geen pijl haar zou raken.

Adelaide lachte om Arutha's bezorgdheid en wuifde zijn woorden met een handgebaar af. 'Ach, niemand heeft het nog op ons gemunt. Bovendien weet ik zeker dat ik een bekwaam genoege ruiter ben.' Ze was het gewend dat Arutha het niet altijd eens was met haar keuzes, maar dat betekende niet dat ze ineens naar zijn woorden ging luisteren. Haar zelfverzekerde houding verdween echter meteen toen de eerste kreten klonken. Hulpeloos probeerde ze haar paard in bedwang te houden en tegelijkertijd een onbevreesd gezicht op te zetten.

Eugenides zag het rood en hoorde vrijwel meteen de daarop volgende kreten. Bij de vorige aanslag was hij slechts één van de breinen achter het plan geweest in samenwerking met Ioan. Hij had de vluchtroutes aangegeven en de wapens geregeld voor de rebellen die al in Evenfall waren. Nu zat hij er echter middenin en niet eens in een plan dat hij volledig vertrouwde. Het was voor Eugenides niet moeilijk om net zo bang als de onwetende inzittenden te lijken. Hij durfde het verborgen zwaard niet tevoorschijn te halen. Hij kon niet deze onschuldige mensen op hun knieeën dwingen. Uiteindelijk bleef hij in zijn rol en bleef hij roerloos in de wagen.

Gwen keek met een mengeling van trots en verafschuwing toe hoe het plan van Ioan in werking trad. De mensen om haar heen leken eveneens een dubbel gevoel te hebben. Ze wilde toekijken, ze wilden zien wat er zou gebeuren, maar ze stonden doodsangsten uit. En het ergste was dat ze bijna geen uitwegen hadden. Gwen stond net zo goed opgesloten tussen de massa en probeerde zich een weg naar voren te banen terwijl iedereen achteruit deinsde. Ze zag David boven de hoofden uitsteken en ze zag alle zwaarden die op hem gericht waren. Ze zag zelfs Ioan uiteindelijk met zijn forse lijf die op David afstevende. Plots wist ze niet goed meer wíe de strijd moest winnen.

Ioan vloekte, toen hij zag dat David weg reed op zijn paard, en bulderend maakte hij een spoor van verderf naar David toe. De ene na de andere persoon werd neergeslagen, weggeduwd of gewoon genegeerd, als ze maar niet in zijn weg naar David stonden. Goedkeurend keek hij toe hoe soldaten neergehaald werden door pijlen of zwaarden, maar fronste toen hij hun in kleine aantallen zag staan. Hij had toch veel meer mensen opgetrommeld?!