Hoofdweg uit Tyrosh

'Ik ga nergens heen Constance, of je nou wilt dat ik blijf of niet.' zei hij grijnzend en zette de lege mok terug. 'Ik blijf hier. Bij jou, net zolang als dat nodig is.' verzekerde hij haar en streek langs haar voorhoofd. 'Ik heb één keer de fout gemaakt om weg te lopen... die fout maar ik niet nog een keertje. Echt niet.' Hij zou hier kosten wat kost blijven zitten, of ze dat nou wilde of niet. Hij zou niet meer weggaan, als haar iets zou overkomen als hij er niet was, zou hij zichzelf niet vergeven.

Constance legde haar hand op zijn knie en glimlachte met ernstige ogen naar Anthony. Wat hij zei- Het voelde alsof ze het nog niet realiseerde, maar ze was hem in ieder geval ontzettend dankbaar. Kort sloot ze haar ogen terwijl de warmte van de jenever zich mengde met een emotioneel gevoel. Het koste moeite om haar ogen weer te openen, nu ze zo vermoeid was, maar ze wilde Anthony aan kunnen kijken. 'Dankje, Anthony, echt-'

Iwone keek hoe Tobias weg liep en zag op dat moment ook David staan. Opgelucht haalde ze adem en eigenlijk wilde ze naar hem toe gaan, maar ze wou Tobias nu niet storen. Ze hadden op dit moment belangrijkere dingen te bespreken. Dus besloot ze naar Constance te gaan. Gelukkig lag haar kamer best afgelegen en waren er dus geen pottenkijkers. De laatste keer was de kamer vol geweest met broeders, zodat ze nu verrast op keek toen Anthony er zat, de hand van David. Snel verdween ze uit de deuropening en werden haar wangen rood. Ze wilde de twee niet storen, want aan Anthony's gezicht te zien was hij daar niet zomaar om een praatje te maken.

'Ik hoef nergens voor bedankt te worden, Constance. Echt niet, ik -' Hij keek op toen Iwone in de deur opening verscheen, maar al snel ook weer verdween. Kort lachte hij. 'Volgens mij is er nog iemand die je wilt spreken.' lachte hij en stond op van de stoel, om naar de deuropening te lopen en te glimlachen naar Iwone. 'Kom maar binnen hoor.' lachte hij en stapte aan de kant zodat ze de kamer kon betreden.

Gregoire keek Tobias met grote ogen aan. 'Er zijn rebellen gevangen? Waar zijn ze nu? Ze zijn toch wel goed opgesloten?' vroeg Gregoire opdringerig en legde zijn hand op Tobias' arm. Pas op dat moment zag hij de mitella en deed hij wat rustiger. 'Anders dan bespreken we het morgen. Niemand heeft zin om achter die rebellen aan te gaan en ze zijn toch vast al naar een ander deel van het land aan het vluchten. Hoe denk jij erover, David?' Ondertussen hield Gregoire de kamer van Morena in de gaten, waar nu opeens alle broeders uit kwamen.

Constance schrok op toen de deur open ging. Misschien was het haar familie wel. Hoe kon ze uit beginnen uit te leggen wat dit betekende. Voor ze kon zien wie het was, was de persoon al weer weg. Maar Constance had al geraden dat het Iwone was. Ze grinnikte en stak haar hand op naar het meisje. Ze had haar natuurlijk nooit verteld over Anthony en na hun laatste gesprek moest dit vast nogal een verrassing zijn.

David keek Tobias aan. Hij had de jongen nooit gemogen, maar daar liet hij niets van merken. 'Ik wil graag met ze spreken. Zorg dat ze niet met elkaar kunnen communiceren. Op geen enkele manier.' Hij keek terug naar Gregoire. 'Niemand zal ze achterna gaan. Het heeft geen nut. Inmiddels zullen ze wel verder getrokken zijn, dus ik stel voor om terug te gaan. Inventariseren wie het niet heeft gehaald, en nou ja - je kent de routine.' De laatste woorden had hij weer tegen Tobias. Ook David zag dat Gregoire's aandacht werd getrokken. 'Ga maar naar haar toe.'

Iwone kwam verlegen de kamer binnen lopen, maar die blik ging al snel over op bezorgdheid toen ze Constance zag. Ze knielde naast haar neer en drukte een vlugge kus op haar wang. 'Hoe gaat het nu, Constance? Heb je nog veel pijn?' Ook keek Iwone naar Anthony en glimlachte vriendelijk. 'En bent u ook nog heel? Ik weet niet meer zeker of ik u in de uittocht heb zien lopen.'

'Er zijn er maar een paar gevangengenomen. Enkele eindigden hun eigen leven voor ze meegenomen konden worden. Ik weet niet of de rebellen die we hebben ons veel informatie kunnen geven-' Tobias keek van Gregoire naar David en knikte. 'Ze zitten beneden in de kerkers van de Storms. Mijn mannen bewaken de gevangenen, maar ik heb te weinig man om terug te laten gaan. Dat kan ik niet regelen.' Hij was geen dienstbode. Tobias had zelf ook zijn taken en verantwoordelijkheden. Hij wendde beleefd zijn blik af toen de koning zijn broer persoonlijk aansprak.

Gregoire knikte om de woorden van David en Tobias. Ze zouden het moeten doen met de rebellen die ze gevangen hadden genomen. Dankbaar glimlachte hij na de woorden van David en knikte nogmaals naar hem. Ook legde hij zijn hand vriendschappelijk op Tobias' schouder en kneep er zacht in. 'Herstel snel,' was het enige wat hij nog zei, voordat hij naar de kamer van Morena snelde. Tot zijn verbazing was ze wakker en meteen was hij naast haar geknield. 'Oh, Morena,' stootte hij emotioneel uit en drukte zijn lippen op haar voorhoofd. Hij was zo opgelucht.

David keek de jonge man aan en knikte. 'Prima, dan zullen mijn mannen jou krachten versterken. Hoeveel mannen heb je nodig?' vroeg hij en keek de jongen aan. 'Ik neem aan dat de Storms genoeg mannen hebben. Ze hebben er tenslotte niet al te veel verloren in de korte strijd van net.' Pas toen de rebellen zich terugtrokken, waren de soldaten van de Storms ten tonele gekomen en hoewel ze wel mannen waren verloren, hadden ze nog genoeg mankracht.

Morena keek op toen iemand de kamer binnenkwam stormen. Toen ze zag dat het Gregoire was, verbaasde het haar niets. Door alle ophef was ze compleet vergeten wat er tussen hen gaande was, maar nu ze hem zo zag, kwam alles weer opborrelen. 'Moet je je verdriet niet weg slapen bij een andere vrouw in bed?' merkte ze nors op en keek hem aan. 'Nee, ik heb het je nog steeds niet vergeven.' Door de woede die hij had opgeroepen, begon ze hevig te hoesten.

Verward keek Tobias de koning aan. 'Wilt u dat ik hen terug naar de plek van de aanslag leidt? Begrijp me niet verkeerd, mijn heer, maar mijn bevoegdheden rijken niet zo ver.' Tobias was weliswaar aangesteld als het hoofd van de lijfwacht, hij was bij lange na niet het hoofd van de Storms mankrachten. 'Ik- Ik kan Rowan aanspreken en hem uw opdracht doorgeven. Dan kan ik mijn mannen hier in het kasteel houden waar ze horen.' Rowan was degene die David hiervoor moest hebben. Niet hem, toch?

Constance wilde lachen om de manier waarop Iwone Anthony aansprak, maar ze hield zich met alle macht in omwille van de pijn. Ze glimlachte geruststellend naar Iwone en legde een hand op haar arm. 'Het gaat wel.' Haar stem begon langzaamaan wat losser te komen, hoewel het waarschijnlijk een dag zou duren voor de ruwheid van het schreeuwen compleet verdwenen was. 'Hoe is iedereen?' vroeg ze bezorgd.

Verward keek Gregoire op bij de harde woorden van Morena en meteen leunde hij wat meer naar achteren. 'Dat verwacht ik ook niet. Maar ik- ik wil er wel gewoon voor je zijn. Sorry, ik zal me niet aan je opdringen. Wil je dat ik weer ga?!' Met rode wangen keek hij haar aan: hij had geen idee wat hij moest doen of zeggen. Ook een weemoedigheid trok over hem heen. Hij had gehoopt dat ze hem vergeven had. Want dit verklaarde maar weer eens hoeveel hij om haar gaf.

David keek hem aan. 'We kunnen alle mankracht gebruiken die we hebben. Jij kan zo het veld niet in, dus ik stel voor dat jij naar beneden gaat - naar de kerkers. Zorg dat er drie mannen staan, inclusief jouzelf. De rest kan naar boven toe komen naar de vergaderzaal. Daar zal ik de rest van de wacht die ze hier kunnen missen oproepen en dan gaan we terug. We moeten ervoor zorgen dat iedereen wordt ingezet.'

'Je ziet er inderdaad beter uit,' zei Iwone gemeend en pakte een vochtig doekje om haar gezicht en hals mee te deppen. Met een glimlach knipoogde ze naar Constance. 'Eigenlijk zou je niet zoveel moeten praten. Het is beter voor je keel.' Iwone glimlachte ook weer naar Anthony, maar probeerde ondertussen ook te bedenken waarom hij bij Constance was. Vooral na het laatste gesprek die de twee vriendinnen hadden gehad. 'De meeste mensen zijn ongedeerd, zoals jouw familie. Ze zoeken wel naar je... Verder is de man van Agathe gewond en een vriendin van Gregoire. Tobias is ook gewond, maar daar gaat het alweer goed mee.'

Morena liet zich verslagen terug in het kussen vallen en schudde haar hoofd. 'Nee... ik wil niet alleen zijn en- en ik heb niemand anders.' De rest had het vast druk genoeg en zagen het vast niet zitten om naast haar bed te moeten zitten, terwijl ze buiten zichzelf nuttig konden maken. Zo voelde ze zichzelf ook, zodra ze weer op de been was, zou ze weer beginnen met trainen. 'Kan je zien of het bloeden al is gestopt?' Zelf kon ze enkel het bloederige verband zien, maar misschien kon hij het wel losmaken, of iets in die richting.

Tobias had er spijt van dat hij naar David toe was gegaan. Hij had iemand hogers moeten sturen en niet zelf moeten gaan. Maar wilde hij dan de taken die had laten verzuimen voor Iwone? Dat kon hij niet maken. Tobias knikte nadat hij David had aangehoord. 'Oke, ik stuur de rest van de mannen naar u toe.' Hij maakte een lichte buiging met zijn hoofd en verdween toen naar de kerkers waar hij met een nors gezicht de instructies van David overbracht. Vervolgens nam hij zelf zijn positie in voor éen van de kleine ruimtes en zuchtte diep. In zijn hoofd ging hij over alle repliek die hij de koning had kunnen geven. Alle kritiek, haat en nijd.

Constance grinnikte toen Iwone haar de les las en kuchend wendde ze haar gezicht af. Haar gezicht vertrok van pijn en verontschuldigend keek ze Iwone aan. Ze wilde het graag allemaal uitleggen, maar dat ging nu eenmaal niet op dat moment. 'Henry?' Constance dacht niet dat iemand er al zo snel achter zou zijn gekomen dat het jongetje eigenlijk van David was, maar ze had ook niet gedacht dat de rebellen op zo'n voorspelbaar moment weer hadden aangevallen. 'Wil je mijn familie-' Ze slikte moeizaam en ging verder: 'Zeg ze dat het oké gaat.'

Geruststellend wreef Iwone met haar hand over haar schouder toen ze moest hoesten en daarna knikte ze opgelucht. 'Met Henry gaat het goed. Het blijkt dat hij door het hele gebeuren heen is geslapen,' lachte Iwone zachtjes en stond toen op. Voorzichtig streek ze haar jurk weer glad en keek opnieuw van Anthony naar Constance en terug. Ze had geen idee wat er tussen hen speelde, maar ze wilde het in elk geval niet verpesten door urenlang bij Constance te blijven. 'Ja, ik zal het je familie vertellen, dat beloof ik.' Ze gaf Constance nog een kus en liep toen de kamer uit. Ze zag dat David alleen stond - Tobias was blijkbaar ergens anders -, dus liep ze snel naar hem toe en omhelsde ze hem. 'Ik ben blij dat je niet gewond bent, David.'

David keek haar aan en omhelsde haar ook kort. 'Anders ik wel..' merkte hij op en keek de zaal rond, kijkend of hij een bekend gezicht van zijn wacht kon vinden - maar helaas - door alle chaos zag hij niemand bekends. 'Hoe gaat het met jou? Ze zijn hier niet weten te komen toch?' Kort bekeek hij haar, maar kwam tot de conclusie dat hij niets kon vinden. Hij schonk haar een kleine glimlach en sloeg vervolgens mij armen over elkaar heen. 'Dit is de laatste keer dat zoiets ons overkomt, geloof mijn woorden.' Ze wilde een oorlog, nou dan kregen ze een oorlog.

Na haar woorden nam Gregoire weer plaats op de stoel naast het bed. Ondertussen beval hij enkele bedienden om wat drank en eten te brengen: toen hij zelf geraakt was na de aanslag had hem dat ook goed gedaan. 'Ik zal even kijken,' zei hij zachtjes en hief de dekens op, zodat hij het verband kon zien. Voorzichtig maakte hij het los en kon hij de twee wonden zien waar de pijlen haar hadden geraakt. Ze waren gehecht en bloedde gelukkig niet meer. 'Nee, het bloedt niet meer. Je verband moet wel verschoond worden. Ik laat wel iemand roepen.'

Anthony had zich aan de zijlijn gehouden toen Iwone binnen was gekomen en glimlachte naar haar toen ze aanstalten maakte om weg te gaan. Toen ze de deur achter zich had gesloten, nam hij weer plaats op de stoel naast Constance's bed en glimlachte hij naar haar. 'Je boft maar met vriendinnen zoals Iwone.' Nog steeds vond hij het een domme zet van David om hun huwelijk te verbreken, maar hij was slechts een raadsman - hij gaf advies, niets meer en niets minder.

'Nee, nee - laat maar.' Ze wilde niet dat ze weer constant aan haar torso zouden gaan rammelen en trekken. Ademen deed al pijn genoeg. 'Zijn er nog anderen geraakt? Bekende?' vroeg ze zich af en keek naar het plafond. Oppervlakkig ademde ze in en uit: diep inademen deed veel te veel pijn. 'Wanneer ben ik denk je weer op de been? Twee weken?' Ze wilde zo snel mogelijk weer aan de slag. In bed liggen was absoluut niets voor haar.