De eetzaal

Ze keek hem aan en bekeek hem deze keer ook echt. Van zijn hoofd tot zijn voeten en weer terug. Stapje voor stapje liep ze naar hem toe en legde haar handen op zijn borst. Deze voelde gespierd en stevig aan en onwillekeurig dacht Iwone eraan hoe heerlijk ze daarop kon liggen. Haar lippen weken uit elkaar en ze voelde hoe haar hart in haar keel klopte. 'Nou, je zou wel mijn eerste kus kunnen geven, dan zal ik ten minste niet gaan klunzen tijdens onze bruiloft,' fluisterde ze glimlachend, maar toch gespannen.

David voelde haar magere handen op zijn borstkas die verstrakte bij haar aanraking. Hij vernauwde zijn ogen wat en keek haar aan. Ze was een stuk kleiner dat hij was, dus hij moest ietsjes naar beneden kijken, wilde hij haar in de ogen kijken. 'Weet je het heel zeker?' vroeg hij aan haar, hij deed het met plezier voor haar. Zoenen was niets bijzonder.

Ze haalde haar schouders op. 'Als het niet nu gebeurt, dan gebeurt het wel tijdens onze bruiloft. En ik.. Ik vind de eerste kus, hier samen, veel fijner dan terwijl heel de stad mee kijkt,' fluisterde ze. 'En we worden man en vrouw. We zullen nog heel, heel, heel veel kusjes moeten uitdelen.' Even lachte ze speels en liet haar hand voorzichtig en onzeker over zijn kaak strelen, zodat ze de groeiende stoppeltjes voelde. Ze zou kinderen met hem moeten maken, ze móést van haar onervarenheid af en wel zo snel mogelijk.

David vond het allemaal prima. Ergens had ze wel gelijk: het zou ongelofelijk gênant voor haar zijn als hun eerste kus op hun bruiloft was en ze zou het compleet verpesten. Dus pakte hij haar met zijn ene hand bij haar kin vast. Zijn andere hand plaatste hij om haar middel en trok haar zo voorzichtig dichter naar zich toe. Zijn lippen drukte hij zachtjes op die van haar en zo kuste hij haar teder. Vrouwen beminnen was waar hij goed in was en dat zou hij nu nogmaals bewijzen.

Terwijl zijn lippen die van haar raakten, trok een fijne warmte door haar hele lichaam en ze voelde hoe haar hart sneller begon te kloppen. Haar handen verplaatste ze naar zijn wangen en zo trok ze hem nog wat dichter tegen hem aan. Kussen was helemaal niet zo moeilijk als ze altijd had gedacht. Ze liet langzaam zijn lippen los en keek hem aan. Al snel groeide er een glimlach op haar gezicht. 'Dan is er nu een van die roddels bewezen,' plaagde ze en sloeg haar armen om zijn nek heen. 'Ik geloof dat je een goede minnaar bent. Maar ben je ook een goede man?' Ze beet op haar lip en drukte nog een kus op zijn lippen. Het was alsof ze al tijden een relatie hadden, zo voelde het al bij Iwone.

'Ik ben blij dat het zo goed beviel.' zei hij tegen haar en perste een glimlach op zijn gezicht. David hield hier niet van, hij hield er helemaal niet van zelfs. Natuurlijk: hij stond te kussen met een prachtige vrouw, maar het leek wel of ze het niet snapte: alsof ze hem niet snapte. Ze zat zo anders in elkaar als David, hij hield van avontuur en gezelligheid, terwijl zij het liefste zat te schilderen op haar kamer. Nee, dit was helemaal niet wat hij ervan had verwacht. 'Dat moet de tijd uitmaken, ik ben nog nooit iemands man geweest, dus op die vraag kan ik geen goed antwoord geven, Iwone.'

Ze glimlachte flauwtjes en liet hem langzaam en met tegen zin los. 'We zullen het inderdaad wel meemaken. Wie weet, misschien ben ik wel een vreselijke vrouw.' Na even getwijfeld te hebben liep ze naar de kast toe en tot haar verbazing hingen daar al allerlei jurken. Ze pakte er een prachtige lichtgroene, korte, luchtige jurk uit en hield deze voor haar. 'Zou ik deze denk je mogen dragen? Mijn jurk is nu zo vies en plakt heel erg.' En ze kon dan haar korset misschien wat minder strak doen, want ze kon er nauwelijks in ademhalen.

'Misschien,' zei hij met een kleine, ingetogen glimlach en knikte toen ze de jurk omhoog hield. 'Daarvoor hangt hij er.' zei hij tegen haar en zette een paar stappen achteruit. 'Ik zal Morgana voor je halen, ze zal je helpen met de jurk.' Morgana was een dienstmeisje dat al vanaf dat David klein was op het paleis werkte. Ze was aardig en één van de weinige vrouwen waar hij niet het bed mee had gedeeld.

'Bedankt David,' glimlachte ze en bekeek de jurk toen hij weg was gelopen. Hij was korter en uitdagender dan haar eigen jurk. Eigenlijk waren alle jurken die er hingen erg laag uitgesneden of hadden uitdagende open ruggen. Ze trok alvast haar boven jurk uit en legde deze netjes over een stoel heen. Nu had ze enkel nog haar onderjurk en korset aan. Koppig probeerde ze alvast de touwtjes los te krijgen, zodat het dienstmeisje deze wat losser kon doen. Het lukte haar, maar daardoor trok ze meteen haar hele korset los. Snel hield ze de korset tegen haar borst aan en zuchtte diep. Ze was erg klunzig.

Hij hield zijn pas wat meer in toen hij zag dat ze moeite had om hem bij te houden. Meestal beschermde hij de koning en koningin en die hadden nogal een rap tempo, dus zo was hij daar aan gewend geraakt. Hij bleef zwijgend naast haar lopen, en toen ze eenmaal in de tuinen waren beland, hield hij netjes een afstand tussen hen, zodat het voor haar dan toch leek alsof ze alleen liep. Ook Dorian genoot van de frisse lucht; hij vond het maar niets om de hele dag binnen te zitten.

David stond buiten de deuren van de vertrekken en zag hoe Morgana naar binnen toe liep. Vermoeid liet hij zijn hoofd tegen de muur aan leunen en sloot hij zijn ogen. Nu pas realiseerde hij dat hij helemaal niet met haar wilde trouwen. Ze was zo braaf en... saai. Hij zocht iemand die opzoek was naar avontuur, die nieuwe dingen wilde ontdekken. Niet iemand die thuis wilde blijven, of naar de stad wilde gaan om een nieuwe jurk uit te zoeken.

Agathe keek naar de rug van de man voor haar terwijl ze zwijgend door de tuinen liepen. Ze was gewend vergezeld te worden door een dienstmeid of een wachter, dus dit voelde in geen enkel opzicht vreemd. Echter voelde ze zich onrustig door de gebeurens rondom de festiviteiten. Ergens was ze bang dat deze niet zoals voorgaande jaren. 'Dorian, sorry, dat is uw naam, toch? Zou u mij naar de stallen willen leiden?' Ze waren al in de buurt en Agathe wist dat ze daar wellicht haar rust terug zou vinden.

Nadat Iwone Morgana hartelijk begroet had, ging Morgana aan de slag met het korset en de jurk. Ze was opgelucht toen de korset minder strak zat en keek naar het resultaat in de spiegel. De jurk was prachtig en hij stond ook geweldig. Enthousiast rende ze naar buiten, waar ze David weer zag. Ze poseerde voor hem en glimlachte. 'Hoe is de jurk? En wat zullen we gaan doen? Zullen we de stad in of misschien paard rijden of.. of heb je een meer in de buurt? Ik heb vorig jaar leren zwemmen!' Ze had jaren opgesloten gezeten in Tyrosh, dus nu ze eindelijk vrij was, wou ze zoveel mogelijk van de wereld zien. 'Of we gaan naar een gokhuis, daar heb ik altijd al eens heen willen gaan, mijn broers leerde me altijd drank- en geld spelletjes en...' Toen pas merkte ze zijn blik op en hield ze abrupt haar mond. 'Gaat het wel?'

Hij keek verbaasd op: meestal negeerden de koninklijke lieden hem totaal als hij op wacht stond. Hij knikte en glimlachte hartelijk. 'Volgt u mij maar.' Hij sloeg het pad in naar de stallen en kon nauwelijks zijn enthousiasme verbergen. Hij was gek op paarden en daardoor dus ook op de stallen. Hij kwam er vaak buiten werktijden, maar had prinses Agathe er nog nooit gezien. Hij had überhaupt nog nooit contact met haar gehad.

Agathe glimlachte terug op haar eigen bescheiden manier en volgde hem toen zoals hij had gezegd. Ze vond de wacht altijd erg afstandelijk en ergens was dat fijn, omdat zo de schijn opgehouden kon worden dat ze alleen was. Tegelijkertijd had ze soms behoefte aan gezelschap, maar de serieuze blikken en gespannen houdingen waren niet erg toegankelijk. Het was een hele verademing een glimlach te zien op het gezicht van een wachter. Toen ze de stallen zag, versnelde ze automatisch. Voor ze naar binnen ging, trok ze haar jurk enkele centimeters omhoog zodat deze geen vuil zou vangen. Binnen liep ze regelrecht naar achteren en stopte voor een box. Ze glipte naar binnen en daar legde ze haar hand op de flank van een bruin paard en streek met een glimlach over de huid van het dier.

David keek haar aan toen ze weer naar buiten kwam en voor hij het wist stond ze alweer tegen hem te ratelen. 'De jurk is mooi,' complimenteerde hij haar, maar hij twijfelde of ze het wel had gehoord. Vermoeid sloot hij zijn ogen en opende deze weer toen ze vroeg of het ging. 'Ja, ja het gaat wel.' verzekerde hij haar en zuchtte diep in en uit. 'Laten we morgen nog iets gaan doen, goed? Ik zal je de vertrekken waar je nu verblijft laten zien, of zal ik je terug brengen naar de eetzaal? Ik moet namelijk nog wat dingen regelen bedenk ik me net.'

Dorian liet haar haar gang gaan in de stallen en liep zelf ook naar binnen. Een voor een bekeek hij de paarden, maar hield Agathe ook nauwlettend in het oog. Toen hij eenmaal bij haar box aan kwam, leunde hij met zijn armen op het hek en gebaarde naar het paard. 'Is dit paard van jou?' vroeg hij geïnteresseerd. Hij had jammer genoeg geen eigen paard, hij had er nooit het geld voor gehad, dus wisselde hij nu constant van paard.

Bezorgd bekeek ze hem en ze wou haar hand op zijn wang leggen, maar ze hield zichzelf snel tegen. 'Dat zou leuk zijn,' glimlachte ze en drukte een losse pluk haar achter haar oor. 'Het zou fijn zijn als je me naar mijn vertrekken kan brengen. Mijn ouders zullen me wel gaan bombarderen met vragen en eigenlijk wil ik dat liever even uitstellen.' Ze plukte aan de kanten figuurtjes op haar jurk en keek hem verbaasd aan. 'Nog zo laat? Dat is niet fijn.'

Agathe glimlachte kalm naar het dier en streek met haar hand over de neus van het paard. Ze draaide zich om toen ze Dorian weer hoorde en knikte. 'Wyndsor. Hij is hier opgegroeid en pas sinds vorig jaar berijdbaar.' vertelde ze en merkte met een lach op dat Wyndsor met zijn hoofd in haar rug duwde. Ze wendde zich weer tot hem en pakte de borstel op die aan de muur hing. Langzaam, maar teder begon ze de vacht te borstelen. Ze kon dan wel niet gaan rijden, maar dit bracht haar ook tot rust.

'Mooie naam,' merkte Dorian verbaasd op en bekeek wat Agathe allemaal met Wyndsor deed. Het was een genot om naar iemand te kijken die zo veel van paarden hield als Agathe. Hij liep ook de box in en pakte een borstel op. 'Mag ik?' vroeg hij voor de zekerheid en keek naar buiten. Het begon al donker te worden, maar de tuin werd meestal verlicht door fakkels. 'Wil je nog snel even een stukje rijden?'

Agathe ging rustig verder, ook toen Dorian de box in kwam, en met een knik gaf ze hem toestemming haar te helpen. Wyndsor leek het ook prima te vinden. Agathe keek naar Dorian bij zijn vraag en moest onwillekeurig glimlachen om zijn onformele toon. 'Ik zou een andere jurk aan moeten gaan trekken en mijn familie weer vergezellen aan tafel nu ik me weer goed voel.' Haar glimlach maakte plaats voor een frons die aangaf wat ze van dát idee vond. Onbesloten bleef haar hand op Wyndsor's hals liggen en overdacht ze haar mogelijkheden.

Hij zag haar goedkeuring en begon ook met het borstelen van de vacht van het paard. Voorzichtig haalde hij de borstel ook door de manen en zuchtte toen. 'Koninklijke familie's ook met hun diners,' lachte hij, niet spottend, maar vermaakt. Toen hij klaar was met borstelen, aaide hij het paard met zijn hand en keek Agathe ernstig aan. 'Wilt u nu terug naar de eetzaal, prinses?'

Agathe keek Dorian met een apprecierende expressie aan. Die diners waren inderdaad iets belachelijks. Ze hield er absoluut niet van, maar als prinses kon je zulke dingen absoluut niet zeggen. Ze hing haar borstel terug op toen ze klaar waren en haalde ergens een wortel uit tevoorschijn die ze Wyndsor voorhield. Ze schudde haar hoofd bij zijn vraag, maar zuchtte vervolgens. 'Ik zal mijn gezicht nog even moeten laten zien.' Haar handen veegde ze af aan de jurk, die toch al vuil was, en keek naar de bruine hengst die zo opgesloten in zijn box stond. 'Zou u mij naar mijn kamer willen leiden zodat ik me kan omkleden?' vroeg Agathe met enige tegenzin.

David begon alvast te lopen richting de gast vertrekken en haalde zijn schouders onverschillig op. 'Ach, het hoort bij het leven van een prins, meer dan dat kan ik er niet van maken.' Hij zou de stad in trekken en een café induiken, dat waren de zaken die hij vanavond nog moest afhandelen: nadenken over hoe hij hiermee zou gaan handelen, wat hij hieraan zou kunnen doen, want hij wist één ding zeker: trouwen met haar was niet iets wat hij wilde.

Iwone hield haar jurk stevig vast en hield hem maar met moeite bij als hij zo hard door stapte. Ze besloot dat ze maar het beste haar mond kon houden, hij zag er niet uit alsof hij nog zin had om te kletsen. Dus liep ze maar zwijgend, en vooral snel, achter hem aan en voelde een knoop in haar maag ontstaan. David was zo onberekenbaar: eerst geeft hij toe dat hij met allerlei vrouwen naar bed gaat, daarna kussen ze en nu wou hij haar het liefst kwijt hebben. 'Doe je trouwens ook mee met de wedstrijden?'