De eetzaal

Agathe glimlachte zwakjes en knikte. Ze liep achter hem aan, maar raakte al snel achterop omdat ze op adem moest komen. Toen ze die hervat had, volgde ze hem weer en zag hem omkijken. 'Ik begrijp het.' zei ze. Liever had ze een moment voor haarzelf gehad, maar ze snapte ook wel dat dat niet ging. Zo zat haar leven nou eenmaal in elkaar. Zwijgend liep ze verder en versnelde haar pas om niet weer achter te geraken. Als ze nou naar haar kamers was gegaan had ze zich kunnen ontdoen van dat vervloekte corset, maar dat kon ze moeilijk hier in de tuinen doen met een mannelijke wacht op de uitkijk.

Zo goed als ze kon hielp ze het meisje en ze was zo op haar werk geconcentreerd dat ze het niet eens door had dat David naast haar was geknield. Bij het geluid van zijn stem slaakte ze een geschrokken kreet en viel op haar achterwerk. Beschaamd krabbelde ze omhoog en keek in de lichte ogen van David. 'Het gaat goed, dank u wel. Enkel schaam ik mij kapot over mijn nu eetbare jurk,' zei Iwone met een kleine glimlach en blozende wangen, terwijl ze naar haar jurk wees. Snel probeerde ze de stukjes groente van haar jurk af te vegen.

David plukte ook wat etensresten van haar jurk af, boog zijn hoofd voor haar en liep weer terug naar zijn plek. ze was niet verkeerd, ze was zeker niet verkeerd. Hij kon zich wel inbeelden dat ze iedere nacht naast hem in bed zou liggen, dat ze zijn lichaam zouden opwarmen als hij terug kwam van een dag hard werken en hoe ze hem zou beminnen als hij daarom vroeg.

Ze hield haar adem in toen zijn vingers haar jurk raakten en keek hem verbaasd na toen hij opeens weg liep. Ook zij ging weer zitten en bekeek hem vanaf de andere kant van de tafel. Een brutale glimlach speelde rond Iwone's lippen. Ze wist dat ze beter niet kon spreken, maar ze kon zich niet inhouden. 'Prins David,' zei ze en glimlachte naar hem, 'ik vroeg mij af, heer, hoe u tegen uithuwelijking kijkt. Wat is uw mening daarover?'

David was enigszins verbaast van de vraag van Iwone, maar besloot er een formeel antwoord op te geven. 'Ik vind het een goede manier om de royale families met elkaar te verbinden, bondgenootschappen te worden en uiteindelijk een prachtig nageslacht te creëren. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik er een voorstander van ben.' Formeel praten; daar was hij goed in. Soms wist hij niet eens waar hij het over had, maar praten deed hij wel.

Ze beet even peinzend op haar lip. Oei, ze had zo erg gehoopt dat David net zoals haar tegen uithuwelijking keek. 'Bedankt voor uw eerlijke antwoord,' glimlachte ze en streek met haar handen opnieuw over haar jurk, die nu onder de sappen van de groentes zat. Steeds maar bleef ze erover denken wat voor man David was. Ze wilde hem leren kennen en nog voor hun huwelijk. 'Zou u het misschien leuk vinden om mij de tuinen te laten zien? Of het paleis? Of misschien wel de stad, de binnenplaats, de omgeving?' vroeg ze opgewekt en enthousiast. Dit zou haar woonplaats worden en ze wou er alles over weten.

David keek haar aan. 'Zoals u wenst. Ik zal u na het diner meenemen naar alle plekken die u wenst te zien, in en om het kasteel. Morgen is een nieuwe dag om Evenfall te verkennen en zal ik u buiten de poorten nemen.' De stad was geen plek voor dames zoals Iwone rond deze tijd van de dag. Zeker met de festiviteiten kwam er veel gespuis naar de stad toe, omdat alle edelen hier waren en dat betekende dus ook geld.

Ongelovig keek ze hem aan. 'Echt waar? Wauw, David, dat is geweldig!' Ze was zo enthousiast dat ze zelfs de formele benamingen vergat. Opgewekt stopte ze weer een stukje fruit in haar mond en glimlachte bij het geluid van haar rinkelende armbanden. Haar eerste dag in Evenfall was nu al leuk en haar verloofde leek geweldig. 'Oh, ik vroeg me nog af...' Hierbij werd ze wat verlegener en durfde David bijna niet recht aan te kijken. 'Na de bruiloft... Trek ik dan meteen in uw vertrekken in?' Ze keek vreselijk tegen de huwelijksnacht op. Dan zou hij pas beseffen hoe vreselijk onervaren ze was.

David keek haar gefronst aan en begon te lachen. 'Natuurlijk zult u meteen bij ons intrekken. De vertrekken zijn al volledig ingericht, mocht er toch iets niet bevallen, regelen we dat het weer wordt veranderd. We willen alles naar uw wens maken.' Als ze hier zou wonen zou ze zo verblind worden door alle pracht en praal, dat ze waarschijnlijk nog niet eens door zou hebben dat David de stad uit was, en dat was maar goed ook. 'Vader, moeder, wilt u mij excuseren? Ik zou Iwone graag de vertrekken laten zien.' Al snel zag hij een knikje van zijn moeder, en eentje van Heer Storm, dus stond hij op. 'Zou u zo vriendelijk willen zijn om met mij mee te lopen?'

Ze sprong bijna op van enthousiasme, maar ze hield zich in en enkel haar glimlach verried haar opgewektheid. 'Ja, natuurlijk,' zei ze en liep rond de tafel richting David, terwijl ze probeerde om niet over haar vieze jurk te vallen. Ze keek naar haar ouders en zag tot haar opluchting dat haar beide ouders knikten. Ook de koning en koningin knikten. Ze legde haar hand op zijn brede arm en trok hem zo een beetje richting de deur. 'Voordat mijn ouders zich bedenken,' giechelde ze zacht.

David glimlachte naar haar. Ze was de onschuld haar zelve, dat was wel duidelijk voor David. Ervaring had ze niet, gokte hij zo en waarschijnlijk werd ze al opgewonden als ze al over bloempjes en bijtjes zouden praten. Ze was zo iemand die alles mooi vond, wat hij ook liet zien - al was het afschuwelijk lelijk. Stiekem had hij gehoopt dat ze wat meer pit zou hebben, maar dat kon hij ook bij andere vrouwen vinden. 'Dus, waar kan ik je mee verblijden? Welke plekken wil je zien?' Zodra zijn ouders er niet meer bij waren, verdween zijn formaliteit ook volledig.

Ze wreef met haar handen over elkaar en dacht even diep na. Wat zou ze nu willen zien? 'Eigenlijk ben ik best benieuwd naar de vertrekken waar we zullen gaan wonen,' zei ze eerlijk en keek ondertussen rond. Het kasteel was zoveel mooier en prachtiger dan haar eigen kasteel, ze kon niet ophouden met alles bewonderen. Voorzichtig haakte ze haar arm in de zijne en wachtte tot hij hen naar hun vertrekken zou brengen. 'Het is goed dat je je gilet liet maken, hij ziet er prachtig uit,' glimlachte ze.

David knikte en liep richting de nieuwe vertrekken. Als het goed was, had een van zijn bediendes het bed weer opgemaakt na het avontuur van net, dus daar hoefde hij zich geen zorgen meer over te maken. Zijn openlijke relaties waren over heel het paleis bekend, en de meeste vrouwen die er werkte, hadden zijn vertrekken van de buiten én van de binnenkant al meerdere malen gezien, wat er ook voor zorgde dat ze er niets over zeiden. 'Hier is het dan, uw nieuwe vertrekken.' Hij opende de deur met een in goud ingelegde klink en zette een stap opzij zodat ze naar binnen kon lopen.

Met grote ogen stapte Iwone de vertrekken in en stond meteen stil. Het was prachtig en wel vijf keer zo groot als haar eigen vertrek thuis. Voorzichtig stapte ze naar binnen en keek bewonderend rond. De kaptafel, badkamer, banken, keuken, de tapijten op de vloer, wandschilderingen, het bed. 'Wauw, wat prachtig,' stamelde ze, nam een aanloopje en plofte op het heerlijke zachte bed. Ongelovig draaide ze zich om en keek naar het plafond. Ze had niets van dit alles verwacht.

David sloeg zijn armen over elkaar heen en liep langzaam aan de kamer in. 'Nou, dit is het dus.' Het was mooi, maar meer dan dat was het voor David ook niet. Hij kon er slapen, en slapen met anderen en dat was het enige wat er toe deed in zijn wereld. Zodra het op formele zaken aankwam, moest hij naar andere vertrekken toe waar hij zijn gasten kon ontvangen. 'Volgens mij kost het niet veel moeite om hieraan te wennen, of wel?' zei hij met een vermakelijke grijns.

Ze ging recht op zitten en lachte gelukzalig. 'Nee, het zal zeker geen moeite kosten om hieraan te wennen,' gaf ze oprecht toe en stond weer op, om richting een enorme spiegel te lopen. Met een droevig gezicht bekeek ze de jurk, die helemaal vies was, en haar naaister zo hard aan had gewerkt. Het was zo enorm zonde. Ze draaide zich om naar David en keek hem nieuwsgierig aan. 'Woon je hier eigenlijk al een tijdje? Of verhuis je hier tegelijk met mij naartoe?' Ze vond het nog steeds raar om met hem te praten, met haar verloofde.

'Ik woon er al een tijdje.' David had plaats genomen in een grote, bordeaux rode fauteuil. Hij keek de vertrekken rond en glimlachte. Deze grote vertrekken bevielen hem veel beter dan degene waar hij eerst in woonde. 'Hoe zien de vertrekken er bij jou uit? In Tyrosh?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar.

Ze ging op de stoel naast hem zitten en sloeg haar benen over elkaar heen. De stoel was veel te groot voor haar, maar een kans om dichtbij hem te zitten liet ze niet schieten. 'Hoe mijn vertrek eruit ziet? Nou, in ieder geval al een stuk kleiner dan deze. Minder luxe. Kleiner bed,' giechelde ze, 'maar ik heb wel prachtig uitzicht over de stad. Meestal zit ik op mijn balkon en teken ik de stad na. Of ben ik buiten en rijd ik paard. Ook is het altijd leuk om naar de haven te gaan, al stinkt het daar vreselijk!'

'Ah, tekenen.' zei hij met een glimlach. 'Dat klinkt allemaal erg leuk, je zult het hier vast naar je zin hebben.' verzekerde hij haar en stond weer op. Dat ze saai was, was David in deze korte tijd wel duidelijk geworden, maar hij mocht mensen niet te snel onderschatten, wie weet school er wel een seksgodin onder dat onschuldige meisje. 'En wat verwacht je allemaal van Evenfall?'

Ze haalde haar schouders op en keek de kamer rond. 'Ik zou het niet weten. Waarschijnlijk een hele hoop drukte, maar ook veel plezier. Ik heb het idee dat de stad enorm gezellig is.' Ook zij stond op en beet even op haar lip. Ondertussen maakte ze haar vervelende haarband los, zodat haar haren werden bevrijd. 'David.. Ik weet dat ik waarschijnlijk niet ben wat je verwachtte, maar ik zal mijn best doen om een goede echtgenote te zijn. Ik ben gewoon niet zoveel gewend, maar ouders hielden me altijd thuis. Dit is nog maar een van de weinige keren dat ik uit Tyrosh ben geweest.'

David keek haar fronsend aan. 'Wie heeft gezegd dat je niet bent wat ik verwachtte?' vroeg hij verbaast aan haar. Ze was dan misschien inderdaad niet waar hij op gehoopt had, maar dat hoefde ze niet te weten. David was goed om de schijn hoog te houden en dat zou hij ook ditmaal doen. 'Ik weet zeker dat je snel aan Evenfall zal wennen, het is een thuis voor iedereen in het koninkrijk, dus ook voor u.'

'Ik,' zei ze simpelweg en glimlachte. 'Ik heb hartstikke veel broers, David, en ik weet dus wat ze leuk aan vrouwen vinden. En tja, wat die vrouwen hebben, heb ik niet. Nog niet.' Ze was voor hem stil gestaan en keek naar hem op. Hij was een stuk groter dan haar en hij had een imposante en brede bouw. 'Zijn de geruchten die over je gaan echt waar?' vroeg ze voorzichtig en enorm benieuwd. 'Bezoekt graag bordelen, slaapt met iedere vrouw, de beste minnaar die een vrouw kan hebben?'

'Beste minnaar die een vrouw kan hebben?' vroeg hij geamuseerd. Hij wist dat dát gerucht wel eens rond ging, maar dat het ook bekend was in de uithoeken van het koninkrijk, verbaasde hem. Nonchalant haalde hij zijn schouders op. 'Het zou kunnen kloppen ja,' zei hij. Hij bevestigde niets, maar ontkende ook niets. Met andere woorden: hij loog niet en vertelde toch niet de harde waarheid. 'Het is trouwens niet waar dat ik met íedere vrouw slaap, ik ken mijn grenzen wel.'

Ze keek hem eerst even ongelovig aan, maar daarna voelde ze haar lach opkomen en sloeg ze snel haar handen voor haar mond. Toch kon ze haar gelach niet tegen houden en leunde ze lachend tegen een pilaar van het bed aan. 'Het is toch ironisch dat een man die elk stukje huid van een vrouw kent en een vrouw die nog nooit is aangeraakt of gekust door een man aan elkaar worden uitgehuwelijkt?' Toch was ze teleurgesteld: zou hij gewoon doorgaan met vrouwen beminnen terwijl zij zijn vrouw zou worden? Al snel stopte dus haar gelach en keek ze onzeker naar het bed. Hoeveel andere vrouwen zouden hierin gaan liggen?

David grinnikte. 'Het is inderdaad ironisch te noemen ja, maar in dat laatste kunnen we wel wat verandering brengen hoor, enkel als u dat wilt, mijn vrouwe.' Hij was geen man die vrouwen in bed dwong, alhoewel - hij was geen man die háár in bed dwong. Ze moest zijn vrouw worden en gedwongen gemeenschap was nou niet echt een begin van een huwelijk te noemen.