De eetzaal

'Dan worden jullie vrouwen tenminste beter opgevoed dan de mannen.' zei Constance alsof het een feit was. Ze lachte toen hij zei dat hij zijn verloofde gezelschap ging houden. Dat was ten eerste nieuws voor haar dat ze niet had verwacht en ten tweede vond ze het een belachelijke reden om niet mee te doen aan de spelen. 'U heeft het vast en zeker getroffen met deze man.' merkte ze met enige spot op in de richting van Iwone.

Iwone had rustig door gegeten en geglimlacht naar David. Even keek ze bezorgd om haar heen, afwachtend hoe de mannen op Constances woorden zouden reageren. Ze had nog niet eerder meegemaakt dat iemand zo'n direct verwijt richtte naar de koning en zijn gevolg. Haar hoofd schoot weer naar de prinses toe bij haar laatste woorden. 'Ik heb het heel erg getroffen met prins David,' zei Iwone met een glimlach, terwijl ze de ondertoon opmerkte. 'En, prinses, hebt u eigenlijk al een man getroffen? Het zou me niet verbazen als de mannen aan uw voeten liggen.' Ze sprak ook met enige spot en nam glimlachend een slok van haar wijn.

'Te cultiveren?' vroeg Jillian verward, 'waarom zouden we dat doen? We hoeven geen bloemen te planten om ervoor te zorgen dat mensen naar ons gebied toe komen.' Ze at verder, geïrriteerd dat ze steeds maar gestoord werd. 'Dus, ik zie dat jullie dochter gaat trouwen met de troonopvolger. Hoeveel hebben jullie moeten dokken?' Ze keek met priemende ogen naar de Storms en daarna naar haar eigen oudste dochter. Misschien konden ze nog wel iets regelen.

'Wij worden tenminste opgevoed,' merkte David scherp op naar Constance en at verder. Ze dachten dat ze heel wat waren, die Rabbion's maar ze stelde niets voor in vergelijking met de andere adellijke families. Ze waren ongemanierd en simpelweg asociaal. Hij had Jullian wel naar zijn moeder zien kijken. Niemand in het hele koninkrijk zou dat doen, behalve zij.

'Er wordt hier te veel waarde gehecht aan opvoeding en manieren. Daar kom je niet ver mee in een aanval van de buitenlanders.' merkte Constance als verdediging op. Constance richtte zich op Iwone en haalde haar schouders op. 'Ik heb geen man nodig. Misschien om me te plezieren, maar verder kan het me niet schelen wie er aan mijn voeten ligt.' Ze glimlachte naar Iwone en ging toen verder met haar eten.

Iwone wist er niets op te zeggen en vond het ook niet nodig. Ze glimlachte enkel, een gemeende glimlach. Toch kon ze Constances woorden niet honderd procent geloven. Elke vrouw wou en had een man nodig. Peinzend prikte Iwone met haar vork in haar eten en keek ondertussen de tafel rond. De ene na de andere belediging kwam van de Rabbions zijde richting de andere families. Ze keek weer naar Constance. 'Waar zouden we dan waarde aan moeten hechten, als dat niet opvoeding en manieren zijn?'

'Het spijt me. Ik laat mijn eigen ideeën in de weg staan. U ziet dat natuurlijk heel anders.' Evangeline glimlachte vriendelijk naar Jillian en at verder. Ze was niet iemand die ook maar eens dacht dat iemand haar afkafferde of probeerde stil te krijgen. Ze probeerde altijd weer dat vriendelijke gesprekje op gang te krijgen. Ongemakkelijk keek ze op bij de volgende vraag, maar lachte daarna hartelijk. 'Ik geloof dat een goede band met de koninklijke familie ons veel voordelen biedt.' Ze zou geen geld kwesties aan tafel gaan bespreken.

Leonard keek naar zijn vrouw en knikte instemmend. Zelf at hij ook zwijgzaam door en glimlachte ondertussen naar zijn dochter, die druk in gesprek leek te zijn met de oudste dochter van de Rabbion's. Hij was trots op Iwone, dat ze binnenkort de koningin van Tarth zou zijn. Het zou een verantwoordelijke taak zijn, maar hij had het volste vertrouwen in haar: Als ze iets wilde, dan deed ze het ook.

Nieuw

Agathe had één van de houten stoelen die bij de immense eettafel hoorde naar het raam geschoven en nam er nu plaats. Ze mochten niet naar buiten. Haar familie was bevolen om binnen te blijven, voor de zekerheid. Juist nu verlangde ze er naar om naar buiten te gaan, juist op het moment dat het niet kon. Met een zucht zette ze haar voeten tegen de vensterbank en legde ze haar armen op haar knieeën. Vanuit de eetzaal had je prachtig uitzicht op de bossen die achter Evenfall lagen.

'En wat zit mijn zuster hier te treuren?' vroeg David zich hardop af, toen hij Agathe bij het raam zag zitten. Hij liep op haar af en ging naast haar staan om naar buiten te kijken. Zelf vond hij het prima om hier binnen te blijven, hij had alles wat hij wilde en nodig had. Daarbij wilde hij dichtbij zijn vader blijven, mocht hij David nodig hebben. 'En verlang je al naar buiten toe?'

Agathe had iemand al aan horen komen, maar ze had gedacht dat het een bediende was die haar zou vragen of ze nog iets nodig had. Ze schrok echter toen ze de stem van David hoorde. Abrupt nam ze een andere houding aan en rechtte haar rug. Eerlijk gezegd had ze enkele minuten niet gedacht aan alle problemen, tot nu. 'Het is niet wijs om nu naar buiten te gaan. Ik blijf liever binnen.' gaf ze uiteindelijk als antwoord.

'Het is inderdaad slimmer met deze situatie om binnen de muren van het kasteel te blijven, daar heb je helemaal gelijk in.' beaamde bij en nam plaats op de vensterbank. Het verbaasde hem iedere keer weer hoe Agathe's houding veranderde als hij eraan kwam. Alsof alles dan formeel moest gaan. Even lachte hij om de gedachten en keek zijn zusje aan. 'Wat vond je van de bruiloft?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar en probeerde haar reactie de peilen.

Agathe keek naar haar broer en glimlachte beleefd terug. Ze vroeg zich af waarom hij moest lachen. Op het moment kon ze het niet op brengen om te lachen. 'De bruiloft was prachtig. Het volk heeft genoten van het feest. Iwone zag er adembenemend uit. Ze is werkelijk een verschijning.' Agathe hield haar antwoord simpel. Ze gaf niet graag te veel van haar echte gevoelens weg aan David.

'Iwone was inderdaad prachtig in de jurk die ze droeg.' gaf hij toe en draaide zich om, om uit het raam te kijken. 'Ben je nog bij vader langs geweest?' vroeg hij aan haar. Zelf had hij zijn vader niet vaak gezien, hij had zijn moeder wel gesproken over hem, maar daar bleef het eigenlijk ook wel bij.

Agathe knikte instemmend. Iwone had gestraald in het rood en goud van de Halley familie. Agathe hoopte dat ze die passie die Iwone had nooit zou verliezen. Het stond haar goed, die stralende en levendige lach. 'Nee, nog niet.' Ze had voornamelijk bij Gregoire op wacht gezeten, maar hij had haar niet echt nodig gehad. Haar broer kwam er wel weer bovenop. Ze stond alleen maar in de weg voor de helers. 'Jij al wel?' vroeg ze David toen ze naar hem opkeek.

'Ik heb vader één keer gezien, maar toen sliep hij, dus ik heb hem verder niet gesproken...' zei hij en keek haar aan. 'Ik wil je hoop niet van je afnemen, maar hij ziet er niet goed uit Agathe.' vertelde hij haar en ging weer op de vensterbank zitten. 'Misschien moeten we hem binnenkort gaan opzoeken, jij, Lenora, Gregoire, ik en de kleintjes. Voordat het straks te laat is.'

Agathe luisterde naar zijn woorden. Ze had al niet veel hoop gehad. Ze was blij te horen te krijgen dat Gregoire het wel zou halen, maar ze realiseerde zich maar al te goed dat haar vader een minder rooskleurige toekomst had. Het zou ene korte toekomst worden. 'Dat is een goed idee.' zei ze zacht. Ze gleed met haar hand over de stof van haar jurk. Ze had niet de moeite genomen om om te kleden. Haar prachtige jurk zat nog steeds onder het stof van toen ze gevallen was.

David knikte en keek de eetzaal even rond. De zaal was gigantisch, maar was op dit moment - op David en Agathe na - helemaal leeg. 'Moeder heeft het zwaar.' zei hij vervolgens tegen haar en keek haar weer aan. 'Ik wilde daarnet nog met haar praten, maar het enige wat ze wilt is aan vader's zijde zitten.' Hij snapte haar onrust, maar iedereen kon zien dat ze niet meer voor zichzelf zorgde.

Agathe zuchtte en wreef over haar voorhoofd. Ze kon zich niet eens voorstellen hoe zwaar dit voor hun moeder moest zijn. En tegelijkertijd wilde ze dat haar moeder zich zorgen zou maken om de kleintjes en om Gregoire en om alle andere taken. Er moest íemand zijn die dat allemaal zou regelen. 'Is ze geen minuut weggeweest bij vader? Ook niet om te eten?'

David schudde zijn hoofd. 'Nee, ze is geen seconde van zijn zijde afgeweken. Ik heb geprobeerd om haar uit de kamer te krijgen, aangeboden om zelf bij vader te zitten, maar dat wilde ze niet.' Hij maakte zich zorgen over zijn vader, maar tevens ook over zijn moeder. 'Ik dacht dat wij wellicht wat voor haar konden doen, voor de andere zorgen, wat taken van haar overnemen zodat ze daar zich geen zorgen over hoeft te maken.'

Agathe wist niet wat ze er van moest denken dat er dingen van haar verwacht werden. Ze keek David een tijd zwijgend aan, maar toen ze zichzelf er op betrapte, knikte ze meteen. 'Ja, natuurlijk, ik wilde al bij de kleintjes gaan kijken. Misschien moet er ook iemand naar de Rabbions en Storms gestuurd worden om te vragen of zij iets nodig hebben. En neemt iemand Gregoire's taken op het moment over bij het leger?' Ze konden beter wat doen dan wachten. Aan niets doen hadden ze niets. Ze moesten aan de gang.

David knikte. 'Ik zal het wel overleggen met Gregoire, ik was sowieso nog van plan om naar hem toe te gaan. Wellicht dat Lenora de andere families kan inlichten en hen melden dat als ze wensen te blijven, ze hier altijd welkom zijn.' Nu de taken op zijn schouders lagen, merkte hij pas hoe zwaar het werkelijk was. Hij had het vreselijk onderschat en nu, nu zou hij misschien wel koning worden en hij wist niet of dat hij daar wel klaar voor was.

Agathe bekeek David terwijl hij zo sprak. Ze nam niet vaak de moeite om sympathie voor haar broer op te brengen. Ze had hem altijd gezien als de oudere broer met wie ze niets gemeen had en wiens levenswijze ze bovendien afkeurde. Maar iedereen leek hem te mogen. Waarom zij dan niet? 'Het zou fijn zijn als ze hier blijven. Voor het geval het fout gaat.' De families moesten weer terugkomen als dat het zou gebeuren. Dat zou slechts verspilde tijd zijn.

David knikte. 'Enkel kunnen we ze niet verplichten om te blijven, dus het is en blijft hun eigen keuze.' Hij wist dat de familie Storm zou blijven: Leonard zou nooit de zijde van zijn vader verlaten als hij wist dat het niet goed met hem ging. Over de familie Rabbion had hij enkel zo zijn twijfels. De familie had geen enkele connectie met die van hen en soms had hij zelfs het idee dat ze iets tegen de Halley's hadden, enkel wist hij niet wat.

Agathe zuchtte en knikte. Ze konden niet voor anderen beslissen wat ze moesten doen. Met een frons op haar gezicht schoof Agathe heen en weer op haar stoel. Toen ze weer stil zat keek ze op naar David. 'Gaat het trouwens wel met je?' vroeg ze hem met een vragende blik. David mocht misschien wel ongedeerd zijn, hij had net zo goed een pijl in zijn borst kunnen hebben. Juist doordat hij niets had, moest hij alle problemen oplossen. Agathe had misschien niet veel op met haar broer, maar ze wenste hem ook niet deze situatie toe.