De eetzaal

David keek haar aan. Het verbaasde hem deze vraag uit haar mond te horen. Agathe vroeg nooit aan hem of het wel goed ging en vaak gedroeg ze zich zo dat het haar ook niet interesseerde. Hij knikte. 'Ja... ja het gaat wel denk ik.' zei hij met een glimlach. Het liefste zou hij zichzelf opsluiten in zijn vertrekken zodat niemand meer iets aan hem kon vragen, maar helaas was dat geen optie.

Agathe geloofde hem niet, maar als hij haar geen oprecht antwoord wilde geven dan zou daar vast en zeker een reden voor zijn. Ze hoopte nog altijd dat haar gedachten over hem compleet misplaatst waren. En nu Iwone ook verkocht leek door David, stond ze zelf steeds meer in het ongelijk. Het was ook niet dat ze hem een slechte man vond, maar ach- Dat was iets waar ze zich later zorgen om kon maken. Ze stond op van haar stoel en schoof deze terug aan tafel. 'Dan zal ik maar naar de kleintjes gaan. Ze zitten vast te wachten tot íemand voor hen komt.'

'Jij bent naast mam hun favoriet, dus ik weet zeker dat ze blij zijn om jou te zien.' vertelde hij haar en keek haar kort even aan. Er was iets aan haar, een verandering die hij niet kon plaatsen. 'Als er iets is, of als je iets wilt weten dan weet je waar je me kan vinden.' Nu hun ouders er niet voor hen konden zijn, wilde David hun taak deels overnemen.

Agathe wreef bedenkelijk over haar heup. Ze was nog steeds wat stijf door de val. 'Dat valt wel mee.' Agathe vond het fijn om bij haar jongere broers en zusjes te zijn. Zij dachten nog niet na over macht en status en het huwelijk. Ze waren nog zo onschuldig als ze maar konden zijn. 'Ik zal het laten weten.' verzekerde ze haar broer met een kleine glimlach. 'Hetzelfde geldt voor jou.' Ze vond het belangrijk dat toe te voegen. Ze hadden elkaar nu hard nodig. De hele familie moest sterk zijn om deze situatie te doorstaan.

'Bedankt Agathe,' zei hij met een oprechte vriendelijkheid in zijn stem. Het deed hem goed om te weten dat zijn zus min of meer achter hem stond en dat ze bereid was om hem te helpen. Er waren tijden dat dat niet gold. 'Zeg maar tegen ze dat ze binnenkort moeder weer zullen zien.' zei hij tegen haar. Voor zijn broertjes en zusjes moest het ook lastig zijn om ineens zonder hun ouders te zitten. Met deze woorden glimlachte hij even en verliet hij de kamer.

Agathe knikte terug naar haar broer toen hij haar bedankte. Ze kon nu niet haar afkeer van haar broer haar handelen laten beïnvloeden. Ze moest zich er maar overheen zetten. Ze keek hem na en bleef zelf nog enkele tellen in de lege eetzaal staan. Uiteindelijk haalde ze diep adem en vertrok naar de kleine kinderen om hen gerust te stellen.

[NEW]
Er was een lange tijd voorbijgegaan sinds de aanslag en Gregoire werd met de dag beter. Het lukte hem nu zelfs om zonder stok of hulp te lopen. Het ging nog steeds niet perfect, maar het ging wel die kant op. Strompelend kwam hij de eetzaal binnen en nam plaats, om ondertussen ook te zien dat hij de eerste was. Hij gebaarde een dienaar dat hij alvast wat eten kon brengen en geduldig wachtte hij daar op en op zijn familie.

Agathehad Gregoire al de eetzaal in zien gaan en kwam niet veel later ook binnen. Met een glimlach boog ze naast zijn stoel en legde haar hand op zijn schouder. 'Goedemorgen, Greg.' Ze nam naast hem plaats en stuurde één vna haar dienstmeisjes weg voor een klusje. 'Hoe gaat het vandaag? Weer wat beter?' vroeg ze hem. Agathe had zich veel druk gemaakt om haar broer, maar het zag er naar uit dat hij weer volledig zou herstellen.

David was blij dat hij even weg kon zijn uit zijn werkkamer en rustig kon eten met zijn familie. Hij had amper de tijd om hen te zien en nu pas realiseerde hij hoeveel hij ze miste. Inmiddels liep hij door de gang heen die naar de eetkamer leidde en duwde de deur open. Gregoire en Agathe waren er al, maar zijn moeder was nog nergens te bekennen. 'Goedemorgen,' mompelde hij vermoeid en ging aan de stoel zitten waar hij altijd zat. Ondanks dat hij nu koning zou worden, was hij nooit aan het hoofd van de tafel gaan zitten: die stoel was van zijn vader geweest en die zou hij nooit willen vervangen.

Hij glimlachte toen Agathe binnen kwam lopen en legde zijn hand op de hare. 'Het gaat heel erg goed, Agathe. En met jou? Gisteren heb ik mijn stok weg kunnen leggen.' Hij glunderde als een klein kind en keek verbaasd op toen David opeens binnen kwam. Meestal werd er eten naar zijn kamer gebracht. 'David!' zei hij verrast en bekeek hem eens goed. Hij zag er nog vermoeider uit dan paar dagen geleden. 'Hoe... Hoe gaat het David?'

Agathe was blij te horen dat Gregoire nu zonder stok kon lopen. Het was een vreemd gezicht geweest om de sterke man zo rond te zien waggelen. Ze boog haar hoofd lichtelijk als begroeting naar David. Verder zweeg ze en keek ze toe hoe het eten werd geserveerd. Agathe was werkelijk trots geweest te zien dat David zijn taken kon vervullen, maar wat hij met Iwone had gedaan kon ze niet accepteren.

David keek naar Gregoire. 'Het gaat goed,' verzekerde hij hem. Hij was uitgeput, hij wilde rust, maar dat kreeg hij op geen enkel moment. Een diepe zucht kwam uit zijn mond en hij keek naar de wijn die voor hem werd ingeschonken. Hij nam er een paar grote slokken uit en liet het weer bijvullen. 'Hoe gaat het met jou, Gregoire?' vroeg hij met een glimlach aan zijn broer. Aan Agathe's gezicht kon hij zien dat ze iets wist en hij wist al wat dat was.

'Het gaat goed. Ik kan eindelijk weer zonder stok lopen,' zei hij, opnieuw glunderend. 'Ik schaamde me dood met dat ding.' In zijn ooghoeken bekeek hij Agathe en zweeg zelf ook. Het was een ongemakkelijke stilte. Met oprechte bezorgdheid keek hij zijn broer aan. 'David, je ziet er vreselijk uit,' zei hij op zachte toon en balde ondertussen zijn vuisten onder tafel. Hij kon er niet over uit dat het bestuur hem gewoon in deze staat door liet werken.

Agathe at met een koele blik van het eten dat haar voorgeschoteld werd. Op het moment kon ze zich werkelijk geen zorgen maken om David's toestand. Hij mocht er nog zo ver doorheen zitten, wat hij tegen Iwone had gezegd kon nooit gerechtvaardigd worden. Ze plukte een druif van de tros en at deze langzaam op, waarna ze een slok van haar wijn nam. Ze keek overal behalve naar haar broers.

David keek naar Agathe, terwijl hij sprak tegen Gregoire. 'Maak je maar geen zorgen om mij, ik red mezelf wel. Je moet je focussen op je eigen herstel.' Zijn blik schoot kort naar Gregoire en daarna naar het eten wat hem voorgeschoteld werd. In stilte at hij ervan. 'Heeft één van jullie moeder nog gesproken? Ik heb geen tijd gehad om haar op te zoeken, hoe gaat het met haar?'

'Oh kom op, David, ik red me wel. Ik maak me gewoon echt zorgen om je. Met de dag zie je er weer slechter uit. Agathe, vind je ook niet?' Greg vond het belangrijk dat iemand eerlijk tegen hem zei dat hij teveel werkte. Nu moeder het niet deed, moesten zij dat dan maar doen. 'Ja, ik heb moeder gesproken, en ze...' Hij zweeg en dacht na over zijn woorden. 'Het gaat nog steeds niet zo goed met haar. Maar ik vond haar er wel beter uit zien dan eerder.'

De blik van David ontging Agathe niet, maar ze staarde stug voor zich uit. Ze reageerde zelfs niet op Gregoire's vraag, maar prikte in haar eten. Toch dacht ze aan haar moeder toen ze het over haar hadden. Het was moeilijk toe te kijken hoe ze weg leek te kwijnen zonder dat er wat aan gedaan kon worden, maar Agathe snapte wat Gregoire bedoelde. De koningin had iets van die weemoed achter gelaten.

'Doe geen moeite om Agathe aan jou kant te krijgen Gregoire, mijn staat interesseert haar niet.' merkte hij op, terwijl hij weer naar Agathe keek. 'Ik ben blij dat het wat beter met moeder gaat, maar ik zal haar binnenkort opzoeken.' Hij miste zijn moeder in het algemeen, maar vooral ook haar lach die hij nooit meer op haar gezicht zag. Het was moeilijk voor hem om zijn moeder zo te zien en hij vond het vreselijk dat ze dit alles heeft door moeten maken.

Gregoire keek van Agathe naar David en weer terug. Fronsend wreef hij met zijn hand over zijn gezicht en keek weer naar David. 'Je weet dat wat je hebt gedaan consequenties zal gaan hebben? David, je hebt jezelf enkel meer problemen gegeven!' Greg zuchtte en glimlachte toen geruststellend. 'Maar ik ben weer op de been en ik zal je zo goed mogelijk helpen. En Agathe blijft je zus, ze staat wel aan mijn kant.'

Agathe bleef naar haar bord kijken en schudde haar hoofd. 'Problemen voor hém? Niemand zal het hém kwalijk nemen, want het zal de schuld van háár zijn. Hij wordt nou eenmaal de koning, maar haar leven is geruïneerd.' Haar stem was kalm, maar ze kookte van binnen. 'David begrijp je wel wat je haar aangedaan hebt?' Ze keek hem pas aan toen ze die vraag stelde.

'Haar leven is niet geruïneerd Agathe. Ze zal gewoon met een andere man kunnen trouwen, iemand uit het Noorden, met iemand waar ze van houdt en die wel de tijd voor haar heeft.' In Agathe's ogen was hij werkelijk de slechterik hier. 'Ik begrijp heel goed wat ik heb gedaan en het was geen impulsieve actie, zoals jij denkt. Er is goed over nagedacht en niemands leven is geruïneerd.'

'Ik zie juist de problemen in de politieke kant. David, hoe denk je dat het volk hierop gaat reageren? Het is nog niet bekend, maar dat zal het bij de kroning wel zijn. Het volk is gek op zijn koningin, die ze nu dus niet hebben. Dit gaan ze niet leuk vinden. Want nu sta je meteen al bekend als de koning die zijn vrouw niet langer dan een maand heeft kunnen uithouden en niet als de waardige opvolger van vader.' Langzaamaan voelde hij hoe hij gefrustreerd werd.

'Dit doe je altijd, David!' Agathe verhief haar stem gelijdelijk aan. Ze had het zelf niet eens door dat ze zich zo opwond. 'Je doet iets 3 dagen en kapt er dan mee. Ben je dat ook van plan met het koningsschap te doen?' Ze klemde haar handen om de rand van de tafel en bleef haar oudste broer aankijken. 'En Iwone is er kapot van, weet je dat? Hoe kon je dat haar aandoen? Haar eerst hoop geven en haar dan links laten liggen. Iemand die eindelijk eens om je gaf, die stuur jij maar gewoon weg? Vind je het leuk de mensen je te laten haten?' Ze kon het gewoon niet bevatten. Eindelijk had ze vertrouwen in hem gehad en nu bleek dat voor niets te zijn geweest.

'Nee, Gregoire, dat zullen ze niet denken want ik zal ze uitleggen hoe het zit. Ik zal zeggen dat het tussen ons niet werkte en dat ik niet de man voor haar was die ik wilde zijn. Dat ik haar alles op deze wereld gun en dat het waarom beter is dat het huwelijk wordt verbroken. En kunnen we het nu alsjeblieft ergens anders over hebben?' Als ze er nog verder over door zouden gaan, zou hij opstaan en weglopen. Bij Agathe's woorden stond hij woedend op. 'Waag het niet om zo over me te praten Agathe. Ik ben en blijf je oudste broer en ik wordt zo koning, dus ik zou maar opletten met je woorden!' riep hij en keek haar aan. 'Hoe kapot ze ervan is? Ze heeft het er zelf naar gemaakt Agathe. Jij kent haar enkel en alleen als het lieve vrolijk meisje dat rond huppelt door het kasteel heen, maar zo werkt het niet in een huwelijk. Jij maakt geen ruzie met haar, dus jij weet niet hoe het is. Je weet zelf niet eens hoe het is om van iemand te houden, wat je over moet hebben om voor iemand te houden en ik kan haar dat niet geven. Ze was hier niet gelukkig Agathe, dat is ze nooit geweest.'

Gregoire zag het voor zijn ogen uit de hand lopen en legde dus zijn hand op Agathe's schouder, als teken dat ze moest zwijgen. Haar woorden waren waar geweest en het was dus goed dat ze uitgesproken waren. 'David, ze is je zus, bedreigingen zijn niet nodig. Als je van iemand kritiek hoort, laat het dan je broer en zus zijn.' Met een gefronste blik keek hij naar de dienaars die het hele gesprek gehoord hadden. Ondertussen dacht hij ook aan Morena. 'We zullen erover stoppen.'