De eetzaal

Een grote eetzaal, ondergedompeld met gouden versieringen, ligt centraal in het paleis en is tevens de grootste zaal in het paleis.

Agathe zat met haar familie aan de centrale tafel van de eetzaal. De hele hofhouding was aanwezig inclusief de wacht en de bedienden. Het was nogal een officieel gebeuren allemaal, maar het hoorde er nou eenmaal bij. De zaal was gevuld met rood en blauw. Water en vuur. Bij zulke gelegenheden werd verwacht dat de mensen de kleuren van hun gebied droegen. Agathe's familie was gehuld in rood, oranje, geel en bovenal versierd met goud. Zelf had ze een donkerrode jurk aan die vrijwel haar hele lichaam bedekte, maar haar nek met een boothals bloot legde. Haar haar was opgestoken met prachtige robijnen en gouden spelden. Zo zag ze er eens niet zo simpeltjes uit als normaal. Haar vader en moeder zagen het zo waarschijnlijk graag.

Katarina zat samen met haar man aan het hoofd van de tafel en keek gespannen naar alle gasten. Ondanks alle moeite die William had gedaan om ervoor te zorgen dat David er zou zijn, was David er niet en het zat haar dwars. Wanneer kwam hij, en nog een betere vraag; waar hing hij uit? Hij had een speech voor alle gasten en hij zou er allang moeten zijn. Het begon op haar zenuwen te werken, dus keek ze naar William toe. 'Waar is David?' siste ze zachtjes, hopend dat niemand door zou hebben dat hun kroonprins niet aanwezig was.

William dacht dat hij vorig jaar een hoogtepunt had bereikt met woede, toen David opeen verdween en later opeens in een bordeel werd gevonden, maar vandaag had hij een echt hoogtepunt bereikt. 'Als hij niet de troonopvolger was, dan liet ik hem onthoofden,' siste hij kwaad terug en pakte een mes in zijn hand, die hij kwaad in zijn vlees stak. Toen hij zag dat hij en zijn vrouw bekeken werden, ontspande hij zijn gezicht en drukte een kus op haar wang. Het koningschap was een groot toneelspel. 'Je ziet er trouwens wel prachtig uit. En ons Agathe trouwens ook.'

Omdat Gregoire in het leger diende en daar een hoge functie had, was hij ook verplicht om op officiële gebeurtenissen als deze zijn militaire pak te dragen. Hij zat naast Agathe en dronk een slok van zijn wijn. Hij was opgewekt: David had het weer eens verpest en misschien wel voorgoed. 'Vader had hem nog zo gewaarschuwd en toch komt hij niet opdagen.' Even bekeek hij zijn zus en prikte plagerig in haar opgestoken haar. 'Je zou er zo vaker uit moeten zien.'

'Rustig, William. Hij komt wel..' Dat hoopt ze tenminste. Ze glimlachte zo overtuigend mogelijk bij zijn volgende woorden. Ze had een prachtige jurk, die nauw aansloot op haar lichaam. De basis was crème kleurig, maar er was van alles op geborduurd met rood draad en het had een prachtige gouden afwerking. De jurk had een open rug en bovenal zat hij geweldig. 'De naaister heeft zichzelf dit jaar overtroffen.' zei ze met een glimlach. 'Kan jij niet snel een speech geven?'

Met grote ogen keek Iwone om haar heen en nam elk detail in haar op. Het was hier prachtig. Voor de gelegenheid had ze een prachtige lange jurk aan, afgezet met zilveren details en net, maar toch ook uitdagend. Precies iets wat een jong meisje zou dragen. En Iwone was Iwone niet geweest als ze haar eigen draai er niet aan had gedaan. Ze droeg een kleurige haarband, zodat haar losse haren niet in de weg zaten, en om haar polsen en enkels had ze ook kleurige bandjes gedaan. Ondanks dat ze trots op haar verschijning was, voelde ze zich onzeker naast de koningin en haar dochter. Ze zagen er prachtig uit en Iwone voelde zich maar simpel. Stiekem zocht ze naar David, maar kon hem tot haar verbazing niet vinden.

'De naaister heeft zich inderdaad overtroffen, iedereen ziet er beeldig uit.' Hij zuchtte en sloeg zijn drankje achterover. 'Verwacht er niet teveel van, want ik heb veels te veel gedronken.' Met een speelse glimlach stond hij op en keek de gasten aan tafel aan, en keek vooral níét naar de lege stoel. William vertelde over de geschiedenis tussen de twee families, maar ging al snel over op alle hilarische momenten tussen Leonard en William, zodat hij al snel uitbundig lachte.

Agathe schoof ongemakkelijk op haar stoel en keek naar Gregoire. 'David kan dit echt niet maken.' stemde ze in met haar broer en keek toen naar haar ouders die er ook duidelijk niet geamuseerd uitzagen. Ze glimlachte omwille van Gregoire's opmerking en knikte naar zijn uniform. 'Dat zal de vrouwen wel aantrekken. Precies zoals vader het wil.' Ze voelde zich niet op haar gemak in de jurk, ook al de naaister hem nog zo comfortabel gemaakt. Het voelde alsof ze ineens blootgesteld was. 'Hoe gaan ze zijn afwezigheid verbloemen?' De lege stoel naast hun was maar al te duidelijk.

Snel fatsoeneerde David zijn haren voor de spiegel en trok hij zijn kledij recht. Hij was laat, veel te laat en dat wist hij. Zijn vader zou ziedend op hem zijn, maar het enige waar hij nu nog voor moest zorgen was dat hij zo snel mogelijk in de eetzaal was. Hij wist niet hoeveel mensen er al waren, maar het zou vast en zeker al helemaal vol zitten. Snel trok hij het goudkleurige gilet dat hij aan had goed en snelde richting de eetzaal. Het avontuurtje met de keukenmeid duurde misschien net íetsjes langer dan dat hij had verwacht. Nu moest hij alleen nog verzinnen wáárom hij zo laat was... De gilet, de gilet was kapot en de naaister moest hem maken, want hij kon natuurlijk niet half gekleed op het feest komen. De naaister sprak hij later wel, desnoods gaf hij haar een plezierig avondje in ruil voor zijn alibi.

Evangeline luisterde met een lach op haar lippen naar de koning van Tarth. De verhalen over haar man voelden vertrouwd en ze herkende Leonard's gedrag maar al te goed. Ze kneep kort in zijn hand en glimlachte waarna ze hun dochter bekeek. Ze voelde geen zenuwen of angst voor het geval dat het fout ging. Eigenlijk voelde Evangeline zich juist op haar gemak in zo'n massa. Het feit dat ze de kleuren van haar familie droeg, stelde haar alleen maar meer gerust. Plus dat haar familie er wonderschoon uitzag in hun volle glorie. Iwone was een parel die gezien mocht worden. Helaas had Evangeline de kroonprins nog niet gezien.

Gregoire kreunde toen zijn vader aan zijn verhaal begon en nam snel een grote slok wijn. 'Zo dus. En als David nog komt opdagen, dan moeten we ook nog zíjn verhaal aan horen. En als we nog meer geluk hebben, geeft heer Storm ook nog een dronken speech. Dit overleven we niet, Agathe,' grinnikte hij en keek toen ook naar zijn pak. Dankbaar glimlachte hij. 'Dat is lief van je, dank je. Enkel jammer dat de enige Storm prinses al voor David is,' zuchtte hij.

Leonard begon hard te lachen toen William verhalen over hen twee ophaalde. Ja, ze hadden aardig wat samen beleefd. De helft kon Leo zich al niet meer herinneren, omdat de gebeurtenissen altijd gepaard gingen met een hoop wijn, maar het was in ieder geval zeker dat ze er naderhand hard om konden lachen. Het bulderende gelach van de twee mannen vulde de kamer en af en hoe hoorde hij eens iemand mee grinniken. Toen zijn vrouw hem een kneepje in zijn hand gaf, keek hij haar glimlachend aan en richtte zijn blik weer op Will.

Iwone giechelde om de rare en soms gênante verhalen over de koning en haar vader. Ze wist over het drank gebruik van haar vader, en meestal schaamde ze zich ervoor, maar nu was het eigenlijk ook wel grappig. Toch bleven haar ogen dwalen naar de lege stoel en onzeker beet ze op haar lip. Zou hij er niet zijn, als protest tegen het huwelijk? Ze wist het niet. Dus draaide ze zich maar weer naar de koning om en lachte opgewekt met hen mee. Ze had geen idee wat ze anders moest doen.

Agathe lachte zacht met haar hand voor haar mond en pakte toen haar eigen glas op. 'Misschien moeten we zelf ook maar zo veel nuttigen.' zei ze met een hint van een grijns. Voorzichtig nipte ze aan haar wijn en zette het glas weer terug. 'De Rabbion familie is er ook nog. En er staan duizenden andere meisjes op jouw aanzoek te wachten, wees maar niet bang.' Ze legde haar hand geruststellend op zijn arm en pas toen bekeek ze Iwone Storm goed. Ze zag er nog zo jong uit. 'Hopelijk kan ze David aan.'

In tegenstelling tot haarzelf en haar man, zag Iwone er minder op haar gemak uit. Het was ook heel wat om bij je toekomstige schoonfamilie op bezoek te zijn met zo'n formele bedoeling. En zonder verloofde. Ze pakte onder tafel Iwone's hand vast en streelde met haar duim geruststellend over haar hand. Evangeline glimlachte naar haar en vervolgens ook naar haar andere kinderen die er meer plezier in leken te hebben hier te zijn dan Iwone. Zij hadden geen verwachtingen om aan te voldoen.

David haastte zich richting de eetzaal en vlak ervoor stopte hij. Even ademde hij diep in en uit en liep vervolgens rustig de eetzaal binnen, de blikken van iedereen proberend te vermijden, ging hij naast zijn broer aan de tafel zitten en glimlachte hij vriendelijk naar de mensen die naar hem keken. Het was schandelijk dat de kroonprins te laat kwam, dat wist hij ook wel - maar hij had een goed excuus, dat hij nog wel waterdicht zou maken, ná het etentje.

Inwone kneep hard en geschrokken in haar moeders hand toen David binnen kwam lopen en langzaam alle gesprekken aan tafel stopten. Hij was nog beeldschoner dan in haar herinnering en zijn glimlach was zo aanstekelijk dat - als ze niet zo zenuwachtig was - ze hem meteen beantwoord had. Stiekem probeerde ze peilen of hij haar misschien ook herkende, maar toen begon opeens de koning weer uit het niets te bulderen.

Toen opeens alle gesprekken stil kwamen te liggen, wist William hoe laat het was en richtte hij zijn blik op zijn oudste zoon. Hij stond zo kwaad en abrupt op dat zijn stoel om viel en de tafel trilde. 'Dus mijn zoon eert ons eindelijk een bezoek? Mijn troonopvolger waarvan ik dacht dat ik hem juist had opgevoed, maar toch erg veel ben vergeten te leren. Kroonprinsen horen óp tíjd te komen en al helemaal als ze een toespraak moeten houden. Dus sta op jij en gebruik je gladde woorden eens voor goede daden. Want de Storms zijn niet zomaar een familie, maar je schóónfamilie. Dus ik zal maar al je charme erin stoppen om ze ervan te overtuigen dat ze er goed aan hebben gedaan om hun dochter aan jóú uit te huwelijken!'

Hij lachte om de woorden van Agathe en proostte met zijn glas tegen de hare aan. Daarna nam hij weer een flinke slok en bekeek de oudste dochter van de Storms. 'Om eerlijk te zijn, nee, ze kan David niet aan. Waar denk je dat hij nu is? Waarschijnlijk zijn nieuwe bed uit testen,' mompelde hij bitter en keek verrast op toen David opeens naast hem kwam zitten. 'Pap en mam zijn razend,' mompelde hij.

David gaf Gregoire onder de tafel een trap tegen zijn schenen bij zijn opmerking. Hij schraapte zijn keel, schoof zijn stoel naar achteren en stond op. 'Ik kan natuurlijk mijn late komst niet goedpraten, maar laat het me uitleggen. Ik ben een man die goed voor de dag wil komen, en zeker als mijn prachtige verloofde in dezelfde zaal zit als ikzelf. En ik mocht het ongeluk treffen dat de knoop van mijn gilet losliet. Aangezien ik niet half aangekleed wil verschijnen, heb ik de naaister opgezocht, die hem snel weer heeft gemaakt, waardoor ik wat later arriveerde. Als ik hier uw trots me heb geschaad vader, spijt dat me zeer.' Hij keek de kantop van zijn ouders en gaf hen een knikje. Meteen ging hij door met de speech die hij had voorbereid. Eerst vertelde hij dat hij trots was dat hij de troonopvolger was en dat hij hoopte net zo'n goede en rechtvaardige koning te worden als zijn vader. Hij zei ook hoe geweldig zijn verloofde was en wat voor geweldige schoonfamilie er aan deze tafel zat.

Iwone luisterde gespannen naar zijn woorden en zuchtte opgelucht toen ze hoorde dat hij later was omdat er iets aan zijn kleding was. Ze was zo bang geweest dat hij haar niet wou zien en zo in protest ging tegen hun huwelijk. Ze werd rood door zijn woorden en glimlachte dankbaar en verlegen naar hem. Konden ze maar samen praten, een wandeling maken of zoiets, en elkaar daardoor leren kennen. Ze was zo benieuwd naar haar verloofde.

De stoel van William werd door één van de bedienden rechtop gezet en Katarina trok William er terug in. 'Ben je nou helemaal gek worden om zo tekeer tegen hem te gaan voor de neus van onze gasten?' siste ze boos in zijn oor en sloeg haar armen over elkaar. Met een klein glimlachje keek ze naar David. Hij had een goede speech, hij was overtuigend en het leek zelfs of hij echt meende wat hij allemaal zei.

Leo had al aardig wat wijn gedronken, maar toch viel hij stil toen William tegen zijn oudste zoon stond te bulderen. Hij kende de jonge man goed en hij wist van zijn streken af, althans, hij hoorde zo nu en dan wat hij had uitgespookt en toch, toch huwde hij zijn eigen dochter aan hem uit. David was een goede gozer, ondanks dat hij af en toe wat foute dingen deed. Daarbij werd hij de nieuwe koning van Tarth en dat was toch een zeer belangrijk punt voor Leonard.

Agathe glimlachte naar Gregoire, maar hield haar adem in toen ze zag hoe David de zaal binnekwam. Haar ogen schoten onwillekeurig naar haar vader die op barsten stond. De uitbarsting volgde dan ook al snel. Ze schaamde zich niet alleen voor haar broer, die echt niet te laat was omwille een los knoopje, maar ook voor haar vader. Ze vond het niet kunnen dat mensen hun controle verloren over zichzelf. Met opgeheven hoofd staarde naar een punt in de zaal en luisterde naar de speech van haar broer. Dat Storm meisje zou hem inderdaad niet aan kunnen.