De eetzaal

Agathe keek naar de hand van Gregoire en schudde die van haar schouder af. Ze zweeg, maar alleen omdat ze niets meer te zeggen had. David wilde niet luisteren, dat deed hij nooit volgens haar. Bovendien was ze geraakt door zijn laatste woorden. Het was waar dat ze nooit van iemand had gehouden. Maar ze had nu Dorian en het ergste was dat ze dat David waarschijnlijk nooit kon vertellen. Uiteindelijk opende ze toch haar mond. 'We kunnen dit niet negeren, Gregoire.'

'Vertel me niet wat ik moet doen Gregoire,' siste hij geïrriteerd en keek naar Agathe. 'Lever maar kritiek op me, doe maar alsof ik een slechte man ben, maar jullie zullen beide zien dat jullie je vergissen.' David raapte de stoel op die was omgevallen toen hij was opgestaan. 'Eet voortaan maar zonder mij en waag het niet om dit aan Moeder te vertellen.' Hij wilde niet dat zijn moeder hier nog extra lasten aan had.

'David,' zuchtte Grégoire en keek hem smekend aan. Kon hij niet gewoon rustig doen? 'Zie je niet wat er gebeurt? Je bent zo moe en kapot dat je overal woedend om wordt. Je denkt niet na en dat heb je ook niet bij Iwone gedaan. Dus ga gewoon zitten en praat met ons. We hebben niets slechts met je voor.' Hij keek Agathe waarschuwend aan en gebaarde dat ze moest ophouden. Het was al genoeg uit de hand gelopen.

'Weet je, David. Ik dacht dat ik me vergist had in je. Al die jaren had ik een verkeerd beeld van je gevormd. En in de afgelopen tijd was ik werkelijk tróts op je. Je deed het prima en ik was beschaamd maar blíj dat ik het uiteindelijk bij het verkeerde eind had. Maar werkelijk: ik weet niet of ik dat nu nog kan zeggen. Je gooit het allemaal weg, David. Alles waar vader voor gewerkt heeft. Je maakt de band met de Storm familie kapot. De band met vaders béste vriend!' Agathe wist niet waar ze het allemaal vandaan haalde, maar ze kon het werkelijk niet meer inhouden. Haar lichaam trilde van de spanning.

'Ik heb hun hun dochter teruggegeven en het geld wat ze hieraan uit hebben gegeven,' De Storm's moesten allang blij zijn dat hij Iwone's hoofd niet op een staak had laten eindigen uit woede, zoals één van zijn voorvaderen ooit bij zijn vrouw had gedaan. 'Jullie hebben geen eens het recht om mij te beoordelen. Als je het allemaal zo goed weet Agathe, dan neem jij mijn taken maar eens over, dan laat jij maar eens zien hoe je het wilt doen. Ik weet zeker dat je het niet langer dan een dag uithoudt, het enige wat je hebt geleerd is om te lachen en te zwaaien, maak maar eens iets van je leven en dan praten we wel verder.' Hij was het helemaal zat met haar. Ze had het recht niet om zo tegen hem te spreken, alsof ze alles beter wist.

Gregoire voelde hoe hij echt kwaad begon te worden en sloeg met zijn vuisten hard op tafel. 'Schamen jullie je niet?' schreeuwde hij boos en wees naar de stoel van hun vader. 'Denken jullie dat vader trots op ons is als we zo aan het ruziën zijn? Nee!' Kwaad stond hij op van tafel en strompelde heen en weer door de kamer. 'We zouden elkaar moeten steunen. Jij, David, zou dus gewoon naar ons moeten luisteren als we je advies willen geven en Agathe, jij moet je broer steunen, ondanks dat hij misschien fouten maakt. Ik wou verdomme dat pap er nog was.'

Agathe kon zich niet herinneren dat ze ooit echte ruzie had gemaakt met haar broers. Meestal hield ze haar ontevredenheid voor zich, maar nu kon ze dat echt niet meer. 'Houd op, Gregoire! Iedereen heeft David altijd maar zijn zin laten gaan omdat hij nou eenmaal de koning zou worden en zie je nu waar dat toe leidt? Iemand moet hem eens flink de les wijzen en het gaat er niet om ik verstand van heb of niet, maar ik ben niet degene die altijd maar aardig blijft omdat hij het o zo moeilijk en zwaar heeft! Denk je dat een visser het minder zwaar heeft? Of een wacht in de koninklijke garde? Denk je dat hun leven makkelijker is omdat ze geen koning zijn? Ik ben het beu dat er altijd maar gerechtvaardigd wordt wat David doet!' Waarschijnlijk dwaalde ze nu langzaamaan van het onderwerp af. Dit was eerder jarenlange frustratie die er uit kwam dan werkelijke kritiek op zijn acties van de afgelopen dagen.

'Ik naar jullie luisteren? Waarom zou ik naar jullie luisteren als jullie mij geen eens een kans geven?' Dat was misschien niet helemaal eerlijk, Gregoire leek hem oprecht te steuren: Agathe was echter een ander verhaal. 'Als Agathe me niet eens een kans geeft. Ik weet dat ik in je ogen de boze heks uit alle verhalen ben, de slechte koning, de boosdoener van alle vreselijke dingen in deze wereld. Misschien moet je in je eens in de realiteit gaan leven, in plaats van in die boeken van je. Dit soort dingen gebeuren, of je het nou wilt of niet. Niet iedereen die getrouwd is houden van elkaar, niet iedereen leeft zolang we willen, er zijn mensen die meer hebben dan ze verdienen, terwijl andere meer zouden verdienen. En tja, misschien heb ik meer dan ik verdien, maar zo is het. Dus leer er maar mee te leven.'

Gregoire zweeg en balde zijn vuisten, terwijl hij boos op de binnenkant van zijn wang beet. Dit zou niet goed af lopen en dat wist hij. Daar hoefde je niet geniaal voor te zijn. 'David, profiteer er van dat je nu niet voor een vrouw moet zorgen en bouw een stabiel koninkrijk op, net zoals vader. Ga geen domme dingen doen. Ik vertrouw je en ik weet dat je het kan, maar dan moet je ook echt je best gaan doen. Verder zal ik er niet meer op door gaan.'

'Iwone was je kans David! Ze híeld van je en maak me alsjeblieft niet wijs dat ze geen effect op jou had.' Agathe keek David ongelovig aan en wierp toen beschaamd haar blik af. Normaal ging ze nooit tegen hem nu, maar nu was ze ineens zelfs veel te ver gegaan. 'Ik zou je heel graag nog een kans geven, David. En als je mijn steun wilt, dan zul je je eerst moeten bewijzen. Als het je echter niets deert of ik wel of niet achter je sta, dan deert het mij ook niet meer. Dan hoef jij je niet onnodig in te spannen en ik ook niet.' Ze keek kort naar Gregoire en schoof toen haar stoel aan.

David raakte enkel en alleen geïrriteerd van de woorden van Agathe, dus stond hij op. 'Je maakt keuzes voor de mensen van wie je houdt Agathe, het zijn soms misschien niet de leukste keuzes, maar het zijn de beste keuzes. Je doet het er maar mee, er vals niets meer aan te veranderen.' zei hij zo kalm mogelijk tegen haar. 'Ik eet verder op mijn kamer, dus als je me nodig hebt dan hoor ik het wel.' Dit zei hij zowel tegen Gregoire als tegen Agathe. Met deze woorden pakte hij zijn bord eten op en liep de eetzaal uit, op weg naar zijn werkkamer.

Geschrokken keek Gregoire toe hoe David weg liep en haastig stond hij op, waarbij hij half zijn evenwicht verloor. 'Wacht, David, wacht even!' Hij legde zijn hand op Agathe's haren en glimlachte. 'Blijf hier. Ik kom zo terug.' Snel pakte hij zijn stok en ging moeizaam achter David aan. Gelukkig vond hij hem op een gegeven moment en stond voor hem stil. 'Als je hulp nodig hebt, David, schakel mij dan in. Ik kan zoveel taken en dus stress van je afnemen. Ik doe het met alle liefde voor je.'

Hij keek om toen hij Gregoire achter zich aan zag strompelen en stopte. 'Greg, zorg er eerst maar voor dat je je eigen taken weer kan vervullen. Zorg dat je beter wordt, dat je weer op de been komt.' Hij wilde dat zijn broertje weer kon doen wat hij wilde, dat hij niet meer beperkt werd door zijn fysieke conditie. 'Ik red me echt Greg, het is gewoon even moeilijk. Meer niet.'

'Ik kan mijn eigen taken vervullen en nu wil ik jou helpen!' zei Gregoire koppig. Hij zag hen twee voor zich toen ze nog klein waren. Gregoire had zich altijd willen bewijzen tegenover zijn oudere en grotere broer. Hem altijd willen helpen. Hij liep naar zijn broer toe en sloeg zijn armen om hem heen in een broederlijke omarming. 'Het is meer dan moeilijk, David, het is onmenselijk wat ze van je verwachten. Ik ga je helpen.'

David vond het idee dat iemand hem moest helpen vreselijk, ook al was het Gregoire. Alsof hij het zelf niet kon, alsof hij te zwak was om het zelf te doen. 'Gregoire, als ik je hulp nodig heb dan hoor je het. Ik heb Anthony die me helpt. Er is maar één ding dat je voor me kan doen en dat is zorgen dat moeder zich redt. Dat ze niet bezwijkt onder het verdriet wat ze heeft. Zorg alsjeblieft voor haar Greg,'

Agathe wilde niet daar blijven. Ze had al genoeg gehoord voor de hele dag. Het liefst zou ze haar vertrek ingaan en daar een hele dag blijven. Maar ze zou zich sterk houden. Ze ging terug zitten en keek naar haar half lege bord. Ze wist niet hoe ze David's woorden moest interpreteren, ze kon ze niet plaatsen. Ze begreep hem nog altijd niet.

'Zorgen dat moeder het redt?' vroeg hij twijfelachtig. Hij probeerde haar al zo goed mogelijk te steunen als hij kon, maar David had ook zijn hulp nodig. Hij liet zijn broer los en bekeek hem twijfelachtig. Daarna knikte hij langzaam. 'Ik zal samen met Agathe voor moeder zorgen. En mijn eigen klussen wil oppakken. En alsjeblieft, kom naar mij toe voor hulp. Als je iemand echt kan vertrouwen, ben ik het, David.'

'Bedankt Gregoire.' zei David oprecht en glimlachte naar hem. 'Maar ik moet nu echt weer aan het werk. Er zijn nog een paar brieven die ik moet lezen van omliggende steden, brieven die ik terug moet schrijven, en ik heb twee vergaderingen met de raadt over de financiën van het rijk.' Als er één ding was waar hij absoluut geen interesse in had, waren het de financiën, dus hij dacht erover na om iemand aan te wijzen die dat zou regelen. Wellicht Anthony, of iemand anders die hij vertrouwde.

'Graag gedaan. En kom alsjeblieft gewoon weer met ons eten, oké? Ik zie je al zo weinig en-' Hij slikte. 'Ik mis je, broer. Je bent altijd mijn voorbeeld geweest en... Blijf verschijnen, oké?' Hij sloeg zijn broer nog vriendelijk op zijn schouder, glimlachte toen en liep weg. 'Succes!' riep hij over zijn schouder en strompelde weer naar Agathe toe, om naast haar in de stoel te ploffen.

Agathe keek niet op toen Gregoire terugkwam. Ze had om extra geitenmelk gevraagd en dronk daar nu rustig van. Zo voelde ze zich niet. Uiteindelijk keek ze kort naar haar broer, maar perste haar lippen terug op elkaar. Ze wilde niet boos zijn, maar ze was het wel. Dat kreeg je nou als je jarenlang geen woede uitte.