De eetzaal

'Uiteraard,' zei hij, aaide nog een enkele keer over het hoofd van het paard en nam haar toen mee de stallen uit. Al snel waren ze weer binnen het paleis en zo liep hij rustig voor haar richting haar kamer. Het paleis, de wegen, kon hij wel dromen. Hij had dus met gemak haar kamer gevonden. Na even met zijn keel geschraapt te hebben glimlachte hij. 'Ik zal hier op u wachten, prinses.'

Agathe volgde Dorian weer zonder werkelijk te letten op hoe ze liepen. Ze waren veel sneller bij haar vertrek dan ze gedacht had. Ze stopte en knikte naar Dorian voor ze de kamer in verdween. Daar had ze al snel haar bovenjurk uitgetrokken en haar corset losgerukt. Opgelucht zakte ze op haar bed en bleef zo enkele tellen liggen voor ze weer opstond. Agathe haalde een simpele beige japon uit haar kast en trok deze maar aan. De nieuwe, mooie jurken zou ze moeten bewaren voor de andere festiviteiten. Nadat ze helemaal gefatsoeneerd was opende ze de deur van haar kamer en vond Dorian op precies dezelfde plek.

Geduldig wachtte Dorian voor de deur met zijn hand op zijn zwaard. Het gaf een vertrouwd gevoel om te weten dat hij in een seconde zijn zwaard erbij kon pakken en zijn tegenstander kon uitschakelen. Terwijl hij zo wachtte, dacht hij na over Agathe: wat wist hij eigenlijk van haar? Niet zoveel, om eerlijk te zijn. Hij wist uiteraard van haar bestaan en hoe ze eruit zag, maar eerder had hij niet met haar gesproken. Hij keek op toen ze haar kamer uit kwam en hij glimlachte beleefd. 'U ziet er mooi uit. Zal ik u mee nemen naar de eetkamer?'

Agathe glimlachte dankbaar om zijn compliment aan te nemen. Ze zag er niet mooier uit dan in haar spectaculaire rode jurk en met haar opgestoken haar. Dit was gewoon hoe ze er normaal bij liep. Simpel en saai, niet mooi. Dat hadden al meerdere mensen haar duidelijk gemaakt. Kort keek ze Dorian aan en begreep toen dat er waarschijnlijk geen enkele wachter was die ooit met haar gepraat had. Met een lach schudde ze haar hoofd, maar herpakte zichzelf toen weer. 'Graag.' zei ze zacht en liep alvast in de richting van de eetzaal.

'Ik weet het nog niet.' gaf hij eerlijk toe en liep de trap op die naar de vertrekken toe leidde. 'Misschien wel, misschien ook niet. Ik zie wel tegen die tijd.' Eigenlijk had hij geen zin om mee te doen en daarbij had hij ook al een langere tijd niet getraind en dat zorgde ervoor dat hij niet helemaal in topconditie was.

Iwone trok met de ene hand haar jurk een stukje omhoog en hield met haar andere hand de leuning van de trap angstig vast. Het was idioot om te bedenken, maar Iwone leidde aan vreselijke hoogtevrees, zo erg, dat trappen voor haar al eng waren. Ze keek er dan ook tegenop dat blijkbaar haar vertrekken op een hogere verdieping waren. Benauwd beet ze op haar lip en keek vooral niet naar beneden of uit de ramen. 'Ik... Ik wou misschien meedoen als er een zang wedstrijd was,' stotterde ze, om zichzelf af te leiden van de hoogte.

David keek haar aan en grijnsde. 'Ik heb om eerlijk te bekennen geen idee of die er zijn, ik weet alleen dat - wow, gaat het wel?' Iwone was helemaal wit geworden en zelfs vanaf hier kon David zien dat ze stond te trillen. Hij was hier zo slecht in en hij had helemaal geen zin om de goede heer uit te hangen, maar toch deed hij het. 'Kan ik misschien iets voor je doen?'

Ze had het niet eens door gehad dat ze stil was gaan staan en keek langzaam naar hem omhoog. Ze besloot om eerlijk te zijn en haar hoofd te schudden. 'Zou ik misschien voor je mogen lopen?' vroeg ze zachtjes en zette alvast wat stappen omhoog. Als zij haar evenwicht zou verliezen, kon hij haar opvangen. Zo'n gedachte zou haar meer gerust stellen dan dat zij achter hem liep. Haar jurk had ze niet meer vast en nu hield ze enkel de leuning nog krampachtig vast.

David keek haar fronsend aan en knikte. 'Ja natuurlijk.' Met deze woorden hobbelde hij een paar treden naar beneden toe en ging achter haar lopen. Misschien moest hij morgen maar naar een café in de stad gaan en deze avond bij haar blijven. Hij wist niet wat het was, want alles was zo ontzettend verwarrend: dit was absoluut niet de vrouw die hij zijn hele leven naast zich zag, maar aan de andere kant had ze wel iets. Hij wist zelf niet eens meer wat hij moest denken.

Dankbaar keek ze hem aan toen hij achter haar ging lopen en twijfelachtig zette ze weer paar stappen omhoog. 'Het spijt me zo erg dat ik je zo lang op houd, het is enkel... Vroeger heb ik een ongeluk gehad, toen ik nog een klein meisje was, en sindsdien heb ik altijd hoogtevrees gehad,' legde ze uit, terwijl ze merkte dat ze steeds wat sneller de trap op liep. 'Zelfs op trappen zoals deze.' Ze voelde geen angst als hij achter haar liep. Ze liet met één hand de leuning los en hield zo haar jurk omhoog, zodat ze daar ook niet meer over kon struikelen. 'En ik ben enorm klunzig, dus in mijn hele leven heb ik al heel wat ziekenboegen bekeken,' lachte ze zacht.

'Oh, het is geen probleem hoor.' verzekerde hij haar en liep zo ook de trap op. 'Nou, dan moeten we maar eens gaan zorgen dat dát niet meer zo vaak gaat gebeuren. Een koningin op de troon, gewikkeld in verband is niet een erg charmant gezicht.' grapte hij en stond stil toen ze bovenaan de trap waren. 'Hier naar links toe de gang uitlopen en daar is het al.' zei David tegen haar en liep weer verder.

Hij volgde haar voetstappen naar de eetkamer en keek ondertussen naar de achterkant van de prinses. Het was toch absurd dat ze hem nooit eerder specifiek was opgevallen. Het was ten eerste een prachtige vrouw, maar ze had ook nog eens een hartelijk innerlijk, voor zover hij haar in een uurtje heeft leren kennen. Bij de eetzaal aangekomen versnelde hij zijn pas, zodat hij de deur voor haar kon open houden. 'Gaat u voor.'

Agathe zag de deur van de eetzaal nader komen en toen Dorian haar voorbij liep, bleef ze stil staan. Ze streek een pluk haar terug naar achteren en streek haar jurk glad. Haar handen vouwde ze samen voor zich en met een lichte buiging bedankte ze Dorian. 'Dank u.' voegde ze nog op officiele toon toe, maar keek hem met een klein onformeel glimlachje aan. Daarna liep ze langs hem heen terug de zaal in en nam weer plaats op haar stoel. Ze knikte naar haar moeder, als teken dat het goed ging en wierp nog een blik over haar schouder of ze Dorian nog zag. Het verbaasde haar dat ze hem nooit eerder had gesproken.

Ze moest om zijn woorden giechelend lachen en was opgelucht toen ze eindelijk de trap af waren. Ze trok speels een wenkbrauw op. 'O ja? Ik was ooit met mijn buik op een plant vol met doorns gevallen. Mijn arts moest steeds mijn verband wisselen en dan moest mijn hele jurk uit. Die oude man heb ik nog nooit zo veel zien glimlachen,' grinnikte ze en liep richting de plek wat David had aangewezen. Voor de deur bleef ze staan en keerde zich naar David om.

David keek haar met een kleine glimlach aan. 'Hier is het,' zei hij tegen haar en opende de deur zodat ze naar binnen kon als ze dat wilde. De stilte die volgde wat wat ongemakkelijk en David had bijna de neiging om gewoon weg te lopen, maar toch deed hij dat niet. 'Ik hoop dat ik je morgen wat meer van de stad kan laten zien... Als je dat wilt tenminste.' Ook hij realiseerde zich dat zij de vrouw was die naast hem zat, de vrouw waar hij naartoe zou gaan als hij ergens mee zat.

'Ja, dat lijkt me heel leuk,' zei ze met een oprechte glimlach. 'Ik heb de meest geweldige verhalen gehoord over Evenfall, dus ik ben echt heel erg benieuwd.' Even verzamelde ze moed, stond toen uiteindelijk op haar tenen en drukte een zachte kus op zijn lippen. Al snel brak ze deze af en grijnsde een tikkeltje speels naar hem. 'En dan zie ik jou morgen. Veel succes nog vanavond,' glimlachte ze en zette alvast een stap haar kamer in.

David rolde met zijn ogen en pakte haar bij haar polsen beet. Niet dreigend, maar wel zodat ze zich niet om kon draaien. 'Wil je daar alsjeblieft mee stoppen? Je kent me niet, je weet niet hoe ik ben en toch doe je alsof je van me houdt... tenminste - zo kijk je naar me. Niet doen, echt niet.' Hij kon het niet nog een hebben dat ze van hem ging hóuden. Niemand hield van hem, tenminste niet op de manier zoals de meeste mensen van andere houden. Met deze woorden liet hij haar los en beende hij langzaam weer richting de trap.

Benauwd keek ze naar zijn handen die haar polsen vast hadden en meteen trok ze haar polsen terug, maar hij liet niet los. 'David, laat los, alsjeblieft.' Met grote ogen luisterde ze naar zijn woorden en voelde zich verward door zijn woorden. Deed ze dat echt? Met liefde naar hem kijken? 'Godver, David, wat moet ik dan doen? We gaan over paar dagen tróuwen, moet ik dan doen alsof je een of andere onbekende man voor mij bent? Weet je, het spijt me dat ik je kuste, ik had het niet moeten doen. Maar waarom verbied je me om ooit van je te gaan houden?' riep ze achter hem aan.

David draaide zich om en liep terug naar haar. 'Weet je, ik zou zeggen. Doe je best, ga van me houden, maar je zult snel genoeg merken dat je daar heel veel spijt van gaat krijgen.' Hij was niet een man die maar één vrouw kon liefhebben en dat wilde hij ook niet. Hij wilde niet met één vrouw leven tot zijn dood. Als zij dan van hem wilde houden, moest ze dat zelf maar weten, maar ze kon niet zeggen dat hij haar niet had gewaarschuwd.

'En wat dan, David? Moet ik dan maar een andere man gaan zoeken om van te houden? Terwijl ik getrouwd ben met jou? Jij komt er misschien allemaal makkelijk vanaf, David, omdat je een mán bent en de kóning wordt. Niemand zal er wat van zeggen als je niet van me houdt. En wat moet ik dan doen? Achter je reet aan lopen en zogenaamd zoveel van je houden, terwijl je elke nacht bij een andere vrouw bent? Wat voor rot leven ben je eigenlijk van plan om me te geven?' Waar hadden haar ouders haar in godsnaam in gebracht? Ze was te boos om te huilen, maar van wanhoop had ze dat zo kunnen doen. Haar hele toekomst en al haar dromen vielen door zijn woorden in duigen. David was niet de prins die ze dacht dat hij was.

'Ik zorg wel dat het afgezegd wordt, het huwelijk.' zei hij enkel en alleen en draaide zich om, om weer weg te lopen. Wie dacht ze wel niet dat ze was. Ze was negentien lentes jong en nu durfde ze al zo tegen haar toekomstige koning te praten. Dat zou haar berouwen als ze nog langer zo doorging. David was op het punt gekomen dat hij pisnijdig was en er hoefde maar één klein dingetje bij te komen, of hij zou door het lint gaan. Echt door het lint gaan.

'Nou, dan doe je dat toch lekker!' riep ze achter hem aan, haar handen gebald tot vuisten. Ze was zo enorm boos. Nog nooit in haar leven had ze zo'n zak van een man ontmoet. En het zou ook nog eens háár man worden. 'Dan trouw je toch met één van die vrouwen die naast jou ook voor alle andere mannen uit Tarth hun benen openen?' Ze schrok van haar eigen woorden en wist dat ze waarschijnlijk wel te ver was gegaan. Afwachtend keek ze naar de rug van David en legde alvast haar hand op de klink van de deur.

Woedend draaide hij zich terug om, liep naar haar toe en vouwde zijn hand om haar nek om haar zo tussen hem en de muur in te pinnen. Hij zorgde er wel voor dat ze nog kon ademen, maar meer dan dat ook niet. 'Waag het nog één keer om zoiets over mij te zeggen, of je zult er spijt van krijgen. Vergeet niet dat ík de aanstaande koning van Tarth ben en me dan niets zal tegen houden.'

Voordat ze ook maar wat had kunnen doen, voelde ze David's handen om haar nek en slaakte ze een kreet van angst. Ook al kon ze nog ademen, ze had niet genoeg kracht om hulp te roepen. Krampachtig hield ze de polsen van David vast en probeerde deze los te rukken, terwijl tranen van angst en totale wanhoop over haar wangen stroomden. 'Laat me alsjeblieft los, David,' stamelde ze en keek hem toen weer fel aan. Ze liet zich niet zo behandelen door welke man dan ook. 'Zodat ik je kan vertellen dat ik geen spijt van mijn woorden heb.'

'Ik trouw nog liever met een hoer dan met jou, Iwone. Werkelijk.' David kende haar amper, maar kon haar nu al niet uitstaan. Ruw liet hij haar los en vernauwde zijn ogen. 'Je gaat nog spijt krijgen van deze woorden Iwone, heel erg veel spijt.' verzekerde hij haar en liep dit keer echt weg. Het maakte hem niet uit wat ze hem nog na zou roepen, hij zou per direct naar zijn ouders gaan en zeggen dat dit huwelijk niet meer doorging.