Eetzaal

-

Constance was blij toen het diner afgekondigd werd, de borden, schalen en glazen weg werden gehaald en uiteindelijk ook de houten tafels werden weggedragen. Het was niets om lang stil te moeten zitten, vooral niet met dat knellende corset! Moeizaam kwam ze omhoog en rekte ze haar rug terwijl ze haar jurk recht trok. Het zat allemaal verschrikkelijk, maar goed, het was een formaliteit. Al snel gingen haar ogen naar de tafel van de Storms waar ze Iwone met een glimlach vond. Vlug ging ze op haar vriendin af en begroette ze haar met een grijns. 'Iwone, dat is een tijd geleden.'

Ondanks de andere manieren uit het Zuiden, had David heerlijk gegeten. Tijdens het diner had hij een paar goede gesprekken gehad met belangrijke handelaren en andere politiek gezien belangrijke personen die hij al een tijd niet meer gezien had. Inmiddels werd alles weg getild en stond hij nog met een glas zomerwijn in zijn handen, na te praten met een heer uit het Zuiden.

Iwone kon bijna niet wachten op het moment dat ze van tafel mocht. Ze was opgelucht om Constance weer zo gezond en vooral ook sterk te zien. Toen Constance dan ook naast haar stond, twijfelde ze niet en stond ze meteen op, om in haar armen te vliegen. Maar gelukkig bedacht ze zich op tijd en hield ze het bij een kus op haar wang. Ze wilde Constance geen pijn doen door haar enthousiasme. 'Véél te lang!' giechelde ze. 'Ik vind het zo leuk om hier weer eens te zijn!' Gelukkig was de reis goed gegaan en waren ze allemaal heelhuids aangekomen.

Gytha stond wat stilletjes aan de rand van de gigantische massa mensen die zich hadden verzameld in de dinerzaal van de Rabbion's. Ze was niet vaak in het Zuiden geweest. De laatste keer dat ze er waren geweest, had Gytha niet mee kunnen komen omdat ze met een hoge koorts op bed had gelegen en ze noodgedwongen in het Westen moest blijven. Nu mocht ze echter overal bij zijn: ze was inmiddels op leeftijd en vond het geweldig om al die verschillende culturen in dezelfde ruimte te kunnen zien. Voorzichtig nipte ze van het zoete drankje en keek de zaal geïnteresseerd rond.

Don had goed gegeten en zijn buik flink gevuld tijdens het diner, maar belangrijker nog dan dat: hij had flink gelachen om allerlei verhalen. Het scheelde dat hij zich niet al wekenlang druk hoefde te maken over de veiligheid van zijn familie. De Stroms en de Halleys hadden door het land moeten reizen, steeds onder dreiging. Don was er van overtuigd dat ze in de vesting onschendbaar waren. Met een glimlach stond hij met zijn vrouw op. 'Laten we een ronde doen.' Dat werd nou eenmaal verwacht, zeker nu ze gastheer en gastvrouw waren.

Voor de formaliteit glimlachte Jillian beleefd en keek ze zo nu en dan even de zaal rond, alsof ze geïnteresseerd in de andere mensen was. Gelukkig wist Donovan gemakkelijk een conversatie gaande te houden, zodat ze tijdens het diner niet over koetjes en kalfjes had hoeven praten. 'Laten we dat doen,' stemde ze in en legde haar hand op zijn arm. Met een liefdevolle blik keek ze hem aan en zuchtte toen. 'En de rust is officieel weer over.'

Ayira was - zoals verwacht - ergens in de hoek geplaatst en had daar stilletjes de royale families bekeken. Sinds haar verdwijning had ze maar weinig meegekregen van alle ins en outs van de families, dus had ze nu mooi de tijd om iedereen weer eens te spreken. Al snel zag ze de koning staan en liep ze daar op af. De heer wimpelde ze beleefd en vriendelijk af en verontschuldigend keek ze David aan. Als haar ouders haar niet opnieuw zouden voorstellen, deed ze het maar zelf. 'David is koning geworden… Dat ik dat nog eens mocht meemaken,' lachte ze met een knipoog, terwijl ze van haar wijn dronk. 'Oh, sorry, je herkent me natuurlijk helemaal niet. Ayira Rabbion, aangenaam.' Ze was op haar twintigste weggestuurd van het hof door haar ouders.

Constance lachte toen Iwone zo op haar sprong. 'Rustig, rustig, ik kan nog niet alles hebben.' Ze zei het maar niet te hard dat ze nog niet volledig hersteld was. Dat hoefde niet iedereen te weten. Gelukkig liet Iwone haar al snel weer gaan. 'Ik ben blij je hier een te zien. En gelukkig heelhuis. Ik snap niet waarom je vader het heeft toegestaan je mee te nemen, maar ik ben er blij mee.' Ze legde haar handen op de schouders van de prinses en bekeek haar met een trotse lach. Ze zag er weer even enthousiast uit. 'Heb je die kleine ook mee gezeuld?'

'Hoe kan ik je nou vergeten?' vroeg David lachend. Hij kende alle kinderen van zowel de Rabbion's als de Storms al van kind af aan. Hij was misschien niet meer in het recht om het over Ayira te hebben sinds ze was weggestuurd, maar dat betekende niet dat hij haar vergeten was. 'Je eerst grote openbare gelegenheid sinds je weer terug bent?' vroeg hij nieuwsgierig en bekeek haar kort. 'Ik neem trouwens aan dat ik mezelf niet meer hoef voor te stellen, of wel soms?'

Evangeline was in het Noorden gebleven, dus Leonard stond er alleen voor met zijn nakomelingen: zowel Iwone als zijn oudste zonen waren meegekomen naar het Zuiden. Al snel zag hij dat zijn dochter een conversatie aan was gegaan met de oudste prinses uit het Zuiden, dus besloot hij de landheer op te zoeken. Het was niet moeilijk om Donovan en Jillian in een ruimte als deze te vinden. 'Donovan, bedankt voor het heerlijke welkomsdiner.'

Iwone wimpelde de woorden van Constance lachend af. 'Je wil niet weten wat ik allemaal heb moeten doen en zeggen om hem én mijn broers zover te krijgen,' lachte Iwone. Het had nog dagen geduurd, voordat haar vader eindelijk had ingestemd. Ze verdacht Thomas ervan dat hij een goed woordje voor haar had gedaan. 'En Henry is ook mee. Je zou hem eens moeten zien, hij kruipt al weken constant door de kamer. Over paar dagen kan hij vast al zijn eerste stapjes zetten! Maar, hoe gaat het nu met jou? Je ziet er zo goed uit!'

Adelaide had maar met mate genoten van het diner. Het was niet echt haar smaak. Bovendien keek ze meer uit naar de afloop van de avond als ze zich vrij kon bewegen tussen de mensen. Ze glimlachte naar haar broers en excuseerde zich om de menigte door te gaan. Tot haar ergernis was de koning al bezet, door een Rabbion, bleek toen ze doorvroeg. Uiteindelijk belandde ze bij een muur waar ze het geheel gadesloeg. Ze had een plan nodig voor de komende tijd in Lorath.

Alistair zag al snel hoe zijn zus de menigte in verdween, maar uiteindelijk tegen de muur belandde. 'Niet alles gaat volgens plan?' vroeg hij, enigszins lachend en sloeg een mok wijn achterover. 'Zeg me niet dat je geen plezier hebt hier zusje! Wat is er nou niet leuk te vinden aan het Zuiden?' In zijn stem klonk een sarcastische ondertoon, al liet hij die natuurlijk niet de overhand nemen.

Ze moest lachen en legde haar hand op zijn schouder. 'Natuurlijk niet, David!' glimlachte ze en drukte een kus op zijn wang als begroeting. 'Klopt, de eerste inderdaad. Zie ik er wel een beetje toonbaar uit?' Ze draaid een rondje en keek David een tikkeltje uitdagend aan. Hij was verreweg de meest aantrekkelijke man in de zaal en ook de enige waar ze wellicht wat plezier mee kon hebben. Even viel haar gezicht en keek ze hem treurig aan. 'Ik wil je trouwens nog condoleren met je vader.' Vroeger had ze altijd William als vader willen hebben.

David begon te lachen en knikte. 'Je ziet er prima uit, geloof mijn woorden maar.' Ze was bij verre weg de aardigste van de Rabbions, op Edmund na als hij Agathe's woorden moest geloven. Bij haar condoleance knikte hij kort. 'Bedankt.' Zijn vader was inmiddels bijna anderhalf jaar geleden overleden, maar nog steeds voelde hij de pijn alsof het gisteren was gebeurd. 'Maar laten we het over andere onderwerpen hebben. Hoe gaat het met je? Waar heb je al die tijd gezeten?'

Ze straalde door zijn compliment en keek hem over haar glas aan, terwijl ze dronk. 'Jij ziet er trouwens ook goed uit.' Ayira gleed even kort met haar hand over zijn borst en voelde de zachte structuur van zijn kleding. Al snel had ze haar hand weer terug getrokken en drukte ze een pluk achter haar oor. 'Het gaat goed, als je het feit dat mijn familie mij negeert niet laat meetellen,' zei ze zachtjes en keek even over haar schouder naar haar ouders. 'En ik heb heel Tarth rondgereisd. Ik ben ook nog even in Evenfall geweest, maar ik vond het onbeleefd om zomaar bij je aan te kloppen.'

Gregoire liep langzaam en verveeld door de menigte heen. Iedereen leek al een conversatiepartner te hebben en eerlijk gezegd was er ook niet iemand die hij zozeer wou aanspreken, behalve familie uiteraard. Dus toen hij Gytha alleen zag staan, twijfelde hij geen moment en liep hij naar haar toe. 'Hé lief zusje,' pestte hij haar en drukte een kus op haar haren. Daarna ging hij achter haar staan en sloeg hij zijn armen om haar heen, terwijl hij moest lachen. 'Heb je nog geen leuke, jonge prins gevonden om mee te kletsen?'

'Ik ben toch aan het kletsen met een jonge prins. Leuk is misschien niet de omschrijving die ik zou gebruiken, maar toch.' plaagde ze haar oudere broer en glimlachte. 'Het is zo druk, ik heb niet eens de tijd gehad om iedereen aandachtig te bekijken!' Ze wist van driekwart niet eens wie ze precies waren en bij wie ze hoorde, maar dat kwam nog wel had David tegen haar gezegd.

'Je had altijd mogen aankloppen. Je bent welkom in Evenfall, dat weet je.' zei hij bemoedigend en pakte twee glazen drinken van het dienblad af, dat langskwam. 'Je kan vast nog wel een drankje gebruiken.' zei hij met een glimlach en overhandigde haar het volle glas. 'Dus, je hebt gereisd. Ben je nog buiten de grenzen van Tarth geweest?' vroeg hij nieuwsgierig.

Gregoire moest lachen om de plagerige woorden van zijn jongere zusje en woelde voorzichtig door haar haren heen. 'Die uitspraak heb je van David geleerd, dat weet ik zeker!' grinnikte hij en liet haar los, om weer van zijn glas wijn te drinken. 'Als zometeen de muziek begint, dan ben je me een dans verschuldigd, Gytha. Dan kunnen we eens kijken hoeveel je hebt opgestoken van al die danslessen!' zei hij met een knipoog.

Ayira nam het volle glas dankbaar aan en glimlachte naar hem. 'Je bent nog even hartelijk als vroeger,' glimlachte ze en nam een klein slokje, voordat ze verder sprak. 'Ik had meegelift met een groep reizigers, die zeiden dat ze naar het Noorden gingen. Maar voordat ik het wist, waren we de grens over en in één van de buurlanden belandt. Het duurde me enkel een tijd om dat te realiseren en pas in de eerste grote stad, waar we langskwamen, merkte ik pas de cultuurverschillen op. Zonder geld, geografische kennis en kennis van de taal was ik nogal screwed.'

'Ik heb helemaal niets geleerd van David.' lachte ze en gaf hem een stootje met haar elleboog. Haar moeder had haar op het hart gedrukt dat ze zich moest gedragen als een vrouw van haar stand, dus ging ze snel weer recht staan en dronk ze een klein slokje van haar wijn. Gytha wilde de regels nog wel eens vergeten, maar hier zou ze zich gedragen als een echte lady. 'Je weet dat ik de beste uit mijn dansklas ben, dus zorg maar dat jij je eens kan bewijzen!' giechelde ze. Ze kreeg danslessen op het hof met een paar andere meisjes van haar leeftijd: de dochter van één van de belangrijke soldaten en de dochters van het hoofd in de keukens. Sommige vonden het raar dat ze les kreeg samen met meisjes van een andere stand, maar Gytha vond het enkel en alleen maar leuk.

David moest lachen om haar woorden. 'Ik weet zeker dat je jezelf er op één of andere manier uit hebt gered. Je staat hier tenslotte nog in één geheel voor me.' zei hij lachend en bekeek haar kort. Sinds de laatste keer dat hij haar had gezien, zag ze er goed uit. Ze was twee jaar jonger dan dat hij zelf was, dus vroeger konden ze altijd goed met elkaar opschieten. Hij kon het beter met haar vinden dan met haar oudere zus, Constance - die was maar een nors persoon in zijn ogen.

Ayira lachte met hem mee en haalde mysterieus haar schouders op. 'Het kostte wat moeite, maar in paar weken was ik weer terug in Tarth.' Met een verleidelijke blik zag ze hoe hij haar bekeek en zelf nam ze opnieuw de tijd om hem te bekijken. De laatste dagen was ze weer helemaal op de hoogte geworden van alle sappige roddels en wist ze dat hij inmiddels weer vrijgezel was. 'En jij dan, David? Heb je de laatste jaren nog iets besprekenswaardigs gedaan?'