De eetzaal

Toen ze uiteindelijk werd losgelaten, hapte ze paniekerig naar lucht en keek hoe hij weg liep. 'Dat weet ik,' fluisterde ze en sloot naar ogen, terwijl ze langs de muur naar beneden zakte. Ze stopte haar vuist in haar mond en gilde zo hard als ze kon, terwijl het geluid gedempt werd. Het was enkel een onschuldige kus, een kus om te laten zien dat ze voor het huwelijk ging en probeerde om van David te gaan houden. Nu had ze gezien hoe hij echt was en hoopte met heel haar hart dat de koning het huwelijk zou afblazen.

NEW

Edmund at zwijgzaam van het eten dat op zijn bord lag. Er vielen veel stiltes in de gesprekken die er gevoerd werden en het enige geluid dat alles overstemde, was de bulderende lach van zijn vader. Zelf had hij nog niet veel gezegd en dat was hij eigenlijk ook niet van plan. Hij schaamde zich dood voor de manieren van zijn familie. Zelf probeerde hij zo net mogelijk over te komen, om de Halley's te laten zien dat hij niet zoals de rest van zijn familie was.

Constance had haar best gedaan wat haar uiterlijk betreft. Ze droeg een donkere, bruine jurk die aan de bovenkant slechts uit leer bestond, maar vanaf haar middel in lange stroken vederlichte stof overging. Met trots droeg ze de kleuren van haar familie, zoals de bronzen armbanden die om haar bovenarmen waren geklemd. Lachend converseerde ze met één van haar jongere broers, maar ondertussen hield ze de rest van de aanwezigen in de gaten.

Met getuite lippen bekeek Jillian aandachtig de kip die voor hen was geserveerd. Qua eten was ze vreselijk kieskeurig en enkel het echt verse vlees kwam bij haar naar binnen. Met haar vingers haalde ze een vleugel los en nam er een hap van. Meteen trok haar gezicht vies weg en moest ze hard lachen, terwijl ze de vleugel voor de mond van haar man hield. 'Moet je eens proeven, lieverd, niet te éten.'

Don had gelachen om de vraag van een bediende: zou u nog een stuk vlees lusten. Hij hield het werkelijkwaar niet meer. Toen Jillian hem een stuk kip voor hield, nam hij een grote hap en haalde zijn schouders op. 'Kip is kip, honnepon.' Hij at alles. Werkelijk alles. 'Dus, uwe majesteit, vertelt u mij nog eens: u jaagt niet op uw eigen eten?' vroeg hij met een plagende grijns.

Edmund keek met grote ogen naar zijn moeder die een stuk kip voor zijn vader hield, die hier vervolgens een asociaal grote hap uit nam. Het liefste zou hij opstaan en weglopen, maar dat kon hij niet doen, dus bleef hij zitten - doen alsof hij niets had gezien van het hele tafereel. In plaats daarvan, concentreerde hij zich op zijn eten en knikte glimlachend toen een van de dienstbodes vroeg of hij nog wat wijn lustte.

William had zijn kaken op elkaar geklemd en keek met een mix van afgunst en geamuseerdheid naar de familie Barrion. Ook al hadden ze zo hun prehistorische en onbegrijpelijke manieren, het was werkelijk een genot om naar ze te kijken. Toch lukte het Donovan Barrion altijd om het bloed onder zijn nagels vandaag te krijgen. 'Ik heb een land om te regeren, mijn beste Donovan, en mijn meeste tijd gaat toch echt uit naar al jouw wildelingen.'

Katarina had in de loop der jaren een grote afgunst opgebouwd tegen de Rabbion familie. Ze zou dit nooit tonen als ze bij hen was, maar daar irritatie was nu al hoog opgelopen en ze waren pas net begonnen aan het hoofdgerecht. Hun kok had heerlijke kip gemaakt, met allerlei gestoomde groenten en een heerlijke, rijkelijk gevulde jus. Echter viel dit niet erg in de smaak bij Jillian bleek maar weer.

Agathe vond het altijd een verademing om de Barrion familie te gast te hebben. Er sprak een onbezorgdheid uit die familie die haar zeer zeker aansprak, maar tegelijkertijd trok ze het tafereel in twijfel. Ook in die familie zat er zo een buitenbeentje. Terwijl ze op haar vader lette, waarvan ze niet wist of hij op barsten stond of zich prima vermaakte, keek ze ook naar de andere gasten. En eigenlijk keek ze niet alleen naar de gasten.

Jillian glimlachte door de woorden van haar man en gaf hem een plagerige klap tegen zijn achterhoofd. 'Jij quasi fijnproever!' Ze ging maar over op de groentes, die beter waren dan de kip, en keek toen naar het koninklijke paar. Toen ze zag dat Katarina naar haar keek, trok ze uitdagend een wenkbrauw op en ging verder met eten. Ze had een hekel aan de Halley familie en het liefst was ze dan ook niet gekomen.

David zat aan de eettafel, maar negeerde de rest van de gasten een beetje. Zijn blik was op het raam gericht en zijn gedachten waren overal en nergens. De week die zou volgen was druk en aan de ene kant erg leuk. Enkel vond hij de diners wat minder. Hij moest altijd netjes zijn, meepraten over de politiek en zijn toekomstige taken als koning en hoe hij hier tegenover stond. Hij had het inmiddels als zo vaak verteld, dat hij het onderwerp nu het liefste zou overslaan.

Met grote ogen keek Iwone prinses Constance aan. Ze had nog nooit iemand gezien die er zo apart, maar tegelijkertijd ook zo prachtig uit zag. Iwone had nog nooit mensen uit het Zuiden gezien, dus maakte de familie Rabbion diepe indruk op haar. Snel wendde ze haar blik af, voordat de familie nog dacht dat ze aan het staren was. Diep in gedachte at ze dus verder van haar eten. De kamer, zo gevuld met adel, gaf een overweldigend gevoel.

Katarina keek naar Jillian, maar gaf geen reactie op de blik die ze in haar ogen had. Ze had altijd geleerd om te negeren waar je je aan irriteerde en dat probeerde ze nu ook te doen. Hun zoon Edmund leek een aardige jongen te zijn, compleet anders dan de rest van zijn familie. Katarina vroeg zich af waarom dit zo was, maar ze vroeg er niets over.

'Ach, ik kan het zijne majesteit ook niet kwalijk nemen dat hij het volk boven zijn land verkiest. Maar u zou toch eens wat dichter bij de natuur moeten staan. Want als mens zijn we ook niet meer dan dat.' Don mocht dan niet veel manieren hebben, hij was erg goed in het ophangen van een praatje. Hij gaf zijn dochter met een grijns een por toen hij zag naar wie ze keek en ging toen verder met zijn stuk vlees.

Evangeline zat natuurlijk aan haar familie tafel, maar ze miste één van haar kinderen met erg veel tegenzin. Ze probeerde het niet te veel te laten merken, maar zo nu en dan keek ze naar Iwone en glimlachte steeds weer trots en tegelijkertijd bedroefd. Het zou heel moeilijk worden om Iwone straks hier achter te moeten laten. Ondanks de ergernis die de meeste gasten toonden, voelde Evangeline zich prima in het bijzijn van de Rabbion's. Ze vond het een erg sympathieke, misschien wat eigenzinnige, familie. 'Ik heb gehoord dat de winter dit jaar erg streng was.' merkte ze op naar Jillian Rabbion om een zo een gesprek op gang te brengen.

'Nou, zo streng was hij blijkbaar niet, want we zitten hier nu toch allemaal,' mompelde Jillian met tegen zin naar Evangeline. 'Hoe gaat het trouwens met de tuin, Eva? Hebben jouw planten de strénge winter overleefd?' De uitdagende blik bleef op het gezicht van Jillian, maar achter de woorden zat er toch een zweem van oprechte nieuwsgierigheid. Jillian had niets tegen de Storm familie.

Constance was verontwaardigd dat de kroonprins niet veel aandacht leek te besteden aan haar familie. Niet eens aan haar. En ze had nog wel gehoor dat hij snel voor vrouwelijk schoon hield. Ze had niet voor niets een weinig verhullende jurk aan getrokken. Door de por van haar vader rechtte ze haar rug weer en glimlachte naar die oude man van haar. 'Majesteit, zal één van uw zoons de koninklijke familie vertegenwoordigen in de steekspellen of zwaardvechten?' vroeg ze door het gesprek van haar vader en de koning heen en keek hierbij naar de twee oudste zoons van de Halley's.

Leonard vond de familie Rabbion een uiterst vermaak, al snapte hij de afkeer jegens hen van de anderen. 'De tuin?' vroeg hij verbaast en lachte eventjes. 'De tuin heeft het prima gehad. De winter is niet zo streng in het Noorden als in het Zuiden.' vertelde hij en at rustig verder. Even keek hij op naar William en Don, maar mengde zich niet in hun gesprek.

William wuifde de woorden van Donovan weg. 'Dat zal vast wel zo zijn, beste vriend,' mompelde William en wou beginnen met eten, toen hij weer gestoord werd. Toch zette hij zijn meest hartelijke glimlach op naar de prinses. 'Mijn zoon Gregoire doet uiteraard mee, als bevelhebber van het leger, maar van mijn oudste zoon David weet ik het niet zeker. Je zult het toch echt aan hem moeten vragen, beste meid.'

Evangeline kneep met een glimlach in Leonard's hand. 'Ik geloof niet dat we het ons kunnen veroorloven om de tuin te laten verpieteren. Het zou een hoop van onze gasten zeer teleurstellen.' Ze pakte haar vork weer op en at toen verder. 'Jillian, hebben jullie er nooit aan gedacht om een stuk van het land te cultiveren?' vroeg ze benieuwd naar het antwoord.

David keek op bij het horen van zijn naam, maar had werkelijk geen idee waar het gesprek over ging, dus besloot hij maar zijn mond te houden en zijn bord weer vol te scheppen met eten. Hij schonk de prinses van het Zuiden een kleine glimlach en keek vervolgens naar de andere gasten aan te tafel. Het ging er lang niet zo hartelijk aan toe als bij het ontvangst van de Storms, maar het was algemeen bekend dat zijn familie het niet zo had op de Rabbion's.

Iwone glimlachte naar haar moeder en richtte toen weer haar blik op de prinses uit het zuiden. Ze leek zo sterk en zelfstandig; het was precies de soort vrouw die Iwone altijd had willen worden. 'Prinses Constance, ik hoorde dat u ook erg goed bent in vechten. Denkt u er over na om misschien ook mee te doen aan de spelen? U zult het vast erg goed doen.' Ze glimlachte voorzichtig en wachtte haar antwoord geduldig af.

Constance richtte zich tot de jonge prinses van het Noorden en knikte vol zekerheid. 'Natuurlijk. Iemand moet hier toch de mannen laten zien hoe er gevochten hoort te worden. Zeker als ze allen zo non-actief als de kroonprins zijn.' Hierbij richtte ze haar priemende ogen op David, die niet eens zijn mond open had gedaan, maar slechts glimlachte.

David keek Constance aan en schudde zijn hoofd lachend. 'En heb je al van onze trots gehoord? Onze vrouwelijke ridder?' vroeg hij grijnzend en at geamuseerd door. Ze was echt niet de enige vrouw die de vaardigheid van het vechten onder de knie had. 'Ik wens je succes Constance,' zei hij op een quasi vriendelijke toon en keek naar Iwone. 'Ik zal mijn verloofde gezelschap houden tijdens de spelen, dus dit jaar niet meedoen, maar ik heb het volste vertrouwen in mijn broertje.'

Met een geamuseerde glimlach luisterde Gregoire alle verhalen aan. Hij onderdrukte een oog rol bij de woorden van zijn vader, maar glimlachte beleefd in plaats daarvan. Zijn aandacht richtte hij al snel op prinses Constance, die een gesprek voerde met Iwone en David. Aandachtig luisterde hij, tot hij opeens Davids woorden hoorde. Meteen verslikte hij zichzelf in wat eten en hoestte luidruchtig. Bedoelde hij nou Morena?