De eetzaal

Evangeline hield haar hart vast toen ze de prins binnen zag komen. In haar ogen had hij het al aardig verpest door te laat te komen op een féést. Ze schudde haar hoofd bij zijn speech, maar verborg haar verachting omdat ze niet aan Iwone wilde laten zien wat ze van deze jongen dacht. De uitbarsting vond ze meer dan terecht, maar dat het zo in het openbaar moest, begreep ze niet. De lovende woorden over haar eigen dochter, vielen wél goed. Trots glimlachte ze naar Iwone.

Gregoire wreef met een pijnlijk gezicht over zijn scheenbeen. Toen zijn vader met zijn tirade begon, kwam er een vermakelijke grijns op Gregoire's gezicht. Eindelijk werd David eens op zijn plek gezet door zijn vader. Toch moest hij toegeven dat zijn speech overtuigend was en ook zijn overduidelijk gelogen smoesje. Hij glimlachte naar zijn zus en nam weer een slok van zijn wijn. De avond was nu al amuserend.

William liet zich weer in zijn stoel glijden en haalde verongelijkt zijn neus op. 'En moeten de gasten dan denken dat we David maar gewoon zijn gangen laten gaan? Ík kwam vroeger nooit te laat, en nu nog steeds niet. Dat is niet iets wat koningen horen te doen! En ik ga zometeen die naaister ondervragen.' Hij nam weer een slok van zijn wijn en klapte na de speech van David. Het was een redelijke speech. Hij zelf had het uiteraard beter gedaan. Misschien moest hij zijn zoon maar eens les geven in het koningschap. 'Prima, zoon. En maak je geen zorgen, morgen zijn we je fout allang weer vergeten.'

Katarina keek haar man aan. 'Je gaat helemaal niets doen William, je gaat je gasten vermaken, de nieuwe vertrekken laten zien en ik regel het wel met David.' Als iemand ook maar dacht dat David de waarheid sprak, waren ze ongelofelijk dom. Natuurlijk was zijn gilet niet kapot en als hij bij de naaister was, was dat om hele andere redenen. Maar Katarina hield van haar zoon en ze wilde hem beschermen tegen de woede van haar man, dus zij zou het regelen, met David en met de naaister.

David knikte dankbaar naar zijn vader toe. 'Dankuwel vader,' zei hij plechtig en ging weer op zijn stoel zitten, om Iwone - die schuin tegenover hem zat - een stralende glimlach te gunnen. Hij moest het de Storms nageven: Ze hadden een pracht van een dochter en binnenkort zou ze van hem zijn.

Ze glimlachte breed terug en liet ondertussen langzaam haar moeders hand los, die zo zowat fijn had geknepen. Het was raar om te bedenken dat dit de man was met wie ze zou trouwen, kinderen zou krijgen en mee oud zou worden. Bedachtzaam stopte ze een aardbei in haar mond en bleef David stiekem bekijken. Ook keek ze even naar haar ouders om hun meningen te peilen, maar ze kon niets van hun gezichten aflezen.

Evangeline was tenminste blij Iwone te zien glimlachen. Zolang zij maar gelukkig was, was Evangeline dat ook. Hoewel ze zich afvroeg of zij en haar man er wel goed aan hadden gedaan om hun oudste dochter uit te huwen aan een man zoals David. Ze at rustig verder toen het geroezemoes weer bedaard was. Ze besloot een gesprek te wagen met de koningin en glimlachte beleefd naar haar. 'Mijn koningin, u ziet er weer prachtig uit. Ik geloof dat de naaisters in ons land weer hard gewerkt hebben dit jaar.' zei ze op kalme en vriendelijke toon.

Agathe ontspande toen iedereen het eten nuttigde en zelf liet ze haar bord ook volleggen met al wat haar lekker leek. Ze was maar een fragiel meisje, dus ze at nooit veel, maar ze kon wel degelijk genieten van eten. Ondertussen bestudeerde ze de aanstaande vrouw van haar broer die erg ingenomen leek door David's voorkomen. Ze hoopte maar dat Iwone niet lang naïef zou blijven óf dat ze een sterk karakter had. Zonder zou ze nooit tegen David opgewassen zijn.

Normaal was William tegen zijn vrouw in gegaan, maar beet nu als een klein jongetje op zijn lip en negeerde haar woorden. Hij wuifde de woorden van David weg, ze zouden het gewoon vergeten, en stortte zich toen op zijn stuk vlees. Ondertussen sprak hij zijn vriend Leonard aan en vertelde over de gang van zaken in zijn stad. 'Je moet trouwens echt mee de stad in. De wijn is overheerlijk in het centrum.'

Katarina glimlachte tevreden toen haar man niets meer tegen haar woorden inbracht en schepte wat heerlijke verse groenten voor zichzelf op. Bij de woorden van Evangeline knikte ze glimlachend. 'Dat hebben ze inderdaad gedaan.' beaamde ze op een vriendelijke toon en at door. De vrouwen hadden niet zo'n goede relatie als de mannen hadden, maar dat betekende niet dat ze niet altijd vriendelijk tegen elkaar deden.

'En natuurlijk komt hij er weer makkelijk vanaf,' verzuchtte Gregoire fluisterend tegen zijn zus en wendde zich toen tot David. 'Serieus, David, wat was je aan het doen? Je was niet een beetje te laat, maar echt heel erg te laat. Je hebt nog geluk dat pap je er zo goed vanaf laat komen. Jammer genoeg.' Hij grinnikte en begon toen te eten van het voedsel op zijn bord.

David keek zijn jongere broer lachend aan. 'Ik heb toch gezegd waar ik was, ik was bij de naaister, want de knoop van m'n gilet had losgelaten. Ik weet dat jullie me niet geloven, maar het is toch echt de waarheid.' zei hij schouderophalend en schepte zijn bord vol met een paar heerlijke groenten en vlees.

'William, mijn vriend, dat lijkt me een ontzettend goed idee. Ik heb al zo lang niet meer door Evenfall gelopen, dat ik toch wel eens benieuwd ben wat zich allemaal schuil houdt in die straten.' lachte hij en legde een sappig stuk vlees op zijn bord. Al snel werd zijn beker wijn weer bijgevuld en begon hij gulzig te eten.

Iwone luisterde met een glimlach naar de woorden van haar moeder en knikte instemmend. Zelf wendde ze zich tot de zus van David en keek haar met een hartelijke glimlach aan. 'Ik vind u, prinses Agathe, er ook prachtig uit zien.' Het was vast gezellig geweest als de twee meiden naast elkaar hadden kunnen zitten. Ze duwde haar haarband weer wat beter omhoog en stopte wat verdwaalde plukken haar achter haar oren.

Agathe keek onverschillig naar haar broers die weer eens tegen elkaar in gingen. Met een frons nam ze een hap van de gestoomde groentes en keek op toen ze aangesproken werd door Iwone. 'Dank u, dat is erg aardig, maar ik geloof dat mijn broer trots mag zijn op ú. ' Ze glimlachte naar haar aanstaande schoonzus. Ze wist dat David erg genoeg zou zijn in zijn eentje, dus zou ze Iwone helpen zo goed ze kon.

'O Leo, je wil half niet weten wat er allemaal in die straten schuil houdt,' lachte William en keek naar vrouwe Storm. 'Oh Evangeline, je ziet er vanavond ook weer prachtig uit. Zilver heb ik altijd al iets vinden hebben, niet waar, Katarina? Dat goud is zo... Overmoedig.' Hij trok aan zijn stuk vlees en keerde zich weer naar Leonard. 'Ik vroeg me af, over het huwelijk.. Ik wou het even over de bruidsschat hebben. Ik neem aan Iwone een grote schat mee neemt. Het is een eer om tussen al de families uitgekozen te worden om jouw dochter als koningin te laten verkiezen. Dat is niet niets dus ik verwacht er ook iets voor terug.'

Evangeline at gerust verder toen de koningin haar tevreden antwoordde. Ze wist niet waarom ze niet zo'n relatie hadden zoals hun mannen. Wellicht had het er mee te maken dat ze beiden erg druk waren met hun familie. Dan bleef er niet veel tijd over voor vriendelijke gesprekjes. De mannen moesten daarentegen geregeld samenkomen voor zaken. 'Dank u, mijn koning.' Toen hij over het huwelijk begon en bovenal over de bruidsschat keek ze naar haar man. Dit was niet haar onderwerp, maar ze was benieuwd naar het antwoord van haar man.

Leonard glimlachte plechtig naar zijn vriend. 'Natuurlijk, natuurlijk krijgt ze die mee. We zijn meer dan trots dat onze meid het is geworden, dus dat zullen we je kenbaar maken met onze geschenken.' Hij keek met een kleine glimlach naar Evangeline, die naast hem zat en pakte onder de tafel haar hand beet. Ze zouden er alles aan doen om William en Katarina tevreden te stellen.

Agathe had nog geen tweede keer woorden kunnen wisselen met Iwone of ze voelde hoe haar glas wijn uit haar handen viel en de wijn over het tafelkleed en haar jurk vloeide. Ontzet hield ze de rand van de tafel vast en sloot kort haar ogen. Ze keek naar haar moeder en vroeg met haar ogen om geëxcuseerd te worden. Maar voor ze toestemming kreeg, kwam ze zelf al overeind en wankelde van de tafel weg. Het was wel eens vaker voorgekomen dat ze ineens onwel werd, maar frisse lucht zouden haar vast verlossen van de benauwdheid.

David at rustig verder en schepte opnieuw op. Ook zijn glas liet hij door een van de dienaren opnieuw vol schenken. Alles ging prima, tot hij in zijn ooghoek de keukenmeid zag aankomen lopen; blijkbaar schrok ze ook van hem, want met een klap viel de grote schaal, die rijkelijk gevuld was met groenten op de grond. Ook naast zich gebeurde het een en het andere en voor hij het wist was Agathe opgestaan en weggelopen.

Iwone zat tevreden van haar fruit te eten. Ze wachtte geduldig tot het meisje met de groentes langs kwam lopen, en toen zij opeens haar schaal liet vallen, sprong Iwone geschrokken op, zodat niet alles over haar jurk zou vallen. Toch zaten de wortels en sla op haar jurk geplakt. 'O nee, sorry, dat was waarschijnlijk mijn schuld,' zei Iwone geschrokken en bukte zich, om een voor een de groentes op te pakken. Geruststellend keek ze naar het meisje, ervan overtuig dat Iwone de schaal had laten vallen. Echter wist ze niet dat het keukenmeisje heel ergens anders van schrok.

Dorian liep onopvallend naar prins Gregoire toe en fluisterde in zijn oor dat hij verwacht werd bij het leger. Gregoire stond op, excuseerde zich bij zijn ouders en haastte zich de zaal uit. Dorian wou weer op zijn vaste plek gaan staan, toen hij opeens de prinses weg zag lopen, zonder enige bewaking. Snel ging hij achter haar aan naar buiten en schraapte zijn keel. 'Prinses Agathe, sta mij toe u te vergezellen bij uw wandeling,' zei hij met heldere stem. Hij was ingelicht over haar ''aanvallen'', om het zo overdreven te zeggen. 'Voelt u zich wel goed?'

Agathe hield zich staande door tegen één van de pilasters net buiten de eetzaal te leunen en bleek keek ze naar haar jurk. De wijn was niet eens te zien, omdat de jurk eenzelfde kleur had. Ze schrok op toen ze een stem achter zich hoorde en met grote ogen greep ze zich aan de pilaster vast. Maar ze herkende de man als Dorian, hoofd van de wacht, en langzaam ontspande ze weer. Ze kon natuurlijk niet zomaar alleen rond gaan lopen. 'Bedankt, dat zou fijn zijn. En het gaat wel weer als ik even wat frisse lucht kan nuttigen.' Voorzichtig liet ze haar steunpunt los en zette een hand in haar zij terwijl ze rustig adem probeerde te halen.

'Sorry, ik wou u niet laten schrikken,' zei hij, toen hij haar geschrokken gezicht zag, en knikte toen instemmend. 'Frisse lucht zal u goed doen. Volgt u mij maar.' Hij keek naar nog even aan, oplettend of ze hem wel volgde, en liep toen richting de koninklijke tuinen. Verontschuldigend keek hij over zijn schouder. 'Het spijt me dat ik zo dichtbij u moet blijven. Nu er festiviteiten zijn en er veel edele families zich hier bevinden, zijn de veiligheidsregels versterkt.'

David keek licht geschrokken naar de schaal die half over Iwone heen viel en als een heer stond hij op, om naar de andere kant van de tafel toe te lopen. Hier knielde hij op de grond om te helpen opruimen. Normaal had hij het niet gedaan, maar hij wilde iedereen laten zien dat hij Iwone wilde helpen, in alles. Dat was tenslotte de beste manier om te laten zien dat je om iemand gaf. 'Gaat het een beetje, vrouwe?' vroeg hij aan Iwone en stond op van de grond.