Het vertrek van Agathe

'Iets leuks doen? Ja graag! Waar zit je aan te denken?' Eigenlijk vond ze het leuk om de stad in te gaan, maar toch was ze bang geworden door David's woorden. Zou ze er echt gevaar hebben gelopen? 'We kunnen met de paarden gaan rijden? Of gaan wandelen in het bos?' Ze stond enthousiast op en veegde haar jurk weer glad. 'Of gaan zwemmen in het meer? David wou dat nooit doen.'

Agathe lachte om Iwone's enthousiasme dat ze gelukkig nog niet helemaal kwijt was. 'Vind je het oké om de kinderen ook mee te laten gaan? Ze zitten nu al zo lang binnen en ze zijn dol op je.' Agathe's glimlach minderde. 'Ze zullen vast nog vaak naar je vragen.' Ze zette de stoel die ze had bijgeschoven weer terug op zijn plaats en schoof de gordijnen voor het raam terug dicht. 'Dan kunnen we ze meenemen naar het meer? Dat is niet erg ver.'

'Ja natuurlijk vind ik het geen probleem als ze meegaan! Dan hebben ze een middag buiten, dat is goed voor ze.' Ze deed haar mantel weer om die ze eerder had afgedaan en stond al helemaal op het punt om te vertrekken. Ook haar gezicht verloor de glimlach. 'Ik ga ze ook ontzettend missen. Misschien is dit dan ook wel goed, een soort afscheid, misschien begrijpen ze het dan wel wat beter.'

Agathe zocht haar eigen mantel op en liet toen haar dienstmeisjes terugkomen om hen vervolgens weer weg te sturen in de richting van haar broertjes en zusjes. 'Laten we ze dan nog een leuke middag met jou geven.' Agathe glimlachte en sloeg haar cape om zodat ze klaar was om naar buiten te gaan. Een derde dienstbode stuurde ze naar de keuken voor wat fruit en ander lekkers om mee te nemen. De kinderen zouden zo'n toch vast heerlijk vinden.

Iwone keek aandachtig toe hoe Agathe het allemaal regelde en nam plaats op de stoel, om geduldig te wachten op de kinderen. Al snel kwamen ze binnen gerend en Iwone knuffelde ze stuk voor stuk. De gedachte dat ze afscheid van hen moest nemen deed pijn. 'We gaan gezellig naar het meer wandelen!' glimlachte ze en pakte twee kindjes hun handen vast. 'Even het eten ophalen en dan maar gaan?' vroeg ze aan Agathe.

Agathe glimlachte toen haar broertjes en zusjes binnen kwamen en gaf hen een kus op hun wang. Ze vroegen nog wel eens naar vader. Ze waren te jong om te begrijpen dat hij er niet meer was. Misschien was het wel beter dat ze het niet wisten. Agathe pakte Denna op en glimlachte naar haar zusje. 'Ik geloof dat Stella het zou komen brengen.' Niet veel later stond het dienstmeisje met het eten in het vertrek en stopte ze het in buidelzakken zodat het makkelijk meegenomen kon worden. 'Zullen we maar gaan?'

Iwone slingerde wat zakken over haar schouder, zodat de dienstmeisjes niet alles hoefden te tillen, en pakte twee kindjes aan hun hand vast. 'Dan kunnen we nu gaan!' zong ze vrolijk en liep de gang op, om zo met iedereen richting de tuin te lopen. Al snel minderde ze wat vaart, zodat ze dichtbij Agathe liep. 'Trouwens... Hoe pakken de kleintjes het eigenlijk op? Van je vader? Begrijpen ze het een beetje?'

Agathe liep met Denna in haar armen achter Iwone en de rest aan. Ze was er blij eens tussenuit te gaan zonder dat ze het in het geheim moest doen. Ze glimlachte naar Iwone en schudde haar hoofd. 'Ze missen hem alsof hij op reis is. Ze vragen steeds wanneer hij terug komt. Ik denk dat het nog niet helemaal doorgedrongen is.' Agathe streek door Denna's haar en glimlachte naar het meisje. 'Alleen Thom lijkt het door te hebben. Hij kijkt vaak zo ongelukkig.' verzuchtte ze.

'Thom is ook de oudste. Het zou me niets verbazen als hij het zou snappen,' zuchtte ze en keek naar de jongen die ver voor hen liep. Hij was nog jong, maar toch de oudste van de kleine kinderen. Iwone sloot droevig even kort haar ogen bij de woorden van Agathe; alsof hij op reis was. Ze moest er niet aan denken hoe Katarina zich moest voelen als de kleintjes weer eens vroegen wanneer hun vader weer terug kwam. 'Ah, we zijn bijna buiten kinderen!' riep Iwone en wees naar de tuin.

'Maar we moeten ons daar nu niet druk over maken, want dat zíen ze wel.' Agathe had vaak genoeg vragen moeten beantwoorden over haar trieste blikken. Zoiets leke kinderen dan wel weer door te hebben. Ze was opgelucht het beklemmende paleis uit te zijn. Ze kon er nog niet aan wennen om dagenlang binnen te blijven. Gelukkig was de bewaking nu minder streng en werd haar iedere dag een moment in de tuinen gegund. Daarbuiten was ze pas een enkele keer geweest.

Nieuw

Agathe kon geen moment herinneren waarop ze nerveuzer was geweest dan nu. Ze was al een hele tijd ongeduldig en zelfs snel geïrriteerd wat haar dienstmeisjes erg verrast had. Ze vond het echter vreselijk te moeten wachten op antwoord van Dorian. Maar ze durfde geen afleiding te zoeken. Ze wilde hier blijven, in haar vertrek, totdat hij verslag kwam doen. Er was geen één mogelijkheid dat ze hem nu mis zou lopen. Ze had zelfs haar dienstmeisjes buiten de deur weten te houden zodat Dorian altijd ongezien binnen kon.

Met snelle pas liep Dorian door de gangen en hij kon zijn vreugde bijna niet meer verhullen. Het laatste stukje rende hij en zo kwam hij bij de deur van Agathe's vertrekken aan, die hij open gooide en geen moeite nam om dicht te doen. Hij had alleen maar oog voor Agathe. Hij tilde haar vol vreugde op en kuste haar lippen liefdevol. 'Je moeder heeft ingestemd, Agathe. Enkel David hoeft nog in te stemmen en dan mogen we trouwen.'

Agathe keek geschrokken op toen de deur openzwaaide. Ze bestudeerde Dorian nauwgezet toen hij naar binnen liep. Hij lachte. Hij zag er- Een kleine gil verliet haar mond toen ze opgetild werd, maar die werd al snel gesmoord door Dorian's lippen. Ongelovig keek ze hem aan bij die woorden. Een lach brak al gauw uit op haar gezicht en opgelucht en vol vreugde drukte ze haar lippen weer op die van hem.

Met een hart, dat nog harder klopte dan normaal als hij Agathe zag, kuste hij haar vol vreugde terug en zette haar voorzichtig op bed neer. Hij ging naast haar zitten en vertelde wat haar moeder allemaal tegen hem heeft gezegd. 'En we moeten dus enkel nog toestemming van je broer. Maar die zal toch geen nee zeggen, denk je ook niet?' Opnieuw kuste hij haar en streelde met zijn vingers over haar middel.

Agathe luisterde aandachtig en knikte zo nu en dan met een glimlach. Haar gezich werd echter minder opgewekt toen ze aan haar broer dacht. 'Ik weet het niet. Hij is zo onvoorspelbaar de laatste tijd. Ik zeg niet dat hij een slechte man is, maar ik sta op het moment niet aan de goede zijde van David.' Ze zuchtte en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Jij, daarentegen, staat beter bij hem aangeschreven, dat weet ik zeker.'

'Aan de foute of goede zijde, hij zal altijd je broer blijven, Agathe. Ik weet zeker dat hij je het liefst gelukkig ziet en hij weet ook dat dat niet zal zijn, als hij ons huwelijk zal weigeren. Ook zal je moeder vast wel wat invloed op hem hebben, toch?' zei hij hoopvol en kneep zacht in haar hand. Voorzichtig streelde hij door haar haren en drukte een kus op haar voorhoofd. 'We zullen samen naar David gaan.'

Agathe knikte en zuchtte. Ze wist dat hij gelijk had, maar toch. Ze pakte zijn handen vast en keek hem aan. 'We gaan samen naar hem toe, als ik met moeder heb gesproken.' Ze glimlachte zwakjes en kuste zijn beide handen. Zwijgend keek ze naar de vloer. Ze kwamen steeds dichter bij een leven met elkaar, maar toch duurde iedere minuut een minuut te lang. 'Dorian, kan ik een brief naar jouw moeder sturen?' vroeg ze toen ze op stond en naar haar tafel liep.

'Een brief naar mijn moeder sturen?' zei hij verbaasd en haalde bedenkelijk een hand door zijn haren. 'Ik-Ik weet niet of dat zo'n goed idee is, Agathe. Ze zal zich waarschijnlijk dood schrikken en denken dat het een of andere gestoorde grap is.' Hij stond ook op en liep achter haar aan. 'We gaan haar gewoon bezoeken en dan alles uitleggen. Ik denk dat dat een beter plan is.'

Agathe draaide om op haar stoel en keek naar Dorian op. 'Maar- Denk je dat dat kan voordat we trouwen? Ik zou het vervelend vinden als ze dat via via moet horen en niet van ons..' Ze stond op en liep naar Dorian toen om haar armen om hem heen te slaan. 'Denk je wel dat ze het zou accepteren? Dat haar zoon zo plots trouwt met een prinses?'

Hij haalde zijn schouders op en glimlachte verontschuldigend. 'Ik denk niet dat ik het recht heb om je overal mee naartoe te nemen. Opnieuw zullen we toestemming van je moeder en broer moeten vragen.' Hij zuchtte en drukte een liefdevolle kus op haar voorhoofd. 'Ik kijk er naar uit om getrouwd te zijn. We hoeven nooit meer toestemming te vragen en we kunnen doen wat we willen. Maar ja, Agathe, ik neem je met alle liefde nog voor ons huwelijk mee naar mijn ouderlijk huis.' Hij trok verbaasd zijn wenkbrauwen op bij haar vraag en lachte. 'Natuurlijk! Ze zal het geweldig vinden.'

'Dat zou een hele verademing zijn. Ik heb nooit echt het recht gehad om dingen te doen die ik wilde zonder eerst toestemming te vragen. En meestal werd mijn wens toch afgewezen.'Agathe glimlachte zwak en streek met haar vinger over het embleem van haar familie dat op Dorian's wapenrusting stond. 'Weet je het zeker? Ik ben nog jong, misschien wel te jong voor je, en ik heb zo'n zwakke gezondheid. Zou je moeder niet een sterkere vrouw als schoondochter willen? Eén die-' Ze slikte en legde haar hoofd tegen Dorian's borst. Ze wilde hem niet vertellen dat ze nog steeds vreesde dat ze te zwak was om kinderen te krijgen. Ook al had haar moeder het afgedaan als een ongegronde angst.

Zijn wenkbrauwen fronsten lichtelijk bij haar woorden. 'Agathe...' mompelde hij en tilde voorzichtig haar kin omhoog, zodat ze elkaar recht aan keken. 'Ik hou van jou. Jij maakt mij gelukkig. En mijn moeder wenst mij het allerbeste en als jij datgene bent, dan... Natuurlijk zal ze er mee instemmen. Ze zal je geweldig vinden.' Hij drukte voorzichtig zijn lippen op de hare en sloeg zijn armen weer om haar heen. 'Eentje die wat, Agathe?' vroeg hij zachtjes.

'Ik houd ook van jou, Dorian. Zoveel dat ik niet wil dat je nu een verkeerde keuze maakt. Ik wil je het allerbeste geven en je wensen en dromen uit laten komen, maar-' Agathe zuchte en klemde haar handen achter zijn rug samen. 'Je had het laatst met me over mijn.. aanvallen. En dat we de oorzaak zouden moeten vinden, maar enkele dagen geleden bedacht ik me dat we ons misschien bezig moeten houden met de.. beperkingen. Als ik niet eens in een volle zaal een diner kan verdragen, hoe zal ik dan ooit een kind kunnen baren?' Haar blik was vervallen in een neutrale en trieste uitdrukking.

Verward keek hij haar aan en haalde diep adem. 'Een kind kunnen baren?' herhaalde hij ademloos en slikte moeizaam. Al snel verzachtte zijn blik weer en glimlachte hij naar haar. 'Oh Agathe, we zijn nog niet eens getrouwd. We zullen het allemaal op zijn tijd bekijken. En ook al krijgen we misschien geen kinderen, we hebben elkaar. Dat is voor mij al genoeg. En bovenal gaat jouw gezondheid boven alles. Het komt wel goed.'

Agathe hield zich stevig aan hem vast en keek op in zijn donkere en vriendelijke ogen. Ze wist dat zij de goede keuze had gemaakt. Een betere man kon ze zich niet wensen, maar andersom was ze nog altijd niet overtuigd dat zij wel een goede keuze was voor Dorian. Ze knikte met een kleine glimlach en liet Dorian toen uiteindelijk los. 'Het komt wel goed.' herhaalde ze met zoveel mogelijk overtuiging terwijl ze naar het balkon liep. 'Zei moeder iets over de bruiloft? Dat het klein moest blijven? Of dat er schande over gesproken zou worden? Of misschien dat we juist een groots feest moeten geven?' Ze was nog altijd niet zeker hoe dit huwelijk door het volk opgenomen zou worden.