Vetrekken van Dorian en Agathe

-

Nadat Agathe bij haar broers was weggegaan omdat ze over zaken begonnen, was ze zelf nog langs haar moeder gegaan. Toen ze echter te horen kreeg dat Dorian al naar hun oude vertrek was gebracht omdat hij wakker was geworden, snelde ze er naar toe. Ze vroeg een dienstmeid wat eten te brengen voor haar man en ging toen het vertrek binnen. 'Dorian?' Met een glimlach liep ze de kamer in waar Dorian op het bed was gelegd.

Na een korte, maar zeer goede slaap gehad te hebben, zat Dorian rechtop in bed en wachtte hij op de komst van zijn vrouw. Met behulp van een draagbed hadden ze hem naar zijn vertrek verplaatst, zodat zijn kamer bij de eetzaal door iemand anders ingenomen kon worden. 'Agathe!' zei hij opgelucht en hield zijn armen opem voor een omhelzing. Hij voelde zich alweer stukken beter door de pijnstillers en het hechten van de wond. Toch deed het nog enorm veel pijn.

Agathe ging voorzichtig naast hem op het bed zitten en drukte een kus op zijn wang waarna ze hem omhelsde. 'Voel je je al beter?' Ze streek langs zijn haarlijn en legde toen haar hoofd op zijn schouder. 'De Storms hebben toestemming gegeven ons verblijf te verlengen.' Ze gaf hem nog een kus en glimlachte voorzichtig. Ondanks al het leed dat de aanslag had veroorzaakt, was ze toch opgelucht dat Dorian het er oké vanaf had gebracht.

Dorian drukte een kus terug op haar haren en sloeg zijn arm om haar heen. 'Ik voel me stukken beter. Mijn been doet nog steeds pijn, maar met veel wijn zal ik dat wel overleven,' lachte hij en wreef zachtjes met zijn hand over haar rug heen. 'Dat is mooi, want ik ben bang dat ik nog een tijd op bed moet blijven liggen.' Hij keek zijn vrouw aan en wreef met zijn hand over haar wang. 'Hoe gaat het met je familie?'

Agathe trok Dorian een klein stukje naar voren en pakte de kussens om deze zorgvuldig op te kloppen en terug achter zijn rug te stoppen. 'Gelukkig maar.' Ze lachte en schudde haar hoofd als reactie op zijn grap. 'Het gaat wel oke met ze. Iedereen is geschokt en het roept nogal akelige herinneringen op, maar ze komen er wel doorheen.' Ze pakte zijn hand vast en vervlocht hun vingers. 'Morena is ernstig gewond. Gregoire heeft het daar wel moeilijk mee, geloof ik.' Ze had Dorian al eens verteld over haar broer zijn relatie. Er was weinig dat ze hem niet vertelde.

Dorian keek naar hun vervlochten vingers en kneep er zachtjes in. 'Morena is gewond? Daar zal Gregoire inderdaad wel over in zitten,' mompelde Dorian verslagen en sloeg zijn arm om haar heen, om haar naast hem op bed te trekken. 'En met je moeder zal het vast ook niet zo goed gaan... Is er nu wel iemand bij haar?' Hij nestelde zijn hoofd in haar nek en drukte een zachte kus op haar huid. 'En jij, Agathe, heb je echt niets?' Voorzichtig legde hij zijn hand op haar buik en keek haar met ernstige ogen aan.

Agathe ging tegen Dorian aanzitten en maakte haar sandalen los zodat ze haar voeten ook op het bed kon trekken. 'Hij zag er vreselijk uit. David ook trouwens. Hij houdt zich wel goed.' Ze tilde de deken een stukje op zodat ze naast Dorian onder de deken kon kruipen. 'Nee. Ze was zo stil. Ze probeert sterk te blijven. Ik hoop dat David bij haar is. En anders zal vrouwe Storm er wel voor haar zijn.' Agathe wilde er erg graag zijn voor haar moeder, maar ze moest ook aan haar man denken en aan zichzelf. Ze kuste hem voorzichtig terug en keek vervolgens naar de hand op haar buik. 'Ja, echt, ik ben ongedeerd.'

Liefdevol drukte hij een kus op haar haren en nam haar toen weer in zijn armen. Agathe had helemaal niet door dat ze er zelf ook vreselijk uit zag: hijzelf zou er trouwens niet veel beter uit zien. 'Anders dan moet je zometeen even naar haar toe gaan... Desnoods blijft ze de rest van de dag bij ons in het vertrek!' Gregoire zou waarschijnlijk bij Morena blijven en David had veel dingen te regelen. Vrouwe Storm zou er waarschijnlijk wel voor Katarina zijn, maar iedereen prefereerde het om familie om hen heen te hebben.

Agathe legde haar hand op die van Dorian en glimlachte naar hem op. 'Ik zal haar zo opzoeken en vragen of ze hier met ons mee eet. Misschien willen de kleintjes ook wel mee. Ze zagen er erg geschrokken uit.' Ze zuchtte diep en streek liefdevol over Dorians arm. 'Maar ik wil niet dat jij te veel gaat opwinden of wat dan ook. Je hebt wel rust nodig, Dorian.' Met een glimlach drukte ze haar lippen tegen zijn wang.

Dorian kneep zacht in haar hand en knikte glimlachend. 'Dat zullen je moeder en de kleintjes vast leuk vinden. Dan zitten ze in elk geval niet meer tussen al die soldaten en gewonden.' Hij keek zijn vrouw recht aan en drukte lachend een kusje op haar lippen. 'Maak je maar geen zorgen, ik heb een geweldige vrouw die me in de toom zal houden.' Hij gleed met zijn vinger over haar neus en knipoogde naar haar. 'Nu heb ik mijn eerste, echte oorlogswond.'

Agathe giechelde en hield een hand voor haar mond toen ze door had dat ze giechelde. Ze had dat alleen nog maar met Dorian gehad, die neiging om zo onbezorgd te kunnen lachen. Ze fronste echter bij zijn volgende opmerking. Ze legde haar handen rond zijn gezicht en zuchtte diep. 'Ik vind het vreselijk dat je gewond moet raken om mij te beschermen of mijn familie of uberhaupt iemand.'

Dorian glimlachte vertederd bij haar gegiechel en streelde met zijn hand door haar haren. 'Als ik dan gewond moet raken, dan het liefst voor jou of je familie. Het is enkel een pijl geweest in mijn been, ik had er veel slechter aan te kunnen zijn.' Hij boog naar voren om haar lippen teder te kussen en na enkele seconden leunde hij weer in de kussens. 'Trouwens, wat je net over ons huis zei, toen ze de pijl uit mijn been verwijderde.... Meende je dat echt? Want zo zie ik het ook.'

'Dat is het probleem. Ik wil niet dat je ernstig gewond raakt-' Agathe zweeg vanzelfsprekend toen Dorian haar kuste en ze bekeek hem met een glimlach toen hij terug in de kussens lag. 'Ja, ja ik meende het.' Ze strekte zichzelf uit en legde zich vervolgens naast hem in de kussens. 'Ik vergat alleen de prachtige tuin, die zich uitstrekt in het bos.' Met een glimlach keek ze Dorian aan.

'Maak je nou maar niet zoveel zorgen. Met dit been kan ik toch niet meevechten, als er een oorlog zal komen, en eigenlijk ben ik van plan zoveel mogelijk verlof te nemen voor mijn vrouw.' Opnieuw drukte hij zacht zijn lippen op de hare en sloeg zijn arm om haar heen. 'Met een meer waar we met de boot op kunnen?' plaagde hij haar glimlachend. 'En een stal voor de paarden? En een groot veld voor de kids?'

'Voor wie ga je werken als we ergens anders gaan wonen?' vroeg Agathe nieuwsgierig. Dorian kon na hun huwelijk natuurlijk niet meer fungeren als hoofd van de koninklijke wacht. Dat had iemand anders ondertussen van hem overgenomen. En hij had nu al een lange tijd verlof gehad om tijd met haar te hebben. Dat kon ook niet voor eeuwig duren. 'Wat jij wilt, lieverd. Wat je altijd al heb gewild.'

'Ik kan een heleboel werk aan. Ik kan smid worden of op een legerschool les geven. Opnieuw bewaker worden van een adellijke familie. Noem het maar op!' Zelfverzekerd keek hij haar aan en drukte een kus op haar neus. Werk vinden zou zijn minste zorg zijn. 'En jij dan, wil jij gaan werken?' vroeg hij benieuwd. Al die jaren had ze nooit hoeven werken, wie weet wat voor verlangens ze op dit moment zou hebben, nu ze eindelijk vrij was. En natuurlijk mocht ze ook gewoon thuis blijven en op de paarden en kinderen passen.

Met een droevige blik keek Agathe haar man aan. Hij was altijd gelukkig geweest met zijn werk als koninklijke lijfwacht en dat had ze zo maar mooi van hem afgenomen. 'Ik hoop dat je zo gemakkelijk iets nieuws vind. Misschien moet je eerst kijken waar je kan werken voor we besluiten ergens een huis te betrekken.' Bedenkelijk richtte ze haar ogen op het plafond. Zijn vraag maakte haar alleen nog maar stiller. 'Ik- Ik dacht dat ik het druk zou hebben met kinderen opvoeden. Over andere dingen heb ik niet nagedacht.' Ze kon niet ontkennen dat ze het afgelopen jaar nogal eens in een dilemma had gezeten omdat ze geen idee had wat ze zou gaan doen met al die vrije tijd.

'Natuurlijk! Iedereen heeft behoefte aan sterke mannen, laat staan mannen die ook nog eens goed kunnen vechten.' Toch fronste hij even bedenkelijk zijn wenkbrauwen: opeens herinnerde hij zich weer zijn wond. Zou hij weer gewoon de oude worden? Of zou zijn been hem altijd achterna zitten? Hij besloot er niets over tegen Agathe te zeggen en maar gewoon weer te glimlachen. 'Dat is een goed plan. Eerst werk zoeken en dan een huis. Dat biedt zekerheid.' Hij keek zijn vrouw zijdelings aan. 'En je zult inderdaad je handen vol aan ze hebben. Wij zullen onze handen vol hebben. Dat worden een hoop slapeloze nachten,' lachte hij.

Agathe glimlachte trots terug. Natuurlijk zou iedereen Dorian aan willen nemen. Hij had inderdaad de kwaliteiten van een sterke en vechtende man, maar hij was tevens goedaardig en charmant. 'Waar zou jij het liefste willen wonen, Dorian?' Ze keek naar het patroon op de dekens en streek er bedachtzaam met haar vinger over heen. 'Ik hoop het.' In wat voor tijdverdrijf ze zou eindigen als ze geen kinderen kreeg, wist Agathe werkelijk niet.

'Waar ik het liefst zou willen wonen? Nou, eigenlijk een plek waar we onze beide families goed kunnen bereiken. In een plaats waar onze kinderen veilig kunnen opgroeien en waar we geen last zullen hebben van de komende oorlog. Ik- ik weet dus niet precies waar.' Hij volgde haar vinger die over het patroon streek en keek haar toen aan. In deze staat van hem zouden ze het ook niet kunnen proberen om kinderen te krijgen. 'Wat dacht je ervan om na dit eens op een welverdiende vakantie te gaan?'

'Dan zal het meer naar het Noorden zijn. Dit is veel minder goed bereikbaar voor troepen.' Agathe had dat uit Gregoire's mond gehoord. Net zoals dat het Zuiden vrijwel niet inneembaar was door de ruwe berg omgeving. Maar waar Evenfall lag, dat was bijna één grote vlakte. 'Ik- Ik weet niet of dat reizen een goed idee is. We moeten sowieso eerst wachten totdat jij weer op de been bent en dan- Het zou zo een opluchting zijn om een eigen huis te hebben.'

'Dat klopt. Het Oosten en het Westen vallen sowieso af. De cultuur uit het Zuiden is niets voor ons. Dus het zal toch het Noorden worden. We kunnen de komende tijd wel rond reizen en eens wat plekken bezoeken?' Hij wreef met zijn hand over haar rug en staarde ook naar het plafond. 'Ik- ik weet niet hoe lang het zal duren voordat mijn been is genezen. L-laat staan de revalidatie.' Met een angstig gezicht keek hij haar aan en pakte hij haar hand vast. Hij wilde hun niet onnodig in het paleis houden door een gewond been.

Agathe knikte instemmend. Het klonk sowieso aantrekkelijk om in het Noorden te vestigen. Het hele gebied trok Agathe erg. 'En we kunnen nog eens langs je familie gaan,' stelde ze opgewekt voor. Haar gezicht betrok toen hij vertelde wat zijn verwachtingen waren wat betreft zijn been. 'Hebben de helers dat gezegd? Dat het lang gaat duren?' Ze had de broeders wel zien kijken, maar geen éen had haar werkelijk op de hoogte gebracht van Dorians schade en hoe lang hij er last van zou hebben.

Hij glimlachte bij haar woorden en knikte. 'Wie weet, misschien kennen zij nog wel een goed plekje om te gaan wonen. Mijn oma woont er al zo lang, ze heeft connecties door heel het Noorden heen.' Hij haalde zijn schouders op en voelde hoe zijn gezicht betrok. 'J-ja, gisteren. Sorry, ik wou je niet ongerust maken. Het komt allemaal vast wel veel sneller goed. Helers overdrijven nog weleens.'