Het vertrek van Devon

Devon zat aan de eettafel die in het ene gedeelde van zijn kamer stond. Hier konden brieven gelezen geworden en gasten ontvangen. Zo ging het eten vandaag gebracht worden. Hij was nog maar net terug van een trainingssessie en uit bad waardoor iedereen al had gegeten, maar hij nog niet. Stiekem hoopte hij dan ook dat Anna het zou komen brengen. Niemand kon hun iets maken; Devon was prins en dit was zijn huis. Als hij wou dat zij bleef dan bleef ze. Niemand had er iets op te zeggen buiten Anna zelf.

Met een schaal eten in haar handen werd Anna door één van de wachters doorgelaten, het vertrek van Devon in. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hem aan de eettafel zag zitten. De schaal zette ze op de tafel neer, en uit gewoonte boog ze. 'Uw eten, zoals u het had verzocht.' zei ze plechtig. Er stonden nog altijd bewakers bij de deuren en ondanks dat het ze waarschijnlijk niet uit zou maken, wilde ze niet laten merken dat ze hem het liefste zou willen kussen op dit moment.

Devon glimlachte samenzweerderig naar haar. Ondanks het stiekeme gedoe vond hij het wel fijn om een "spannende" relatie te hebben met Anna. Hij stond op en vertelde de wachters om ieder begin de hal te staan, maar niet bij zijn deur. Hierbij ging hij terug zitten en zodra ze weg waren nam hij Anna haar handen vast. 'Eet je met me mee mijn liefste?' Ze was vaker gebleven, maar nooit de nacht. Devon wou niet dat ze betrapt werden. De enigste die daar gevolgen van ging dragen was zij. Bestempeld als een prostituee.

Toen ze er zeker van was dat de wachters weg waren, ging ze op een stoel zitten en knikte. 'Ja, dat lijkt me fijn.' Ze had eerder deze avond expres weinig gegeten, zodat ze kon meegenieten van het heerlijke diner die speciaal opgediend was voor Devon. 'Hoe was je dag?' vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Hij beleefde altijd wel iets benoemswaardig, zij daarentegen was nog steeds enkel een dienstmeisje. Weliswaar met betere overste dan voorheen, maar dat veranderde haar taken nauwelijks, enkel was het fijner om ze uit te voeren.

Devon drukte een kus op haar rechterhand en hield enkel deze vast. 'Hij begon rustig met wat paardrijden, maar eindigde in zwaardvechten en boogschieten.' Hierbij glimlachte hij naar Anna. 'Met die rebelen weet je maar nooit... Ik wil niet voor verrassingen te komen staan.' Hierna liet hij haar los en nam zijn bestek vast. Alvast sneed hij het gevolgelte. 'En hoe was jouw dag?' vroeg hij net voordat hij zijn vork naar zijn mond bracht. Het eten hier in Tyrosh was pas écht eten.

'Hetzelfde zoals altijd.' zei ze grijnzend. 'Schoongemaakt, eten opgediend, jurken naar het atelier gebracht... je kent het rijtje inmiddels wel.' Haar leven was op dit moment alles behalve divers, maar ze had Devon en daar moest ze zichzelf gelukkig mee prijzen. Ze was niet het ondankbare type, dat was ze nooit geweest. Ze mocht blij zijn dat ze überhaupt een baan had.

'En er gaat een tijd komen dat je dat allemaal niet meer moet doen, mijn prinses.' Hierbij glimlachte hij en nam toen een hap van zijn purree waarna hij wat op zijn vork prikte en het haar voor hield. Twee vorken zouden nu eenmaal te hard opvallen. 'We moeten er nog eens op uit, vind je niet? Een dag samen? Ik mis je werkelijk.' Hij had haar beloofd om ooit samen naar de zee te gaan, boten te spotten in de haven... Hij had haar veel beloofd.

Anna at het beetje puree op en knikte. 'Dat lijkt me een goed plan.' antwoordde ze toen ze haar mond leeg had. 'Ik wil nog steeds een keertje naar de zee.' Ze stond op en liep naar één van de ramen die uitzicht gaf op de prachtige oceaan. Zwemmen kon ze niet, dat had ze helaas nooit geleerd, maar haar moeder zei altijd dat je nooit oud genoeg was om te leren.

Devon stond op en liep haar niet veel later achterna. Hij had nog enkele happen genomen van het avondeten. Eenmaal achter haar sloeg hij zijn armen rond haar middel en streelde haar heupen. 'We gaan er wel een keer naartoe. Ik ken een plek, waar nooit iemand komt en we altijd kunnen schuilen in een grot. Vroeger speelde ik er altijd met Iwone. Het duiken in het water en als het regenede schuilde we altijd daar. Vader was ons oot zolang kwijt, maar we zaten gewoon daar.'

'Duiken in het water?' vroeg ze verbaast. 'Dan mag je me eerst leren zwemmen.' mompelde ze en glimlachte toen ze zijn handen op haar heupen voelde. Anna liet haar hoofd tegen zijn borstkas leunen. 'Ik ben benieuwd naar die plek, eindelijk een keertje met z'n tweeën... Echt met z'n tweeën.' Ze was in het kasteel altijd bang om betrapt te worden.

Devon glimlachte bij haar woorden. Zacht steelde zijn handen haar tengere figuur. 'Zolang je het maar wilt, zal het me wel lukken om je het te leren.' Zijn lippen vonden haar wang. 'Maar nu zijn we ook alleen. Iwone zal je niet snel missen.' glimlachte hij en leidde haar terug mee naar de tafel. 'En ik wed dat je honger hebt. Eet maar.'

'Mijn eetlust kan ik altijd nog stillen, mijn verlangens echter...' Haar stem stierf weg bij het voelen van zijn lippen. Ze draaide zich om naar hem en kuste hem zacht en teder. Ieder moment van de dag verlangde ze naar zijn aanwezigheid en dit waren de weinige momenten die ze echt samen met hem kon doorbrengen.

Devon kuste haar zacht terug. Hij voelde hoe zijn lichaam helemaal op deze reageerde. Zijn handen streelde over haar wang waarna hij afstand nam van haar. 'Wauw, dat was... Intens.' Met een glimlach nam hij haar in zijn armen en omhelsde haar innig. 'Ik hou zoveel van je, Anna.' Zijn lippen vonden weer vurig die van haar.

Anna glimlachte bij zijn woorden en liet haar vingers door zijn korte haren heen strijken. Het voelde goed om samen met hem te zijn. Hij liet haar altijd meer voelen dan enkel een simpele dienstmeid. Bij hem voelde ze zich speciaal en dat was een fijn gevoel. Na een opnieuw innige kus, onderbrak ze hem en verborg ze haar hoofd tegen zijn schouder aan.

Een dienstmeid of niet; Devon wist maar al te goed hoe sterk zijn gevoelens voor haar waren. Daarbij kon hij geen mooiere vrouw inbeelden om mee oud te worden of kinderen te krijgen. Zacht streelde hij door haar haren en staarde naar de zonsondergang. 'Wat krijgen we nu? Bespeur ik daar verlegenheid? Of ben je eerder gelukkig?' Zijn lippen vonden voorzichtig haar voorhoofd waarna hij zo naar haar hals kuste. Het waren eerder plagende kusjes terwijl zijn handen speels rond haar middel gleden. Ze waren alleen en daarvan moesten ze genieten.

'Beide..' Hij wist dat Anna ondanks dat ze van hem hield, nog steeds een verlegen meisje was. In haar eigen ogen was en bleef ze een simpele ziel die eigenlijk niets te zoeken had met een royale heer als Devon. Maar ze bleef zichzelf constant herinneren aan het feit dat er zoveel stadsmeisjes trouwde met grote heren, zoals koningin Katarina.

'Anna,' Hij trok haar naar zich toe zodat ze elkaar aankeken en liep meer naar achteren. 'Ontspan, alsjeblieft. Er is niets om voor te vrezen... De wachters weten van niets en eigenlijk mag iedereen het weten van mij. Mijn vader weet van ons. Ik heb niet meteen de goedkeuring gekregen, maar hij weet dat hij me ook niets kan verwijten. Weinigen trouwen deze dagen nog uit liefde. Ik wil trouwen uit liefde. Ik wil jou, mijn liefste. En geen enkele vrouw die mij kan bekoren.' Met een glimlach keek hij haar aan en ging op zijn bed zitten. 'Ik hou zielsveel van je. Geniet nu alsjeblieft van onze tijd samen in plaats van je zorgen te maken.'

Anna keek hem enkel en alleen sprakeloos aan bij zijn woorden. Nog steeds voelde ze het in haar maag kriebelen als hij tegen haar zei dat hij van haar hield. 'Ik hou ook van jou.' Ze liep naar Devon toe en ging naast hem op het bed zitten. 'Ik hou zielsveel van je, en ik weet dat iedereen het zou mogen weten van jou, maar...' Ze zuchtte uit en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Ik zou ook willen dat ik het niet meer hoef te verbergen, maar ik ben bang voor de reacties. Hoewel, niemands mening kan ons uit elkaar houden, maar alsnog.'

Devon nam haar kin voorzichtig vast. 'Sttt, Anna.' Hierbij keek hij haar aan en streelde langs haar wang een pluk weg. 'Het gaat allemaal goed met ons komen. Dat weet ik zeker.' Met een knipoog drukte hij een kus op haar lippen. Hij hunkerde echter naar haar, verlangde. Ze waren al lang samen, maar nooit hadden ze echt verder genomen. Hij nam het haar niet kwalijk, noch zichzelf, zo vaak zagen ze elkaar niet. Ze waren niet man en vrouw.