Het vertrek van Ayira

-

Donovan stormde woest met grote schreden de gangen van zijn kasteel door. Jillian was vast niet ver achter hem, maar Don was te geagiteerd om op haar te wachten of haar weerwoorden aan te horen. Hij kookte van woede. Zijn dochter, zíjn dochter die het waagde om naar haar terugkomst er weer tussenuit te glippen? En om wat voor reden? Constance had hem en Jillian verteld wat Ayira had beweerd en wat ze beiden hadden gezegd. Eerst had hij zijn oudste dochter de huid vol gescholden en nu was het de beurt aan de tweede. Schreeuwend stuurde hij de wachters die bij de kamer stonden weg en ging hij onaangekondigd de kamer binnen. 'Ayira!'

Ayira had haar spullen opnieuw ingepakt en stond nu met een sentimenteel gevoel in haar kamer. Ze had niet gedacht dat ze deze plaats voor een tweede keer zou verlaten. Haar spulletjes van haar jeugd stonden nog op de tafeltjes en haar jurken paste ze zelfs nog! Ze draaide zich met een zucht om, toen ze harde voetstappen in de gang hoorde en haar vader niet snel daarna binnen kwam stormen. Geergerd hield ze haar handen om haar oren en keek ze haar vader aan. 'Waar heb ik dit vrolijke bezoek aan te danken? En waar blijft mam?'

Oog in oog met zijn dochter hijgde Don hevig van de inspanning. Hij zag dat ze alles al had ingepakt, dat haar koffers al weer dicht waren, maar ze ging hier niet zomaar weg. Niet als het aan hem lag. 'Jij!' Don haalde diep adem en stapte op Ayira af. 'Hoe durf je dit je familie aan te doen? Nogmaals! Verdomme, Ayira, zodra jij een stap buiten dit kasteel zet, gebeurt er weer precies hetzelfde als vijf jaar geleden. Ik laat dat niet nog een keer gebeuren. Je blijft bij de goden en al het andere verdomme hier!' Zijn stem droeg waarschijnlijk de gang op, maar Don was te ver over de rooien om dat door te hebben.

Ayira zette enkele stappen van haar vader vandaan en sloeg kwaad tegen de deur van haar kast aan, zodat deze dicht klapte. 'En opnieuw gaat het alleen maar over jullie en jullie reputatie! Ik dacht dat ik hem al zo slecht had gemaakt dat het niet erger kon! Constance heeft me dat gisteren erg duidelijk gemaakt.' Ze schopte haar koffer dicht en voelde hoe ze ook kwaad begon te worden. 'Na vijf jaar komt je dochter terug en nog steeds vind je het niet nodig om haar gedag te zeggen. Kort te introduceren tijdens het diner? Een klein onderonsje met enkel onze familie? Nee hoor, Donovan, dat kost veel te veel moeite. Doet het nog steeds pijn als je me ziet? Al die afgebrokkelde reputatie?' Haar ogen glunderden van afwachting en misschien ook wel hoop.

'Jij besloot om een paar dagen voor een zeer belangrijk moment in onze geschiedenis plots aan te komen wandelen. Ik heb een taak en een trots en ik neem die beiden erg serieus.' Don kon al met meer rede spreken, maar zijn woede was nog vers genoeg om zijn stem door de kamer te laten donderen.'Natuurlijk doet het nog pijn dat míjn dochter zo tegen me in is gegaan! Verdomme ik heb al een zevental koppige kinderen, maar geen vanbhen heeft me deze-' Hij struikelde wat over zijn woorden en keek Ayira verloren aan. Hij wuifde de woorden met een ruw gebaar weg en stak één vinger voor haar op. 'Geef me één reden waarom ik je nu zou laten gaan. En je hebt een erg goede reden nodig.'

Ayira lachte ongelovig en ging nonchalant op een stoel in haar vertrek zitten. 'Ik heb die man niet vermoord, omdat ik jullie pijn wou doen! Ik dacht- Ik wist zeker dat hij schuldig was. Het was een fout, dat weet ik, maar ik was nog maar twintig, vader. Ik wilde indruk op je maken!' Toch voelde ze hoe ze weer kwaad werd en daardoor weer opstond, om rond te lopen door haar vertrek en haar vader vooral niet aan te kijken. 'Ík wil niet per se weg, maar iedereen hier aan het hof wel. Ik loop toch alleen maar voor jullie voeten.'

Jillian had onderweg alle langsgekomen bedienden, wachters en royale visite gerust gesteld dat er niets aan de hand was. Daarna had ze haar rokken omhoog getild en was ze snel richting de vertrekken van Ayira gerend. Ze kende Donovan als hij boos was en vooral als dit Ayira betrof. Ze hoorde hun stemmen al ver door de gang heen klinken en ging snel het vertrek binnen. Ze had geen idee waar ze momenteel over spraken, dus ging ze enkel naast haar man staan en keek ze de twee afwachtend aan.

'Ayira, het gaat ons niet om die verdomde man. Dat snappen we nu ook wel, al keur ik het nog niet goed. Maar we straften je mild, bij de goden je moeder heeft me gesmeekt om je mild te straffen en toen lapte je dat maar aan je laars!' Don had er nooit werkelijk met zijn dochter over gehad omdat hij haar in een opwelling en een aanval van razernij had weggestuurd. Pas na 5 jaar kon hij het aan haar uitleggen wat er fout was gegaan. Toen hij gefrustreerd zijn rug naar Ayira toekeerde, zag hij zijn vrouw pas. 'Praat jij met haar. Ik kan toch niets zinnigs zeggen. Sinds wanneer trek jij je eigenlijk iets aan van wat anderen zeggen?' Bij die laatste vraag had hij zich weer omgedraaid en tuurde hij naar zijn dochter. 'Is dat de enige reden waarom je op het punt staat ons weer te laten zitten?'

'Natuurlijk lapte ik dat aan mijn laars!' riep ze gefrustreerd uit en richtte haar ogen fel op haar beide ouders. 'Ik voelde me gekwetst, ik schaamde me kapot! Natuurlijk lapte ik het aan mijn laars, in de hoop dat jullie zouden zeggen dat het niet nodig was om de zwaardere straf te krijgen! Ik wilde bewijs dat jullie aan míjn kant stonden en dat stonden jullie niet!' Ze keek naar haar moeder en zuchtte diep. 'De smeekbedes waren dus niet smékend genoeg,' zei ze spottend en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze rolde met haar ogen en wendde haar blik af. 'Na jarenlang een vrije vrouw geweest te zijn, heb ik geen zin om opnieuw het zwarte schaap te spelen van de familie.'

Jillian sloeg haar hand voor haar gezicht en slaakte een wanhopige kreet uit. Het nieuws had haar al hard geraakt dat haar dochter hen opnieuw zou verlaten, en nu ze haar ook werkelijk met koffers en al zag staan, realiseerde ze zich pas dat ze Ayira wéér zou kwijtraken. 'Blijf nou álsjeblieft, Ayira! We praten het allemaal uit, we zullen je alsnog aankondigen, we zullen er alles aan doen, zodat je je niet het buitenbeentje voelt!' Onzeker zette ze enkele stappen naar haar dochter toe en keek Donovan smekend aan. Zijn harde toon zou voor geen meter werken.

Don lachte schamper toen hij naar de woorden van zijn vrouw en van zijn dochter luisterde. 'Het zwarte schaap? Het zwarte schaap?' Hij schudde zijn hoofd en sloeg zijn armen over elkaar. 'Ik dacht dat het me al verweten werd dat ik mijn zoon het buitenbeentje heb gemaakt. Heb ik dan voor geen enkel kind goed gezorgd?' Dit hele gebeuren ging zoveel verder dan alleen een ruzie met zijn dochter. Het liet Don twijfelen aan een hoop van zijn acties en daar kon hij absoluut niet tegen. Hij keek naar de blik van zijn vrouw en voelde hoe de energie langzaam uit zijn lichaam sloop. Hij was veel te oud aan het worden voor dit soort tirades. 'Ayira, je bent mijn dochter, natuurlijk sta ik aan jóúw kant. Maar een plaats in deze familie moet je verdienen, hij komt je niet zomaar aanwaaien. Zo is het altijd al geweest en zo zal het ook zijn. We willen je graag hier, maar de keuze ligt bij jou. Als je graag een vrije vrouw waant, dan wil ik je deze keuze in alle vrijheid laten maken.'

Ayira's houding begon al een beetje te kraken bij de smeekbedes van haar moeder. Toch hield ze haar harde gezicht voor haar vader op en drukte ze haar lippen hard op elkaar. 'Het was áltijd Constance voor jou, Donovan. Natuurlijk voelde Edmund en ik ons achtergesteld. Denk je dat hij zó is, omdat hij zo geboren is? Kom op, het is een kind van júllie!' Ze ging op de leuning van haar stoel zitten en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Wat moet ik doen om mijn eigen plaats weer terug te krijgen?' vroeg ze tussen neus en lippen door.

'Dat is níet waar! Verdomme, waarom denkt iedereen toch dat mijn leven om Constance draait? Ze ligt verdomme in bed met een man die onze familie niet eens waardig is!' Hij was het zo zat dat iedereen altijd maar beweerde hoe het precies zat, wat hij dacht en hoe hij het Zuiden regeerde. Iedereen behalve zijn familie leek respect te tonen voor zijn keuzes. 'Wat bedoel je met zó? Edmund-' Hij zweeg en keek kort zijn vrouw aan. 'Dat ga ik je niet zo overhandigen. Je zoekt zelf maar uit hoe je mijn respect terug kan krijgen. Je mag hier blijven als je dat wil, je hebt je moeders smeekbedes aangehoord, maar ik praat pas met je als ik weer het idee heb dat je achter deze héle familie staat. Inclusief Constance, inclusief ik.'

Triomfantelijk glimlachte Ayira bij de bekentenis van haar vader over Constance. Ze wíst dat die man niet zomaar rond de kamer van Constance hing. Ze stond weer op en liep richting haar ouders. Het viel niet goed dat hij haar een keuze als deze gaf, eentje die haar zwaar zou liggen. Constance had het in haar ogen volledig verpest. Zij was gewoon maar een zus, Donovan was haar váder: voor hem kon ze nog wel respect op brengen. 'Ik zal het proberen,' mompelde ze achteloos en keek naar haar nagels. Toch smolt haar onverschillige houding al snel en keek ze haar vader twijfelachtig aan. Ze moest toch de gedachte overbrengen dat ze écht om hun gaf, en persoonlijk had ze ook behoefte aan een beetje liefde. 'Zullen we het dan maar beginnen met een knuffel?'

'Je doet er verstandig aan om deze keuze te nemen. Wees je er echter wel van bewust dat dit de laatste kans is die je hebt, Ayira. Mijn liefde kent zijn grenzen, ook wat betreft mijn familie.' Don keek kort zijn vrouw aan en hoopte dat zij er mee eens was hoe hij had gehandeld tegenover hun dochter. Hij kon het haar niet aandoen om een dochter weg te sturen. Een voorzichtige glimlach speelde rond Dons lippen. 'Je zoekt je geknuffel maar bij je moeder of een man. Misschien David. Je leek wel erg vriendelijk met hem.' Don trok achteloos zijn wenkbrauwen op en keek toen naar de ingepakte koffers. 'Heb je hulp nodig met uitpakken?'

Ayira rolde met haar ogen en nam zijn dreigingen met een korreltje zout. Haar moeder zou haar toch niet een tweede keer laten wegsturen. Uiteindelijk nam ze toch maar haar moeder in een omhelzing en keek ze over haar schouder naar haar vader. 'Ik ben van plan om hem deze dagen eens een bezoek te brengen. We kunnen nog steeds erg goed overweg. Als ik niet was weggestuurd, dan was ik misschien nu wel met hem getrouwd geweest. Ík had hem in tegenstelling tot iemand anders wel geboeid kunnen houden.' Ze veegde enkele tranen van haar moeders wangen en gebaarde daarna achteloos naar de koffers. 'Dat zal ik zelf wel een keer doen.'

Jillian hield het niet meer bij de omhelzing en snikte zachtjes. Ze was niet een huilerig of aanstellerig type, maar als het om haar familie ging, dan was niets te gek. Het was ongelofelijk om te beseffen dat haar jongste kinderen Ayira niet eens kenden. Toen Ayira haar los liet, liep ze naar haar man toe en sloeg ze haar arm om hem heen. Hij had het geweldig afgehandeld en Ayira leek nu zelfs redelijk te doen. 'Kom komende week een keer bij ons langs, Ayira. Dan kan je de kleintjes ontmoeten.'

'Je doet je best maar met David. Die man weet niet wat ie wil en helaas begint dat nu ook in zijn regeringswijze door te sijpelen,' mopperend sloeg Donovan zijn armen over elkaar en keek hij naar zijn vrouw en dochter. Er waren maar weinig dingen die hem echt raakten, maar als zijn vrouw een traan liet, dan kreeg hij het zelf ook moeilijk. Hij nam haar in zijn armen en drukte teder een kus op haar voorhoofd. 'Je moeder heeft er voor gezorgd dat ze jou ook kennen. Ayiya, noemen ze je.' Zijn stem was bijna vertederd als hij aan de twee kleinste dacht. Het zouden waarschijnlijk de laatsten zijn. Jillian en hij waren ook niet meer de jongsten.