Het vertrek van Syrian en Rani

Ergens achter in het kasteel, waarschijnlijk de minst aantrekkelijke gastenruimtes.

Rani lag op haar zij op haar bed. Ze had haar bedienden allerlei doeken over en rond het bed laten draperen zodat de sombere kleuren van het vertrek verborgen werden. Zo kon ze het nog verdragen in deze donkere kerkers. De tijd dat ze hier waren, had ze deze plek zoveel mogelijk vermeden. Ze was de stad in geweest, had de tuinen verkend en andere plekken in het kasteel, maar nu de rouw de lucht zo bedompt had gemaakt, bleef ze liever hier. Rani leefde mee met de families die dierbaren waren verloren, maar ze was er niet zó bij betrokken dat het haar werkelijk kon deren. Dus trok ze zich terug met een boek en had ze alleen Syrian als gezelschap. Later zou ze haar condoleances aan gaan bieden, daar was het nu nog geen geschikte tijd voor.

Syrian stond op het balkon met zijn handen geklemd om de balustrade en keek naar hun teleurstellende uitzicht. Het was alsof ze expres boven de suburbs van Lorath waren geplaatst, net zoals dat hun kamer zo donker was als de rouw waarin al die mensen nu gedompeld waren, wat betekende dat er nog minder aandacht voor hem en zijn zuster was. Met een zucht liep hij naar binnen en ging hij naast Rani op bed zitten. Grinnikend pakte hij haar boek af en las hij de titel. 'Heeft die Rabbion jongen je dit aangeraden?'

Rani sloeg geïnteresseerd de bladzijde van het boek om, toen ze Syrian het vertrek weer in hoorde komen. Met een glimlach keek ze naar hem op, maar fronste ze toen hij het boek af pakte. 'Edmund, bedoel je? Je kunt hem nauwelijks een jongen noemen. Maar ja, het is een geschiedenisboek over Tarth. Interessant genoeg om de tijd mee door te komen.' Rani zette haar elleboog onder haar lichaam en rustte met haar hoofd op haar hand. 'Je zou ook iets moeten doen om de tijd te verdrijven in plaats van in de verte staren. Daar hebben we beide niets aan.'

Hij bekeek nogmaals het boek, haalde in een snuivend gebaar zijn neus op en gaf het boek aan haar terug. 'Ik ben hier gekomen om met David te onderhandelen, niet om de cultuur te leren kennen. Of gehecht te raken aan deze mensen.' Met zijn vinger streelde hij liefdevol over haar nek en glimlachend rolde hij met zijn ogen. 'Een jongen die jankend aan het bed van zijn moeder zit. Verdriet hoort van korte duur te zijn. Ze zijn in een betere wereld dan deze.'

Rani nam het boek weer van Syrian aan met een zucht. Ze stopte een stuk perkament tussen de bladzijden en legde het vervolgens aan de kant. 'Syrian, het is de bedoeling dat dit mijn tweede thuis wordt. Dat ik hier in dit land ga wonen.' Rani ging recht zitten in kleermakerszit en trok haar afgezakte zwarte jurk op. Ze had het niet wijs gevonden om haar felle kleuren die ze gewoon was te dragen uit de kast te trekken dus had ze één van haar oude jurken zwart laten verven. Het stonk nog steeds, maar het was wel zo respectvol. 'Jij zou ook verdriet uiten voor de dood van onze Moeder of voor, wel, bijvoorbeeld voor mij.' Aandachtig probeerde ze haar losse krullen op te steken.

Syrian sloeg zijn armen over elkaar heen en keek zijn zus met een strenge blik aan. 'Die discussie hebben wij nooit afgemaakt. Ik wil niet dat je hier gaat wonen. Neem die man mee naar Quandaï...' Hij had geen goede argumenten om Rani over te halen niet te trouwen met een man uit Tarth, maar ze had haar zinnen allang op het plan gezet, ondanks dat hij er nooit mee had ingestemd. Zijn eigen kleding stak fel af bij die van Rani en met een opgetrokken wenkbrauw pakte hij haar rokken in zijn handen vast. 'Heb je iets te vieren?' vroeg hij sarcastisch.

'Er is nooit de mogelijkheid geweest om hier een discussie over te voeren. Dit is wat me gevraagd is om te doen en bovendien ben ik een hopeloos geval in Quandaï als weduwe.' Rani keek Syrian terug aan en trok haar wenkbrauwen op. Een vrouw met meerdere mannen was geen probleem. Het stop zetten van een huwelijk en een nieuwe beginnen was geen probleem. Zodra echter je echtgenoot zijn leven had gegeven was je eeuwig met hem verbonden. Maar weinig Quandaïrs waagden zich dan nog aan je. Maar hier in Tarth had Rani weer kansen. Verontwaardigd trok ze haar jurk uit zijn handen en stond ze op van het bed. 'Waarom ben je nu zo hatelijk, Syrian? Waar heb ik dat aan verdiend?' Rani nam plaats voor de spiegel en ging verder met haar haar.

Syrian hield zijn mond en keek via de spiegel Rani aan. Hij wist niet waarom zijn humeur al dagen totaal omgeslagen was. Langzaam en met tegenzin haalde hij zijn schouders op. 'Jij bent hier en ik ben in Quandaï. Ik wil niet van je gescheiden zijn, Rani,' mompelde hij, terwijl hij zijn handen op haar schouders legde en haar blik in de spiegel vast bleef houden. Fronsend schudde hij zijn hoofd. 'Ongeveer elke man ligt aan je voeten in Quandaï. Je kan met gemak een nieuwe man vinden.'

Rani stopte om de beurt de gouden pinnen in haar haar terwijl ze Syrians woorden in zich op nam. Ze bleef hem zwijgend aan kijken en zuchtte uiteindelijk. 'Ik zou nooit lang weg kunnen blijven uit Quandaï. Ik zou minstens één keer per jaar langs komen. Als het hier winter wordt, dat houd ik nooit uit.' Ze legde een hand op één van hem en glimlachte geamuseerd. 'Maar ik wil niet zomaar elke man huwen. Ik ben erg kieskeurig.' Rani was weg gegaan uit Quandaï met het plan om de beste man uit te zoeken die ze kon krijgen. De koning, wist ze, was te hoog gegrepen, maar anderen voldeden aan haar eisen. Ze moest alleen nog aardig haar best doen om bij hen in de smaak te vallen.

'Minstens één keer per jaar?' lachte hij schamper, terwijl hij zijn handen van haar af haalde. Stel dat hij op missie was met het leger, hoe vaak zou hij haar dan zien? Of hoe weinig, beter gezegd. Toch stond er ook al snel een geamuseerde glimlach op zijn gezicht en hurkte hij achter haar, zodat ze op ooghoogte waren. Voorzichtig liet hij zijn vinger over de ronding van haar nek glijden en glimlachte hij. 'Ik weet dat je kieskeurig bent. Al zou je je voorkeuren moeten laten varen hier in Tarth. Niemand zal aan je verwachtingen voldoen,' zei hij spottend.

Rani draaide zich om op het bankje nadat haar haar goed zat en keek Syrian met een trieste glimlach aan. 'Maar jij kunt mij toch ook bezoeken?' Voorzichtig pakte ze zij hand vast die langs haar huid had gestreeld en hield hem met beide handen vast. 'Wat weet jij van mijn verwachtingen, Syrian?' Ze trok met een glimlach een wenkbrauw op. Onderzoekend keek ze naar haar broer. 'En wat als jij hier een prinses opdoet. Dan blijf je hier samen met mij. Zou Moeder daar bezwaar tegen hebben?' Rani wist niet of het mogelijk was, aangezien Syrian belangrijk was voor het leger van Quandaï. Hij was goed in wat hij deed en het verbaasde haar nog steeds dat hij mee was gegaan op deze reis. Aan de andere kant hoorde je haar niet klagen. Ze was ontzettend blij met zijn gezelschap.

Hij glimlachte toen ze naar hem toe draaide en schudde geamuseerd zijn hoofd. 'Ik ga hier geen prinses opdoen, want mijn verwachtingen zijn nog veel hoger dan de jouwe. En ik ben veel kieskeuriger en vooral vaderlands. En moeder zal het nooit toestaan, ik ben veel te waardevol voor Quandaï. Het was al moeilijk genoeg om haar te overtuigen dat ik jou zou accompagneren tijdens deze reis.' Hij legde zijn andere hand over haar beide handen en beet op zijn lip. 'Ik kan je wel bezoeken, maar de missies duren altijd lang. Stel dat ik juist naar een compleet andere windstreek gestuurd word? Als ik een vrouw heb, zal ik waarschijnlijk niet meer zo vaak weggestuurd worden, maar dan zullen ze ook vraagtekens gaan zetten bij mijn bezoeken aan jou.'

Rani rolde lachend met haar ogen. Syrian was nooit makkelijk geweest. Rani zag hem als een perfectionist, dat maakte hem zo goed als leider van het leger, maar tegelijkertijd ook vaak genoeg onuitstaanbaar. 'We vinden wel een manier, echt.' Ze kneep in zijn hand en glimlachte geruststellend. 'Hoezo vraagtekens? Je bent mijn broer! Mijn beste vriend. Dat we elkaar opzoeken, daar is toch niets mis mee.' Het kostte haar moeite om Syrian als getrouwde man voor te stellen. Hij was altijd zo onafhankelijk en zijn eigen man.

Syrian keek haar zwijgend aan bij haar laatste woorden. De laatste tijd had hij een bepaald soort aantrekkingskracht tot Rani gevoeld, die elke dag enkel sterker werd. Het werd steeds moeilijker om zichzelf te beheersen en in de hand te houden. 'Daar heb je gelijk in,' zei hij maar uiteindelijk, waarna hij probeerde geruststellend te glimlachen. Aantrekkingskracht tussen familieleden was in Quandaï niet verboden, maar was ook niet bepaald gewenst. Hij drukte haar hand tegen zijn lippen, terwijl hij haar aan keek, en knikte langzaam. 'We zullen een manier vinden,' mompelde hij.

'Ik heb altijd gelijk,' plaagde Rani hem. Ze knipoogde naar haar broer en keek met een verwonderde glimlach naar zijn gezicht. Er was iets in zijn blik dat ze niet kon plaatsen, maar ze dacht dat het gewoon door de omgeving kwam. 'Natuurlijk vinden we een manier. Syrian, ik kan niet zonder je en waag het niet te zeggen dat jíj zonder mij kan.' Ze legde een hand op zijn wang en streek met haar duim over zijn huid. 'Probeer op z'n minst nog wat te genieten van de tijd dat we hier samen zijn. Lach een beetje, Syrian.' Zij vond het hier ook geen pretje, maar het was nog erger om hem zo geïrriteerd te zien.

Hij sloot zijn ogen bij haar aanrakingen en ademde scherp in. Hoe kon hij haar uitleggen dat hij al geen seconde zonder haar kan? Dat hij haar het liefst in zijn armen wou houden, haar wou beminnen als een geliefde? 'Natuurlijk kan ik niet zonder je, Rani,' zei hij zachtjes, terwijl hij zijn ogen weer had geopend en voorzichtig met zijn vinger over haar wang streek. Door haar woorden moest hij lachen en glimlachte hij gelukzalig. 'Kom eens hier,' murmelde hij, terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg. 'Ik hou van je, Rani.'

Rani glimlachte toen hij dat toegaf. Ze leunde tegen Syrian aan bij de omhelzing en sloeg haar armen om zijn nek. Ze legde een hand op zijn achter hoofd en streek er liefdevol over heen. 'Ik ook van jou, Syrian. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe blij ik ben dat jij hier bij me bent.' Met glunderende ogen keek ze haar broer weer aan en drukte ze een kus op zijn wang. 'Zie je, je kunt wel lachen. En wat staat het je goed. Ik zal jaloers zijn op de vrouw die jou haar man mag noemen. Iedere vrouw zal daar jaloers op zijn.' Ze tikte zacht met haar vinger tegen zijn wang.

Syrian kreeg het ondraaglijk warm door haar aanrakingen en woorden. Wat onbeholpen hield hij haar ook vast, terwijl hij haar woorden probeerde te analyseren. Zou ze- Voelde ze misschien hetzelfde voor hem? En durfde ze het ook niet te openbaren? Hij drukte zijn voorhoofd voorzichtig tegen de hare aan en rook haar luchtige parfum. 'Ik heb enkel oog voor één vrouw,' zei hij met nieuw opgedaan zelfvertrouwen en legde zijn hand op haar wang. Langzaam bracht hij zijn hoofd dichter naar de hare toe en kuste hij haar liefdevol en teder.

Rani liet Syrian toe dichter bij te komen. Ze was intimiteit met haar broer gewend, maar hoe innig hij haar nu aan keek had ze nog niet meegemaakt. Ze herhaalde zijn woorden in haar hoofd, maar kwam al snel achter de betekenis toen Syrian haar kuste. Rani had haar hoofd niet weg gedraaid, maar haar adem stokte in haar keel toen ze zijn lippen voelde. Ze was in de war en kon niet beslissen wat ze nu het beste kon doen. Ze kuste hem terug, omdat het goed voelde, maar herinnerde zich in haar hoofd er aan dat Syrian haar broer was. Met een rood aangelopen hoofd trok ze zich terug en hield ze een hand voor haar mond.

Syrian ademde scherp in, toen ze zijn kus min of meer beantwoordde, en legde zijn handen op haar heupen. Net toen hij de kus dieper wou maken, maakte Rani afstand tussen hen en keek hij haar een tikkeltje beduusd aan. Toen hij besefte wat hij had gedaan, stond hij onmiddellijk op en liep hij naar de andere kant van de kamer, terwijl hij een hand door zijn haren haalde. 'Ik weet niet hoe het is gebeurd, Rani, maar de laatste tijd kan ik aan niets anders denken dan aan jou. Ik ben verliefd op je, ik hou van je en het maakt me ziek om je over andere mannen te horen spreken.'

Een stortvloed aan emoties had Rani geraakt. Ze was iemand die altijd zeer beheerst en alsof ze volkomen in controle was over kwam. Maar nu had ze het idee dat ze die Rani helemaal niet was. Met grote ogen volgde ze Syrian en luisterde naar zijn bekentenis. Haar hart klopte in haar keel, ze hoorde het in haar oren bonken, maar ze wist nog niet zeker welke emotie haar hart zo op hol liet slaan. Was het schaamte, verlangen, de schok of wat dan ook? Ze wist niet of ze meer wilde horen of dat ze al genoeg had gehoord. Langzaam kwam ze overeind. 'Wat moet ik hier op zeggen, Syrian?' vroeg ze met enige wanhoop.

Dezelfde wanhoop die in Rani's woorden lag, was ook op zijn gezicht te zien. Hij wilde natuurlijk horen dat zij ook van hém hield! Dat haar gedachten enkel naar hem uit gingen en dat ze hem dankbaar was dat hij die ene, onoverbrugbare stap had genomen. 'Ik-' Zijn stem stokte en hij leunde met zijn hand tegen de muur aan. 'In Quandaï is het bijna onmogelijk om mensen te vinden, waarmee je géén stamboom deelt.' Hij ontweek haar vraag en keek haar afwachtend aan. Moeizaam slikte hij. 'Je kuste me terug.'

Rani naderde Syrian en keek naar zijn getergde blik, die trieste ogen. Het waren loze woorden die hij uitsprak, het veranderde niets voor de conflicterende gevoelens die ze had. Alsnog deed zijn blik iets met haar. 'Ik kuste je terug,' herhaalde ze toen ze zo dichtbij stond dat ze haar hand op zijn wang kon leggen. Met haar duim streek Rani langs de ruwe huid. 'Hoe gruwelijk is het dat de Moeder ons liefde geeft voor elkaar en het tegelijkertijd verbiedt.' Ademloos keek ze in de donkere ogen van haar broeder. Haar lip trilde terwijl ze op adem probeerde te komen en herstelde van de schok. Maar haar hart bleef hoorbaar kloppen.

Syrian werd het zwijgen opgelegd door haar aanrakingen en met een betoverde blik keek hij Rani aan. Hij pakte haar vrije hand vast en drukte deze teder tegen zijn lippen aan. De regels van de Moeder konden ze niet zomaar negeren, ondanks het verlangen daartoe. Toch moest er een weg zijn, waardoor dít kon: ze waren ten slotte in Tarth. Voorzichtig trok hij haar weer dichter naar haar toe en legde hij zijn voorhoofd tegen de hare aan. 'De Moeder is hier nu niet.'