Het vertrek van Agathe

Dorian drukte nog een kus op haar schouder en liet haar toen los, om hun vertrek weer in te gaan. Hij had nog steeds zijn werkuniform aan en hij had ook het idee dat hij overal vlekken achterliet. Uit de kast haalde hij een gemakkelijk hemd en broek en wisselde deze om met zijn uniform. Daarna waste hij zijn gezicht en onderarmen. 'Trouwens, ik moet binnenkort met je broers mee naar het Zuiden. Weet jij al wat je gaat doen?'

Ondanks Dorians rusteloosheid bleef Agathe stil op het balkon staan. Ze genoot van het uitzicht en het geluid dat Dorian creëerde. 'Wacht, je wil naar het Noorden, maar gaat ook naar het Zuiden? Ben je dan niet erg lang weg? Kan ik niet mee?' Ze stapte het vertrek weer in en volgde zijn handelingen. Ze wilde hem niet missen, zeker niet nu. Agathe wilde dit maar al te graag met hem delen. Iedere minuut, iedere ervaring. Het was lang geleden dat ze in het Zuiden was geweest een laatste bezoek een aantal jaar terug had ze in Evenfall moeten blijven vanwege haar gezondheid. Ze had toen een toeval gehad en koorts. Maar nu voelde ze zich vitaler dan ooit, dus maakte ze graag de reis weer eens.

Dorian wist dat die vragen eraan zaten te komen, maar hij had er zelf ook maar weinig informatie over. 'Ik was eerst wel van plan om een langere tijd weg te blijven, om alles te regelen, maar nu ik weet over de baby… Misschien moeten we ons eerst op de baby richten en daarna naar een huis gaan zoeken.' Hij ging op een stoel zitten en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'En hoe graag ik je mee wil nemen naar het Zuiden, is het nu echt te gevaarlijk. Maar wie weet, als David het voor elkaar krijgt om nog meer manschappen mee te nemen en we een goede manier vinden om te reizen, kan je wel meekomen.'

Agathe knikte instemmend en nam plaats op de rugleuning van de stoel waar Dorian zat. Hier werden ze sowieso tip top verzorgd. Alles was er in het paleis aanwezig dat ze nodig konden hebben. De beste geneesheren, vroedvrouwen, kamermeisjes, haar moeder voor steun. 'Dorian, waarom ga jij dan naar het Zuiden? Ik vind het helemaal niet fijn als je naar dat gebied trekt. Iedereen zegt dat het daar gevaarlijk begint te worden.' Ze had wat dingen gehoord over kleine aanslagen en gevechten. De Rabbion familie begon het steeds heter onder de voeten te worden. David moest er wel hulp naartoe sturen.

'Omdat David en Gregoire mij dat persoonlijk hebben gevraagd. Ik kan het ontkennen, of niet, maar ik ben één van hun beste soldaten.' Hij keek haar met een trieste glimlach aan en gleed met zijn hand over de zachte stof van haar jurk heen. 'Maar ik beloof je dat ik voorzichtig zal doen en zo snel mogelijk weer thuis zal hebben. En wie weet, misschien geeft David me wel vrij af als je hem vertelt dat je zwanger bent!'

Agathe zag de trieste glimlach met een wrok aan. 'Dorian, daar mag je trots op zijn. Het is geweldig dat ze je dat zo vragen.' Ze vond het echter minder dat haar broers haar niet in hadden gelicht. Ze zouden haar man een hele tijd van haar afnemen. Het was dan ook haar beurt om triest te glimlachen toen Dorian stelde dat hij misschien vrij zou krijgen. 'Daar zou ik niet op rekenen. Maar eerlijk, Dorian, als het kan ga ik graag mee. De Rabbion familie ontvangt me vast. Ik weet zeker dat Edmund wat gezelschap fijn vindt.'

Dorian stond op en ging naast haar staan, terwijl hij haar beide handen vastpakte. 'Als we snel vertrekken naar het Zuiden en de bevalling dus nog ver is, dan kan je mee. Ik zou het geweldig vinden om samen met je in het Zuiden te zijn,' glimlachte hij, terwijl hij zijn lippen op de hare drukte. Daarna keek hij haar weer met een klein glimlachje aan. 'Als je nog naar je broer en moeder wilt, moet je wel zo gaan, voordat het donker wordt.'

Agathe wilde overal met Dorian zijn, ze wilde alles met hem zien, maar het liefste zou ze gewoon op hun eigen stekje zitten. Dat liet alleen nog even op zich wachten. Ze hadden beiden hun taken, maar ze konden ze tenminste tegelijkertijd in het Zuiden uitvoeren. 'We vragen het David als we hem vertellen over ons kindje.' Ze glimlachte breed toen ze dat laatste zei en kuste hem nog snel terug. 'Ja, ik zal meteen gaan, dan ben ik op tijd terug en hebben we de avond voor onszelf.' Een ondeugende glimlach speelde zowaar rond haar lippen. Ze riep er een bediende bij om iemand Gregoire te laten zoeken en pakte de vaas met bloemen die ze eerder die dag had geplukt voor haar moeder. 'Tot vanavond.' Ze kuste hem nog gauw en ging toen richting de vertrekken van haar moeder.

NEW 

David kwam net uit een bespreking en had besloten bij zijn zuster langs te gaan. Hij had haar sinds ze hier was veel te weinig gezien, mede omdat hij het nog steeds erg druk had. Er stonden vele dingen op de planning die hij moest voorbereiden voor deze lente: er stond een grote bruiloft op het programma en dit keer wilde hij geen doden. Toch voelde hij zich haast verplicht om bij Agathe langs te gaan, ze was en bleef tenslotte zijn zus en ze was net moeder geworden. Ondanks alles was hij dolblij voor haar en hij vond dat dat best eens gezegd mocht worden. Met een paar zachte tikken tegen de deur, wachtte hij op antwoord vanuit de vertrekken.

Agathe had net hulp gehad van de kindermeisjes met het in bad doen van Nathan en Willa. Nathan vond het altijd vreselijk om het water in te moeten gaan terwijl Willa kalm rond spartelde. Ze lagen nu afgedroogd en aangekleed op een groot, zacht kleed. Agathe lag bij de twee en bewonderde de kleine ledematen. Ze leefde nog altijd op een wolk. Hoewel, als Dorian weg was zoals nu, dan maakte ze zich tevens zorgen om haar man. Agathe wachtte altijd ongeduldig tot hij terug was. Ze hoorde geklop en liet een bediende de gast binnenlaten terwijl ze zelf afwachtend overeind kwam en haar jurk glad streek.

Gregoire was blijkbaar op hetzelfde idee gekomen als zijn broer, want toen hij richting de vertrekken van zijn zuster liep, zag hij zijn broer al staan. 'David!' riep hij verrast uit, terwijl hij zijn pas versnelde. Zelf was hij al vaak bij zijn zuster en zwager langs geweest, maar zijn broer had hij daar niet getroffen. De laatste tijd zag hij hem sowieso al weinig. 'Alvast een tip,' zei hij samenzweerderig, 'als het daar begint te stinken, moet je wegwezen. Anders vraagt ze je om te helpen verschonen.' Lachend sloeg hij zijn broer op zijn rug en klopte nogmaals op de deur, waarna de deur al snel opengedaan werd door een bediende.

David keek op toen hij zijn naam vanuit de hal hoorde. Het verbaasde hem niets dat zijn jongere broer er ook was: hem werd verteld dat Gregoire nogal vaak op bezoek ging bij Agathe en Dorian. 'Ah, Gregoire. Bedankt voor de tip.' lachte hij, toen de deur werd open gedaan en ze binnen gelaten werden. 'Mijn mooiste zuster en haar twee wolkjes.' zei hij lachend toen hij naar binnen toe liep. Als eerste viel zijn oog natuurlijk op zijn neefje en nichtje, die op een heerlijk zacht kleed lagen. Vervolgens keek hij naar Agathe. 'Je ziet er goed uit.' Vlak na de bevalling scheen het dat ze er nogal zwak uit had gezien, maar op dit moment kon je daar niets meer van herkennen: ze was gewoon de oude Agathe weer. 'Hoe gaat het?'

'Greg, heb geen taken die je moet doen? Hoe kun je nu zo vaak langs komen?' plaagde Agathe haar broer toen ze hem binnen zag komen. Je hoorde haar absoluut niet klagen over zijn vele bezoekjes, maar ze treiterde hem graag. Het was echter eennfijne verrassing David ook te zien. Ze glimlachte dolblij om haar broers te mogen ontvangen en gaf ze beiden een kus op de wang. 'Het gaat goed. En-' ze wilde hen vertellen dat Willa's uitslag op haar billetjes was weg getrokken en dat Nathan lang niet meer zo geel zag, maar ze stopte zichzelf. Dat interesseerde hen vast niet. Lachend keek ze over haar schouder naar haar kinderen. 'Hoe gaat het met jou, David?' Agathe vroeg het noet aan Gregoire, ze had de dag ervoor nog gezien. 'Blijven jullie lang? Ik kan wat te eten laten brengen? David, je eet toch wel he? Zelf als je niet kont dineren?'

'Ik spendeer al mijn vrije minuten hier,' vertelde hij met een glimlach, terwijl hij zijn zus een kus op haar wang drukte. Daarna hurkte hij al snel naast zijn nichtje en neefje neer en kietelde hij hen onder hun voetjes. 'Én David neemt de laatste tijd veel te veel op zijn rekening. Ik heb nauwelijks meer werk.' Met een bezorgde blik keek hij bij die woorden zijn broer aan. Hij vond het maar niets dat zijn broer alle taken op zich nam aangaande het huwelijk. Gregoire was er nog steeds over uit dat het een verschrikkelijk idee was om de bruiloft zo groots te laten verlopen. Het grootste deel van het volk zou het niet appreciëren én iedereen was opnieuw een doelwit voor de rebellen. 'Ik blijf eten. Ik bulk.'

David keek de twee aan en wimpelde de woorden van zowel Agathe als Gregoire af. 'Het gaat prima met me, en ja - natuurlijk eet ik. Zelfs als ik niet bij het diner ben.' verzekerde hij zijn zuster en keek naar de twee hummeltjes. 'Ik kan niet anders dan zeggen dat ze prachtig zijn.' zei hij glimlachend en liet zichzelf in een comfortabele stoel zakken. 'En ook ik zeg geen nee tegen iets te eten.' Nu merkte hij pas hoe hongerig hij was. 'Maak je geen zorgen om mij broertje, ik heb alles onder controle.' Hij vertrouwde niemand anders de zaken toe die hij zojuist had besproken met Anthony.

'Ik laat meteen wat komen.' Agathe liet een bediende naar de keukens toesnellen om eten voor drie klaar te maken. Ze had zelf ook honger. Na de bevalling had ze een eetlust gekregen die ze nooit eerder had gehad. Nathan had zijn aandacht al snel op zijn oom gevestigd. Hij had zijn eerste lachen in het begin voor zijn vader en moeder gereserveerd, maar nu kreeg ook Gregoire de blije gezichten van haar zoontje. Ze pakte Willa op en keek bezorgd naar David. Ze was bang dat hij alle hulp afsloeg. Dat kon nooit goed zijn. 'Wil je haar vasthouden? Je nichtje?' Glimlachend stond ze voor David.

Gregoire pakte Nathan zorgvuldig op en glimlachte breed naar zijn kleine neefje, terwijl hij hem op een arm legde. De keer ervoor had hij hem omhoog gegooid en weer opgevangen, maar na de blik van Dorian die hij had gekregen besloot hij dat maar niet meer te doen. 'Ik weet dat je alles onder controle hebt, maar ik wil je met alle liefde helpen, David. Daar heb je broers voor.' Ook Gregoire nam plaats en keek glimlachend naar Agathe en David. 'Is Adelaide trouwens al aangekomen?' Dezelfde wrok die hij voor David voelde, voelde hij ook tegenover zijn aankomende vrouw. Hij vond het onverantwoord dat zij ook gewoon verder wou met de gigantische bruiloft.

David was nooit erg handig geweest met baby's, dus eerst twijfelde hij over het aanbod, maar uiteindelijk knikte hij. 'Natuurlijk wil ik haar vasthouden.' Hij keek toe hoe het hummeltje in zijn armen werd gelegd en spontaan begon hij te glimlachen. Bij de woorden van Gregoire keek hij op. 'Dat weet ik Gregoire, en je weet dat ik de hulp zal gebruiken als ik die nodig heb.' Gregoire wilde hem altijd met alles helpen en soms kwam hem dat de neusgaten uit. 'Nee, nog niet.' Adelaide wilde nog wat extra tijd in het Oosten en dat had hij haar gegeven: des de meer tijd had hij om alles zo waterdicht mogelijk te krijgen.

Agathe zag aan hoe David haar dochter vast hield. Ze ging in een stoel tussen haar twee broers zitten en hield haar kinderen nauwlettend in de gaten. 'Kunnen we het over iets anders hebben?' Ze had het niet graag over de aankomende bruiloft. Ze zag het absoluut niet zitten om daar aan deel te moeten nemen, maar ze wilde haar broer natuurlijk graag steunen. 'Waarom hebben we het niet over moeder?' stelde ze goedbedoeld voor. 'Ze heeft gisteren meegeholpen met het plukken van appel en peren in de boomgaard. Vanochtend kwam ze me zelf opzoeken. Ze lijkt meer te ondernemen.' Glimlachend streek ze met een vinger over Willa's wang en keek ze naar David op.

Gregoire zuchtte hardop, zodat David het kon horen, en haalde zijn schouders op. 'Dan niet. Dan ga ik al mijn onnodige vrije tijd met mijn neefje en nichtje besteden. Trouwens, ik heb de laatste tijd ook al wat afspraken gehad met de Quandaïse prinses. Ik geloof dat ze me wel ziet zitten,' zei hij met een brede glimlach. Die werd enkel breder toen ze over hun moeder spraken. 'Ik zie aan alles dat het beter met haar gaat. Ze komt mij ook weleens opzoeken en dan gaan we samen door de tuinen lopen. We hebben zelfs al een afspraak staan dat we gaan paardrijden!'

David knikte met een glimlach. 'Ze begint eindelijk weer een beetje op te fleuren.' beaamde hij en keek naar zijn broeder en zuster. 'En ze is in de wolken van haar kleinkinderen. Ik denk dat het haar heeft geholpen, om de leegte op te vullen die ze voelde.' Natuurlijk zou het gemis van haar man nooit opgevuld kunnen worden, maar sommige gebeurtenissen konden wel een deel van de schade helen. 'Je wilt niet weten hoe vaak ze het over Willa en Nathan heeft.' zei hij lachend tegen Agathe en keek hoe Willa zijn pink in haar kleine handjes beetnam. 'En geef haar eens ongelijk.'

Agathe lachte om de positieve woorden over hun moeder. Het was een opluchting te zien dat ze weer op begon te leven. Glimlachend streek Agathe langs het voetjes van Willa en legde ze hand op Davids knie. 'Dankje, David.' Haar blik gleed echter nieuwsgierig naar haar andere broer. 'Greg, meen je dat serieus? Ik bedoel- over de prinses.' Ze bloosde verlegen en streek een pluk haar achter haar oor. 'Ik heb namelijk wat roddels opgevangen,' gaf ze met tegenzin toe. 'Blijkbaar staat Edmund op erg vriendelijke voet met haar.' Ze had Edmund er niet naar durven vragen toen hij hier was. Misschien had ze dat toch moeten doen.

Gregoire keek verontwaardigd naar zijn zus op. 'Natuurlijk meen ik dat! Je zou onze blikken aan elkaar eens moeten zien, alsof we elkaar willen uitkleden.' Grinnikend draaide hij zich weer om naar zijn neefje en kietelde hij hem zacht in zijn buikje, zodat er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Met een achteloos gebaar wuifde hij de woorden over Edmund weg. 'Edmund zal geen dreiging worden, heb je hem weleens gezien!? Rani praat inderdaad weleens over hem, maar hun relatie is niets anders dan amicaal. Ik maak me daar geen zorgen over.'