Het vertrek van Agathe

Hij moest lachen en drukte nogmaals liefdevol zijn lippen op de hare, tot hij opeens geluid bij de deur hoorde. Als automatisme trok hij bijna zijn zwaard, maar wist zich op tijd te bedenken en keek kalm naar Agathe. 'Zorg dat je die persoon weg krijgt,' beval hij haar en liep toen zelf het balkon op, om zich meteen om de hoek te verstoppen. Hij hield zijn adem onder controle en luisterde naar wat er in het vertrek gebeurde.

Agathe kroop snel terug haar bed in, maar bleef wakker rechtop zitten zodat ze de ongewenste gast de deur kon wijzen. Haar persoonlijke dienstmeisjes waren klaar om de dag van Agathe te beginnen. Agathe begroette ze zo vriendelijk mogelijk en kwam langzaam het bed weer uit. 'Stella, zou jij de kapotte jurk bij de naaister op willen gaan halen? Ik zou die graag dragen vandaag.' Het was een vreemd verzoek. Het maakte Agathe nooit werkelijk uit wát ze droeg. Ze liet haar dienstmeisjes de keuze maken. 'Gywneth, zou jij een bad klaar willen zetten?' Zo gezegd zo gedaan. De twee meisjes verdwenen haar slaapkamer uit.

Dorian hield zijn adem in bij het horen van de stemmen van de dienstmeisjes van Agathe. Aandachtig luisterde hij en kwam pas weer tevoorschijn, toen hij zeker wist dat ze weg waren, voor even dan. Voorzichtig kwam hij van het balkon weer het vertrek in en zag Agathe staan. Voor de laatste keer kuste hij haar vol passie en liefde, keek haar recht aan en verdween toen uit het vertrek.

Agathe draaide zich om naar het balkon en liep al op Dorian af toen hij verscheen. Ze drukte zich tegen hem aan voor het korte moment dat ze nog hadden en liet hem toen gaan. Ze keek hem na en ging toen stil op de rand van haar bed zitten. Past toen Stella en Gwyneth babbelend terugkwamen kwam Agathe van har plaats en begon aan weer een lange dag. Maar vanavond zou ze Dorian weer zien.

Nieuw

Agathe zat met Stella, één van haar dienstmeisjes, op het balkon te lezen. Ze bladerde door een boek dat ze gevonden had in de bibliotheek over de natuur van Tarth. Agathe had vooral oog voor de prachtig geïllustreerde prenten, maar haar aandacht ging vooral uit naar Dorian. Ze had nooit gedacht dat je iemand kon missen als je ze dezelfde dag nog had gezien.

Iwone wandelde alleen door de gangen en kwam uiteindelijk uit bij de kamer van Agathe. Ze hadden niet afgesproken, dus wist Iwone niet zeker of Agathe wel op haar bezoek zat te wachten. Toch klopte ze aan en wachtte geduldig tot er open werd gedaan. Ondertussen glimlachte ze naar de bewaker die naast de deur stond en maakte een praatje met hem. Vaak, doordat ze altijd dwaalde door het paleis, leerde ze veel mensen kennen. En nu moest ze van allemaal afscheid nemen.

Agathe keek op toen ze hoorde dat er geklopt werd. Toen iemand haar vertelde dat het Iwone was, stond ze met een glimlach op en liep zelf naar de deur toe om deze te openen. 'Iwone, wat een leuke verrassing.' Ze liet het meisje binnen en vroeg een dienstmeisje wat te drinken te brengen. 'Hoe gaat het met je, Iwone?' vroeg ze terwijl ze het gezich van de kroonprinses bekeek. Er was iets dat neit bij Iwone paste en Agathe kon het maar moeilijk plaatsen.

Iwone glimlachte toen Agathe de deur open deed. 'Hoi Agathe!' Ze hoefde al niet uit te leggen waarom ze kwam, want ze werd al binnen gelaten. Vriendelijk groette ze de dienstmeisjes van Agathe en nam toen plaats op een stoel. 'Het-het gaat wel goed, geloof ik,' zei ze bedachtzaam. 'Ik heb veel in zitten pakken. Ook heb ik nog even paard gereden en dat was erg leuk. En jij, Agathe? Gaat alles goed?' Ze had het gevoel alsof ze in deze week jaren ouder was geworden. Haar typische giechel was ze verloren en ook haar speelsheid was verdwenen.

Agathe knikte bedenkelijk. Met haar ging alles prima. Voor het eerst in tijden voelde ze zich werkelijk goed, maar alles om haar heen leek juist níet goed te gaan. Ze keek naar haar dienstmeisjes en verzocht ze toen vriendelijk om haar alleen te laten met Iwone. Ze schoof een stoel bij en ging tegenover Iwone zitten. Pas toen iedereen het vertrek verlaten had, sprak ze weer. 'Iwone, werkelijk, hoe gaat het met je?' vroeg ze voorzichtig.

Iwone voelde hoe haar schouders zakten bij Agathe's vraag en met een wanhopige blik keek ze haar aan. 'Je hebt het vast al gehoord,' fluisterde ze zacht. 'Met mij gaat het verschrikkelijk.' Het was heerlijk om eens oprecht aan iemand te vertellen hoe ze zich voelde. 'Ik moet terug naar het Noorden, maar dat wil ik helemaal niet. Ik heb geen idee wat ik moet doen. En ik krijg nooit een andere man, want ik ben niet meer maagd en...' Ze haalde diep adem en verborg haar gezicht in haar handen.

Agathe knikte. Ze had het inderdaad al gehoord en in eerste instantie had ze het afgedaan als een onschuldig gerucht. Maar het bleek dat het toch waar was. 'Oh, Iwone-' Ze legde een hand op de schouder van de prinses en gaf er een zacht kneepje in. 'Maak je alsjeblieft niet te veel zorgen. Het- Het komt wel goed.' Ze wist nog niet precies hóe het goed zou komen, maar dat kwam vast wel.

Iwone glimlachte dankbaar bij het kneepje en knikte. Het zou inderdaad wel goed komen, maar op dit moment had ze er nog niet zoveel vertrouwen in. Ze zou altijd bekend staan als de prinses die koning David niet genoeg had kunnen boeien. 'Ik zit eraan te denken om ergens te gaan werken, om mezelf nuttig in te zetten, bijvoorbeeld als zuster of als lerares.'

Agathe had haar hand weer terug getrokken en knikte bij Iwone's woorden. 'Dat is een mooi idee, Iwone. Het is goed dat je er niet met de pakken bij neer gaat zitten.' Ze bewonderde de ideeën van Iwone en juist daarom was ze zo verbaasd geweest dat Iwone zo ingenomen was door David. Ze kon niet anders dan te denken dat het zo altijd ging met David. Hij had charmes en ieder meisje leek er voor te kunnen vallen, maar hij kon ze nooit lang genoeg bij zich houden. Ze had het graag anders gezien.

Ze glimlachte en keek ondertussen uit het raam, dat mooi uitzicht had over Evenfall. 'Ik ga het hier missen. Het begon echt als mijn huis te voelen. En nu... Nu moet ik mijn huis verlaten, voor de tweede keer van mijn leven.' Ze zuchtte en pulkte aan haar nagel. 'Agathe... David heeft ooit tegen mij gezegd dat hij van mij hield. Denk je... Denk je dat hij toen loog?' Het was zo'n mooie dag geweest en ze hadden het zelfs over kinderen gehad.

Agathe zuchtte net zoals Iwone en keek naar haar handen. 'Het spijt me zo, Iwone.' Ze dacht niet lang na over de vraag. 'Ik weet het niet, maar ik dacht echt dat je hem veranderd had. Hij was plots zo anders, zo verantwoordelijk en het leek zo goed te gaan. Maar ik snap niet waarom hij dit heeft gedaan.' Ze had nooit veel begrepen van haar oudste broer en nu kon ze hem al helemaal niet begrijpen.

'Ik dacht ook dat hij veranderd was. Hoe hij sprak en deed... Het was net alsof hij jullie vader was. Hij straalde een en al verantwoordelijkheid en koninklijkheid uit. Maar toen we ruzie kregen... Het was alsof het iemand anders was.' Ze zuchtte nogmaals en keek toen Agathe benieuwd aan. 'Hoe gaat het met jou? Wat stom, ik praat enkel over mezelf, dus we gaan het nu enkel over jou hebben,' glimlachte ze.

Agathe keek vol medelijden naar Iwone. 'Iwone, ik weet dat het moeilijk is. Kom alsjeblieft naar mij toe als je wilt praten of als er iets is. Voor mij ben je nog steeds een zus. Ook al- Onthoud dat je hier áltijd terecht kunt ondanks wat David zegt.' Ze glimlachte zwak en hield kort Iwone's hand vast. Het meisje had haar zoveel hoop gegeven. Iwone had dat zelf waarschijnlijk nog niet eens door. 'Oh, we hoeven het niet over mij te hebben.' zei ze zacht en streek verlegen door haar haar. Ze moest meteen aan Dorian denken als iemand haar die vraag stelde.

Ze legde haar hand op die van Agathe die de hare vast hield en keek Agathe glimlachend aan. 'Je wil half niet weten hoe blij ik met je ben, Agathe. Als vriendin, als steun, als ex-schoonzus,' giechelde ze heel zachtjes. 'Oh jawel joh Agathe! Heb je de laatste tijd nog met Wyndsor gereden? En heb je nog leuke dingen gedaan, ondanks dat het vast best druk geweest zal zijn?'

Agathe glimlachte. Iwone was een erg dierbare vriendin voor haar geworden. 'Ik-' Nerveus wreef ze haar handen over elkaar en beet ze op haar lip. 'Iwone, mag ik je een geheim toe vertrouwen? Je kunt het nu aan nog niemand vertellen, echt niet, maar ik wil het je graag zeggen.' Ze keek Iwone ernstig aan, maar had een bepaalde twinkeling in haar ogen. Ze voelde zich zoveel malen beter als ze aan Dorian dacht.

Iwone keek naar de deuren en ramen om er zeker van te zijn dat ze gesloten waren. Lichtelijk boog ze naar Agathe toe en keek haar benieuwd aan. 'Ik zal het aan niemand vertellen, ik beloof het bij de goden en als vriendin.' De glundering in Agathe's ogen spraken boekdelen en daardoor werd Iwone enkel meer benieuwd naar haar woorden. Ze had al vaker gemerkt dat zij en Agathe meer overeenkomsten hadden dan ze zelf dachten. Beiden hielden ze zich niet aan de regels.

Agathe glimlachte en sloot haar ogen kort. Ze had het al heel lang aan íemand willen vertellen. Ze kon al haar geluk niet goed meer in zich houden. Het moest er op de een of andere manier uit. 'Ik houd van hem, Iwone. Van Dorian. Hij is hoofd van de wacht en het kan niet, dat weet ik, maar ik houd met heel mijn hart van hem.' Ze keek Iwone aan en lachte zacht. Het was moeilijk om het te geloven en misschien zou Iwone het wel een vreselijk slecht idee vinden.

Iwone keek haar verbaasd aan en toen begon er al snel zich een puzzel in haar hoofd zich in elkaar te zetten. Dorian die altijd aan haar vroeg of ze wist waar Agathe was, Dorian die altijd naar Agathe staarde. Het was haar opgevallen omdat hij tijdelijk haar wacht was geweest, maar toen had ze er geen vraagtekens bij gezet. 'Wat geweldig, Agathe!' zei ze enthousiast en pakte haar handen vast. 'Het is misschien verboden, maar niet onmogelijk. Wie weten het allemaal?'

'Niemand weet het. We houden het nu nog geheim. Ik weet niet of iemand het zou accepteren. Het is zo ingewikkeld.' Agathe glimlachte, maar het feit dat ze alles geheim moesten houden verontrustte haar ten zeerste. Maar ze hadden altijd nog het alternatief. Ze konden altijd nog vluchten. Misschien zouden ze een tijd achtervolgd worden, maar dan zouden ze het toch opgeven. Zo belangrijk was Agathe niet. 'Ik vind het fijn dat je het weet, Iwone.'

'Het is goed om het geheim te houden,' zei Iwone ernstig. Ze had al snel geleerd dat de Halley's regels belangrijker vonden dan bij haar zelf thuis. 'Ik zou niet weten wat David er van zou vinden. Hij- Ik denk dat hij wel zou in stemmen. Nou ja, de David van hiervoor. Nu weet ik het niet meer zo zeker.' Ze glimlachte geruststellend naar Agathe en gaf haar een knuffel. 'Het is fijn om het aan iemand te vertellen, niet waar?'

'Ik weet het niet. Maar we zullen het maar af moeten wachten. Nu is het veel te druk en hij is zo geagiteerd.' Agathe glimlachte toen ze geknuffeld werd. 'Erg fijn. Dankjewel voor je luisterend oor en je geheimhouding.' Ze pakte Iwone's hand weer vast en trok haar toen mee overeind. 'Wat zeg je er van om nu iets leuks te doen? Ik wil je niet weg laten gaan met alleen maar vervelende laatste dagen.' Agathe wilde Iwone een leuke tijd geven. Ze zag niet graag dat Iwone verdrietig was of allesbehalve lachtte.