De vertrekken van de Rabbions

Don had zijn frons weer opgezet en keek Jillian getergd aan. Dit onderwerp kon hij er op het moment niet ook nog bijhebben, maar tegelijkertijd was het wel nodig dat het eens besproken werd. Hij kuste haar terug. 'Volgens mij was hij blij met de keuze, maar ik denk niet dat hij het zal doen. Ik denk dat hij het aanbod afslaat. Het zou eeuwig zonde zijn, want wat gaat hij dan doen met die hersenen van hem?' Don liet Jillian langzaam los en greep de balustrade van het balkon vast.

Jillian keek hem even sprakeloos aan. Edmund... Hij moest de troonopvolger worden. Hij had er de hersenen voor, hij zou goed met de macht om kunnen gaan. 'We bespreken het samen wel een keer met hem, Don. En dat zullen we thuis doen, dus maak je er nu maar geen zorgen om.' Ze leunde naast hem op de balustrade en keek over de stad uit. Daarna keek ze weer even de kamer in, om te kijken of de kleintjes er geen puinhoop van maakten. 'Zullen we ze maar naar bed sturen?'

Don knikte. Hij was blij dat dat tenminste een zaak voor later was. Hij had genoeg aan zijn hoofd op het moment. Don volgde haar blik naar binnen en bleef naar zijn kroost staren. 'Dat is misschien wel een goed idee.' Hij glimlachte naar Jillian en kuste haar teder. 'Dan hebben we straks pas echt tijd voor ons zelf.' grijnsde hij.

Na de kus glimlachte ze naar hem en trok hem voorzichtig de kamer in. 'Ik hou van je, Don,' fluisterde ze en pakte toen haar jongste dochter in haar armen. Ze gaf Don aan dat ze hun zoontje vast moet pakken. 'We gaan slapen!' zong ze onder veel protest van de kinderen en liep alvast naar de aangrenzende kamer. De kinderen waren nog te jong om een eigen kamer te hebben. De ene na het andere kindje lag in bed en ondertussen knipoogde ze naar Donovan. 'Ik dacht dat je moe was na al die besprekingen?' pestte ze hem.

Don keek met een glimlach toe hoe zijn vrouw met de kinderen om ging. Hij hief zelf zijn kleinste zoon op en warde door het rode haar dat hij van zijn moeder had. 'Hup het bed in, jongen!' Hij zette zijn zoon weer weg en stuurde hen naar de kamer. Don ging ieder bed af om de kinderen zorgvuldig een goede nacht te wensen. Daarna stapte hij op Jillian af en lachte zacht. 'Er is maar één persoon die mij weer energie kan geven.' Hij nam haar mee de kamer uit en sloeg zijn armen om haar middel.

Achter Donovan aan kuste Jillian ook elk kind een goede nacht en bleef nog op een bed zitten om een liedje te zingen. Daarna deed ze voorzichtig de deur achter haar op een kier en richtte zich op Don met haar gehele aandacht. Haar armen wikkelde ze om zijn nek en langzaam trok ze hem naar zich toe voor een hartstochtelijke kus. 'Je wil niet half weten hoe gelukkig ik me voel met jou en de kinderen,' fluisterde ze tegen zijn lippen.

Don keek vol bewondering naar zijn vrouw en glimlachte breed. 'Ik kan me geen beter geluk voorstellen dan met jou te zijn, Jillian.' Hij streek met zijn duim over haar lip en kuste haar toen liefdevol. 'Ik zou alleen heel graag in onze eigen kamer willen staan in ons Zuiden.' Hij nam haar in zijn armen mee naar hun bed.

Jillian knikte begrijpelijk en zuchtte, terwijl ze op het bed ging zitten. 'Ik wou ook dat we gewoon thuis waren. Ik heb heimwee.' Met een verlangende glimlach trok ze ook Donovan op bed en ging ze naast hem liggen, terwijl ze liefdevol zijn lippen kuste. 'Hoe lang zullen de besprekingen nog duren?' vroeg ze tussen de kussen door en trok vragend en benieuwd een wenkbrauw op. 'Want als die niet lang meer duren, dan kan ik alles alvast klaar zetten en kunnen we meteen vertrekken.'

Don liet zijn hand over haar zij en heup glijden terwijl hij haar verlangend kuste. 'Hoe lang ze nog zullen duren?' Hij zuchtte en streek een pluk haar uit haar gezicht. 'Ik denk niet dat dat de juiste vraag is. De besprekingen zullen zo lang doorgaan als de koning niet hersteld is of overlijdt.' Hij ging op zijn rug liggen en staarde met een frons naar het plafond. 'En eigenlijk denk ik dat iedereen nu wacht tot de koning sterft. Dus zullen wij dat helaas ook moeten doen.'

Jill kroop tegen haar man aan en streek zacht met haar hand over zijn borst heen. Langzaam maakte ze zijn mantel los en keek hem aan. 'Ook al mocht ik de Halleys niet, moet ik toch toegeven dat.... dat ik met ze mee leef. Ik moet er niet aan denken dat jij ook geraakt was, Donovan. Laten we morgen Katarina en William bezoeken, oké?' Zacht drukte ze haar lippen tegen de zijkant van zijn gezicht aan en sloot toen haar ogen. 'Wat denk jij dat er met William gaat gebeuren?'

Don schoof zijn mantel aan de kant en sloeg zijn grote armen om zijn vrouw heen. 'Het is werkelijk vreselijk voor hun familie. Misschien niet geheel onverwacht, maar alsnog een werkelijk tragisch gebeuren.' Don voelde haar zachte lippen en glimlachte zwak. 'Hij gaat het niet redden. Zelfs de sterksten overleven dit niet.' Hij hield Jillian stevig vast en streek zacht langs haar schouderblad. 'Maar laten we hopen dat hij nog een aantal jaar te gaan heeft. Ik weet niet of David ons ten goede of ten slechte zal zijn.'

'Elke man gaat dood door zo'n wond, Donovan,' fluisterde ze en keek hem serieus aan. 'En William heeft niet lang meer. Paar jaar zal hij niet gaan redden. Reken er maar op dat David in korte tijd koning zal worden.' Ze sloeg haar ogen neer en dacht na over de jonge man. 'Ik weet niet wat voor koningschap hij ons zal brengen. We hadden... We hadden hem met Constance moeten uithuwelijken. Dat Storm meisje wordt plat gewalst door hem. Constance had dat niet toegestaan. Ze zou een goede koningin zijn.'

'Daar hadden William en Katarina toch nooit mee ingestemd. Ze hebben de Storm's zelfs al uitgekleed, terwijl Leonard een vriend is van onze koning. Ik zou nooit mijn geld zo aan hen willen geven.' Don legde zijn hoofd tegen dat van haar aan. 'We moeten het maar accepteren. Misschien is er nog wel een andere goede kandidaat voor Constance te vinden. Misschien kan ze Devon Storm nog wel inpalmen. Dan zou zij ook een stuk land regeren.'

'Don, als ik iemand meer haat dan de Halley's, dan zijn het de Storms wel. Ik sta het niet toe dat één van mijn kinderen met een Storm trouwt,' fluisterde ze met een glimlach en had ondertussen haar jurk uitgetrokken, zodat ze in haar onderjurk lag. 'Ach, ik had ons geld er wel voor over gehad. We willen toch dat de kinderen een goede toekomst krijgen? En koningin worden is nou niet bepaald een vreselijk leven.'

Donovan lachte geamuseerd om de woorden van Jillian. 'Oh, honnepon, niet zo verbitterd.' Hij trok haar tegen zich aan en zocht haar lippen met enig verlangen op. Hij zag het koningin zijn toch net iets anders dan dat zij deed, maar Don had de afgelopen dagen al genoeg gediscussieerd met anderen. Hij wilde gewoon rust en hij wilde háár. Met een speelse glimlach streek hij de bandjes van haar jurk van haar schouders en trapte hij zijn eigen schoenen uit.

Met een verlangende glimlach trok Jillian de jurk verder nog van haar lichaam af en kroop tegen de brede borst van haar man aan, terwijl ze zijn lippen weer op zocht om ze hartstochtelijk te kussen. Haar handen gleden onder zijn shirt en kort beet ze op haar lip. 'Donovan, de kinderen liggen hier naast. Zouden ze al slapen? Stel dat ze niet kunnen slapen en bij ons willen liggen?'

Donovan keek met gretige ogen naar het lichaam van zijn vrouw en verkende met zijn handen haar huid. Hij zuchtte overduidelijk geërgerd en liet zijn hoofd in de kussens vallen. 'Je hebt gelijk, we zullen ons in moeten houden. Ik wil de kindertjes dit graag onthouden totdat ze uit genoeg zijn.' Hij grijnsde naar Jillian en zocht haar hand op.

'Wist je nog dat Constance en Edmund nog klein waren en ook bij ons bed stonden, terwijl we net...' Ze grinnikte en kroop op haar man, om zijn shirt uit te trekken en met haar nagel figuurtjes te tekenen op zijn borst. 'Oh Donovan, ik mis ons eigen bed, ik mis de momenten met jou, ik mis alles van thuis.' Ze hield zijn hand stevig vast en drukte er een kus op. Daarna legde ze hem weer op haar lichaam en kuste zijn lippen.

Donovan lachte vrijuit, maar hield zichzelf snel in omdat hij de kleintjes niet wakker wilde maken. Hij gooide zijn shirt aan de kant en streek door Jillian's haar. 'Ik mis het ook, Jill, vreselijk erg.' Hij kuste haar terug en streelde over haar ontblote rug. Nu hij zo met Jillian was, was het toch makkelijker te vergeten waar ze waren.

Met haar hand streelde ze liefdevol over haar man zijn wang en drukte een zachte kus op zijn lippen. 'Donovan, zullen we maar gaan slapen? Dan raken we ook niet in de verleiding om dingen te gaan doen waar we later spijt van gaan hebben als toch blijkt dat de kleintjes niet konden slapen.' Ze nestelde zich tegen hem aan en trok de dekens over hen heen. 'Dus jij houdt die broek gewoon aan, Donovan Rabbion.'

Don keek naar zijn wonderschone vrouw en knikte. 'Jij bent altijd al de verstandigste van ons twee geweest.' Hij trok de dekens over zich heen en legde zichzelf tegen Jillian aan. 'En je bent ook altijd de spelbreker geweest.' lachte hij zacht waarna hij haar nog eens liefdevol kuste. Met tegenzin liet hij haar lippen met rust en legde hij zijn hoofd neer om te gaan slapen. Hij was iemand die binnen enkele tellen de slaap kon vinden. Daar had hij geen alcohol voor nodig.

Ze kuste hem voor de laatste keer liefdevol en legde toen ook haar hoofd neer op de kussens. 'Ik hou van je, Donovan,' fluisterde ze en keek toen toe hoe hij in slaap viel. Voorzichtig trok ze haar onderjurk weer aan en liep op haar tenen naar de kamer van de kleintjes toe. En inderdaad, een van de kleine meisjes kon niet slapen. Jillian tilde haar op en legde haar neer tussen haar en Donovan. 'Welterusten lieverd,' fluisterde ze, wachtte toen geduldig tot ook haar kleine dochter sliep en viel toen ook in slaap.