De vertrekken van de Rabbions

De gastenverblijven die klaar gemaakt zijn voor de Rabbions. Achter in het kasteel.

Constance zat onderuit gezakt op één van de stoelen en probeerde met een natte doek de modder uit haar blouse en van haar handen en armen te krijgen. Ze had een oefening gehouden in de regen en zat nu werkelijk van top tot teen onder. Haar bad werd ondertussen geprepareerd, maar dat duurde een eeuwigheid en met veel gevloek en getier jaagde ze haar dienstmeid op.

Anna stond al minstens tien minuten voor de deur van de vertrekken van Constance. Het was wonderbaarlijk dat er geen wachters stonden, maar dat gaf haar wel de kans om na te denken. Al sinds Constance hier verbleef had ze haar willen opzoeken, vragen hoe het met haar ging. Ze voelde zich nog steeds schuldig dat ze weg was gegaan, al had ze zichzelf er wel een stuk gelukkiger mee gemaakt. Toen ze al haar moed had verzameld klopte ze op de deur, wachtend tot Constance open zou doen.

'Meera! Hoe zit dat met dat-' Constance keek op toen ze iemand aan hoorde kloppen. Wie verzon het ook om haar nu op te komen zoeken? 'De deur is open. Kom gewoon binnen. Nee, Meera, maak verdomme dat water maar klaar!' Ze stuurde haar deinstmeid weer weg toen ze de deur wilde openen en stond zelf op om de onverwachte gast of wie het dan ook was te begroeten. Ze was oprecht nieuwsgierig wie haar nu op zocht. Misschien was het Edmund wel gewoon.

Voorzichtig opende Anna de deur en stapte ze het vertrek binnen. Dat geschreeuw had ze absoluut niet gemist, dat was één ding dat zeker was. 'Hé, Constance.' zei ze zacht en toverde een klein glimlachje op haar gezicht. 'Ik wilde weten hoe het met je ging, even gedag zeggen.' verklaarde ze zichzelf en keek het vertrek rond. Een nieuw dienstmeisje had haar plaats in genomen en was angstvallig het bad aan het vullen.

Constance kon niet ontkennen dat ze verbaasd was het blonde haar van Anna te herkennen in de deuropening. Ze stapte op het meisje af en legde de natte doek aan de kant. 'Anna-' Haar ogen gleden over haar lichaam en concludeerden dat ze er wel gevoed, gekleed en gezond uit zag. Misschien had die Devon haar toch nog niet laten zitten. 'Het gaat prima, niet anders verwacht. Maar hoe gaat het met jou?' Ze trok haar wenkbrauwen vragend op. Ze had al meerdere malen overwogen om Anna op te speuren hier, maar dat had ze uiteindelijk niet meer gedaan. En nu stond ze hier.

'Dat is goed om te horen Constance, echt.' Anna bekeek haar kort en kwam tot de conclusie dat ze tijdens de regenbui van net, waarschijnlijk buiten was geweest. 'Het gaat goed met me, echt.' Er verscheen een glimlach op haar gezicht. De heer des huizes, Leo, was altijd vriendelijk tegen haar en ondanks haar karakter, kon ze af en toe zelfs met hem lachen. En natuurlijk had ze Devon hier. Devon, die haar dolgelukkig maakte.

Constance streek het natte haar uit haar gezicht en bestudeerde Anna's gezicht aandachtig. Ze zag er oprecht blij uit. 'Ben je al die tijd hier in het Noorden geweest?' vroeg ze. Ze vond niet dat het haar recht was om Anna direct te confronteren met wat ze precies aan het doen was. Constance vond het nog steeds niet verstandig, maar ze wist even goed hoe onverstandig zij was geweest zonder het zelf te weten.

Anna knikte. 'Bij de Storms. Ik ben met ze mee gegaan toen ze Evenfall verlieten.' vertelde ze haar en liep iets verder het vertrek in. 'Bevalt het je hier een beetje?' vroeg ze nieuwsgierig en keek de andere kamer in, waar ze het dienstmeisje druk bezig zag met het bad. 'Je hebt een nieuw dienstmeisje gevonden zie ik.' constateerde ze tevreden. Het was goed om te zien dat ze iemand anders had gevonden.

'Ik houd niet van de zee. Die lucht alleen al-' Constance gebaarde Anna dat ze kon gaan zitten als ze dat wilde, maar bleef zelf natuurlijk staan.  Anna had nooit toegegeven dat ze met Devon meegegaan was, maar dat ze hier nog steeds was had vast iets te betekenen. 'Helaas wel, ik had beter zoekende kunnen blijven, dat is beter dan er werkelijk eentje hebben.' Ze rolde met haar ogen toen ze het dienstmeisje zag klunzen met het een stapel handdoeken. 'Leg het neer, Meera, je hebt al genoeg gedaan. Ga, ik roep je straks bij me.' Ze zou niet nog een keer de fout maken door een dienstmeid te veel van zichzelf prijs te geven.

Anna ging op een van de stoelen zitten en knikte. 'Misschien moet je haar een kans geven Constance...' Het meisje zag er nogal nerveus uit, ze had dezelfde leeftijd als Anna. Ze wist nog wel hoe zij zich voelde, de eerste dagen bij Constance in dienst. Ze was doodsbang geweest dat ze iets fout zou doen, maar uiteindelijk wende het. 'Geef haar tijd, geef haar eens een complimentje. Ik denk echt dat het haar goed doet.'

Constance keek Anna scherp aan. Ze vond het niet fijn om gecorrigeerd te worden op haar doen en laten, in tegendeel. Zelfs niet van Anna en zelfs niet als ze gelijk had. 'Ze wordt er hard van. En als ze het er niet mee eens is, mag ze opstappen.' Ze sloeg haar armen over elkaar en wendde haar blik van Anna af. Ze had zelf ook door dat ze niet erg aardig was op dat moment en het deerde haar. Het was een zeldzaam moment in de Constance Rabbion geschiedenis. Ze had niet vaak spijt van haar harde woorden.

Anna keek haar aan en haalde haar schouders op. 'Dan moet je het zelf weten Constance.' merkte ze op en keek naar het vertrek. 'Hoe gaat het verder met je? Nog spannende avonturen beleefd?' vroeg ze met een kleine glimlach. Constance had altijd wel iets interessants te vertellen, in Anna's ogen. De jonkvrouw van het Zuiden beleefde veel meer dan dat zij deed als simpele dienstmeid. Soms wou ze dat ze erop uit kon gaan, net zoals Constance en Devon.

'Het gaat zoals gewoonlijk prima met me en je zal 'spannend' moeten definiëren want ik zou niet weten wat je daar onder verstaat.' Voor sommigen adelijke vrouwen was een zwaardgevecht spannend. Voor Constance was het routine. Ze liep rond in de kamer en stopte voor het raam, zodat ze naar buiten kon kijken. 'Wordt je niet gek van dat ruisende geluid van de zee. 'S nachts, overdag, altijd. Het werkt op mijn zenuwen en ik kan er niet eens iets tegen doen.' mopperde ze.

'Je went eraan.' zei ze schouderophalend en liep naar haar toe om ook uit het raam te kijken. 'Ik hoor het al bijna niet meer en daarbij, als ik het hoor vind ik het niet erg. Ik vind het rustgevend.' vertelde ze Constance en keek haar weer aan. Dit jaar had haar een hoop zelfvertrouwen gegeven en ze voelde zich een stuk zekerder van zichzelf. Toch zag ze Constance nog steeds als een overste.

Constance streek bedenkelijk door haar haar en leunde met haar rug tegen de stenen muur. Nooit zou ze Anna haar excuses doen, maar ze had er het afgelopen jaar lang over na gedacht om haar ten minste op haar eigen manier te bedanken. Dat was moeilijker dan gedacht. Zwijgend keek ze naar Anna. 'Heb je je familie al weer gezien?' vroeg ze haar voormalige dienstmeisje.

Anna schudde haar hoofd en naar buiten toe. 'Nee, ik heb hen een brief gestuurd, al weet ik niet of deze is aangekomen.' Haar familie woonde in het Zuiden, haar zussen werkte nog steeds in de huishouding van de Rabbion's, maar waren niet mee met de familie. 'Zou- zou je als je een van mijn zusters ziet kunnen doorgeven dat het goed met me gaat... dat ik gelukkig ben hier?' vroeg ze voorzichtig en keek Constance hoopvol aan.

'De brief is aangekomen. Ten minste dat vertelden ze me. Ze waren nogal bang voor me toen ik plots zonder jou terug kwam, dus ik moest mijn eer redden door ze te vertellen dat je aan mijn handen was ontsnapt en vrolijk ergens in het Noorden rondliep. Ik geloof dat je zussen tegenwoordig in de leer zijn bij de kleermaker.' Constance had haar stem laten horen wat betreft het lot van de meisjes en had ze zo aan beter werk geholpen. Dat was uiteindelijk haar manier geweest om Anna te bedanken. Zonder een direct dankwoord of excuus.

'Oh, wauw dat is geweldig Constance!' Het deed haar goed om te weten dat haar zusters wisten dat het goed met haar ging. Anna voelde zich nog beter toen bleek dat haar zusters in de leer waren, ze zouden werkelijk een vak leren en een grotere kans hebben op een baan en dat was geweldig. 'Bedankt Constance.' zei ze met een klein glimlachje op haar gezicht.

Constance mompelde iets onverstaanbaars en haalde haar schouders op. 'Ze waren toch niet goed in hun werk, dus kon ik ze beter de last van iemand anders maken,' verklaarde ze enigszins nors. Het werkelijk niets voor haar om haar dank te laten blijken, maar Anna had haar goed gediend, moest ze bekennen. Het meisje had het wel verdiend om eindelijk eens wat vriendelijkheid van Constance te ontvangen.

'Oh...' Anna probeerde de teleurstelling in haar stem te verbergen, maar ze wist zelf ook dat ze daar verschrikkelijk slecht in was. Altijd als Constance iets oprecht aardigs zei, kwam er een rotopmerking achteraan. Anna had ermee leren leven in al die jaren dat ze voor haar had gewerkt, maar nu moest ze weer aan deze instelling wennen: de Storm's waren anders... ontzettend anders.

Constance keek zwijgend naar Anna en wreef over haar voorhoofd. Ze had Anna zelf op haar lijstje gezet met mensen die ze op moest zoeken tijdens haar verblijf in Evenfall naast Iwone en Anthony. Anna was echter eerder naar haar toegekomen dan zij een moment had gevonden om het meisje op te zoeken. Constance was onvoorbereid en dat zat haar dwars, maar ze moest het er maar mee doen. Na een lange stilte keek ze Anna pas weer aan met een vragende blik. 'Ben je gelukkig nu?'

De vraag die Constance stelde kwam enigszins onverwacht, al wist ze het antwoord er direct op. 'Ja, ja ik ben hier gelukkig Constance. Ik ben heel erg gelukkig.' gaf ze toe en glimlachte. Misschien snapte Constance niet hoe het hier voor haar was, hoe het was om constant bij iemand in de buurt te zijn van wie je hield, maar Anna werd daar gelukkig van. Ze werd er ontzettend gelukkig van en hoewel ze er ontzettend veel moeite mee had gehad om op te stappen bij Constance, was het de beste keuze die ze ooit gemaakt had. 'Ben jij gelukkig?'

Nieuw

Constance zat op de rand van het bed en staarde met een verbitterde blik naar de spiegel aan de overkant van het vertrek. Ze had al een paar dagen naar het plafond liggen staren en steeds viel haar blik weer op de spiegel. Haar familie had haar flink bezig gehouden de afgelopen dagen en Iwone ook. Anthony had dus bijna geen kans gekregen om haar op te zoeken. Noch had ze tijd voor zichzelf gehad. Alleen 's nachts werd ze geconfronteerd met wat er nou precies gebeurd was met haar. Moeizaam liep ze het vertrek door en bereikte ze uiteindelijk de spiegel. Het duurde een eeuwigheid maar uiteindelijk had ze haar nachthemd over haar hoofd getrokken en maakte ze het verband om haar borstkas los.

Anthony kwam met een kruik wijn het vertrek van Constance binnen. Hij wist dat er niemand binnen was en inmiddels mocht hij al binnen komen zonder dat hij hoefde te kloppen. Bij het aanzicht van Constance, die voor de spiegel stond, liet hij bijna de kruik uit zijn handen vallen. 'Constance? Hebben de helers niet gezegd dat je het er nog minstens een week op moest laten zitten in verband met infecties?' vroeg hij, terwijl hij de kruik en mokken op het nachtkastje neerzette. 'Hoe ben je überhaupt bij die spiegel gekomen?' De laatste keer dat hij checkte, had ze al moeite om overeind te komen vanaf haar bed.