De vertrekken van de Rabbions

Constance lachte geamuseerd en haalde haar schouders op. 'Vraag het ook niet aan mij, ik begrijp er ook niets van. Het zou ontzettend logisch zijn als je gewoon naar mij luisterde, maar goed.' Ze grinnikte en ging op de vensterbank van één van de grote ramen zitten. Ze stroopte de mouwen van haar blouse op en leunde tegen de tralies aan. Nu Anna weg was liep ze al dagen in dezelfde kleding: een broek en blouse. Ze had geen idee hoe ze anders die jurken aan moest krijgen. Tijd en zin om een nieuwe bediende te zoeken had ze nog niet gehad.

'Alsof het altijd zo slim is om naar jou te luisteren.' zei hij spottend en stond eveneens op. 'Sinds wanneer draag je alleen maar die oude blouse en broek?' vroeg hij nieuwsgierig en ging naast haar in de erker zitten. Er was de laatste dagen iets aan Constance en hij wist niet wat het was, echter was het hem wel opgevallen, dus dat betekende dat er zeker iets aan de hand was.

Constance keek haar broer met een donkere blik aan. 'Wat? Bevalt het je niet? Thuis loop ik toch ook altijd zo rond? En er zijn geen verplichtingen meer waar ik er in vol ornaat bij hoef te lopen dus waarom zou ik jurken dragen?' Haar toon was aanvallend en ze begreep meteen dat dat een fout was. Ze rolde met haar ogen en keek naar buiten. Ze had nog niemand verteld dat Anna opgestapt was. Ze dacht alleen dat iedereen het allang door zou hebben. Het keukenpersoneel had ze al zien gniffelen om haar stommiteiten omdat ze Anna niet had.

'Jeetje Constance, als ik had geweten dat je weer eens in één van die vermakelijke buien bent, zou ik geen gesprek hebben aangeknoopt met je.' merkte hij op en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'En waarom ben je precies zo humeurig?' Er was vast en zeker een reden dat ze zich zo gedroeg, dat moest haast wel.

Constance trok haar wenkbrauw op. 'Want normaal knoop je wel zo graag een gesprek met mij aan?' vroeg ze hem geirriteerd. Ze overwoog of ze antwoord zou geven, maar uiteindelijk besloot ze dat hij er toch wel achter zou komen. Constance kon het beter nu zelf vertellen. 'Anna is weg. Tenminste, ze loopt vast nog ergens in het paleis rond, achter Iwone's kont aan, maar ze hoort niet meer bij ons.'

Edmund schudde lachend zijn hoofd. 'Daar heb je een punt,' zei hij met een grijns en keek haar even aan, om vervolgens bij haar woorden te fronsen. 'Wat heeft ze in vredesnaam gedaan dat je haar weg hebt gestuurd?' vroeg hij verbaast. Constance was niet vriendelijk, dat wist hij ook wel, maar Anna was een schat en hij zou zich niet kunnen indenken dat ze iets had gedaan wat Constance zo boos had gemaakt dat ze haar zou wegsturen.

Constance grijnsde. 'Dat denk ik ook ja.' Haar gezicht betrok toen ze verder gingen over Anna. 'Ik heb haar niet weggestuurd. Ze werd boos, zei dat ze me zat was en stapte op. Ik heb haar laten gaan. Ik kon haar moeilijk tegen haar zin in dienst houden. Een meid die niets voor me wil doen is nog erger dan géén meid.' Ze keek stuurs voor zich uit terwijl ze dit vertelde en sloeg haar armen over elkaar. Ze was nog steeds in conflict met zichzelf. Misschien was dit wel geen goede keuze geweest. Anna kon nog altijd haar mond voorbij praten.

'Je hebt haar laten gaan?' vroeg hij verbaast en keek zijn zus aan. 'Sinds wanneer laat jij mensen gewoon weglopen?' Hij fronste zijn wenkbrauwen. Dit was absoluut niet zoals zijn zus normaal was. 'Waarom heb je haar laten gaan eigenlijk? Nu zit je zonder dienstmeid...' Voor zover hij wist deed Anna alles voor haar, zonder erover te klagen, dus het verbaasde hem dat ze zomaar was opgestapt.

'Ik kan ook best zonder, hoor.' mompelde Constance geraakt. Ze keek Edmund weer aan, maar ontweek zijn verbaasde blik weer. Dacht iedereen werkelijk dat ze zo in elkaar zat? Met een zucht stond ze op van de vensterbank en liep door het vertrek. 'Ik heb haar lang genoeg bij me gehouden. Na drie jaar ben ik haar ook beu.' Constance streek door haar blonde plukken en vulde een mok wijn. 'Jij ook?'

'Natuurlijk kun je zonder haar.' zei hij met een grijns en knikte toen ze vroeg of hij ook een mok wijn wilde. 'Lekker,' antwoordde hij en keek haar aan. 'Dus, als ik het goed begrijp zou je haar sowieso wegsturen, ook al was ze niet boos geworden op je? Als je haar toch al zat was?' Er klopte niets van Constance' verhaal en hij zou erachter komen wat er wel aan de hand was.

Constance grip verstrakte om de kruik vol wijn. Ze moest een waterdicht verhalen leveren aan haar broer, anders zou hij zo door haar leugens heen prikken. 'Nee, dan had ik haar nog langer getergd totdat ze het niet meer aankon, nou goed?' Boos overhandigde ze hem zijn wijn en dronk daarna gefrustreerd van haar eigen drank. Ze nam een moment om haar woorden te formuleren en ze in elkaar te passen in een geloofwaardig verhaal.

Edmund vond het vermakelijk dat hij haar irriteerde, en tevreden nam hij een slok van de wijn die hij in zijn handen geduwd kreeg. 'Rustig maar hoor,' zei hij met een grijns en keek haar aan. 'Ik probeer enkel te snappen hoe je verhaal in elkaar zit omdat je steeds iets anders verteld, waardoor ik weet dat je liegt. Ik weet dat je dat nooit zult toegeven aan mij - maar ik ken je al langer dan vandaag zus.'

Constance haalde diep adem en keek Edmund uitgeblust aan. Het zou nog moeilijk worden als Anna haar mond voorbij praatte om de schijn op te houden dat ze niets had gedaan. Nu, tegenover haar broer, kon ze niet eens een goede leugen vertellen. 'Anna kende me te goed. Ze wist hoe ik in elkaar zat. Ze wist wie ik was. Dat laat ik mensen niet graag zien. Dus haar tijd was op, ze wist te veel.' vertelde ze uiteindelijk met een onleesbaar masker.

'Heeft mijn lieftallige zuster zoveel geheimen die wij niet weten dan?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar, eigenlijk alleen maar puur om haar te pesten. Hij was haast tegen niemand zo, behalve tegen Constance. Het vermaakte hem gewoon, maar zo was zij vroeger ook tegen hem, dus hij vond dat hij het recht daartoe had.

Constance wierp Edmund een dodelijke blik toe en voor ze het wist had ze haar wijn weggezet en Edmund tegen de muur geduwd. 'Vergeet wat ik heb gezegd en stel me die vraag niet nog eens.' siste ze door haar tanden heen. Ze drukte haar arm harder tegen zijn borst en hield haar ogen op de zijne gericht zodat ze zeker wist dat ze duidelijk was geweest. Pas toen ze zich echt realiseerde wat ze had gedaan, liet ze hem los en keek ze hem geschrokken aan.

Edmund keek haar gefronst aan toen ze hem tegen de muur aanduwde, maar zei niets. Hij was woedend op haar, hoe durfde ze dat te doen? Hij was en bleef haar broer. 'Doe dat niet nog eens, Constance.' siste hij tussen zijn tanden door, toen ze hem los had gelaten, maar toen hij haar blik zag, ontspande hij weer. Diep ademde hij in en uit en keek haar aan. Het was wel duidelijk dat ze het hem niet wilde vertellen. 'Oké, ik zal het er niet meer over hebben en ik zal het tegen niemand zeggen. Beloofd.' Als ze het echt zo erg vond, dan respecteerde hij dat.

Constance kon maar niet bevatten hoe ze de controle over zichzelf al weer was verloren. Ze had de laatste dagen constant in de haren gelegen met zichzelf. Ze probeerde haar frustratie binnen te houden, maar het kwam er steeds op de verkeerde momenten uit. 'Sorry.' mompelde ze vrijwel onverstaanbaar. 'En dankje.' voegde ze iets luider toe waarna ze zich van hem afwendde.

Edmund keek haar aan en om een of andere reden kwamen er broeder gevoelens bij hem boven. Hij had medelijden met haar, want ze leek er echt mee te zitten. 'Constance, als je wilt praten, dan weet je dat je me altijd kan vinden. Dat ik zal luisteren en dat ik het niet door zal vertellen, aan niemand niet.' Edmund was eerlijk over dit soort dingen. Hij mocht geen goede band met zijn familie hebben: als hij kon helpen, deed hij dat.

Constance keek over haar schouder naar Edmund en schudde haar hoofd. 'Niet doen, Edmund, echt niet.' Ze kon het aan niemand vertellen dus ze had er niets aan als mensen haar hulp aanboden. Zolang het niet uitkwam, was ze veilig. Dan had ze niemand nodig, maar zodra het aan het licht kwam, dan zou ze het in haar eentje niet redden. 'Als ik wil praten hoor je het wel.' zei ze na een korte stilte. Ze boog om haar laarzen op te pakken en deze aan de kant te zetten.

Edmund was weer terug op de stoel gaan zitten en had de lege mok naast zich op een klein tafeltje gezet. 'Mooi,' zei hij enkel en keek haar aan. Hij wilde haar niet tot last zijn, maar er brandde iets in hem dat de waarheid wilde weten. Zijn nieuwsgierigheid won het altijd van zijn verstand, maar dit keer vroeg hij niet verder: hij wilde liever geen boze Constance op zich krijgen.

'Kunnen we het nu over jou hebben?' vroeg Constance toen ze op een stoel plofte. Ze had nu niet veel behoefte om alleen te mokken, ze had afleiding nodig. Misschien zou ze toch een soldaat laten komen om mee te sparren. Haar frustratie moest er nodig uit. 'Heeft mijn broertje hier nog wat meegemaakt?' Ze had haar ogen niet op hem gericht, maar staarde intens naar de vloer. Het was moeilijk om haar gedachten nu nog af te wenden.

'Er valt niet veel over mij te zeggen, Constance. Dat weet je net zo goed als ik.' Veel had hij niet gedaan in de tijd dat hij hier in Evenfall was. Hij had Agathe ontmoet in de bibliotheek, maar hij vond het niet nodig om dat te melden aan zijn zuster. Wie weet vertelde zij het aan hun vader en voor je het wist was er een huwelijk geregeld: want zo ging dat hier in Tarth. 'Ik heb me rustig gehouden, mijn ding gedaan. Niet veel interessants dus.'

'Nou, broer, ik dacht dat je wel wat interessanters te vertellen had. Waarom probeer je je niet eens te mengen met de mensen hier. Ga een boekenclubje oprichten. Of zoek iemand om mee te filosoferen, want serieus ik vind je hier elke dag. Doe eens wat!' Ze had er een hekel aan als mensen niets leken te ondernemen. Het was niet dat ze haar broer daarom meteen verachtte, maar ze keurde het wel af. Ze zou graag willen dat Edmund zich meer bezig hield met anderen. Iedereen had gezelschap nodig, zelfs haar broer en zijzelf.

'Me mengen met mensen hier? Alsof jij andere mensen omgaat. Het enige wat je interesseert is trainen en dat doe je in je eentje. Het aanbod dat je hebt gekregen heb je al meerdere malen afgewezen, dus ga nu niet zeggen dat ik me moet mengen met de mensen, terwijl je dat zelf ook niet uit.' sprak hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij sprak met genoeg mensen. Hij had Agathe ontmoet en wat mensen die in de keuken en de bibliotheek werkte.

Constance zette haar handen in haar zij. 'Hé, het is niet aan jou om dit terug naar mij te kaatsen. Ik begon er als eerste over. En bovendien heb ik voor morgen een training gepland staan mét iemand van het leger.' Triomfantelijk keek ze Edmund aan. Ze had haar plannen nog niet over laten leveren aan de aanvoerders, maar ze had het zelf besloten. 'Of heb je nog interessante boeken gelezen? Kom op Edmund, vertel me iets spannends.'