De vertrekken van de Rabbions

Edmund keek haar aan en twijfelde of hij het moest vertellen. Hij had wat dingen gehoord in de keukens, het was een goede plek waar je veel roddels opving. Iedereen daar wist wel iets en zo had hij ook iets gehoord over Anna en Devon. Hij had geen idee of Constance het al wist, maar hij wilde Anna niet in gevaar brengen. 'Ik heb wel wat dingen gehoord in de keuken, enkel weet ik niet of je daar geïnteresseerd in bent.'

'Je weet dat je me zo alleen maar nieuwsgierig maakt, dus gooi het er uit.' Constance keek Edmund afwachtend aan. Ze was er nu alleen nog maar meer op uit om achter dat nieuwtje te komen, terwijl ze niet eens iemand was die graag roddelde of zich bezig hield met andermans zaken. En als Edmund het naar voren bracht, moest het vast iets interessants zijn. Hij was nou eenmaal ook niet iemand die zich graag mengde met andermans leven.

'Het schijnt dat Anna en Devon samen gezien zijn in de stad en laten we het erop houden dat ze nogal intiem bezig waren. Ik denk niet dat Anna weg is gegaan omdat ze je niet mocht, maar eerder omdat ze naar hem toe wilde.' zei hij tegen haar. Hij wist niet of het waar was, maar hij ging er vanuit van wel: waarom zou Anna anders weggaan?

Constance luisterde naar die woorden zonder blijk te geven aan verontwaardiging. Dit was oud nieuws. 'Ik weet het. Ik heb hetzelfde gehoord. Ik heb beiden er op gewezen dat het onverstandig was, maar ze ontkenden de geruchten. Hopelijk is Anna wijzer dan dat ze recht in zijn armen loopt.' Constance wist zelf hoe moeilijk dat kon zijn, maar tegelijkertijd wist ze ook hoe de keerzijde van beminning voelde.

'Nou, het blijkt dat je overal al van op de hoogte bent, dus ik hoef je niets meer te vertellen lijkt me zo.' zei hij verveeld en ging weer in zijn stoel zitten, om de mok wijn te pakken en deze leeg te drinken. 'In dat geval heb ik hier volgens mij niet veel meer te zoeken. Je wilt zelf nergens over praten en alles wat ik te vertellen heb dat weet je al.'

Constance zuchtte en stond op. 'Je hebt gelijk. We kunnen beter iets nuttigers doen. Dus Edmund ga eens die dames opzoeken. Want die vind je niet in de vertrekken van de Rabbion's.' Ze grijnsde een laatste keer naar haar broer en zocht haar laarzen terug op om ze weer aan te trekken. 'Tot een later moment, Edmund.' Ze kwam overeind met een glimlach, maar behield die niet lang. Ze vertrok met een bleek gezicht en lege ogen.

[NEW]
Met een afwezige blik zat Jillian op het balkon en staarde over Evenfall. Keer op keer kwamen er beelden van de aanslag langs haar blik voorbij: de doodsangst die op de gezichten van haar kinderen stonden, Don die de pijlen probeerde te ontwijken, Constance die op het dak mannen aan het afschieten was, Edmund die haar probeerde eraf te krijgen. Zuchtend sloot ze haar ogen en keek over haar schouder naar haar kleine kinderen. Ze liet ze nu niet meer uit het oog.

Don had na de zoveelste dag vol besprekingen eindelijk een moment voor zichzelf en vluchtte meteen richting de vertrekken. Hij had zijn familie de laatste dagen amper gezien. Behalve als hij naar bed ging, kon hij zijn vrouw zien. Het was dan ook een opluchting om het vertrek binnen te stappen en zijn kinderen te zien. Met een lach vocht hij met zijn zoontjes en dochters om uiteindelijk bij zijn vrouw op het balkon te komen. 'Jillian.' zei hij liefdevol.

Toen Jillian haar man's stem hoorde, stond ze op en vloog in zijn armen. 'Donovan,' murmelde ze tegen zijn borst aan en drukte wanhopig haar lippen tegen de zijne aan. Het was een opluchting om hem weer heelhuids te zien. Het liefst had ze dat hij altijd bij haar was, zodat ze hem altijd in de gaten kon houden, hetzelfde gold voor Edmund en Constance. Toch liet ze hem al snel los en sloeg hard met haar vuist tegen zijn schouder aan. 'Kom verdomme maar eens met een goede reden waarom je altijd weg bent!'

Met een glimlach omhelsde Don zijn vrouw en hield haar stevig tegen zich aan gedrukt. Hij lachte geamuseerd toen ze hem sloeg en verontschuldigend hield hij zijn handen op. 'Het spijt me, maar ik heb er geen zeggenschap in, mijn verplichtingen gaan volgens iedereen momenteel boven mijn familie. Ik heb afspraak na afspraak.' Hij haalde zijn schouders op maar keek haar met een frons aan. 'Ik zou ook liever hier zijn.'

'Doe niet zo zielig, Don, je kan het met gemak af zeggen,' mompelde ze boos, maar dempte haar stem toen ze zag dat de kinderen keken. Diep haalde ze adem en keek hem toen weer aan, dit maal rustiger. 'Sorry, dat weet ik Don, ik moet niet zo boos zijn.' Vermoeid leunde ze tegen hem aan en wreef met haar hand over de plek waar ze hem geslagen had. 'Dus, ben je vanmiddag en vanavond wel vrij?'

Don tekende figuurtjes op haar rug met zijn vinger en zuchtte voor de zoveelste keer die week. 'Het geeft niet. Iedereen is moe en gefrustreerd en iedereen wil naar huis.' Daarmee bedoelde hij vooral zichzelf. 'Ik neem vanmiddag en vanavond vrij.' zei hij met een grijns en trok haar toen een stuk verder het balkon op zodat ze uit het zicht van hun kinderen stonden. Verlangend drukte hij zijn lippen op de hare.

Ze glimlachte ook om zijn woorden en liet zich mee leiden naar het balkon. Vol verlangen kuste ze hem terug en legde haar handen op zijn wangen, om ook haar lichaam dicht tegen hem aan te houden. Ze was de laatste dagen eenzaam geweest en ze verlangde naar dat klein beetje liefde en affectie van haar man. Toch trok ze zichzelf terug en legde haar hand tegen haar voorhoofd. 'Bij de goden, Don, ik denk constant en onafgebroken aan de aanslag. Het gaat maar niet uit mijn hoofd.'

Tijden alle besprekingen was er maar weinig ruimte voor een lach of een gezellig praatje. Hij had veelal zijn donkere en ontevreden gezicht moeten dragen. Het voelde goed om dat voor een moment los te laten, maar bij Jillian's woorden werd hij meteen weer ernstig. 'Jillian-' Hij streek langs haar wang. 'Het was ook vreselijk, maar probeer er niet te veel over na te denken. Zo maak je jezelf alleen maar gek.' Hij had er nog niet bij stil gestaan dat zij er zo mee zou zitten. Hij maakte zich drukker om zijn jonge kinderen, maar die leken het al zo snel weer vergeten te zijn.

'Ik word al gek, Don!' riep ze boos uit en begroef haar handen in haar haren. 'Jij hebt niet de gezichten van onze kleintjes gezien. Of... Of Constance, Edmund en jij die beschoten werden. Alle mensen waarvan ik hou waren in gevaar en ik kon níéts doen. Ik voelde me machteloos en dat voel ik me nog steeds. En ik heb je nodig en je bent er steeds niet!' Verslagen leunde ze tegen de rand van het balkon aan en keek haar man met een wanhopige blik aan. 'Ik wil naar huis, Don.'

Don keek machteloos toe hoe Jillian haar wanhoop uitte. Hij had zelf vrijwel geen tijd gehad om na te denken over de aanslag. Tenminste hij sprak er steeds over, maar dat waren de praktische en technische aspecten. Niet die van het gevoel. 'Lieverd, ik kan niet weg en je mag met de kleintjes naar huis gaan. Neem Constance mee en Edmund. En dan kom ik later naar huis, als alles geregeld is.' Hij streek met zijn grote handen over haar schouders en glimlachte zwakjes naar haar.

'Bij alle goden, Donovan, je denkt toch niet dat ik je hier alleen laat? Nadat er een aanslag is gepleegd?' zei ze geschrokken en legde haar handen op zijn wangen. 'Alsof wij overleven zonder elkaar. Alsof jij ook maar paar dagen zonder je kinderen kan zijn,' glimlachte Jill en drukte zacht haar lippen op de zijne. 'De besprekingen zullen snel over zijn en dan gaan we zo snel mogelijk naar huis. Met zijn allen.'

Don glimlachte naar Jillian en kuste haar terug. 'Normaal vind ik het vreselijk als je me tegenspreekt, maar nu moet ik bekennen erg blij met je reactie te zijn.' Hij krulde een pluk haar rond zijn vinger en drukte een kus op haar slaap. 'Zodra ze over zijn gaan we meteen naar huis.' stemde hij met haar in. Daarna glimlachte hij weer naar zijn vrouw en sloeg zijn armen rond haar lichaam. 'Nu we het over de kinderen hebben, Jillian, waarom hebben wij er nooit aan gedacht om één van onze kroost te koppelen aan de Halleys?' vroeg Don met een grijns.

'Omdat wij modern zijn en onze kinderen niet uithuwelijken?' lachte Jill met een opgetrokken wenkbrauw en drukte toen zacht een kus op zijn lippen. Uiteraard wist hij dat ze een grapje maakte. 'Maar Donovan, dat is een goede vraag. Ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht, omdat de huwelijksverzoeken nou niet bepaald binnen stromen. Toch ben ik van mening dat we Constance aan de kroonprins hadden moeten uithuwelijken, in plaats van dat Noordenkind,' mompelde Jillian met gefronste wenkbrauwen.

Don streek over Jillian's schouder en keek bedenkelijk naar het uitzicht dat ze hadden vanaf hun balkon. Het was niet het meest spectaculaire zicht, maar desalniettemin was het een goede afleiding. 'Ze is te oud voor de tweede zoon.' mompelde hij terug. 'Maar misschien kunnen we Edmund nog met iemand verbinden. Hoewel hij dat zelf niet zo'n goed idee blijkt te vinden. Hij zei dat ze arrogant waren.' Don lachte om die laatste woorden. Hoe zijn zoon daar bij was gekomen snapte hij werkelijk niet. Alle meisjes die hier rondliepen waren in zijn opzicht voorbeeldige dametjes die geen enkele pit bezaten. Zelfs geen arrogantie. Ze deden gewoon wat hen opgedragen werd.

Jillian fronste bedenkelijk en keek naar de rug van haar man, die over de stad heen keek. 'Constance moeten we zo snel mogelijk uithuwelijken. Ze moet ervaren hoe het échte leven is, leren dat het leven niet om haar draait,' zuchtte ze en legde haar kin op de schouder van haar man, terwijl ze zacht met haar hand over zijn rug streek. 'Dat is een goed idee, Donovan. De dochters van William en Katarina zijn beiden nog niet uitgehuwelijkt. We laten Edmund gewoon kiezen.' Ze moest lachen en keek haar man geamuseerd aan. 'Arrogant? Het zijn net dieren, die precies doen wat je hen opdraagt.'

'Ik geloof ook niet dat ze begrijpt wat er precies van haar verwacht wordt. Soms word ik haar houding werkelijk zat. Ze lijkt teveel op mijzelf, alleen dan zonder die leuke lach.' zei Don met een grijns. Zijn vingers gleden door het prachtige haar van Jillian. 'Al die keuzes-' Hij hield zijn vrouw op een afstandje en keek haar schuldbewust aan. 'Ik heb hem de keuze voorgeschoteld of hij later mijn taken over wil nemen. Sorry dat ik dat niet met je heb besproken, maar ik vond dat het wel eens tijd werd hem wat verantwoordelijkheid te geven. En als hij weigert gaat het gewoon over op Herald.'

Jillian moest lachen en legde haar hand op zijn wang. 'Ze heeft jouw glimlach, lieverd, dus geen hanenpraatjes, Donovan! En trouwens, je hebt gelijk, ze haalt soms het bloed onder mijn nagels vandaan. Maar het blijft toch altijd mijn kleine baby,' zei ze sentimenteel en sloeg haar armen om zijn nek heen. Verbaasd keek ze hem aan. 'Je hebt goed gedaan, Don, dat je hem verantwoordelijkheid geeft. Het is al een volwassen man en ik heb de volle vertrouwen in hem als jou opvolger.'

'God, ze was zo'n schreeuwlelijk toen ze net geboren was!' herinnerde Don zich lachend. Hij had die dagen een heel groot spijtgevoel gehad dat hij ooit een vrouw had genomen. Al dat kindergedoe was niets voor hem geweest, maar toch had hij het allemaal maar prachtig gevonden om zijn kinderen te zien opgroeien. 'Ja? Ik weet het nog niet. Natuurlijk weet ik dat Edmund erg intelligent is, maar ik zie hem nog niet-' Don zuchtte en haalde zijn schouders op. 'Ik zou meer vertrouwen in hem moeten hebben.'

Jillian gleed met haar handen over zijn borst en glimlachte naar hem. 'Oh Donovan, we willen ook geen kopie van jou hebben op de troon, lieverd. Misschien is iemand die een andere kijk op dingen heeft wel eens verfrissend. Uiteraard zal je hem helpen en zullen we hem ook sturen, maar... Heb vertrouwen in hem.' Zacht drukte ze een kus op zijn lippen en zuchtte. 'Ik vind het vreselijk om hem tegen zijn zin taken op te leggen. Hoe reageerde hij?'