Vertrekken van de Rabbions

-

Jillian stond voorovergebogen allerlei speelgoed en restjes eten op te ruimen. De kinderen maakten er werkelijk een zooitje van en ze voelde hoe haar opkomende hoofdpijn groter en groter werd. Ze was gek op haar kinderen en ze zou alles voor hun doen, maar soms werden al die kleine boefjes haar echt teveel. Met een diepe zucht liet ze zich in een comfortabele stoel zakken dichtbij het raam, zodat ze een goed uitzicht had over de stad. Ondertussen stuurde ze de kindermeisjes weg, samen met de kinderen, zodat ze even in een andere kamer zouden gaan spelen.

Edmund besloot zijn moeder op te zoeken. Het was al een tijdje geleden dat hij haar gezien of gesproken had en aangezien hij nu toch niets te doen had, leek dit hem een goede tijd. In de kamer werd hij verwelkomd door de houten blokken waar zijn broertjes mee speelde en de poppen van zijn zusjes. Lachend pakte hij het zwervende speelgoed op en legde het in de box aan de zijkant van de kamer. 'Moeder,' Hij boog kort met zijn hoofd en glimlachte naar haar. Ondanks dat zijn band met de familie niet zo goed was, had hij altijd bewondering voor zijn moeder.

Jillian had haar gezicht in haar handen gestopt en langzamerhand begon de hoofdpijn weg te trekken. Ze kon er niet goed tegen om weg van huis te zijn en de heimwee begon al parten te spelen. Toen ze haar zoon binnen hoorde komen, keek ze verrast op en glimlachte al snel. 'Edmund,' zei ze teder en stond op, om daarna een kus op zijn wang te drukken. Ze kneep zachtjes in zijn armen. 'Hoe gaat het met je? Heb je een goede tijd hier?'

'Het gaat prima moeder,' Hij had het hier ontzettend naar zijn zin. Edmund had veel paardgereden en hij hoopte dat hij Agathe nog eens zou kunnen zien een dezer dagen. Hij had gehoord dat ze gelukkig getrouwd was en hij wilde haar nog in persoon kunnen feliciteren. 'Ik heb het ontzettend naar mijn zin, de omgeving hier is prachtig.' Hij had het enkel niet zo met de haven, dus die probeerde hij zoveel mogelijk te vermijden. 'Hoe gaat het met u? Gedragen de kleintjes zich een beetje?'

Jillian moest lachen en wees naar de deur waar de kleintjes in waren verdwenen. Er kwam nu een hoop kabaal uit. 'De kleintjes hebben het ook erg naar hun zin, zoals je kan horen,' grinnikte ze zacht en nam weer plaats in haar stoel. 'Maar met mij gaat het goed.' Ze gebaarde dat Edmund ook plaats moest nemen. 'Het is goed om te horen dat je het naar je zin hebt. Wat heb je zowel gedaan?' Nog steeds was Donovan er heilig van overtuigd dat Constance de taken van hem moest overnemen, maar Jillian was er van verzekerd dat hij er veel beter aan zou doen om Edmund te kiezen. Ze verkoos altijd hersenen boven kracht.

'Veel van de omgeving gezien, gereden voornamelijk. Mensen uit de nabij liggende dorpen gesproken.' Wat hij had gedaan was niet zo bijzonder en zijn moeder toonde meer interesse in hem dan zijn zus of vader, dus vond hij het niet erg om het aan haar te vertellen. 'De kleintjes vermaken zich wel, zolang ze hun speelgoed maar hebben.' lachte hij. Inmiddels was hij op een stoel gaan zitten en keek hij naar het uitzicht dat het raam hem bood.

Jillian glimlachte oprecht. Het was goed om te horen dat Edmund zo bezig was en zich niet meer enkel op zijn kamer opsloot. 'Heb je niet eens gereden met dat Halley meisje? Agathe, geloof ik? Anders moet je haar weer eens opzoeken!' Ook al was Agathe natuurlijk geen huwelijkskandidaat meer, een beetje sociale contacten was voor Edmund wel goed om te hebben. 'Ja, inderdaad, en als ze maar ouders hebben om aan te hangen,' lachte ze en keek Edmund vertederend aan. 'Jij was vroeger toch een braaf kindje. Hadden ze maar meer van jou weg.'

'Ja, ik moet haar inderdaad weer eens opzoeken.' gaf hij toe en grinnikte even. 'Ik ben nog steeds braaf.' antwoordde hij op haar opmerking en ging weer staan. Sommige broertjes waren echte bouwers en lezers, net zoals Edmund was geweest, maar de meeste waren vechtersbaasjes en zaten te wachten tot Constance of hun vader een verhaal kwam vertellen over de oorlogen en gevechten die ze gevoerd hadden. Als ze de kans kregen vlogen ze elkaar zelfs aan met stokjes.

Jillian stond op en begeleidde haar zoon mee naar het balkon. 'Ik geef toe dat jij mijn makkelijkste kind bent,' glimlachte ze en legde haar arm om zijn schouders heen. 'Maar Edmund, wanneer komt er eens een vrouw in je leven? Je bent alweer 24. En je weet dat ik je allesbehalve wil uithuwelijken, maar weet dat je vader er nu druk mee bezig is. Ook voor Constance, uiteraard.' Ze keek haar zoon met een bedenkelijke blik aan. 'Ik probeer je te waarschuwen.'

'Moeder...' Hij zuchtte diep en keek haar aan. 'Als vader me wilt uithuwelijken, had hij dat allang gedaan.' zei hij stellig en sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij geloofde niet in uithuwelijken. Kijk wat er met David en Iwone is gebeurd; niet echt een succes. 'Er komt heus wel een vrouw... ooit. Daarbij vader wilt alles toch overdragen aan Constance, dus kan hij beter eerst een man voor haar vinden.' Al gaat dat lastig worden. voegde hij er in zijn hoofd nog aan toe. Zijn oudere zus kon aardig zijn, als ze dat wilde, en dat wilde ze niet vaak.

Jillian keek haar zoon met opkomende frustratie aan. 'Wie kent jouw vader nou beter, jij of ik?' opperde ze hooghartig en liep weg van het balkon. Ze had het beste voor met haar zoon, maar dat moest hij wel naar haar luisteren. 'Edmund... Ooit? Sta je er überhaupt voor open? Kijk anders de komende dagen goed rond, wie weet wat voor leuke vrouwen hier rond lopen?' Ze keek Edmund met een opkomende glimlach aan en streek met haar hand door zijn haren. 'Het zou je goed doen, een vrouw. Dat weet ik zeker. En zo kan je je vader ook laten zien dat je het leiderschap serieus neemt.'

Edmund rolde met zijn ogen en sloeg zijn armen als een kribbige tiener over elkaar heen. 'Goed, ik zal wel rondkijken. Maar ik kan niets beloven, oké.' Er waren zoveel eisen waar ze aan moest voldoen: Ze moest uit een goede familie komen, met genoeg geld en invloed, ze moest er ook nog eens goed uitzien en daarbij wilde Edmund wel iemand die serieus was. Geen Constance in ieder geval. Een vrouw die kunsten kon waarderen, boeken las... gewoon iemand zoals hij.

Jillian grinnikte bij zijn uitdrukking en knikte. 'Je hoeft ook niets te beloven. Als je maar gewoon een beetje gaat rondkijken. En uiteindelijk verschijnt de juiste vrouw wel op je pad. Net zoals bij je vader en mij gebeurde,' vertelde ze met een glimlach. Al was dat een heel ander verhaal. Ze nam weer plaats op de stoel en keek haar zoon benieuwd aan. 'Wat is eigenlijk je mening over het leiderschap? Zou je het van je vader willen overnemen?'

'Als het moet zou ik het wel kunnen, maar ik hoef het niet perse. Waarschijnlijk krijg toch enkel commentaar van vader omdat hij het altijd beter weet. En Constance... ik weet niet of Constance het zou kunnen, maar als vader het gelooft zal het ook wel goed komen.' Vroeger maakte hij zich zorgen om dit soort dingen, maar dat had hij allang losgelaten: als vader Constance als opvolger wilde, moest hij dat vooral doen. Edmund wist dat zijn vader geen vertrouwen in hem had.

Jillian keek haar zoon serieus aan. 'Heb een beetje zelfvertrouwen, Edmund. Ik heb vertrouwen in je dat je het geweldig zult doen en je vader ook. Hij laat het minder blijken, maar dat is gewoon zijn karakter. Maar als je je vader laat zien dat je het echt wil, dan zal hij ook voor de volle honderd procent in je gaan geloven, lieve Edmund,' zei ze glimlachend en wimpelde toen zijn woorden af. 'Constance zal het vast kunnen, maar ze is er niet geschikt voor.'

'Ik heb zelf vertrouwen. Ik wéét dat ik het zou kunnen, enkel weet vader dat niet. Het zal in zijn ogen niet uitmaken hoé ik mezelf presenteer. Hij wilt gewoon niet zo'n mietje als ik.' Dat was hoe zijn vader hem zag, in Edmund's ogen, een mietje: hij prefereerde boeken boven zwaarden en kennis boven kracht. Dat was niet het soort man die zijn vader als zijn opvolger wilde zien. Natuurlijk zou hij alle regels breken als hij Constance koos als opvolger, en toch had Edmund zo'n flauw vermoede dat hij dat best wel eens kon gaan doen.

'Tja, ik heb zo vaak geprobeerd om je vader om te praten, maar heel veel geluk heb ik daar ook niet mee gehad,' zei Jillian zachtjes tegen haar zoon. 'Ik denk toch dat je echt zelf hem om moet praten. Hem moet laten zien dat je er geschikter voor bent dan Constance.' Ze woelde weer door zijn haren met haar hand en stond op. 'Heb je zin om iets met je moeder te gaan doen? Of heb je het te druk?' vroeg ze met een glimlach.

Edmund nam niet eens de moeite om daar tegen in te gaan en knikte dus maar gewon. Zijn moeder snapte het niet: het maakte niet uit wat hij deed, zijn vader vertrouwde hem de taken toch niet toe. Toen zijn moeder vroeg of hij zin had om iets met haar te doen, keek hij verbaast op en knikte. 'Ligt er helemaal aan wat u wilt doen.' zei hij met een grijns.

'Ik dacht er eigenlijk aan om de kleintjes wat frisse lucht te geven. Ze zitten de hele dag maar in onze vertrekken,' zei ze twijfelachtig. Na de aanslag was ze extra oplettend op haar kinderen geworden. En het liefst wilde ze ze buiten hun eigen stad niet naar buiten laten, maar de hele dag in die stikhete kamers houden was ook geen doen. 'We kunnen een rondje door de tuinen van het paleis lopen? De kleintjes zullen het geweldig vinden als je mee gaat.'

Edmund keek zijn moeder aan en knikte. 'Dat lijkt me een prima idee,' beaamde hij en stond op. 'Dan ga ik ze maar eens halen, eer ze allemaal klaar staan zijn we weer een tijd verder.' Hij beende richting het andere vertrek en deelde de kindermeisjes mee dat ze de jongsten klaar moesten maken voor een wandeling door de tuinen heen. Zijn jongste broertje klampte zich direct aan zijn been vast toen hij zei dat ook hij meeging en Edmund moest lachen. Ondanks het feit dat niet veel tijd met ze doorbracht - te weinig eigenlijk - hield hij ontzettend van ze.

Jillian liet haar eigen kamermeisjes komen en liet ze een mantel bij haar om doen. Als ze in het openbaar kwam, moest ze er toch een beetje adelwaardig uit zien. Toen ze eindelijk klaar was, liep ze naar haar oudste zoon toe en haar kleine kinderen. 'Jullie vinden het leuk dat Edmund mee gaat, niet waar?' glimlachte ze vrolijk en lachte toen haar jongste zoon zich steeds maar vastklampte aan Edmund. 'Laten we maar naar de tuinen gaan!' Ze nam haar jongste dochter in haar armen en liep zo met iedereen naar buiten toe.

De hele horde liep zonder ook maar één woord te reppen achter hen aan. Hij had zijn jongste broertje in de ene arm, en de hand van een van zijn zusjes in de andere. Toen de deuren naar de buitenvertrekken opengingen, kneep Edmund zijn ogen samen tegen het felle zonlicht. 'Nou, jongens. Wel dichtbij blijven. Zorgen dat wij je altijd kunnen zien. Jullie weten wat er gebeurd als jullie niet luisteren hè.' Hij keek zijn jongere broertjes en zusjes streng aan en allen knikte. 'Nou, hup, spelen jullie.' lachte hij en haakte zijn arm in die van zijn moeder, nadat hij zijn broertje neer had gezet.

Jillian keek met een glimlach toe hoe ze zonder enig protest naar buiten gingen en met ernstige gezichtjes naar de woorden van hun grote broer luisterden. 'Ik heb ze nog nooit zo braaf gezien,' glimlachte Jillian toen Edmund zijn arm in de hare haakte. Zo liep ze rustig met hem achter de kleintjes aan die uitbundig aan het spelen waren tussen de bloemen. 'Ben je eigenlijk gelukkig?' vroeg Jillian uit het niets en keek haar zoon aan.

Edmund was verbaast door de vraag, maar knikte vrijwel direct. 'Waarom zou ik niet gelukkig zijn?' vroeg hij zich verbaasd af. Natuurlijk had zijn moeder genoeg redenen om te denken dat hij niet gelukkig was: hij was altijd het buitenbeentje geweest in de familie en dat was hij nog steeds, maar inmiddels had hij daarmee leren leven. Hij had het geaccepteerd zoals het was en daar had hij vrede mee.