De vertrekken van de Rabbions

De gastenvertrekken voor de Rabbion familie.

Edmund wist zeker dat hij het boek dat hij had meegenomen uit de bibliotheek hier ergens had neergelegd, maar nu hij ernaar ging zoeken kon hij het nergens meer vinden. Normaal was hij netjes op al de spullen die hij leende, maar door alle ophef van de laatste dagen had hij het vast en zeker ergens neergelegd. Gefrustreerd ging hij op een van de stoelen zitten en haalde hij een hand door zijn haren heen.

Don had voor de zoveelste keer een bespreking gehad met de adviseurs, raadslieden en een hoop andere belangrijke mensen. Hij was het beu. Don was niet iemand die gemaakt was voor het bespreken van zaken. Hij was gemaakt voor het dóen. Zo had hij ook het Zuiden in handen gekregen. En wat verlangde hij terug naar zijn eigen regio. Toen hij het vertrek dat hen toegewezen was, binnenkwam, vond hij daar zijn zoon. 'Edmund, wat kijk jij zuur? Lach eens jongen. Ik vertel het je iedere keer: zo schrik je de vrouwen af.' Met een geamuseerde grijns keek hij Edmund aan.

'Er is niets vader.' zei hij tegen hem en stond op van de stoel. Hij had absoluut geen zin om een gesprek aan te gaan met zijn vader en het liefste zou hij nu per direct de kamer verlaten, maar dat kon hij niet maken. Hij had het fatsoen om te blijven, ondanks dat hij het niet wilde. 'Ik ben niet geïnteresseerd in de vrouwen die hier rondlopen, ze zijn veel te arrogant.' merkte hij op en sloeg zijn armen over elkaar heen.

Don sloeg zijn armen over elkaar en bekeek zijn zoon met een opgetrokken wenkbrauw. Als hij er zo uitzag, dan was er vast en zeker íets. Hij bulderde van het lachen toen Edmund zijn ongenoegen over de vrouwen in Evenfall uitsprak. 'Ik zie het heel somber voor je in, zoon. Als je deze vrouwen arrogant noemt en die van ons onbeschaafd: waar wil je dan een geschikte vrouw vinden?' Het was voor Don nogal een dilemma dat Edmund zijn oudste zoon was, maar tegelijkertijd de zoon met wie hij het minste gemeen had. Hij hoopte een goede vrouw te vinden die wat redelijkheid bij kon brengen bij Edmund.

'Er loopt vast wel een vrouw rond die bij me past, enkel niet hier. Daarbij heb je altijd het Noorden nog,' zei hij tegen zijn vader en keek hem kort aan. 'Wat maakt het uit met wie ik trouw? Het is niet dat je me nou zo belangrijk vind dus waar maak je je eigenlijk zorgen om? Als het aan jou en moeder lag dan zou Constance het Zuiden leiden als dat zou moeten, ondanks dat ze een vrouw is.'

'Dus ik hoef me niet in te zetten om een huwelijk tot stand te krijgen tussen jou en één van de Halley dochters? Lenora is een schoonheid en dat meisje Agathe geeft je vast geen problemen. Nu we hier toch langer blijven kun je mooi vrienden met de dames worden.' Don liep het vertrek rond en at van een tros druiven die hij op een tafel vond. Hij schonk een mok wijn in en nam gulzig een slok waarna hij Edmund aankeek. 'Jongen,jij erft alles wat ik nu heb, helaas, en ik kan er niets aan veranderen. Ze waren al zeer sceptisch over mijn beëdiging en ze eisten dat zoiets nooit meer zou gebeuren. En anders zouden we problemen krijgen.'

Edmund ging niet in op zijn eerste vragen en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Sinds wanneer maar jij je ook maar zorgen of je in de problemen komt? Geloof me, je doet me er zelfs een plezier mee als je ervoor zorgt dat ik niet op die troon eindig. Ik ben nooit een echte Zuiderling geweest en dat zal ik ook nooit worden, dat weten we allebei.' Soms snapte hij niets van zijn vader.

Don's gezicht vertrok bij de woorden van Edmund. 'Dan krijg ik heel Tarth op mijn dak en helaas kunnen zelfs mijn soldaten niet de rest van Tarth aan. Daarom zal ik helaas moeten luisteren naar de regeltjes. En jij ook, Edmund. Je wil geen burgeroorlog op je geweten, toch?' Hij keek Edmund met een donkere blik aan en wendde zijn ogen toen af om verder te gaan met zijn mok wijn. 'en geloof me ik zet jou liever ook niet op mijn plaats.'

'In ieder geval bedankt voor het vertrouwen,' merkte hij op en keek zijn vader aan. 'Je kan toch gewoon zeggen dat ik eigenlijk niet je wettige zoon ben? De bastaard van de Rabbion's, dan voorkom je in ieder geval dat ik jou plaats inneem, aangezien dat ook het laatste lijkt wat jij wilt.' Hij wilde de plek van zijn vader niet innemen, dat zeker niet, maar het deed pijn om te horen dat zijn eigen vader er ook absoluut niets inzag. 'Weetje, soms twijfel ik daar wel eens aan, of ik een zoon van jullie ben. Of jullie me niet gewoon ergens hebben gevonden langs de rivieroever zoals in die verhalen.' zei hij tegen zijn vader en keek hem aan.

Donovan hield de blik van Edmund vast en sloeg zijn armen over elkaar. Er was nooit veel geweest tussen hen, maar de woorden waren altijd weer even hard. 'Jammer dat je dan toch op ons lijkt. Je hebt veel van je moeder, wist je dat? Dezelfde ogen, geloof ik. Maar ik heb liever iemand van mijn eigen bloed op mijn erfgoed dan een of andere buitenstaander. En zolang ik Constance niet als opvolger krijg, ben jij het tweede plan.' De andere kinderen waren nu nog te jong en waarschijnlijk zou Don daar net zo min mee weg komen als dat hij Constance als erfgenaam zou aanwijzen.

'Het voelt altijd goed om de tweede keuze te zijn.' zei hij lachend en schudde zijn hoofd kort. 'Ik hoop echt dat Constance jou plaats kan innemen. Ze verdient het, zij weet tenminste wat ze daar moet doen. Wie weet sneuvel ik wel voordat ik je plek moet overnemen, of - weet ik het - onterf ik mezelf wel van de familie. Niet dat het heel veel uitmaakt voor jullie, want jullie zouden me toch niet in de familie missen. Of wel soms?'

Don fronste diep. Hij was op de armleuning van een stoel gaan zitten en keek op naar zijn zoon. Familie stond hoog in het lijstje prioriteiten van Don. Zelfs als het om Edmund ging, maar deze conflicten hadden ze met regelmaat en Don kon er niet veel tegenin brengen. Edmund zou hem toch niet geloven. 'Je praat jezelf alleen maar een rotgevoel aan, Edmund. We zouden je wel missen. Er is geen lid van de familie dat we liever kwijt zouden willen. Dat moet je onthouden.'

Edmund kon niet anders dan lachen. Het was een spottende lach die zijn mond verliet, zijn vader zei werkelijk dat hij hem zou missen als hij weg zou zijn. 'Wellicht als jullie me wat meer zouden accepteren dat ik jullie ook zou missen.' Nee, hij zou zijn familie niet missen als hij weg zou zijn, hoogstens zijn andere broertjes en zusjes en Constance misschien een beetje, maar zijn ouders? Nee, zijn ouders zou hij missen als kiespijn. Ze hadden hem zijn hele leven wel duidelijk gemaakt dat hij anders was dan hen, dat hij geen Zuiderling was zoals zij dat waren.

'Het spijt me dat te moeten horen, Edmund.' Don bleef zijn zoon aankijken, maar de frons verliet zijn gezicht niet. Hij had het altijd al moeilijk gevonden om met Edmund om te gaan. Hij was hun oudste zoon en vanaf zijn geboorte had Don hem met alle zorg opgevoed om erfgenaam te worden, maar ergens was het fout gegaan. Ergens had Don zich gerealiseerd dat Edmund niet de zoon was die hij zich altijd gewenst had. Hij was meer hoe Don zelf ooit geweest was en dat ergerde hem.

Natuurlijk speet het hem, maar dat had hij beter een paar jaar eerder kunnen bedenken. Het was altijd overduidelijk geweest dat Constance zijn favoriet was, zelfs al toen ze klein waren. Toen hij het liefste wilde leren lezen en wilde leren hoe Tarth in elkaar zat, in plaats van leren vechten met een pijl en boog.

Don voelde de stilte met ongemak aan en leegde uiteindelijk zijn wijn om de mok met een klap terug op tafel te zetten. 'Edmund, jij bent de verstandigste van ons twee, dus ik laat de beslissing aan jou over of je mijn land wil of niet. Als jij het weigert, zal het overgaan op je jongere broer. Maar als ik nu stop, dan zal er tijdelijk een andere machthebber komen, omdat Herald te jong is.' Hij trok zijn cape van zijn schouders en hing die niet al te netjes over een stoel. Hij wachtte niet per se op een antwoord van Edmund. Het was slechts een mededeling.

Edmund had nooit verwacht dat zijn vader werkelijk de keuze aan hem overliet om te beslissen of hij zijn land wilde of niet. 'Ik zal erover nadenken vader, bedankt voor de keuze.' Dit was een van de eerste dingen waar hij zijn vader werkelijk dankbaar voor was. Het gebeurde - in zijn ogen - niet vaak dat zijn vader iets deed voor Edmund.

Don keek om naar Edmund en zette een grimas op, wat voor Don gelijk stond aan een glimlach. Hij vond al dat erf gedoe sowieso maar niets. Je moest iets willen en dan zou je er pas echt werk van maken, maar als je iets zomaar kreeg, dan zou er niet veel goeds uit komen. 'Zolang je de familie maar in ere laat. Je kunt veranderen wat je wil, zolang het maar goede veranderingen zijn. Dat is alles wat ik van je vraag.'

Ondanks dat hij het niet goed met zijn familie kon vinden, zou hij hen ten schande willen maken. 'Je weet dat ik u en de familie nooit ten schande zou willen maken,' vertelde hij zijn vader en keek hem aan. Zijn vader was een man van gezelligheid, maar soms was hij de grootste zuurpruim van allemaal.

Don maakte een of ander grommend geluid waarmee hij zijn tevredenheid liet blijken. Dat antwoord stelde hem in ieder geval gerust. Met al die besprekingen van die dag was hij een stuk chagerijn geworden, maar dit krikte zijn humeur enigszins op. 'Eddie, jij kunt je koppie gebruiken en ik heb wél vertrouwen in je hersenen, die heb je namelijk van je moeder en gelukkig niet van mij.' Hij keek naar Edmund en grijnsde. 'Maar soms heeft het hart ook wat nodig, dus zorg nou eens dat je achter de vrouwtjes aangaat!' Don zou dan onderwerp niet snel laten vallen.

Edmund lachte even naar zijn vader en rolde met zijn ogen toen hij voor de zoveelste keer over vrouwen begon. 'Maak je daar nou maar niet druk om.' Hij wilde zoiets niet overhaasten en als je ernaar opzoek ging dan gebeurde het nooit. Je moest het gewoon op je af laten komen en zien wat ervan kwam.

'Ik maak me altijd druk om vrouwen. Ze zijn zoveel belangrijker dan iedereen denkt! En nu we het toch over vrouwen hebben, waar is die moeder van je? Ik heb haar de hele dag nog niet gezien.' Don griste zijn mantel weer van de stoel en sloeg deze om zijn schouders. 'Ze zal vast proberen om buiten te komen.' mompelde hij in zichzelf toen hij al naar de deur liep. 'Edmund-' Don knikte naar zijn zoon en vertrok zo het paleis in.

Nieuw

Constance was in de gangen haar vader tegengekomen en had kort met hem gepraat voor ze hem richting haar moeder stuurde. Daarna liep ze zelf verder richting de vertrekken van haar familie. Met een zucht liep ze naar binnen en vond Edmund daar. 'Vader heeft míj de opdracht gegeven om jóu naar de vrouwen te sturen. Serieus, Edmund, zoek eens wat op. Nu gaat vader mij zelfs vervelen met zijn bevelen.' Constance keek naar haar broer en trok haar schoenen uit om op blote voeten verder te lopen.

Edmund had nog niet eens even de rust gekregen om het gesprek met zijn vader te verwerken, of Constance kwam alweer binnenstormen. 'Ik heb al tegen hem gezegd dat ie zich er niet druk over hoeft te maken, daarbij waarom denkt hij dat ik wel naar jou zou luisteren?' vroeg hij met gefronste wenkbrauwen. Edmund was geen jongen die bevelen aannam van zijn zus, ondanks dat ze ouder was dan hem.