De vertrekken van David

Anna keek haar aan en kon het niet laten om zelf ook te glimlachen. 'Ik zou dolgraag mee met Devon willen, maar ik wil ook bij u blijven. U bent zo aardig en... het zou een eer zijn om u te mogen dienen. Daarbij ben ik ook dol op het Westen.' Anna was nog nooit in het Noorden geweest, maar zou het dolgraag een keer willen zien. Ze kon niet wachten tot Devon haar alle plekken liet zien. 'Misschien kan ik het wel combineren,'

Iwone glimlachte en boog nieuwsgierig naar voren. 'Vertel me alles over jou en Devon! Hebben jullie al gekust? Of een afspraakje gehad? Hoe leerde jullie elkaar kennen? Wat heeft hij je allemaal verteld?' Ze was zo benieuwd: ze had haar broer nog nooit echt verliefd meegemaakt. Toch zat er een droeve rand om heen: hun liefde was onmogelijk en ze hoopte dat Anna dat zou begrijpen. Toch geloofde Iwone er heilig in dat liefde alles overwon.

Anna keek haar even aan en lachte daarna. 'Nou, ik moest een keer iets voor Constance halen en toen raakte ik verdwaald. Devon heeft me toen de weg gewezen, hij was heel vriendelijk en hij behandelde me zoals ik behandeld zou willen worden.' Ze nam nog een slok van de Zomerwijn en keek haar aan. 'Daarna had ik hem een tijdje niet meer gezien. Hij had gezegd dat ik naar zijn vertrekken mocht komen als ik dat zou willen, maar ik durfde het niet. Ik kwam hem weer tegen in de gangen, toen ik op weg was naar het legerkamp en hij vergezelde me. Devon stelde voor om even de stad in te gaan en aangezien ik dacht dat het geen kwaad kon, ben ik met hem meegegaan..' Kort keek ze Iwone aan en werd vuurrood. 'En toen kuste hij me. We lagen even in het gras uit te rusten en...' Ze schraapte even haar keel. 'Verder kan je het wel raden.'

Iwone zuchtte met een glimlach na Anna's woorden. 'Dat is zó romantisch!' giechelde ze en prikte Anna zacht in haar zij. 'En Devon heeft me er niets over verteld! Hadden jullie afgesproken dat het geheim zou blijven?' Iwone dronk haar wijn op en glimlachte. Devon had toch geluk om zomaar een leuk meisje tegen het lijf te lopen. 'Denk je... Denk je dat het echt iets gaat worden tussen jullie?'

Anna knikte. 'Als het uit zou komen en Constance zou het te horen krijgen, zou ze woedend zijn. Nu denk ik dat ze het wel weet, maar ze heeft het niet zo direct tegen me gezegd. Misschien vermoed ze het enkel, ik weet het niet.' vertelde ze Iwone en haalde haar schouders op. 'Ik hoop het, maar hij een heer en ik ben enkel en alleen maar een dienstmeisje.' Meer dan dat kon ze er ook niet van maken.

'Hij wordt wel heer van het Noorden en dan mag hij doen wat hij wil. In het noorden zijn we niet zo van de etiquetten en regeltjes,' zei ze geruststellend, al wist ze dat hun liefde moeilijk zou worden. 'Ach, en als Constance boos er boos om zal worden, dan kan ze toch niets doen. Je bent nu mijn dienstmeisjes,' giechelde Iwone en sloeg vriendelijk een arm om de schouders van Anna heen.

Anna glimlachte kort en keek haar aan. 'Bedankt Iwone,' zei ze zachtjes en omhelsde haar stevig. In de drie jaar dat ze bij Constance in dienst was had ze haar niet één keer omhelst. Daar was Constance veel te... stijfjes voor en Anna had altijd het idee gehad dat Constance niet van lichamelijk contact hield, in tegenstelling tot zijzelf.

'Graag gedaan, Anna,' glimlachte ze en keek naar buiten. 'Het wordt al donker. Misschien vinden jij en Helen het wel leuk om in dezelfde kamer te slapen, het is de kamer hier naast. Of wil je liever in je eigen vertrekken blijven?' Vragend keek ze haar aan, terwijl ze het eten en drinken op ruimde. Eigenlijk hadden haar dienstmeisjes altijd erg weinig bij haar te doen, ze deed het meeste zelf.

Anna glimlachte en haalde haar schouders op. 'Ik ken Helen niet, maar u zei dat ze een aardig meisje was dus ik zou met plezier bij haar op de kamer slapen.' Anna was niet iemand die veel eigen ruimte nodig had, zolang ze een bed had en zich af en toe kon onderdompelen in een bad vond ze het prima. 'Oh, prinses, laat mij maar.' zei ze terwijl ze het dienblad van Iwone overnam.

'Ja, Helen is een geweldig lief meisje. Jullie zullen het vast goed met elkaar kunnen vinden!' zei Iwone opgewekt. Toen Anna het dienblad over wou nemen, schudde Iwone haar hoofd en wimpelde haar af. 'Dat doe ik wel. Als jij misschien de kleding van David en mij zou kunnen opvouwen die op het bed liggen, dat zou erg fijn zijn, Anna,' glimlachte ze en ruimde zelf de glazen op.

'Ja, ja natuurlijk.' zei ze met een glimlach en liep naar het bed toe om de kleding zorgvuldig op te vouwen en deze in de kasten te leggen. Zowel David als Iwone hadden een stel prachtige kledingstukken in hun kast hangen. Zijde blouses, prachtige jurken met lagen zijde en transparante stof, maar hetgeen wat haar nog het meeste opviel waren Iwone's prachtige juwelen.

Zorgvuldig maakte Iwone de glazen schoon en keek ondertussen naar Anna. Ze was goed in haar werk - ze was heel zorgvuldig en netjes - en al snel waren ze dan ook beiden klaar. 'Paar dagen geleden was het heel leuk. Helen en ik hadden ons zelf beiden heel erg mooi opgemaakt en mooie jurken aangedaan. Misschien kunnen we dat met zijn drieën ook een keer doen?' vroeg Iwone enthousiast.

Anna keek haar lachend aan omdat ze dacht dat Iwone een grapje maakte, maar toen ze doorkreeg dat ze het echt meende werden haar ogen groot. 'Meent u dat serieus?' vroeg ze verwonderd. Ze had misschien twee of drie jurken in haar kast hangen en erg mooi waren die nou ook weer niet.

Iwone knikte enthousiast en sloeg de deur van de kledingkast open. 'Natuurlijk meen ik dat! Wil je een jurk van mij hebben? Eens zien, je hebt blonde haren en mooie blauwe ogen... Misschien een witte jurk? Of een goudkleurige, gelige jurk? Of juist lichtblauw! Dat zal vast ook mooi staan! Alhoewel... Helen is daar altijd erg goed in! Kijk zelf maar even,' glimlachte Iwone.

Anna keek verwonderd naar de jurken in Iwone's kast. Ze waren allemaal even prachtig en ze had geen idee wat ze op dit moment moest zeggen. De jurken waren zo mooi dat ze ze niet een aan durfde te raken, omdat ze bang was dat ze ze kapot zou maken. Voorzichtig liet ze haar hand langs de zachte stof glijden en ze glimlachte. 'Ze zijn prachtig.'

'Ja, ik vind ze ook prachtig. Ze hingen hier al, toen ik in deze vertrekken in trok.' Iwone leunde tegen de kast aan en zuchtte. 'Eerst was het altijd zo gezellig met David in de ochtend. Dan sliepen we heel erg lang uit en dan kleedde we ons heel langzaam aan, terwijl we elkaar van alles vertelden. En dan keurde hij mijn jurken, welke het leukst stond. Maar nu met al dat gedoe met de aanslag...' Vermoeid wreef ze over haar voorhoofd en ging op een stoel zitten. 'Ik moet er niet aan denken dat ik over paar dagen koningin kan zijn.'

Anna keek op van jurken en ging tegenover Iwone staan. 'De aanslag vergt veel van prins David, ineens liggen al de zorgen voor het land op zijn schouders.' vertelde ze haar en pakte haar handen beet. 'Ik weet zeker dat u er klaar voor bent, u bent een prachtige sterke jonge vrouw. Ik denk niet dat er een betere kandidaat is dan u.'

Iwone glimlachte en sloeg haar armen om Anna heen. 'Dat is lief van je, Anna, dat je dat zegt. En je hebt gelijk, David heeft het ook druk en misschien zal het over een tijdje allemaal wel weer zoals normaal zijn. Hoop ik.' Ze liet het meisje weer los en kneep even zacht in haar schouders. 'Ik heb gehoord dat Devon nu in zijn vertrekken is. Vind je het leuk om hem te bezoeken? Want je bent gewoon vrij om te staan en te gaan waar je maar wilt!'

Anna keek Iwone aan en knikte verlegen. Ze wilde Devon dolgraag zien en alleen al bij het horen van zijn naam, begon haar hart sneller te kloppen. Ze wilde hem vertellen dat ze weg was gelopen van Constance en dat ze nu Iwone diende en dat Iwone het niet erg zou vinden als ze mee zou gaan naar het Noorden met hem. Ze wilde weten wat hij daarvan vond en of hij het nog steeds wilde.

Iwone lachte en legde haar hand op de schouder van Anna. 'Nou, Anna, dan zou ik vooral zeggen: haast je! Doe hem maar de groetjes van mij.' Ze giechelde en ging op bed zitten, terwijl ze diep nadacht. Hoe zou Constance erop reageren dat Iwone haar dienstmeisje had overgenomen? Hoe zou David er trouwens op reageren, want ook hem ging het aan. Want een ruzie met haar en Constance zou ongunstig zijn én Anna zou vaak in zijn vertrek rondlopen. Peinzend liet ze zich achterover vallen op bed.

[NEW]
Iwone zat op haar bed en staarde naar de deur, wachtend op het moment dat David zou komen. De laatste dagen had ze veel dingen moeten doen, maar erg druk had ze het niet gehad, vandaar dat ze zich de meeste tijd enorm verveelde. Ze verlangende ernaar om weer eens iets leuks te doen, zoals de stad in gaan of paard te rijden op haar nieuwe paard. Ook miste ze David enorm: de laatste dagen had ze hem nauwelijks gezien en vaak moest hij tot in de nacht werken en alweer opstaan, voordat zij wakker werd.

David had ervoor gezorgd dat Iwone in hun vertrekken waren en met grote stappen naderde hij de deur. Hij zou haar aanspreken op wat Dorian hem had verteld en dat maakte zijn bui er niet beter op. Hij opende de deur en sloot hem net zo snel weer, om met een ernstig gezicht op het bed af te lopen en op een stoel te gaan zitten. 'Iwone, we moeten praten. Ik heb wat dingen gehoord, dingen over jou en erg blij ben ik daar niet mee.'

Verbaasd keek Iwone op toen de deur open ging en meteen begon ze te glimlachen toen ze zag dat het David was. Enkel schrok ze van zijn gezichtsuitdrukking en ging ze al snel weer op bed zitten door zijn woorden. Ze trok haar benen naar zich toe en keek hem afwachtend aan. 'Wat voor dingen dan?' vroeg ze voorzichtig en keek hem aan. Ze verlangende ernaar om hem vast te houden en eindelijk weer eens samen in slaap te vallen.

'Dat je er dagelijks tussenuit glipt en de stad in gaat.' zei hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'En dat is onacceptabel Iwone, weet je hoe gevaarlijk is het daarbuiten zonder enige vorm van bescherming!' Zijn woede kwam weer naar boven borrelen. 'Je zal dit kasteel niet meer verlaten zonder dat er iemand bij je is, nooit meer en daar zal ik persoonlijk voor zorgen. Of wil je soms dat we nog meer familieleden verliezen? Hè, is dat soms wat je wilt?! Want dan ben je erg goed op weg!'

Ongelovig keek ze hem aan en zocht naar tekens dat hij een grapje maakte. Hoe was hij hier achter gekomen? Al snel kromp ze in elkaar bij zijn woedende woorden en voelde hoe er een steek in haar borst werd gevormd. 'Dat is niet mijn bedoeling geweest, David! Ik wou... Ik wou enkel de stad zien en naar de markt gaan. Gewoon eens uit het paleis gaan. Als ik met de wachters ben, dan moet ik in een wagen zitten en mag ik nergens naartoe. En het is altijd goed gegaan, ik ben nog nooit herkend! Dus wat is nou het probleem David? Het spijt me, oké?'