Vertrekken van David

David zat achter het grote eikenhouten bureau dat tegen de Westelijke muur geschoven stond. De avond begon te vallen, dus een kaars verlichtte de papieren waar hij overheen gebogen zat. Ondanks dat hij zich niet in Evenfall bevond, waren er nog genoeg zaken die hij moest behandelen en beantwoorden. Hij had Anthony een avond vrij gegeven en ook zijn familie had hij niet willen storen met zijn taken, dus was hij nu al een aantal uren bezig om dit alles af te handelen.

Het had Adelaide niet lang gekost om te achterhalen waar de koning zich schuil hield. Even informeren bij een aantal naïeve jonge wachters en ze stond zo voor de deur van de koninklijke vertrekken. Toen een dienstmeid met een kruik brandewijn aankwam, nam ze die met een glimlach over en werd ze door de behulpzame wachters de vertrekken binnen gelaten, zelfs zonder aankondiging. David vond ze al gauw in een hoek van de grote ruimte. 'Ah, hier wordt hard gewerkt. De last die u op uw schouders draagt van al die zaken kan vast verlicht worden met wat verukkelijke wijn.' Glimlachend zette Adelaide de kruik recht op David's papieren.

David keek op bij het horen van een vrouwelijke stem en wilde al snel protest bieden, maar toen hij zag dat het de prachtige Adelaide Mattiries was, hield hij al snel zijn mond. 'Juffrouw Mattiries. Waaraan dank ik dit verlichtende bezoek?' vroeg hij geamuseerd en keek naar de kruik wijn die voor hem op het bureau werd geplaatst. Het verbaasde hem enigszins dat zijn wachters haar binnen hadden gelaten, zonder toestemming te vragen aan hem, maar daar zou hij het later nog wel over hebben. Met een soepele beweging stond hij op en pakte hij twee glazen uit de hoge, smalle kast naast het bureau. 'Kan ik ook wat voor u inschenken?'

Adelaide glimlachte charmant toen ze de geamuseerde blik in zijn ogen zag. Ze nam plaats op één van de luxueuze fauteuils en kruiste haar enkels terwijl ze de rok van haar jurk glad streek. 'Wees alstublieft niet te hard tegen uw wachters. Ik heb ze met veel overredingskracht en charme weten te overtuigen. Zij kunnen het ook niet helpen dat vrouwelijk schoon hun zwakke plek is.' Haar ogen volgde David door de ruimte. 'Graag, mijn koning.'

Ze had een punt, ze konden er ook niets aan doen, maar ze zouden zich niet mogen laten verleiden door hun zwakke plek. Met twee volgeschonken glazen wijn, liep hij naar haar toe en nam hij plaats op de fauteuil die schuin tegenover die van haar stond. 'Geniet ervan.' zei hij, toen hij zijn glas ophief en er een slok uitnam. Het was inderdaad verrukkelijke wijn die ze had meegenomen. 'En hoe bevalt het leven als aanstaande heersers van het Oostelijke koninkrijk?'

Adelaide namm het glas dankbaar aan en draaide de rode wijn in het rond. De kleur was prachtig en vol verwachting nam ze een slok. 'Dank u, het is een verukkelijke wijn.' Ze hield het glas paraat, maar richtte haar volledige aandacht op David. 'Ach, u kent het vast: niemand ziet graag nieuwkomers. Niet in het Oosten als regerende familie, noch op de troon van Tarth. Maar mijn broers en ik hebben niets te klagen, dankzij uw diensten.' Er werd hier in het Noorden goed voor hen gezorgd en dat was waarschijnlijk op bevel van David. Niet dat hij dat nou met zoveel sympathie had geregeld, maar dan nog.

'Daar wennen ze vanzelf aan. Ze vinden altijd wel weer een reden om ergens over in protest te gaan. Het duurt tijd, maar ze accepteren het vanzelf, geloof mij maar.' Zelf was hij ook door een gelijk soort drama heen gegaan na het overlijden van zijn vader. Natuurlijk had niemand het durven uitspreken, maar het volk was nog niet bereid een nieuwe troonopvolger de kans te geven: ze waren nog steeds aanhangers van zijn vader. 'Ik hoop dat u een goede tijd heeft in het Noorden en uiteindelijk natuurlijk ook in het Oosten.'

'We zijn ook allemaal maar mensen,' stelde Adelaide met een glimlach. Ze nam nog een slok van de brandewijn terwijl ze haar blik de kamer rond liet gaan. Het was wel degelijk een stapje omhoog in vergelijking met de vertrekken van haar familie. Maar er was dan ook niet op hen gerekend. Adelaide vestigde haar ogen weer op David en knikte. 'Dat moet wel lukken.' Ze vermaakte zich nu al als adellijke vrouwe. 'En ik hoop dat u hier ook een goede tijd heeft, mijn heer. Hopelijk hoeft u zich niet te vaak af te zonderen van uw familie en de festiviteiten voor zaken.' Daarmee doelde ze op de papieren die op zijn bureau lagen en die hem in beslag hadden genomen toen ze binnenkwam. 'Het mag toch niets ergs wezen?' vroeg ze hem vol onschuld.

'Niets om je zorgen over te maken.' stelde hij haar gerust en zette de mok op het kleine salontafeltje tussen hen in neer. 'Er zijn nou eenmaal taken die je moet volbrengen met een stand als deze, daar valt weinig aan te veranderen.' Natuurlijk kon hij al zijn zaken overlaten aan anderen, maar hij wilde bepaalde zaken zelf in de hand hebben. Nu waren dit enkel brieven die hij moest ondertekenen of afwijzen. Bepaalde verzoeken, verdragen en ga zo maar verder.

Adelaide was teleurgesteld in de gebrekkige informatie die ze kreeg, maar haar bezoek was niet bedoeld voor deze informatie. Ze was hier om de koning te zien zonder alle poespas en bovenal was ze hier om zichzelf te tonen. Adelaide had met haar broers besproken dat ze het huwelijksvoorstel niet te snel zouden moeten doen. David moest haar eerst als mogelijkheid gaan beschouwen en dán konden ze een dergelijk voorstel doen. 'Met macht komt verantwoordelijkheid.' Adelaide bestudeerde de rode wijn en keek de koning toen weer aan. 'Mag ik u iets ongewoons vragen?'

'Daar komt zeker verantwoordelijkheid bij kijken.' beaamde hij en knikte. 'Maar natuurlijk.' Een grijns was te zien op zijn gezicht en afwachtend keek hij haar aan. Adelaide was een intrigerende vrouw, qua voorkomen, maar ook qua persoonlijkheid. Een trotse vrouw uit een familie zou je wel kunnen zeggen, schandelijk dat ze nog steeds niet uitgehuwelijkt was, hoewel het voor David enkel beter uitkwam: hij moest van zijn moeder nog steeds opzoek naar een geschikte huwelijkskandidate en Adelaide was zeker een potentiële kandidate.

Adelaide zette haar wijn weg en vouwde haar handen met een glimlach samen. 'Kunt u mij vertellen waarom het land, de bevolking, juist naar ú zou moeten luisteren?' Adelaide leunde wat naar voren en wachtte benieuwd op zijn antwoord af. Ze had niets liever dan dat deze man voor haar een fatsoenlijk antwoord kon geven, maar er waren er genoeg die op dit soort vragen geen antwoord hadden. Of met zoiets arbitrairs kwamen als: de goden hebben het zo gewild. Ze was hier voor het echte werk en dat verwachtte ze ook van David.

'Omdat ik het beste met mijn land en volk voor heb. Zij luisteren naar mij en ik luister naar hen, dat is toch niet zo'n onredelijke overeenkomst?' Hij schonk zijn glas weer vol met wijn en keek haar nieuwsgierig aan. 'Waarom wil je dat weten?' Het was nou niet een alledaagse vraag. 'Laat mij diezelfde vraag aan jou stellen. Waarom denk jij dat mensen naar mij moeten luisteren?'

Adelaide trok haar wenkbrauwen op en wendde haar blik, misschien zelfs verveeld, af. Het was een correct antwoord. Zoiets hoorde hij haar te vertellen, maar ze nam er genoegen mee. Het gaf in ieder geval aan dat hij niet zo zelfingenomen was om zijn macht af te schuiven op zijn koninklijke bloed of wat dan ook. Ze zette haar glas bij om deze bijgevuld te laten worden en glimlachte weer. 'Ik ben altijd al nieuwsgierig geweest naar iemand in uw positie. Naar uw motivaties, uw drijfveren. Dat wat uw dagelijks weer uit bed krijgt om een nieuwe dag te beginnen terwijl de zorgen van het hele volk op uw schouders liggen.' Adelaide hield Davids blik vast en overdacht haar antwoord. 'Omdat een persoon die stom genoeg is om zich de zorgen van het hele land op de schouders te nemen de bewondering verdient voor zijn moed en alle medewerking kan gebruiken.'

'Nooit verwacht dat je werkelijk geïnteresseerd zou zijn in politiek.' lachte hij en schonk haar glas weer vol toen ze hem neerzette. 'Stóm genoeg is?' vroeg hij verbaast en begon te lachen. 'Dit is één van de weinige keren dat iemand mijn positie als stom heeft aangetekend,' grapte hij en nam zijn beker wijn vast. 'maar ik zie je punt. Wie neemt er nou vrijwillig de taak aan, als dat betekend dat het hele land iets van je verwacht?' Een man die ziek was van macht, één van zijn voorvaderen dus. Er zijn hevige strijden gestreden om de macht te krijgen over een land als Tarth, maar David was tevreden met zijn positie als koning. Natuurlijk had het voor en nadelen, maar dat had ieder "beroep".

Adelaide haalde haar schouders onschuldig op. 'Ik doe het al een lange tijd met slechts mijn broers en die spreken over niets anders.' Niet dat Alistair en Arutha nou zo veel invloed op haar hadden. Adelaide was van een jonge leeftijd af al erg onafhankelijk geweest. Hoewel ze natuurlijk nooit zonder haar tweelingbroer en oudere broer zou kunnen. Ze pakte het volle glas op en glimlachte om zijn grap. 'Ach, u ziet er uit als een man die de waarheid wel aan kan,' vertelde ze hem met een speelse lach. 'Ik geloof dat u de enige bent die antwoord weet op die vraag.'

'Dat snap ik volkomen.' Met invloed van enkel twee heren in de familie, verschoof het onderwerp nou eenmaal snel naar politiek en gevechten. 'En, zou ik jou eens een persoonlijke vraag mogen stellen?' vroeg hij nieuwsgierig, waarna hij het glas tegen zijn lippen zette. Hij was nieuwsgierig naar haar toekomstplannen. Ze had al een zekere leeftijd en hij wilde graag weten hoe het zat met haar huwelijksplannen, de intenties die ze had, hoe ze zichzelf over tien jaar zag.

Adelaide keek de koning verrast aan toen hij haar vraag terugkaatste. Ze lachte zacht en knikte. 'Maar natuurlijk, mijn heer.' Ze leunde naar achteren en steunde met haar elleboog elegant op de armleuning. Haar vingers zette ze tegen haar slaap en nieuwsgierig wachtte ze op de vraag van David af. Het plezierde haar dat David op een manier ingenomen leek door haar. Adelaide wist in ieder geval dat ze haar doel om indruk te maken bereikt had.

'Niet om één of andere intentie op te wekken, maar zijn er al plannen voor het huwelijk? Verbinden maken met de andere royale families?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar en keek haar met een charmante glimlach aan. 'Of je broers? Zijn die al van plan om in het huwelijksbootje te stappen?' Hij draaide de wijn rond in de beker en wachtte op haar antwoord.

- geen. inspiratie.

'Plannen?' Adelaide had deze vraag niet zo direct verwacht. 'Ach ieder meisje of iedere vrouw heeft zo haar droom, maar ik heb nooit plannen gehad. Mijn broers zijn erg beschermend en ik ben te veel eisend.' Ze haalde haar schouders met een bewuste glimlach op. 'Eén van mijn broers heeft laatst een verzoek bij de Rabbion familie gedaan, maar kreeg een negatief antwoord. Zijn hart was gebroken,' lachte ze. 'Hoe staat u momenteel er voor? Ik neem aan dat u na het huwelijk met Iwone Storm erg voorzichtig bent geworden?'

David begon te lachen. 'Ja, dat verhaal heb ik inderdaad meegekregen.' Het was tragisch dat de Rabbions zich nog steeds niet hadden geboden aan een andere familie. Alles wees erop dat ze nog steeds de buitenstaanders waren, en waarschijnlijk ook bleven. 'En aan wat voor hoge standaarden moet een man voldoen om bij jou op te vallen?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Ik ben er zeker verstandiger door geworden.' beaamde hij, maar ging er verder niet op in.

Adelaide snapte nog steeds niet waarom Alistair had gedacht dat de Rabbions met een huwelijksaanzoek in zouden stemmen. Of dat Constance Rabbion dat in ieder geval zou doen. Niemand kon haar dwingen. Net zoals dat niemand haar ooit had kunnen dwingen een man te huwen. Ze nam zelf haar keuzes en beslissingen. 'Ik vraag om niets anders dan een oprecht persoon. En iemand die mij mijn vrijheid laat bezitten. Ik luister niet graag naar anderen hun bevelen.' Dat laatste voegde ze er met een speelse glimlach aan toe. David, als koning, was juist iemand die de bevelen ook aan haar uitdeelde.

David begon te lachen. 'Dat zijn stevige eisen.' Iemand die haar haar vrijheid liet bezitten, dat was sowieso al een hele klus; het was nou eenmaal zo dat mannen boven vrouwen stonden, daar kon niemand iets aan veranderen. 'Je houdt niet van mensen die je commanderen... dat kan ik nog enigszins begrijpen ja.' herhaalde hij en begon daarna hoofdschuddend te lachen. 'Dan ben ik in ieder geval geen geschikte huwelijkskandidaat, of wel soms?' grapte hij en dronk zijn wijn op.

Adelaide glimlachte. 'Ik ben ook niet zomaar de een of andere huwbare vrouw,' stelde ze vol zelfvertrouwen. 'Maar u bent de koning, u staat bovenaan de commanderende keten. Ik geloof niet dat veel mensen u nog bevelen op kunnen leggen.' Ze pakte haar wijn op en nam geamuseerd een slok. De wending die dit gesprek nam, stond haar wel aan. 'Dat ligt geheel aan u, mijn heer, of u wel of niet geschikt bent.' Ze bracht haar woorden met enige goedgezinde spot.

Daar had ze dan ook wel gelijk in: er waren maar weinig mensen die hem bevelen op konden leggen. Wellicht enkel zijn moeder, al gaf hij dat ook niet graag toe. Zijn vader was de man geweest die de meeste invloed op hem had gehad. Nog steeds miste hij die man. 'Je bent zeker niet zomaar één of andere vrouw.' gaf hij toe en sloeg zijn armen over elkaar heen.