De vertrekken van David

'Wat het probleem is?' vroeg hij ongelovig en keek haar aan. 'Ik ben het zat dat je steeds van die onverantwoordelijke keuzes maakt, Iwone! Ik heb geen zin om me constant zorgen te moeten maken of je niet ergens verkracht in een steegje ligt! Het heeft verdomme een reden dat je in die wagen moet blijven zitten en dat heb ik je al tientallen keren uitgelegd, maar iets in dat naïeve brein van je wilt niet geloven dat er ook mensen rondlopen die met liefde je keel open zouden snijden!' Hij stond woedend voor haar. 'Als ik ooit nog maar één keer hoor dat je bent weggeglipt, dan zul je het weten en dan zul je er spijt van krijgen.' Hij was furieus op haar. 'En bespaar me je spijt betuigingen want daar heb ik al helemaal geen zin in!'

Iwone greep angstig met haar handen in de dekens en kromp nog meer in elkaar bij zijn boze woorden. Toen hij steeds bozer en bozer begon te worden, stond ze op en deinsde ze bang van hem vandaan. Alsof het de dag van gisteren was, herinnerde ze zich zijn handen om haar keel. 'Ik beloof dat ik niet meer weg ga,' zei ze, maar voelde dat ze ook boos werd. 'En wat moet ik dan dag in dag uit hier in het paleis ga doen? Ik heb geen vrienden of vriendinnen, ik heb niets te doen en ik zie jou ook nooit meer! Een paard is nu verdomme de enige met wie ik om ga. En elke keer als ik je zie, dan hebben we ruzie! Want ik begrijp dat je het druk hebt en dat het allemaal zwaar is, maar heb je nou echt geen enkel gaatje dat je mij op kan zoeken?'

David keek hem aan. 'Gaat het er nu ineens over dat ik geen tijd heb om je te zien?' vreog hij boos, maar ook zeker geïrriteerd. 'Wil je het weten? Nee ik heb echt geen gaatje om je op te zoeken overdag. Ik moet alles regelen waar mijn vader mee was begonnen, ik moet de indeling van de wacht regelen omdat Gregoire dat nog steeds niet kan doen omdat hij nog steeds aan het herstellen is. Ik moet ervoor zorgen dat mijn moeder in de gaten wordt gehouden want ze staat op het randje van instorten! Dan moet ik ook nog eens uitzoeken wie er achter de aanslag zit, de rest van de families moeten we ook nog tevreden houden en dan komt daar ook nog eens bij dat iedereen naar me toe komt met vragen waar ik het antwoord niet op weet. Dus nee Iwone, ik heb geen tijd om om jou op te zoeken en je een pleziertje te geven want dat heeft op dit moment wel de aller laagste prioriteit!' Was ze dan werkelijk zo dom en naïef om te denken dat hij tijd had om haar op te zoeken?

Ze beet gefrustreerd op haar lip en zakte in op een stoel. Ze had spijt van haar woorden. 'Het spijt me David, dat had ik niet moeten zeggen. Het is enkel... Ik mis je gewoon en ik vind het vreselijk om je steeds maar te zien werken. Want ik snap dat je veel werk hebt en dat je veel moet doen, maar dit kan jij ook niet volhouden, David, dat kan geen enkel mens. En ik denk dat je daarom ook nu zo boos bent, omdat je moe bent. Vraag alsjeblieft gewoon een dag vrij, niet per se omdat ik samen met je wil zijn, maar omdat je anders instort, David.' Ze stond op en liep langzaam naar hem toe. 'Zo boos zijn heeft geen zin, David.'

'Ik heb niets aan "het spijt me"!' Ze bleef het constant zeggen, maar hij had er niets aan, want ze bleef gewoon doorgaan. 'Een vrije dag nemen? Hoor je wel wat je zegt? Een koning heeft geen vrije dag Iwone, zo werkt het niet in deze wereld. Dus nee, ik ga geen vrije dag nemen, dit hoort nou eenmaal bij de verantwoordelijkheid die ik heb en die verantwoordelijkheid ga ik niet opgeven omdat mijn vrouw denkt dat ik een dag vrij moet hebben!' riep hij gefrustreerd uit. 'En ik ben niet boos omdat ik moe ben, ik ben boos omdat ik jou domme, onverantwoordelijke gedrag compleet zat ben!'

'Domme, onverantwoordelijke gedrag?' herhaalde Iwone gepikeerd en stond kwaad op. 'Hoor je wel waar je me allemaal van beschuldigt? Ja, het was stom dat ik de stad uit ging, maar ik ben geen imbeciel, David. Ik kan voor mezelf zorgen en als het eens gevaarlijk werd, dan ging ik snel weer terug het paleis. Maar alle keren, David, alle keren dat ik in de stad was, heb ik mij vermaakt. Ik heb er nooit om gevraagd om in een paleis gestopt te worden en koningin te worden met een man die mij een dom wicht vindt en rond zit te roepen dat hij van me houdt, terwijl het enige wat hij doet tegen mij is boos zijn!'

'Natuurlijk kan je voor jezelf zorgen Iwone. En vertel me eens,' zei hij uiterst rustig. 'wat zou je doen als je in de stad loopt en er komt een man naar je toe en zet een mes op je keel? Hè, kan je jezelf dan nog steeds zo goed verdedigen?' Hij luisterde naar zijn woorden en hij moest zich inhouden, want anders zou hij dingen doen waar hij spijt van zou krijgen. 'Nee, je hebt hier niet om gevraagd nee, maar denk je dat ik erom gevraagd heb dat mijn vader werd neergeschoten? Nee, daar heb ik ook niet om gevraagd, heb ik erom gevraagd dat mijn moeder aan het wegkwijnen is van verdriet, nee! Er zijn ergere dingen op de wereld dan jou leven en als je het echt zo zat bent, ben je vrij om terug naar het Noorden te gaan, het zal me niets interesseren Iwone, echt niet!'

Ze dacht na over zijn woorden en slikte moeizaam. Met grote ogen keek ze hem aan en sloeg toen haar ogen neer. 'Dan kan ik me inderdaad niet verdedigen,' fluisterde ze en ging weer zitten, terwijl de koude kriebels over haar rug liepen. David had geen idee hoeveel ze om hem gaf, of hoe erg ze het voor hem vond wat er met zijn ouders was gebeurd. Hoeveel ze eigenlijk van hem hield. 'Zou het je echt niets interesseren?' vroeg ze zachtjes en keek hem angstig aan, bang voor zijn antwoord.

'Nee, het zou me echt niet interesseren.' zei hij bot en stond op van de stoel om een glas wijn in te schenken en deze in één teug leeg te drinken. Het zou hem niets interesseren wat ze op dit moment zou doen, al zou ze naar een andere man toe gaan: Van hem mocht ze. Zolang ze hem haar domme acties maar bespaarde.

Ze slikte moeizaam en voelde hoe haar ogen begonnen te tranen. Koppig beet ze op haar lip om de tranen te verbijten en kroop ze in elkaar op de stoel. 'Dan mag ik vast ook aan nemen dat toen je zei dat je van me hield... dat je toen loog.' Ze balde haar vuisten en liep naar de kast toe, om al haar kleding eruit te trekken en op de grond te gooien. 'Ik had verdomme moeten luisteren naar iedereen. Iedereen vertelde me dat je toch nooit van me zou houden en dat je me alleen maar aan het lijntje zou houden. En ik was en ben verliefd op je met mijn toch zo'n domme kop en weet je, David,' zei ze, terwijl ze zich naar hem omdraaide met de tranen in haar ogen, 'je hebt mijn hart gebroken door dat te zeggen. En ik wil niet in één bed met een man slapen die me toch liever weg ziet dan naast hem.'

David rolde met zijn ogen, maar hij was een koppige man en dat was te merken: zeker op momenten als deze. 'Misschien had je inderdaad naar iedereen moeten luisteren ja.' vertelde hij haar en sloeg even eens zijn armen over elkaar heen. 'Ik zal regelen dat je weer terug kan naar het Noorden, ze zullen hun bruidsschat terug krijgen met wat extra geld voor het moeten missen van hun oudste dochter. De huwelijksvoorwaarden worden gebroken en dan kan je weer bij je familie zijn.' zei hij nors en beende naar de andere kant van de kamer om een stuk perkament te pakken, een veer en een potje inkt. 'En dat paard mag je wat mij betreft meenemen eveneens als je dienstmeisjes.'

Met open mond keek ze hem aan en liet alles vallen wat ze in haar handen had. Snel liep ze naar hem toe en pakte zijn arm vast. 'David, me-meen je dit? Wil je echt van me af?' De gedachte sloeg in als een bom en ze voelde al snel hoe haar handen begonnen te beven. 'Alsjeblieft David, ik wil niet scheiden, ik wil bij je blijven. Ik hou van je!' Ze moest er niet aan denken om van David gescheiden te zijn. 'Ik wou enkel een nachtje bij mijn dienstmeisjes slapen, zodat we beiden rustig konden worden. Ik wou niet echt weggaan.'

David keek haar aan. 'Het lijkt me beter als we elkaar gewoon even niet zien.' constateerde hij. Hij had geen zin om zich constant zorgen te moeten maken over haar en daarbij begon het leven als getrouwde man hem een beetje te vervelen. Samen met dat hele toekomstige koning gedoe werd het hem allemaal te veel. Hij wilde af en toe gewoon een leuke nacht hebben. Een echte leuke nacht. Misschien zou hij de keukenmeid weer eens opzoeken, daarmee had hij tenminste echt plezier gehad.

Iwone sloeg een hand voor haar mond en voelde hoe de tranen over haar wangen stroomden. Ze voelde zich kapot en verslagen. Hij had zo goed toneel gespeeld: ze had echt gedacht dat hij voor hun huwelijk ging en dat hij van haar hield. Maar ze was blijkbaar helemaal niets voor hem en dat was ze ook nooit geweest. Zonder iets te zeggen begon ze haar spullen in te pakken en onderdrukte enkele snikken. Ze had geen idee waar ze naartoe moest. Het Noorden was niet meer haar thuis en hier in Evenfall was ze niet meer gewenst.

David zag de tranen van Iwone en stond op. 'Ik zal de brief nog niet sturen. Je kan hier nog even blijven, hooguit een week. Dan kan je rustig alles inpakken, afscheid nemen van iedereen en ga zo maar door.' Hij wilde haar ook weer niet zo snel afscheid laten nemen van alles en iedereen, maar David vond het beter als ze gewoon even niet meer met elkaar omgingen.

Hooguit een week? Moest ze écht weg? Ze voelde hoe haar keel dicht geknepen werd en paniekerig opende ze de deur naar de tuinen, om naar buiten te stappen. Meteen voelde ze hoe ze rustiger werd van de geur van de bloemen en het lichte briesje. Ze draaide zich om, om weer naar binnen te kijken en zakte neer in het hoge gras dat vol zat met bloemen. 'David, wil je alsjeblieft eerlijk zeggen of ik dan ooit nog terug kom in Evenfall? Als jouw vrouw? Ik wil namelijk geen valse hoop hebben,' vroeg ze aan hem.

David keek haar aan. 'Als je weg bent uit Evenfall zal je vast nog wel een keer terug komen, maar niet als mijn vrouw.' zei hij oprecht. Als ze weg was, dan was ze ook weg. Het klonk misschien raar, maar het gaf David rust. Op dit moment zag hij het enkel en alleen als een zorg minder. Wellicht als zijn vader er nog was geweest, hadden ze nu gezellig op bed gelegen, maar dat kon hij niet opbrengen. Niet op dit moment.

De waarheid bekroop haar als een koud door haar bloed en met moeite kon ze maar glimlachen. 'Het is goed om de waarheid te weten,' fluisterde ze, stond op en begon weer verder met inpakken. Ze stopte er enkel het hoognodige in: de rest zou ze wel later ophalen. Ze wist gewoon dat ze nog veel meer pijn zou hebben als ze hier ook maar een minuut langer zou blijven. Ze miste David nu al. Haar spullen zette ze bij de deur neer en zelf liep ze nog terug naar David toe. Ze ging op haar tenen staan en hield zijn gezicht tussen haar handen. 'David,' fluisterde ze liefdevol, 'ik weet niet meer of ik je nog spreek voordat ik moet vertrekken, maar ik wens je al het geluk van de wereld toe en ik weet zeker dat je een goede koning zal zijn. En dat je vader trots op je is, net als ik.' Haar keel werd zo dicht geknepen dat er geen woord meer uit kwam en voorzichtig drukte ze een kus op zijn wang. Daarna liep ze weer naar haar spullen toe, zodat hij haar tranen niet kon zien.

David keek haar aan en knikte. 'Bedankt Iwone, het ga je goed.' Dit waren de enige woorden die hij nog tegen haar zei, waarna hij zich omdraaide en richting de tuinen beende, waar hij even op adem wilde komen. Hij had zijn boek meegenomen van het tafeltje af, want dat was het enige wat hem op dit moment zou kunnen afleiden. Ooit had dit huwelijk stuk gelopen, dat wist David ook wel, dus het was maar beter om het snel te beëindigen, dan was het minder pijnlijk.

NEWNEWNEW

David zat in één van de stoelen in zijn vertrekken en tikte met zijn vingers op de armleuning. Hij had eindelijk tijd voor zichzelf, maar hij wist niet hoe hij deze moest besteden. Hij was langs gegaan bij zijn moeder, maar verder was er niet veel gebeurd. Nu wachtte hij tot dat er iets interessants door de deur zou komen, als dat überhaupt zou gebeuren.

Gwen liep met een schaal eten door de vele gangen van het paleis. Ze was nerveus, maar tegelijkertijd had ze een plek van kalmte gevonden. Ze moest dit doen. Voor de rebellen, voor het land, voor haar familie. En dat was voor haar genoeg rechtvaardiging. Bij de vertrekken aangekomen glimlachte ze vriendelijk naar de wachters. Ze hield de schaal op zodat ze meteen wisten waar ze voor kwam. Haar kleding zei echter meer dan het eten. Ze had haar werkkleding omgetoverd tot een weinig verhullende jurk van een dunne stof. Hopelijk zou ze de kroonprins gemakkelijk kunnen verleiden.

Toen één van de wachters binnen kwam om te zeggen dat één van de dienstmeisjes iets te eten kwam brengen, vertelde David hem dat hij haar binnen kon laten. Met een verraste glimlach keek hij op toen hij zag dat het Gwen was. Gwen, die goede oude Gwen. Ze had hem flink in de problemen gebracht een tijd geleden, maar dat was het allemaal waard geweest. Toen destijds, voor het diner, hier in zijn vertrekken. 'Gwen, wat een aangename verassing.'

Gwen droeg haar onschuldige lach en streed het vertrek binnen. 'Mijn prins.' zei ze waarna ze boog. 'Er werd mij gezegd uw eten te komen brengen, aangezien u niet bij de maaltijd was.' Ze bleef op haar plaats wachten totdat David toestemming zou geven dichterbij te komen, maar ze hield haar blik op zijn gezicht gericht. Ze wist dat de uitdaging van haar gezicht te lezen viel en het verlangen op haar lippen stond.

David knikte. 'Dat klopt,' Sinds het ontbijt met Gregoire en Agathe was hij naar geen enkele maaltijd meer gekomen. Hij had geen zin in de ruzies die Agathe steeds opbracht. Kort bekeek hij de dunne, zijde jurk die ze aan had en glimlachte. Hij stond op en liep naar haar toe, om het eten op een van de tafels te zetten en vervolgens met zijn vinger langs haar schouder te glijden. Ze was prachtig.

Gwen keek toe hoe hij naderde en ze overhandigde hem de schaal met eten. Daarna wendde ze zich langzaam met een glimlach van hem af toen hij haar aanraakte. 'Oh, mijn heer, het spijt me dat ik destijds voor zoveel probelemen heb gezorgd.' Ze had in de wandelgangen nogal wat geruchten gehoord over het toekomstige koninklijke paar. Ze was erg benieuwd of dit waar was en Gwen was er van overtuigd dat ze de waarheid vanavond vast te horen kreeg. Het zou natuurlijk geweldig zijn om dit aan Ioan te kunnen vertellen.