De vertrekken van de koningin

[zullen we anders een meet doen dat alle kinderen hier komen ofzo?]

Jup, lees ff de topic in RANDOM! (:

William staarde naar het plafond, terwijl de helers hem paniekerig allerlei drankjes voerden en zijn bezweten voorhoofd afveegde. 'Haal mijn kinderen!' bulderde hij ertussendoor. 'En mijn vrouw! Haal Katarina!' Ruw wentelde hij zijn hoofd van de helers weg en ademde diep in en uit. Hij voelde dat het over was en dat hij zou sterven. Koppig hield hij enkel nog vast aan het leven.

Katarina was enkel een korte tijd afgeweken van de zijde van William's bed, op advies van de helers die bij hem waren, maar snelde zich nu alweer terug. Zijn toestand was verslechterd, vertelde ze haar en zonder nog naar verdere informatie te vragen was ze er vandoor gegaan. Toen ze voor de deur van het vertrek stond ademde ze diep in en uit en opende ze de deur. 'William, lieverd. Rustig, ik ben er.'

Opgelucht ademde hij uit toen hij zijn vrouw zag en wanhopig greep hij haar hand vast. 'Kat, o god, Kat, je bent er,' zuchtte hij en drukte een kus op haar hand. Daarna moest hij hoesten en kwam half omhoog door de kracht daarvan. Toen viel hij weer vermoeid neer. 'Komen de kinderen eraan, lieverd? Het... Ik... Ik ben bang dat het gaat gebeuren, lieverd. Ik wil graag afscheid nemen.'

Agathe was bij Gregoire geweest toen een dienstmeid naar binnen kwam gesprint. Samen met de hulp van het meisje had ze Gregoire ondersteund op weg naar de vertrekken van hun ouders. Haar gezicht zag lijkbleek en ze had neits te zeggen. Zwijgend kwam ze bij de deur aan en keek ze haar broer met een diepe frons aan. Ze vroeg zich af of het echt zo ver kon zijn. Ze wilde het niet geloven.

Gregoire kon maar moeizaam lopen en het deed pijn, maar dat was niet vergeleken bij de angst en de pijn die hij voelde bij de aankomende dood van zijn vader. Met een trieste blik keek hij zijn zus aan en knikte. 'Kom, dan gaan we naar binnen.' De deur werd voor hen open gemaakt en hinkend kwam Greg samen met Agathe binnen. Al snel werd er een stoel voor hem gepakt en zette ze hem neer, maar veel merkte Gregoire er niet van. Met grote ogen keek hij zijn vader aan.

David had gehoord dat zijn vader om hem vroeg, dus was hij direct opgesprongen van zijn bed. De vertrekken van zijn ouders lagen aan de andere kant van het paleis, dus sprintte hij door de gangen heen. In zijn haast had hij zelfs een bewaker aan de kant gebeukt, maar daar had hij verder geen aandacht aan geschonken. Nu liep hij zijn vaders vertrek binnen, om te zien dat de rest er al was. 'Vader,'

Katarina streek met een natte lap langs zijn voorhoofd en knikte. 'De kinderen komen eraan,' terwijl ze dat zei opende de deur opnieuw en kwamen zowel Gregoire als Agathe binnenlopen. Ze schonk beide een treurige glimlach en keek weer naar William. 'David komt er zo aan.' En ze had gelijk: ook hij arriveerde snel.

William probeerde wat omhoog te komen, zodat hij zijn kinderen kon bekijken. 'O kinderen,' zuchtte hij en ging weer liggen, terwijl hij gebaarde dat ze om hem heen moesten komen zitten. Met een brok in zijn keel begon hij met praten: ''Lieverds, ik moet jullie vertellen dat het slecht met mij gaat. En dat ik denk dat ik.. dat ik zal gaan overlijden.' Hij gebaarde dat de helers weg moesten gaan, zodat hij enkel nog bij zijn familie was.

Agathe bleef dicht bij Gregoire in de buurt en bleef aan zijn zijde geplakt terwijl ze naar het bed staarde. Ze herkende haar vader niet eens. De man die altijd zo sterk en zelfverzekerd was, lag er nu verfrommeld en fragiel bij. Het deed haar pijn dat te moeten aanschouwen. Met moeite slikte de prop in haar keel weg en bekeek ze haar familie. De jonge kinderen, haar oudere broers en zus en natuurlijk haar moeder. Dit zou zwaar worden.

Gregoire drukte zijn vuist tegen zijn mond aan en knipperde hevig met zijn ogen. Zijn geweldig sterke en lieve vader die nu zwak en kapot in een bed lag, op het punt om te gaan sterven. Hij trok zijn stoel dichter naar zijn bed toe en legde voorzichtig zijn hand op zijn vaders schouder, om hem weer in de kussens te drukken. 'We zijn er allemaal, pap. Kijk, zelfs de kleintjes.' Hij tilde zijn broertje op zijn schoot en zette zijn zusje op de rand van het bed.

David keek enkel en alleen naar zijn vader toe en sloeg een arm om zijn moeder heen. De tranen stonden in haar ogen en ook voor David was het moeilijk om tegen de tranen te vechten. Zijn vader was altijd zijn voorbeeld geweest. De man waar hij tegenop keek, de man die hij wilde worden als hij groot was en nu? Nu lag hij in bed, gewikkeld in verband, de koorts was te zien op zijn gezicht en de blik in zijn ogen, brak David's hart.

Katarina voelde de stevige armen van haar oudste zoon om zich en de armen van haar dochtertje om haar benen. 'Moeder, waarom ben je zo verdrietig.' Katarina keek haar aan en knipperde de tranen weg uit haar ogen. 'Het is niets lieverd, ga maar naar je vader toe.' zei ze geruststellend en streek over haar haren heen. Thea snapte er niets van en gaf haar eens ongelijk: ze was nog maar zo jong.

William glimlachte naar zijn kindertjes en streek voorzichtig met zijn grote hand over hun kleine hoofdjes. Het deed hem zoveel pijn om ze achter te moeten laten. Voordat hij het wist, gleed er een traan over zijn wang heen, en al snel ook een volgende. 'Ik wil dat jullie weten dat ik zo enorm trots op jullie ben. En dat ik ongelofelijk veel van jullie hou. Ik wil dat jullie je moeder altijd helpen als ze hulp nodig hebt en dat jullie David zullen steunen als koning. Ook wil ik dat jullie op jullie zelf passen en soms nog aan jullie vader denken en aan zijn woorden.'

Agathe had haar armen om haar lichaam heen geslagen, maar huilde niet. Juist op dit soort momenten kon ze nooit huilen. Ze keek naar haar vader met een ernstige blik en hield de hand van haar broertje vast. Het speet haar heel erg dat dit moest gebeuren voor haar familie. De woorden van haar vader prentten zich in haar geheugen. Die zou ze niet snel vergeten en hopelijk kon ze zijn woorden eren.

Gregoire sloeg zijn arm om Agathe's middel heen en trok haar tegen hem aan, terwijl hij hard op zijn lip beet om niet te moeten huilen. Hij moest er niet aan denken hoe leven was zonder zijn wijze vader. 'We zullen het onthouden, vader,' stamelde hij met geknepen stem en wendde zijn blik van hem af. Nog steeds had hij zijn hand op zijn vaders schouder liggen en staarde nu naar het gezicht van Agathe. Het was verbijsterend om te zien hoe rustig zij was.

Katarina was op de rand van het bed gaan zitten en streek langs de haren van haar man. Ze wilde sterk zijn voor haar kinderen, ze wilde niet laten zien hoeveel pijn het haar deed dat haar man er aan het einde van de dag niet meer zou zijn. Bij de gedachten alleen al begonnen de tranen weer op te wellen, maar ze liet haar verdriet niet de overhand nemen. Dat mocht ze niet doen, niet voor zichzelf, niet voor William en al helemaal niet voor de kinderen.

William veegde zijn tranen weg en keerde zich naar David toe. 'David, mijn oudste zoon en troonopvolger, er zal een zware last op je gaan liggen, maar ik weet gewoon dat je deze last met succes en trots zal dragen. Ik geloof met de volle honderd procent in je, net zoals iedereen. Wees niet bang om hulp te vragen of fouten te maken. Zorg ervoor dat je familie gezond blijft en je volk tevreden en veilig is. Meer hoef je niet te doen.'

David knikte naar zijn vader en pakte zijn hand beet. 'Ik zal je niet teleurstellen vader.' beloofde hij hem en gaf hem een treurige glimlach. 'Ondanks dat je straks niet meer bij ons bent, ik zal je altijd in mijn gedachten meedragen en weten dat je achter mijn keuzes zult staan.' zei hij, alsof hij en zijn vader de enige in de ruimte waren.

Uiteindelijk staarde Agathe in het niets. Ze vond het moeilijk om de getergde gezichten van haar familie te moeten zien. Ze probeerde iets anders voor de geest te halen dat haar zou afleiden zoals het rijden op Wyndsor en Dorian's gezicht, maar ze kon zich maar niet afsluiten van dit tafereel. Agathe leunde tegen Gregoire aan en luisterde afwezig naar de woordenwisseling tussen David en haar vader.

Hij draaide zich om naar zijn andere zoon en pakte ook zijn hand vast. Hij wenste hem veel sterkte als leider van het leger en wist dat Gregoire grote roem zou werven. 'Ik hou van je, Greg, en laat nooit over je heen lopen, jongen,' eindigde hij, kneep nogmaals in zijn hand en pakte toen de hand van Agathe vast. 'Oh Agathe, mijn lieve dochter. Je wil niet half weten hoe trots ik op je ben. Je bent een pracht van een meid geworden en ook zo slim. Lieverd, ik weet dat ik eerder andere dingen gezegd, maar... Doe nooit dingen tegen je wil. Als jij niet wil trouwen, doe het dan niet. Als je hier weg wil, doe het dan vooral. Volg je hart en laat je erdoor leiden. Voel je gelukkig door de gebrek aan plichten en ga leven. Want het doet me pijn om je verdrietig te zien.'

Katarina glimlachte bij de woorden van haar man, maar tegelijkertijd stonden de tranen in haar ogen. Voorzichtig pakte ze zijn hand beet en liet, nadat ze afscheid hadden genomen, de jongste kinderen de kamer verlaten met hun kindermeisjes. Ze wilde niet dat hun jongste kinderen hun vader voor hun ogen dood zagen gaan.

Agathe had haar hand voorzichtig op Gregoire's gewonde schouder gelegd toen hun vader tegen hem sprak. Met een bewogen blik keek ze op toen er eveneens woorden tot haar gericht waren. Het waren precies de dingen die ze haar vader had willen vragen. Met een loodzwaar gevoel keek ze naar de koning en realiseerde ze zich dat hij nooit mee zou maken wat ze met die woorden zou doen. Om haar dankbaarheid te tonen boog ze over het bed om haar vader nog een kus op zijn wang te geven. Dat was het enige wat ze nu nog kon doen.

William glimlachte om de kus van Agathe en keek ondertussen met betraande ogen hoe zijn kleine kinderen weggingen. Zijn kleine baby'tjes. Alsof het zijn laatste houvast was aan het leven, pakte hij Katarina's hand stevig vast en drukte er tientallen kusjes op. 'Oh Kat, ik hou zoveel van je, ik hou zo ongelofelijk veel van je. En ik smeek je, lieverd, verdrink niet in je verdriet, maar leef verder. Geniet van je kinderen en van je ouderdom. Neem desnoods een leuke nieuwe man. Help David met zijn zware taak. Alsjeblieft, Kat, ik haat het om je verdrietig te zien. En bedenk je dat ik je altijd bekijk, waar je ook ben, en trots op je ben.' Beetje bij beetje voelde hij hoe zijn lichaam koud werd en de greep op Katarina's hand zwakker werd. 'Ik hou van jullie allemaal. Zoveel,' fluisterde hij nog, sloot toen zijn ogen en voelde hoe zijn adem begon te stokken.