De vertrekken van de koningin

Ze schudde haar hoofd. 'Er zal nooit een nieuwe man in mijn leven komen als jij er niet meer bent William.' zei ze zachtjes en verborg haar hoofd tegen de schouders die niet ingepakt was in het verband. Er zou nooit iemand zijn die hem kon evenaren. Die haar dezelfde liefde zou geven als hij deed. 'Ga alsjeblieft niet weg... niet nu.'

'Katarina toch,' fluisterde hij en keek haar met alle liefde aan die hij ooit voor haar had gevoeld. Zacht drukte hij zijn lippen op de hare en kneep in haar hand, terwijl hij zich zwakker en zwakker begon te voelen. Het was alsof hij al zijn laatste beetje energie allemaal aan zijn vrouw gaf. 'Ik... Ik zal mijn best doen, lieverd. Dat jij hier bent laat me stukken beter voelen. Hoe gaat het met Greg? En met Leo?'

Katarina keek hem aan en was overeind gekomen. Met haar vingers streek ze langs zijn haarlijn. 'Met Leonard en Gregoire komt alles weer goed, daar hoef je je geen zorgen over te maken lieverd. Zorg er eerst maar voor dat je er zelf weer bovenop komt, voordat je over andere begint na te denken.' zei hij tegen hem. Hij voelde ontzettend warm aan, dus pakte ze een doek uit één van de bakken koud water, wrong deze uit en depte ermee langs zijn voorhoofd.

Even protesteerde William toen ze op stond, maar al snel hoestte hij weer hard en voelde hoe zijn wond pijn deed. Buiten adem ging hij weer liggen en kromp in een bij het koude water. Toch was het verkoelend en voelde het na een tijdje fijn aan. 'Ik kan het nog steeds niet geloven... Hadden de schutters het op ons gemikt? Op mij, David en Gregoire?' Hij had er al een tijdje over zitten peinzen.

Met een andere doek streek Katarina zorgvuldig langs zijn mondhoeken en kin om deze schoon te maken en ze keek haar man aan. 'Ik weet het niet, William.' zei ze oprecht. Ook zij had er over nagedacht en wellicht was dat hun plan geweest: de mannelijke Halley's uitschakelen, maar gelukkig is ze dat niet gelukt. Ze wilde er niet over nadenken wat er was gebeurd als het ze wel was gelukt.

William zuchtte ook en sloot zijn ogen voor een kort moment weer. Hun vertrekken waren donker gemaakt en er brandden enkel wat kaarsen. Ook stonk het er naar wierook, omdat bepaalde ''zieners'' dachten dat zijn wond wel zou genezen met vieze rook. 'Ze hebben me wel goed geraakt, dat moet ik ze nageven,' grinnikte hij zacht en trok toen een boos gezicht. 'Ik heb overal jeuk en kriebel.'

Ze glimlachte even kort naar hem. 'Het maakt niet uit hoe goed ze je kunnen raken, je laat je niet uit het veld slaan door een paar pijlen.' verzekerde ze hem en ging weer op de stoel naast het bed zitten. Ze viel om van de slaap, maar ze liet zichzelf niet toe om in slaap te vallen. Stel hij zou bezwijken als zij lag te slapen, dat zou ze zichzelf nooit vergeten. 'Waar heb je jeuk?'

'Nee, het zijn maar pijlen,' grinnikte hij met een tikkeltje bitterheid erin. 'Ze hebben enkel mijn borst geraakt, maar ja, ik zet me er wel over heen.' Hij keek haar met een bezorgde blik aan. 'Gaat het trouwens wel, lieverd? Jij ziet er nou ook niet geweldig uit. Er is toch niets mis?' Hij grinnikte opnieuw en hoestte daardoor weer. 'Nou, op een bepaalde plek, maar dat is misschien niet zo net om te zeggen met al die mensen erbij,' bulderde hij en begon toen echt hard te hoesten. Het bloed bleef maar komen en pas na een tijdje lag hij weer rustig. 'Op mijn kin.'

Katarina knikte. 'Het gaat prima, echt waar.' loog ze en lachte kort om zijn grap. Geschrokken sloeg ze haar hand voor haar mond bij het zien van het bloed en veegde het toen hij klaar was weer zorgvuldig weg. De witte lap was inmiddels rood gekleurd van al het bloed, dus legde ze deze weer in een emmer met water en pakte een schone doek. 'Misschien is het beter als je maar eventjes niets zegt, zo wordt het alleen maar erger.' zei ze, terwijl ze liefkozend langs zijn wang streek.

'Wat een bloed he,' mompelde hij en zuchtte toen, terwijl hij weer zijn ogen sloot. 'Wil je de kinderen vragen om zo snel mogelijk langs te komen? Dan kunnen we wat dingen afhandelen... je weet wel... voor de zekerheid.' Hij keek haar aan en glimlachte toen. 'Ik zal niets meer zeggen. Nu is het jouw beurt om mij de oren van het hoofd te praten. Kun je misschien een mooi verhaal vertellen?'

Katarina glimlachte even en knikte. 'Ik zal het ze zo snel mogelijk doorgeven,' zei ze en wenkte een dienstbode om haar kinderen te gaan zoeken en het nieuws te vertellen. 'Wist je nog die keer, we waren misschien een jaar getrouwd en David was net geboren. Je nam me mee naar de kust, waar we uren lang op het strand doorbrachten, in de Scheepskrakerbaai zwommen tot diep in de nacht en toen keken naar de duizenden sterren die aan de hemel stonden. We hadden ons hele leven nog voor ons en het leek alsof we samen de hele wereld aankonden.' Katarina had een glimlach op haar gezicht gekregen toen ze het hem vertelde en keek hem aan. 'Dat was het moment dat ik me realiseerde dat ik me echt gelukkig voelde met jou aan mijn zijde, dat ik je nooit meer zou willen verlaten.'


- Ik heb de namen even uit GOT gejat xd

William voelde hoe de gedachte hem diep raakte en opnieuw borrelden tranen in zijn ogen. Hij huilde nooit, behalve bij zijn vrouw. 'We waren nog veel te jong voor de positie waar mijn vader ons in zette,' zuchtte hij en pakte haar hand vast. Met een glimlach keek hij haar aan. 'Als ik weer beter ben, gaan we dat weer een keer doen, afgesproken? Dan gaan we weer samen naar de sterren kijken. En weet je, Kat, vanaf dat moment wist ik ook dat ik zielsveel van je hield. En ik wenste dat ik je nooit alleen zou laten,' fluisterde hij met gebroken stem.

Katarina pakte zijn hand beet en glimlachte. 'Daar hou ik je aan,' zei ze zachtjes en drukte een kus op zijn bezwete voorhoofd. 'Je gaat me ook niet alleen laten. De beste helers uit heel Tarth zijn al onderweg voor je.' sprak ze hem toe en streek langs zijn haren heen. 'Je gaat me niet alleen laten...' fluisterde ze. Ze was naïef om zo te denken, om te denken dat alles wel weer goed zou komen, maar ze moest wel. Als ze dat niet deed, zou ze van binnenuit langzaam wegkwijnen en dat kon ze niet. Niet voor hem en niet voor de kinderen. Voor hen moest ze sterk zijn.

'Hé, kalm aan, ik doe mijn best hoor,' grapte hij, enkel om de spanning uit de lucht te halen. Hij vond het vreselijk om zijn vrouw zo wanhopig te zien, omdat ze precies de emoties liet zien die hij ook had. Hij was wanhopig, want hij wist dat hij op sterven lag. Zuchtend legde hij zijn hoofd weer comfortabel op zijn kussen en seinde de dienaren dat ze wat muzikanten moesten halen. Toen ze alleen waren, keek hij haar weer aan en glimlachte. 'Ik zal je nooit alleen laten.'

Katarina glimlachte naar hem en keek de kamer rond. Iedereen had bij een simpele wenk van William de kamer verlaten. Nu waren ze nog met zijn tweeën. 'Gelukkig niet,' Ze wilde er niet over nadenken: wat moest ze doen als hij er niet meer was? Haar maatje zou weg zijn, haar beste vriend, de rots waar ze op kon bouwen. Als hij er niet meer zou zijn, zou haar wereld instorten.

'Oké, Katarina, we gaan het over iets hebben dat ik belangrijk vind, oké? Ik weet dat je het niet wil horen, maar je zou mij heel blij maken als je gewoon luistert.' Hij schraapte zijn keel en keek haar serieus aan. 'Als ik overlijd, wil ik David meteen het rijk over neemt, en geen stomme invalkoning. David is er klaar voor en zo beschermen we ook de troon. Ten tweede wil ik dat jij samen met Anthony zijn adviseurs zijn. Help hem vooral door het eerste jaar. Ten derde... Alsjeblieft Kat, leef door als ik er niet meer ben. Kwijn niet weg, maar geniet van je kinderen.'

Katarina knikte en luisterde naar zijn woorden. 'Dat beloof ik...' zei ze zacht en frunnikte aan een losgelaten draadje van haar jurk. Ze keek hem niet aan, omdat ze niet wilde laten zien dat er tranen in haar ogen stonden. Hoe kon ze nou doorleven als hij er niet meer was? Voor hem was het makkelijk praten: hij bleef niet alleen achter.

Hij klopte op haar hand en glimlachte, enkel kon ze het niet zien, omdat ze van hem weg keek. 'Bedankt, Katarina, het betekent veel voor me dat je het belooft.' Hij zuchtte opnieuw en keek naar het plafond. 'En ik nog wel denken dat we vanavond samen in bed konden liggen, een beetje rollenbollen, wat bij praten. En dan gebeurt dít...' zei hij bitter en sloot zijn ogen. 'Lieverd, ik begin een beetje slaperig te worden.'

Katarina keek op en glimlachte kort. 'Ga maar lekker slapen,' zei ze tegen hem en ging op de rand van het bed zitten. 'Ik blijf bij je, ik ga helemaal nergens heen.' beloofde ze hem en kuste hem voorzichtig. Ze voelde zich nutteloos hier. Ze kon niet voor hem doen, enkel bij hem zitten en bidden dat alles goed zou komen. Ze was geen genezer, iemand die verstand had van genezen of het menselijk lichaam. Ze wenste dat ze er eentje was, zodat ze iets voor hem kon doen.

Met gesloten ogen gromde hij ontevreden. 'Ga nou ook maar slapen, Katarina,' mompelde hij en opende één oog. 'Denk je nou echt dat ik na al die jaren echt niet merk dat je dood op bent? Alsjeblieft, Kat, ga lekker slapen en rust vooral veel uit. Net als ik.' Hij kuste haar zacht terug en legde kort zijn hand op de hare. 'Ik hou zo zielsveel van je, lieverd,' fluisterde hij en knipoogde toen.

Katarina schudde haar hoofd stug. 'Nee, het gaat echt wel. Geloof me nou maar.' Ook al zou ze gaan liggen, dan zou ze nog niet in slaap kunnen vallen, hoe moe ze ook was. 'Ik hou ook zielsveel van jou William, vergeet dat niet.' Ze streek langs zijn stoppelbaardje en glimlachte kort naar hem.

'Dat zal ik nooit en nooit vergeten, levend of dood,' fluisterde hij en voelde hoe zijn ogen langzaam weer dicht vielen. 'Slaap... Slaap alsjeblieft,' murmelde hij en pakte haar hand vast. Hij moest er niet aan denken dat zij erbij zou zijn als hij eventueel zou overlijden. 'Welterusten.' Hij zakte al snel in een diepe slaap, zonder dromen of gedachten.

Katarina zat aan zijn zijde, zonder ook maar even wat slaap te vatten. Haar blik was gefixeerd op zijn ademhaling, die over het algemeen constant bleef, maar zo nu en dan wat haperde. OP die moment keek ze geschrokken toe, hopend dat het zich weer zou herstellen. Tot nu toe had het dat iedere keer - gelukkig - gedaan.

[god, als vrouw zou ik ook echt 24/7 wakker blijven als mijn man in zo'n staat verkeert :'(]
[end?]

[Uhu, ik ook :')]