De vertrekken van de koningin

Gregoire zuchtte en haalde een hand door zijn haren. 'Laten we dit gewoon maar afwachten en daarna beslissen wat we gaan doen. Wie weet, misschien maken mams woorden wel grote indruk op hem. Je weet hoe hij opkijkt tegen onze ouders.' Hij sloeg zijn arm om zijn zus heen en liep verder. 'Dus wij gaan ons gewoon geen zorgen meer maken, zus. We hebben gedaan wat we konden.'

Agathe knikte. Misschien. Agathe hield niet van dat woord. Ze legde haar hoofd tegen Gregoire's schouder en liep zo met hem mee. Ze was in ieder geval blij dat dit gesprek achter de rug was. Al een tijdje maakte ze zich er zorgen om. Maar nu hoefde dat niet meer. 'Greg,-' Ze keek op naar Gregoire en keek toen om zich heen of ze iemand zag. Nadat een bewaker was gepasseerd hield ze haar broer staande. 'Ik heb wat geruchten gehoord..'

Met een grijns keek hij haar aan bij haar woorden. 'Geruchten? Wauw, ben ik nu pas interessant geworden in Evenfall? Ze praten eindelijk over me!' zei hij gespeeld enthousiast en leunde tegen de muur aan, zonder enige argwaan of vermoeden achter haar woorden. 'Dus, wat is het gerucht? Heb ik asociaal gedaan tijdens een festiviteit of iets dergelijk? Prinsessen versierd?'

Agathe glimlachte omwille van zijn grijns, maar keek hem daarna serieus aan. 'Het gerucht gaat dat je een vrouw hebt gehad.' zei ze en bekeek zijn gezicht om zijn reactie te kunnen peilen. David stipte dat feit graag aan, dat Gregoire nooit een vrouw had gehad, dus ze maakte zich zorgen dat Greg zich het zich aantrok. Dat hij daarom een vrouw mee naar bed had genomen.

Gregoire's grijns verdween bij Agathe's woorden en zijn gezicht werd lijkbleek. 'Wat... Wat?!' riep hij boos uit en balde zijn vuisten. Als Morena in de problemen was gekomen door hem, dat zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven. Hij had enkele minuten nodig om te kalmeren en keek toen Agathe met bezorgde ogen aan. 'Het is waar, Agathe. Maar is het ook bekend met welke vrouw?'

Agathe zag zijn expressie plots veranderen en ze wachtte geduldig tot hij weer gekalmeerd was. Ze pakte één van zijn handen vast en schudde haar hoofd. 'Er wordt over gespeculeerd, maar niets is zeker. Tenminste, van wat ik heb gehoord. Maar Gregoire, wees voorzichtig. Als David dit soort dingen ter gehore krijgt dan zal hij het gebruiken, dat weet je.' Ze maakte zich altijd veel zorgen om haar goedaardige broer.

'Verdomme,' mompelde Gregoire en haalde een hand door zijn haren. 'Hoe kan dit in godsnaam uitgelekt zijn? Ik heb er nog zo voor gezorgd dat ik voorzichtig deed. En je hebt gelijk, David mag dit onder geen beding horen. Al zal het me niet verbazen als hij het al weet.' Greg keek zijn zus droevig aan en kneep zacht in haar hand. 'Van wie heb je het trouwens gehoord?'

Agathe luisterde naar Gregoire en constateerde dat hij zich ook zorgen leek te maken óm de vrouw en niet allen over het feit dat het uit zou kunnen lekken. 'Ik hoorde het van een keukenmeid.' vertelde ze. Agathe had nogal wat contacten in het paleis van wie ze zo nu en dan dingen te horen kreeg. Bovendien hield ze haar oren zelf ook open. Ze keek haar broer weer aan en vroeg zich af of ze naar de vrouw moest vragen.

'Een keukenmeid?' mompelde hij verward en ging wat dichter bij Agathe staan, zodat hij kon fluisteren. 'Maar het is in het legerkamp gebeurd. In mijn tent. Met de vrouwelijke ridder, Morena,' fluisterde hij en pakte haar hand vast om haar weg te leiden van een groepje bewakers. 'Veel mensen moeten het dus weten, anders kon het nooit naar het kéúkenmeisje gegaan zijn.'

Agathe lachte zacht, maar geruststellend. 'Rustig maar Gregoire. Het meisje heeft een relatie met één van de soldaten uit jouw leger.' Ze hield dat soort dingen altijd goed bij. Dan wist ze precies naar wie ze toe moest als ze informatie nodig had. 'Morena, ik geloof dat ik haar wel eens heb gezien.' ze keek wijfelend naar haar handen. 'Is ze een aardige vrouw?' vroeg ze uiteindelijk.

Breed glimlachte Gregoire en keek zijn zus aan. 'Ze is de meest geweldige vrouw die ik ooit heb ontmoet. Na jou natuurlijk,' lachte hij en wreef met zijn hand door haar haren. Daarna pakte hij haar hand weer en leidde haar naar haar vertrekken toe, zodat ze zich kon omkleden voor de festiviteiten van vanavond. 'Ik zal je wel een keer aan haar voor stellen, oké?'

Agathe lachte zacht en fatsoeneerde haar haar nadat Gregoire er doorheen had geward. Toen ze bij haar vertrekken aankwamen knikte ze naar hem. 'Ik zou haar graag eens ontmoeten.' Ze glimlachte en gaf hem een kneepje in zijn hand. Daarna aarzelde ze kort of ze het volgende wel moest vragen. 'Gregoire, ken je de koninklijke macht goed?' vroeg ze hem weifelend.

Verbaasd keek hij op en hoefde niet na te denken over haar vraag. 'Ja, ik ken ze heel goed, ze zijn vaak verplicht om mee te doen aan militaire oefeningen en ik heb ze zelf allemaal getest of ze wel goed genoeg zijn om bij de koninklijke macht te horen. Ze zijn allemaal eerst begonnen als soldaat.' Verward keek hij haar aan. 'Hoezo dan? Heeft iemand je lastig gevallen?'

Agathe verborg haar interesse en probeerde neutraal te klinken. Ze wist niet waarom dat ze zo nerveus was om haar broer die vraag te stellen. Abrupt schudde ze haar hoofd bij zijn vraag. 'Nee, nee, ik heb niets negatiefs over ze te zeggen! Ik vroeg me alleen af.. Krijgen ze goed betaald voor dit werk? En hebben ze wel eens vrij af? Om naar familie te gaan?' Bezorgd keek ze haar broer aan.

Gregoire dacht eens diep over haar vragen na. Eigenlijk had hij daar nooit over nagedacht. Zijn vader regelde dit soort dingen. 'Ze krijgen erg goed betaald, maar hebben nooit vrij. Ze kunnen niets met hun geld. En nee, ze zien hun familie dus nauwelijks.' Greg had wel te doen met de wachters. Ze waren echt toffe gasten en hartstikke bekwaam in hun werk. Enkel leefden ze allemaal voor hun werk. 'Maar nogmaals: hoezo gaat dit je zo aan?'

'Komen ze allen uit de stad? Of zijn ze ook ver van hun familie verwijderd?' Wat als ze kilometers van hun familie weg waren? Dan zagen ze elkaar nooit. Het pijnigde Agathe daar aan te moeten denken. 'Ik- Ik vroeg het me slechts af. Ik heb er nooit aandacht aan besteed, maar laatst hielp een wachter me en-' Ze haalde haar schouders op. 'Ik was slechts nieuwsgierig.'

'Gregoire schudde zijn hoofd. 'Ze komen uit alle windstreken. De een woont in Evenfall, maar de andere woonde bijvoorbeeld in Tyrosh.' Hij keek zijn zus even bezorgd aan, en wou nog iets zeggen, toen opeens een groep wachters aankondigden dat het diner zo zou beginnen. Gregoire knuffelde zijn zus stevig en glimlachte. 'Ik zie je zo weer!' Zelf liep hij naar zijn eigen vertrek toe.

'Oh.' Veel kwam er niet uit Agathe. Ze vroeg zich enkel af waar Dorian vandaan kwam en wat de mogelijkheden waren voor hem om zijn familie te bezoeken. Ze keek op bij het horen van de wachters en vervolgens glimlachte ze naar Gregoire. 'Tot zo, Greg.' Ze had hem graag meer willen vragen, maar ze konden natuurlijk niet te laat komen. Ze werd al door één van de dienstmeisjes naar binnen gehaald om vlug haar jurk aan te trekken.

[NEW]
William lag met zijn ogen gesloten in bed, helemaal gewikkeld in verband en met hoge koorts. Eens in de zoveel tijd hoestte hij, meestal speeksel met bloed, of zweette hij zo hard dat hij het er of heel koud of heel warm van kreeg. Hij was ernstig gewond en begon infecties te krijgen. Het waren niet zomaar pijlen - in elk geval niet de pijl die hij in zijn borst had gekregen.

Katarina het had bed van William niet verlaten. Ze kwam niet naar de zalen om te eten, ze sliep niet meer in haar eigen bed en haar kinderen zag ze niet, tenzij ze langs kwamen. Het enige wat ze al die tijd had gedaan was gebeden. Gebeden dat hij zou helen, dat hij weer de oude zou worden, maar de Maester zei dat hij iedere dag weer slechter ging. Toen hij weer eens begon te hoesten, veegde ze het bloed met een vochtige doek van zijn kin af en streek ze over zijn voorhoofd heen.

Hij opende zijn ogen bij de tedere aanraking en keek recht in de ogen van Katarina. Meteen glimlachte hij en probeerde zijn arm op te heffen, wat maar moeilijk ging, zodat hij hem al snel weer liet vallen. 'Lieverd,' fluisterde hij en keek haar liefdevol aan, 'ik hou van je.' Opnieuw hoestte hij en sloot kort zijn ogen. 'Wil je dat alsjeblieft nooit en nooit vergeten? Ik hou van je en ik zal altijd van je blijven houden.'

Katarina suste hem toen hij wilde praten. 'Ik weet dat je van me houdt.' zei ze met een klein, treurig glimlachje en streek het bloed weer langs zijn kin weg. 'Probeer maar zo min mogelijk te praten, William.' zei ze, terwijl ze haar stoel dichterbij schoof en zijn haren streek. Ze waren nat van het zweet, maar dat maakte haar niet uit. Ze zou haar man nooit verlaten. En als hij hier in dit bed moest sterven, zou ze bij hem blijven, zelfs al was hij er niet meer.

Hij schudde zijn hoofd en keek haar opnieuw aan. 'Ik hou echt van je en het spijt me van alle keren dat ik een slechte man ben geweest of je pijn heb gedaan,' fluisterde hij met geknepen keel en slikte moeizaam, 'en het spijt me dat ik je zo jong al zulke grote verantwoordelijkheden op heb opgelegd. En het spijt me dat ik je nu alleen laat en...' Hij greep met zijn hand zijn haren en kneep zijn ogen dicht, terwijl enkele tranen uit zijn ogen rolden. 'Het spijt me zo erg.'

Katarina schudde haar hoofd hevig bij zijn woorden en er vormde tranen in haar ogen. 'Je hebt me geen pijn gedaan, William. Nooit.' fluisterde ze met een gebroken stem en ging voorzichtig naast hem op het bed liggen. 'Je mag me niet alleen achter laten, je bent nog jong en... je komt er wel weer boven op.' Haar stem brak een paar keer tijdens de zin en haar tranen vloeide rijkelijk. 'Ik ben er niet klaar voor om alleen te zijn...'

Nu was het zijn beurt om haar te sussen en zacht streek hij met zijn hand over de hare. Zacht drukte hij kusjes op haar gezicht en glimlachte naar haar, terwijl ook de tranen in zijn ogen stonden. 'Misschien kom ik er wel bovenop,' zei hij hoopvol, meer voor haar dan voor hemzelf, en zuchtte diep. Het deed hem zo vreselijk veel pijn om haar zo te zien. 'Als... Als ik er niet meer ben, dan... dan moet je sterk zijn, lieverd. David helpen met de troon. Misschien een nieuwe man zoeken. Ik vind het niet erg. Als je maar wel gewoon door leeft.'